Biblia w rok – 9 sierpnia

Czytania na 9 sierpnia
Księga Judyty 5 – 6
Księga Przysłów 11
List do Efezjan 6

*****

Księga Judyty 5 – 6

Achior przestrzega Holofernesa

¹ I oznajmiono naczelnemu wodzowi sił zbrojnych asyryjskich, Holofernesowi, że Izraelici przygotowali się do wojny: zamknęli przełęcze górskie i umocnili wszystkie szczyty wysokich gór, a na równinach poustawiali przeszkody. ² A on wpadł w gwałtowny gniew, zawołał wszystkich książąt Moabu i dowódców Ammona, i wszystkich satrapów wybrzeża. ³ I przemówił do nich: „Synowie Kanaanu, odpowiedzcie mi, co to za naród mieszka w górach i co za miasta oni zamieszkują, jaka jest liczebność ich sił zbrojnych, w czym tkwi ich moc i siła? Kto stoi na ich czele jako król dowodzący ich wojskiem? ⁴ Dlaczego wzgardzili mną, nie wychodząc mi na spotkanie, inaczej niż wszyscy mieszkańcy Zachodu?” ⁵ Na to odpowiedział Achior, wódz wszystkich Ammonitów: „Niechaj posłucha pan mój mowy z ust sługi swego, a opowiem ci prawdę o tym narodzie, który zamieszkuje te góry blisko ciebie. Nie wyjdzie z ust sługi twego żadne kłamstwo. ⁶ Naród ten to potomkowie Chaldejczyków. ⁷ Najpierw byli przybyszami w Mezopotamii, ponieważ nie chcieli iść za bogami swoich przodków, którzy mieszkali w ziemi chaldejskiej. ⁸ Oni odstąpili od drogi swoich przodków i oddawali cześć Bogu nieba, Bogu, którego uznali. A gdy ich wypędzono sprzed oblicza bogów swoich, uciekli do Mezopotamii i mieszkali tam przez wiele dni. ⁹ A ich Bóg polecił im wyjść z tego miejsca zamieszkania i udać się do ziemi Kanaan. I osiedlili się tam, wzbogacili się w złoto, w srebro i w bardzo liczne trzody. ¹⁰ Potem zstąpili do Egiptu, ponieważ głód zapanował w całej ziemi Kanaan. Tam byli przybyszami, jak długo byli żywieni. Tam też rozrośli się w wielkie mnóstwo i niezliczone było ich plemię. ¹¹ Ale król egipski powstał przeciwko nim i podstępnie gnębił ich pracą przy cegłach. Uciskano ich i uczyniono ich niewolnikami. ¹² A oni wołali do swego Boga, a On poraził całą ziemię egipską plagami, na które nie było lekarstwa. I wyrzucili ich Egipcjanie od siebie. ¹³ I wysuszył Bóg przed nimi Morze Czerwone, ¹⁴ i poprowadził ich drogą pod Synaj i do Kadesz-Barnea. A oni wypędzili wszystkich mieszkańców pustyni. ¹⁵ Sami osiedlili się w ziemi Amorytów i dzięki swej sile wytracili wszystkich Cheszbonitów. Potem przekroczyli Jordan i zawładnęli wszystkimi górami. ¹⁶ Wypędzili od siebie Kananejczyków, Peryzzytów, Jebusytów i Sychemitów, a także wszystkich Girgaszytów i mieszkali tam przez wiele dni. ¹⁷ I dopóki nie grzeszyli wobec swego Boga, szczęście im sprzyjało, ponieważ z nimi jest Bóg, który nienawidzi zła. ¹⁸ Lecz kiedy odstąpili od drogi, którą im przykazał, wtedy bardzo wielu ich wyginęło w licznych wojnach i uprowadzono ich do niewoli do obcej ziemi. Świątynię ich Boga zrównano z ziemią, a miasta ich zdobyli ich przeciwnicy. ¹⁹ Ale teraz nawrócili się znowu do Boga swego, przyszli z wygnania, gdzie byli rozproszeni, i zajęli Jerozolimę, w której znajduje się ich świątynia, i zajęli górską okolicę, ponieważ była bezludna. ²⁰ A teraz, władco i panie, jeżeli jest w tym narodzie jakaś wina i jeśli zgrzeszą przeciw swemu Bogu, to my dostrzeżemy w nich tę przyczynę upadku, a wtedy wstąpimy na góry i będziemy walczyli z nimi. ²¹Jeśli jednak w tym narodzie nie ma nieprawości, to niechaj odstąpi pan mój od nich, by przypadkiem ich nie bronił Pan i Bóg ich i abyśmy się nie stali pośmiewiskiem wobec całej ziemi”.
²² A kiedy Achior skończył mówić te słowa, szemrał cały lud otaczający namiot. Dostojnicy zaś Holofernesa i wszyscy zamieszkujący wybrzeże i [ziemię] Moabu powiedzieli, żeby posiekać go w kawałki. ²³ „Czyż będziemy się bali synów Izraela? Przecież to naród, w którym nie ma ani siły, ani potęgi do poważnej walki. ²⁴ Dlatego wstąpmy na góry, a oni staną się pastwą całego twego wojska, o władco Holofernesie!”

