Biblia w rok – 9 września

Czytania na 9 września
Księga Izajasza 9 – 10
Pieśń nad Pieśniami 1
Apokalipsa św Jana 14

*****

Księga Izajasza 9 – 10

¹ Naród kroczący w ciemnościach
ujrzał światłość wielką;
nad mieszkańcami kraju mroków
światło zabłysło.
² Pomnożyłeś radość,
zwiększyłeś wesele.
Rozradowali się przed Tobą,
jak się radują we żniwa,
jak się weselą
przy podziale łupu.
³ Bo złamałeś jego ciężkie jarzmo
i drążek na jego ramieniu,
pręt jego ciemięzcy
jak w dniu porażki Madianitów.
⁴ Bo każdy but pieszego żołnierza,
każdy płaszcz zbroczony krwią,
pójdą na spalenie, na pastwę ognia.
⁵ Albowiem Dziecię nam się narodziło,
Syn został nam dany,
na Jego barkach spoczęła władza.
Nazwano Go imieniem:
Przedziwny Doradca, Bóg Mocny,
Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju.
⁶ Wielkie będzie Jego panowanie
w pokoju bez granic
na tronie Dawida
i nad Jego królestwem,
które On utwierdzi i umocni
prawem i sprawiedliwością,
odtąd i na wieki.
Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.

Pomsta Pańska nad królestwem izraelskim

⁷ Wydał Pan wyrok na Jakuba,
i spadł on na Izraela.
⁸ Pozna go cały naród:
Efraimczycy i mieszkańcy Samarii,
w dumie i w hardości swego serca mówiący:
⁹ „Cegły się rozsypały – odbudujemy z kamienia;
sykomory wycięte – cedrami je zastąpimy”.
¹⁰ Lecz Pan wzbudził przeciw niemu wrogów
i nieprzyjaciół jego uzbroił:
¹¹ Aramejczyków od wschodu i Filistynów z zachodu,
pożerających Izraela całą paszczą.
Po tym wszystkim nie uśmierzył się gniew Jego
i ręka Jego – nadal wyciągnięta.
¹² Ale naród nie nawrócił się do swego Karciciela
ani nie szukał Pana Zastępów.
¹³ Wówczas Pan odciął Izraelowi głowę i ogon,
w jednym dniu, palmę i sitowie.
¹⁴ <Starszy i dostojnik – to głowa;
a ogon to prorok i nauczyciel kłamstwa>.
¹⁵ Zwodzicielami się stali przywódcy tego narodu,
a ci, którym przewodzą, zgubili się.
¹⁶ Dlatego Pan nie oszczędzi jego młodzieńców
ani się zlituje nad jego sierotami i wdowami.
Bo cały ten naród jest bezbożny i zły,
każde usta mówią głupstwa.
Po tym wszystkim nie uśmierzył się gniew Jego
i ręka Jego – nadal wyciągnięta.
¹⁷ Zaiste, niegodziwość rozgorzała jak pożar,
który trawi głogi i ciernie;
wybucha w gąszczu leśnym,
aż wzbijają się słupy dymu.
¹⁸ Od gniewu Pańskiego zapalił się kraj,
i stał się naród pastwą ognia.
Nikt nie ma litości nad bratem swoim.
¹⁹ Każdy pożera ciało bliźniego;
odgryza na prawo, a przecież łaknie,
zjada na lewo, lecz się nie nasyca.
²⁰ Manasses [szarpie] Efraima, a Efraim Manassesa,
obaj razem godzą na Judę.
Po tym wszystkim nie uśmierzył się gniew Jego
i ręka Jego – nadal wyciągnięta.

