Biblia w rok – 11 marca

Czytania na 11 marca
Księga Liczb 21 – 22
Księga Hioba 39
Ewangelia wg św. Mateusza 18

*******

Księga Liczb 21 – 22

Zajęcie miasta Chorma

¹ Król Aradu, Kananejczyk, mieszkający w Negebie, dowiedział się, że Izraelici nadciągają drogą od Atarim. Napadł na Izraela i wziął trochę ludzi do niewoli. ² Wtedy Izraelici złożyli następujący ślub Panu, mówiąc: „Jeśli dasz ten lud w nasze ręce, klątwą obłożymy ich miasta”. ³ I wysłuchał Pan głosu Izraela i wydał w ich ręce Kananejczyków. [Izraelici] obłożyli klątwą ich oraz ich miasta. Stąd miejscowość ta otrzymała nazwę Chorma.

Jadowite węże

⁴ Od góry Hor szli w kierunku Morza Czerwonego, aby obejść ziemię Edom; podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość. ⁵ I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi: „Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli? Nie ma chleba ani wody, a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny”. ⁶ Zesłał więc Pan na lud węże o jadzie palącym, które kąsały ludzi, tak że wielka liczba Izraelitów zmarła. ⁷ Przybyli więc ludzie do Mojżesza mówiąc: „Zgrzeszyliśmy, szemrząc przeciw Panu i przeciwko tobie. Wstaw się za nami do Pana, aby oddalił od nas węże”. I wstawił się Mojżesz za ludem. ⁸ Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: „Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu”. ⁹ Sporządził więc Mojżesz węża miedzianego i umieścił go na wysokim palu. I rzeczywiście, jeśli kogo wąż ukąsił, a ukąszony spojrzał na węża miedzianego, zostawał przy życiu.

Marsz w kierunku Zajordania

¹⁰ Stamtąd ruszyli Izraelici w dalszą drogę i rozbili obóz pod Obot. ¹¹ Od Obot ciągnęli dalej i rozbili obóz pod Ijje-Haabarim, na pustyni położonej na wschód od Moabu. ¹² Stamtąd ruszyli dalej i zatrzymali się w dolinie potoku Zared. ¹³ I znów poszli dalej i rozłożyli się obozem po drugiej stronie rzeki Arnon, która płynie przez pustynię, biorąc początek w kraju Amorytów. Arnon bowiem stanowi granicę między Moabitami i Amorytami. ¹⁴ Dlatego powiedziane jest w księdze „Wojen Pana”: ¹⁵ „[Od strony] Waheb w Sufa i potoków Arnonu, pochyłość potoków ciągnących się aż do miejsca Ar, przylegająca do granicy Moabu”. ¹⁶ Stamtąd [udali się] do Beer. Jest to studnia, o której powiedział Pan do Mojżesza: „Zgromadź lud, a Ja mu dam wodę!” ¹⁷ Śpiewali wtedy Izraelici pieśń następującą:
„Tryskaj, źródło! Opiewajcie je!
¹⁸ Studnia, którą kopali książęta
i naczelnicy ludu drążyli berłem i swymi laskami”.
Z Beer [ruszyli] do Mattany, ¹⁹ z Mattany do Nachaliel, a z Nachaliel do Bamot. ²⁰ Z Bamot do doliny, która leży w ziemi Moabu, obok góry Pisga wznoszącej się nad pustynią.