Wydanie Achiora Izraelitom

¹ A gdy się uspokoiło wzburzenie mężów stojących wokół rady, naczelny wódz asyryjskich sił zbrojnych, Holofernes, przemówił do Achiora w obecności całego tłumu cudzoziemców i wszystkich synów Moabu: ² „Kim ty jesteś, Achiorze, i wy, najemnicy Ammona, że prorokujesz nam, tak jak choćby dziś, i radzisz nie walczyć z narodem Izraela, ponieważ ich Bóg będzie ich osłaniał tarczą? A któż jest bogiem, jak nie Nabuchodonozor? On pośle potęgę swoją i wygładzi ich z powierzchni ziemi, a ich Bóg nie ocali ich. ³ My, słudzy jego, pokonamy ich jak jednego człowieka i nie potrafią powstrzymać naporu naszych koni. ⁴ Stratujemy ich nimi, i góry przesiąkną ich krwią, a równiny ich napełnią się ich trupami. I nie ostoi się ślad ich stóp przed nami, ale wyginą do ostatniego – to mówi król Nabuchodonozor, pan całej ziemi. Tak on powiedział, a jego słowa nie będą daremne. ⁵ Ty zaś, Achiorze, najemniku Ammona, ty, który wypowiedziałeś te słowa w dniu twojej nieprawości, nie zobaczysz mnie już więcej od tego dnia, aż wywrę zemstę na narodzie tym, przybyłym z Egiptu. ⁶ Wtedy miecz mojego wojska i dzida sług moich przeszyją twoje boki, i gdy nadejdą, zginiesz między pobitymi. ⁷ A teraz moi słudzy odprowadzą cię na górę i umieszczą w jednym z miast między przełęczami. ⁸ Ty nie zginiesz, aż razem z nimi ulegniesz zagładzie. ⁹ A jeśli spodziewasz się w sercu swoim, że nie zostaną pokonani, to niech twarz twoja się nie smuci. To powiedziałem i ani jedno słowo moje nie zawiedzie”.
¹⁰ Potem polecił Holofernes sługom swoim, którzy stali obok niego w namiocie, aby pojmali Achiora i zaprowadzili go do Betulii, i oddali go w ręce Izraelitów. ¹¹ I pojmali go słudzy jego, i wyprowadzili poza obóz na równinę, a z równiny wstąpili na górę i doszli do źródeł położonych poniżej Betulii. ¹² A gdy ich dostrzegli ludzie z miasta na szczycie góry, chwycili za broń i wyszli z miasta na szczyt góry. Wszyscy zaś procarze zagrodzili im dojście do wąwozu i rzucali na nich kamienie. ¹³ A oni czołgając się u podnóża góry związali Achiora i porzuciwszy go u stóp góry, odeszli do swego pana.
¹⁴ Izraelici zaś zeszli ze swego miasta, zatrzymali się przy nim i rozwiązawszy go, zaprowadzili do Betulii i postawili przed naczelnikami miasta. ¹⁵ A byli nimi w owym czasie: Ozjasz, syn Miki, z pokolenia Symeona, i Chabris, syn Gotoniela, i Charmis, syn Melkiela. ¹⁶ Oni zaś zwołali całą starszyznę miasta. Zbiegła się też cała młodzież i kobiety na zebranie i ustawili Achiora w środku całego ludu ich, a Ozjasz wypytywał go o to, co się stało. ¹⁷ A on w odpowiedzi powtórzył im słowa doradców Holofernesa i wszystkie te słowa, którymi on sam przemawiał pośród książąt, synów Aszszura, oraz te, które wypowiedział butnie Holofernes przeciw domowi Izraela. ¹⁸ A lud rzucił się na ziemię, oddał pokłon Bogu i wołał słowami: ¹⁹ „Panie, Boże niebios, zważ na ich pychę i zlituj się nad poniżeniem naszego narodu, spójrz na twarze tych, którzy w tym dniu poświęcają się Tobie”. ²⁰ Potem pocieszali Achiora i bardzo go chwalili. ²¹ A Ozjasz zabrał go ze zgromadzenia do swego domu i wydał ucztę dla starszyzny. Przez całą ową noc błagano Boga Izraela o pomoc.