¹ Biada prawodawcom ustaw bezbożnych
i tym, co ustanowili przepisy krzywdzące,
² aby słabych odepchnąć od sprawiedliwości
i wyzuć z prawa biednych mego ludu;
by wdowy uczynić swoim łupem
i by móc ograbiać sieroty!
³ Lecz co zrobicie w dzień kary,
kiedy zagłada nadejdzie z dala?
Do kogo się uciekniecie o pomoc,
i gdzie zostawicie wasze bogactwa?
⁴ Nic, tylko skulić się [wam] pomiędzy jeńcami
albo paść wśród pomordowanych.
Po tym wszystkim nie uśmierzył się gniew Jego
i ręka Jego – nadal wyciągnięta.

Ukaranie dumnej Asyrii i jej króla

⁵ Ach, [ten] Asyryjczyk, rózga mego gniewu
i bicz w mocy mej zapalczywości!
⁶ Posyłam go przeciw narodowi bezbożnemu,
przykazuję mu, aby lud, na który się zawziąłem,
ograbił i złupił doszczętnie,
by rzucił go na zdeptanie, jak błoto na ulicach.
⁷ Lecz on nie tak będzie mniemał
i serce jego nie tak będzie rozumiało:
bo w jego umyśle plan zniszczenia
i wycięcia w pień narodów bez liku.
⁸ Albowiem powie:
„Czyż moi dowódcy nie równają się królom?
⁹ Czyż Kalno nie jest podobne do Karkemisz?
Czyż nie jest Chamat podobne do Arpad
albo Samaria podobna do Damaszku?
¹⁰ Jak moja ręka dosięgła królestw bożków,
których posągi liczniejsze były niż w Jeruzalem i w Samarii,
¹¹ jak uczyniłem Samarii i jej bożkom,
czyż nie tak samo zrobię Jerozolimie i jej posągom?”
¹² Gdy Pan dokona całego dzieła swego na górze Syjon i w Jerozolimie, ukarze owoc pysznego serca króla Asyrii i bezczelność jego wyniosłych oczu.
¹³ Powiedział bowiem:
„Działałem siłą mej ręki
i własnym sprytem, bom jest rozumny.
Przesunąłem granice narodów
i rozgrabiłem ich skarby,
a mieszkańców powaliłem, jak mocarz.
¹⁴ Ręka moja odkryła jakby gniazdo
bogactwa narodów.
A jak zbierają porzucone jajka,
tak ja zagarnąłem całą ziemię;
i nie było, kto by zatrzepotał skrzydłem,
nikt nie otworzył dzioba, nikt nie pisnął”.
¹⁵ Czy się pyszni siekiera wobec drwala?
Czy się wynosi piła ponad tracza?
Jak gdyby bicz chciał wywijać tym, który go unosi,
i jak gdyby pręt chciał podnosić tego, który nie jest z drewna.
¹⁶ Przeto Pan, Bóg Zastępów,
ześle wycieńczenie na jego tuszę.
Pod jego świetnym wyglądem rozpali się gorączka,
jakby zapłonął ogień.
¹⁷ Światłość Izraela stanie się ogniem,
a Święty jego – płomieniem,
który pożre i pochłonie jego ciernie
i jego głogi w jednym dniu,
¹⁸ bujne też zarośla jego lasu i zagajnika.
Od duszy do ciała wszystko wyniszczy
i będzie jak chory, który gaśnie.
¹⁹ Ostatek drzew w jego lesie da się policzyć,
chłopiec je spisać potrafi.

Reszta Izraela

²⁰ W owym dniu
Reszta z Izraela i ocaleni z domu Jakuba
nie będą więcej polegać na tym, który ich bije,
ale prawdziwie oprą się na Panu, Świętym Izraela.
²¹ Reszta powróci, Reszta z Jakuba do Boga Mocnego.
²² Bo choćby lud twój, o Izraelu, był jak piasek morski, Reszta z niego powróci. Postanowiona jest zagłada, która dopełni sprawiedliwości. ²³ Zaiste, zagładę postanowioną wykona Pan, Pan Zastępów, w całym kraju.