Księga Przysłów 11

¹ Obrzydła dla Pana waga fałszywa,
upodobaniem Jego – ciężarek uczciwy.
² Przyszła wyniosłość – przyszła i hańba,
u ludzi skromnych jest mądrość.
³ Uczciwość kieruje prawymi,
a wiarołomnych zgubi ich nieprawość.
⁴ W dzień gniewu bogactwo jest bez pożytku,
sprawiedliwość wyrywa ze śmierci.
⁵ Prawość niewinnego równa mu drogę,
a zły przez swoją złość upada.
⁶ Sprawiedliwych ratuje ich prawość,
żądza – pułapką nieprawych.
⁷ Nadzieja grzesznika znika przy śmierci,
oczekiwanie przewrotnych przepada.
⁸ Sprawiedliwy – wyrwany z udręki,
zamiast niego wpada w nią nieprawy.
⁹ Niegodziwy ustami chce zabić bliźniego,
lecz przenikliwość prawych wybawia.
¹⁰ Cieszy się miasto, gdy prawi są szczęśliwi,
a woła z radości, gdy giną nieprawi.
¹¹ Błogosławieństwem prawych wznosi się miasto,
usta występnych je burzą.
¹² Niemądry, kto bliźnim pogardza,
lecz rozumny umie [o nim] milczeć.
¹³ Obmówca chodząc wyjawia tajemnice,
duch wierny zamilczy o sprawie.
¹⁴ Z braku rządów naród upada,
wybawienie, gdzie wielki doradca.
¹⁵ Kto za drugiego ręczy, w zło wpadnie,
kto poręczać nie lubi – bezpieczny.
¹⁶ Sławy dostąpi urocza kobieta,
do majątku dochodzą odważni.
¹⁷ Miłosierny dobrze czyni sobie,
a okrutnik dręczy samego siebie.
¹⁸ Nieprawy otrzyma zysk zawodny,
pewna nagroda dla siewcy prawości.
¹⁹ Mąż prawy zmierza do życia,
kto zaś goni za grzechem – do śmierci.
²⁰ Obrzydłe dla Pana są serca przewrotne,
On tych miłuje, których droga prawa.
²¹ Na pewno zło nie ujdzie bezkarnie,
a potomstwo prawych ocaleje.
²² [Czym] w ryju świni złota obrączka,
[tym] piękna kobieta, ale bez rozsądku.
²³ Pragnieniem prawych jest tylko dobro,
oczekiwaniem złych ludzi jest gniew.
²⁴ Jeden jest hojny, a stale bogaty,
a nad miarę skąpy zmierza do nędzy.
²⁵ Człowiek uczynny dozna nasycenia,
obfitować będzie, kto [bliźnich] napoi.
²⁶ Naród przeklina kryjących swe zboże,
błogosławi zaś tych, co je sprzedają.
²⁷ Kto dobrze czyni – pragnie łaski [Boga],
kto dąży do zła – ono go dosięgnie.
²⁸ Kto ufa bogactwu – upadnie,
jak liście zazielenią się prawi.
²⁹ Kto dom swój niepokoi – wiatr odziedziczy,
a głupiec będzie sługą mądrego.
³⁰ Drzewo życia – owocem prawego,
człowiek mądry ludzi zjednywa.
³¹ Jeśli prawego zapłata w podziemiu,
tym więcej grzesznika i niegodziwego.

List do Efezjan 6

Dzieci a rodzice

¹ Dzieci, bądźcie posłuszne w Panu waszym rodzicom, bo to jest sprawiedliwe. ² Czcij ojca twego i matkę – jest to pierwsze przykazanie z obietnicą – ³ aby ci było dobrze i abyś był długowieczny na ziemi. ⁴ A [wy], ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je stosując karcenie i napominanie Pańskie!

Niewolnicy a panowie

⁵ Niewolnicy, ze czcią i bojaźnią w prostocie serca bądźcie posłuszni waszym doczesnym panom, jak Chrystusowi, ⁶ nie służąc tylko dla oka, by ludziom się podobać, lecz jako niewolnicy Chrystusa, który z duszy pełnią wolę Bożą ⁷ Z ochotą służcie, jak gdybyście [służyli] Panu, a nie ludziom, ⁸ świadomi tego, że każdy – jeśli uczyni co dobrego, otrzyma to z powrotem od Pana – czy to niewolnik, czy wolny. ⁹ A wy, panowie, tak samo wobec nich postępujcie: zaniechajcie groźby, świadomi tego, że w niebie jest Pan zarówno ich, jak wasz, a u Niego nie ma względu na osoby.

Zachęta do walki duchowej

¹⁰ W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi. ¹¹ Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. ¹² Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich. ¹³Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko. ¹⁴ Stańcie więc [do walki] przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, ¹⁵ a obuwszy nogi w gotowość [głoszenia] dobrej nowiny o pokoju. ¹⁶ W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. ¹⁷ Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – ¹⁸ wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie z całą usilnością i proście za wszystkich świętych ¹⁹ i za mnie, aby dane mi było słowo, gdy usta moje otworzę, dla jawnego i swobodnego głoszenia tajemnicy Ewangelii, ²⁰ dla której sprawuję poselstwo jako więzień, ażebym jawnie ją wypowiedział, tak jak winienem.

Zakończenie

²¹ Żebyście zaś wiedzieli i wy o moich sprawach, co robię, wszystko wam oznajmi Tychik, umiłowany brat i wierny sługa w Panu, ²² którego wysłałem do was po to, żebyście wy poznali nasze sprawy, a on pokrzepił wasze serca.

Błogosławieństwo końcowe

²³ Pokój braciom
i miłość wraz z wiarą
od Boga Ojca i Pana naszego Jezusa Chrystusa.
²⁴ Łaska [niech będzie] ze wszystkimi,
którzy miłują Pana naszego Jezusa Chrystusa
w nieskazitelności.