Zapowiedź kary na Asyrię

²⁴ Dlatego tak mówi Pan, Bóg Zastępów:
„Ludu mój, co mieszkasz na Syjonie, nie lękaj się
Asyrii, która cię rózgą uderza
i bicz swój na ciebie podnosi,
wzorem Egiptu.
²⁵ Bo chwila jeszcze mała,
a skończy się moja zapalczywość
i gniew mój się obróci ku ich zagładzie.
²⁶ Pan Zastępów wzbudzi bicz na niego,
jak wtedy, gdy poraził Madianitów przy skale Oreba
lub gdy [wyciągnął] łaskę swą przeciw morzu
i podniósł ją na drogę Egipcjan.
²⁷ W ów dzień
spadnie ci z pleców jego brzemię
i jego jarzmo z szyi.

Najeźdźca w Judzie

²⁸ Wróg niesie zagładę od strony Rimmon,
przybywa od Ajjat, przechodzi przez Migron,
w Mikmas zostawia swój tabor.
²⁹ Przekraczają wąwóz,
w Geba stają na nocleg.
Rama zadrżała,
Gibea Saulowa ucieka.
³⁰ Bat-Gallim, krzycz na cały głos!
Laisza, posłuchaj!
Anatot, odpowiedz jej!
³¹ Madmena umyka,
mieszkańcy ratują się ucieczką.
³² On dziś jeszcze stanie w Nob na postój,
potrząśnie ręką na górę Córy Syjonu –
na pagórek Jeruzalem.
³³ Oto Pan, Bóg Zastępów, z trzaskiem obcina korony drzew:
najwyższe wierzchołki już ścięte,
najwznioślejsze powalone.
³⁴ Gęstwiny lasu trzebi się toporem.
Pada Liban ze swą wspaniałością.

Pieśń nad Pieśniami 1

TYTUŁ

¹ Pieśń nad Pieśniami Salomona

PIEŚŃ PIERWSZA

OBLUBIENICA:

² Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!
Bo miłość twa przedniejsza od wina.
³ Woń twych pachnideł słodka,
olejek rozlany – imię twe,
dlatego miłują cię dziewczęta.
⁴ Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!
Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty!
Cieszyć się będziemy i weselić tobą,
i sławić twą miłość nad wino;
[jakże] słusznie cię miłują!
⁵ Śniada jestem, lecz piękna,
córki jerozolimskie,
jak namioty Kedaru,
jak zasłony Szalma.
⁶ Nie patrzcie na mnie, żem śniada,
że mnie spaliło słońce.
Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,
postawili mnie na straży winnic:
a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.
⁷ O ty, którego miłuje dusza moja,
wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,
gdzie dajesz im spocząć w południe,
abym się nie błąkała
wśród stad twych towarzyszy.

CHÓR:

⁸ Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,
pójdź za śladami trzód
i paś koźlęta twe
przy szałasach pasterzy.

OBLUBIENIEC:

⁹ Do zaprzęgu faraona
przyrównam cię, przyjaciółko moja.
¹⁰ Śliczne są lica twe wśród wisiorków,
szyja twa wśród korali.
¹¹ Wisiorki zrobimy ci złote
z kuleczkami ze srebra.

OBLUBIENICA:

¹² Gdy król wśród biesiadników przebywa,
nard mój rozsiewa woń swoją.
¹³ Mój miły jest mi woreczkiem mirry
wśród piersi mych położonym.
¹⁴ Gronem henny jest mi umiłowany mój
w winnicach Engaddi.

OBLUBIENIEC:

¹⁵ O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,
jak piękna,
oczy twe jak gołębice!

OBLUBIENICA:

¹⁶ Zaiste piękny jesteś, miły mój,
o jakże uroczy!
Łoże nasze z zieleni.

OBLUBIENIEC:

¹⁷ Belkami domu naszego są cedry,
a cyprysy ścianami.

Apokalipsa św Jana 14

Dziewiczy orszak Baranka

¹ Potem ujrzałem:
A oto Baranek stojący na górze Syjon,
a z Nim sto czterdzieści cztery tysiące,
mające imię Jego i imię Jego Ojca wypisane na czołach.
² I usłyszałem z nieba głos jakby głos mnogich wód
i jakby głos wielkiego gromu.
A głos, który usłyszałem, [brzmiał] jak gdyby harfiarze uderzali w swe harfy.
³ I śpiewają jakby pieśń nową przed tronem
i przed czterema Zwierzętami, i przed Starcami:
a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć
prócz stu czterdziestu czterech tysięcy –
wykupionych z ziemi.
⁴ To ci, którzy z kobietami się nie splamili:
bo są dziewicami;
ci, którzy Barankowi towarzyszą, dokądkolwiek idzie;
ci spośród ludzi zostali wykupieni
na pierwociny dla Boga i dla Baranka,
⁵ a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono:
są nienaganni.

Zapowiedź godziny sądu

⁶ Potem ujrzałem innego anioła lecącego przez środek nieba,
mającego odwieczną Dobrą Nowinę do obwieszczenia
wśród tych, którzy siedzą na ziemi,
wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludu.
⁷ Wołał on głosem donośnym:
„Ulęknijcie się Boga i dajcie Mu chwałę,
bo godzina sądu Jego nadeszła.
Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię,
i morze, i źródła wód!”
⁸ A inny anioł, drugi, przyszedł w ślad mówiąc: „Upadł, upadł wielki Babilon,
co winem zapalczywości swego nierządu
napoił wszystkie narody!”
⁹ A inny anioł, trzeci, przyszedł w ślad za nimi, mówiąc donośnym głosem:
„Jeśli kto wielbi Bestię, i obraz jej,
i bierze sobie jej znamię na czoło lub rękę,
¹⁰ ten również będzie pić wino zapalczywości Boga
przygotowane, nierozcieńczone, w kielichu Jego gniewu;
i będzie katowany ogniem i siarką
wobec świętych aniołów
i wobec Baranka.
¹¹ A dym ich katuszy na wieki wieków się wznosi i nie mają spoczynku we dnie i w nocy
czciciele Bestii i jej obrazu,
i ten, kto bierze znamię jej imienia”.
¹² Tu się okazuje wytrwałość świętych,
tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa.
¹³ I usłyszałem głos, który z nieba mówił:
„Napisz:
Błogosławieni, którzy w Panu umierają – już teraz.
Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów,
bo idą wraz z nimi ich czyny”.

Żniwo i winobranie

¹⁴ Potem ujrzałem:
oto biały obłok –
a Siedzący na obłoku, podobny do Syna Człowieczego,
miał złoty wieniec na głowie,
a w ręku ostry sierp.
¹⁵ I wyszedł inny anioł ze świątyni,
wołając głosem donośnym do Siedzącego na obłoku:
„Zapuść Twój sierp i żniwa dokonaj,
bo przyszła już pora dokonać żniwa,
bo dojrzało żniwo na ziemi!”
¹⁶ A Siedzący na obłoku rzucił swój sierp na ziemię
i ziemia została zżęta.
¹⁷ I wyszedł inny anioł ze świątyni, która jest w niebie,
i on miał ostry sierp.
¹⁸ I wyszedł inny anioł od ołtarza,
mający władzę nad ogniem,
i donośnie zawołał do mającego ostry sierp:
„Zapuść twój ostry sierp
i poobcinaj grona winorośli ziemi,
bo jagody jej dojrzały!”
¹⁹ I rzucił anioł swój sierp na ziemię,
i obrał z gron winorośl ziemi,
i wrzucił je do tłoczni Bożego gniewu – ogromnej.
²⁰ I wydeptano tłocznię poza miastem,
a z tłoczni krew wytrysnęła aż po wędzidła koni,
na tysiąc i sześćset stadiów.