Podbój Zajordania

²¹ Następnie wysłali Izraelici posłów do Sichona, króla Amorytów, którzy mieli [mu] oznajmić: ²² „Chcemy przejść przez twoją ziemię. Nie wejdziemy na pola ani do winnic i nie będziemy pili wody ze studzien. Chcemy tylko skorzystać z drogi królewskiej, póki nie przekroczymy twych granic”. ²³ Sichon jednak nie dał Izraelitom przejścia przez swoją ziemię. Sichon zgromadził całe swoje wojsko i skierował się ku pustyni, by zastąpić drogę Izraelitom. Przybył do Jahsa i uderzył na Izraela. ²⁴ Izraelici jednak pobili go ostrzem miecza i zdobyli jego kraj od Arnonu aż po Jabbok, aż do kraju Ammonitów – Jazer bowiem znajduje się na granicy Ammonitów. ²⁵ Izraelici wzięli wszystkie te miasta. Następnie osadzili się Izraelici mocno we wszystkich miastach Amorytów, w Cheszbonie i we wszystkich przynależnych doń miejscowościach. ²⁶ Cheszbon był stolicą Sichona, króla Amorytów, który prowadził wojnę z poprzednim królem Moabu i zabrał mu cały kraj aż po Arnon.
²⁷ Dlatego śpiewali pieśniarze:
Idźcie do Cheszbonu!
Niech będzie odbudowane
i umocnione miasto Sichona.
²⁸ Gdyż z Cheszbonu wyszedł ogień,
płomień z miasta Sichona
pochłonął Ar-Moab,
panujące nad wyżynami Arnonu.
²⁹ Biada ci, Moabie!
Zgubiony jesteś, o ludu Kemosza!
Dopuścił on ucieczkę twych synów
i niewolę twych córek u Sichona,
króla Amorytów.
³⁰ Cheszbon wyniszczył
niemowlęta aż do Dibonu,
niewiasty aż do Nofach,
a mężczyzn aż do Medeby.
³¹ Izraelici osiedlili się w kraju Amorytów.
³² Potem Mojżesz wysłał [wywiadowców] celem zbadania Jazer; zajęli je następnie wraz z przynależnymi doń miastami i wypędzili mieszkających tam Amorytów. ³³ Następnie zawrócili i poszli w kierunku Baszanu. Król Baszanu, Og, wyruszył przeciw nim razem z całym swoim wojskiem, chcąc stoczyć z nimi bitwę pod Edrei. ³⁴ Lecz Pan rzekł do Mojżesza: „Nie bój się go! Dam go bowiem w twoje ręce razem z całym wojskiem i krajem. Postąpisz z nim tak, jak postąpiłeś z Sichonem, królem Amorytów, który mieszkał w Cheszbonie”. ³⁵ Pobili go oraz jego synów i cały lud, tak że nikt nie ocalał, i wzięli jego ziemię w posiadanie.

¹ Potem Izraelici ruszyli dalej i rozbili namioty na równinach Moabu po drugiej stronie Jordanu, naprzeciw Jerycha.

Król Moabu wzywa Balaama

² Balak, syn Sippora, widział wszystko, co uczynił Izrael Amorytom. ³ Wtedy strach ogarnął Moab przed tym ludem, który był tak liczny, i lękał się Moab Izraelitów. ⁴ Rzekł więc Moab do starszych spośród Madianitów: „Teraz to mnóstwo pożre wszystko wokół nas, jak wół żre trawę na polu”. Wówczas królem Moabu był Balak, syn Sippora. ⁵ On też wysłał posłów do Balaama, syna Beora, do Petor nad Rzeką w kraju Ammawitów, aby go zaprosili tymi słowami: „Oto lud, który wyszedł z Egiptu, okrył powierzchnię ziemi i osiadł naprzeciw mnie. ⁶ Przyjdź więc, proszę, i przeklnij mi ten lud, bo jest silniejszy ode mnie. Być może, uda się go pokonać i z kraju wypędzić. Wiem bowiem, że kogo ty błogosławisz, będzie błogosławiony, a kogo ty przeklniesz, będzie przeklęty”. ⁷ Wybrali się więc starsi Moabitów wraz ze starszymi Madianitów w drogę, zaopatrzeni w dary dla wieszcza. Przybyli do Balaama i przekazali mu słowa Balaka. ⁸ On zaś im odpowiedział: „Pozostańcie tu na noc, a potem dam wam odpowiedź według tego, co mi Pan powie”. Pozostali więc książęta Moabitów u Balaama. ⁹ Przyszedł Bóg do Balaama i rzekł: „Cóż to za mężowie są u ciebie?” ¹⁰ Balaam odpowiedział Bogu: „Balak, syn Sippora, król Moabitów, przysłał do mnie wiadomość: ¹¹ Oto lud, który wyszedł z Egiptu, okrył powierzchnię ziemi. Przyjdź, a przeklnij ich, abym mógł z nimi walczyć i wypędzić ich”. ¹² Na to rzekł Bóg do Balaama: „Nie możesz iść z nimi i nie możesz tego ludu przeklinać, albowiem jest on błogosławiony”. ¹³ Gdy powstał Balaam następnego poranka, rzekł do książąt Balaka: „Wracajcie do swego kraju, gdyż Pan nie dozwolił mi iść z wami”. ¹⁴ Powstali wtedy książęta Moabu i przyszli do Balaka donosząc mu: „Nie zgodził się Balaam pójść z nami”.
¹⁵ Wtedy Balak posłał raz jeszcze książąt liczniejszych i bardziej dostojnych niż tamci. ¹⁶ Skoro oni przybyli do Balaama, rzekli mu: „Tak mówi Balak, syn Sippora: Nie wzbraniaj się przyjść do mnie. ¹⁷ Wynagrodzę cię hojnie i wszystko uczynię, cokolwiek mi powiesz. Przyjdźże więc i przeklnij mi ten lud!” ¹⁸ Balaam odpowiedział sługom Balaka tymi słowami: „Choćby mi Balak dawał tyle srebra i złota, ile pałac jego pomieści, to przecież nie mogę przekroczyć rozkazu Pana, Boga <mojego>, zarówno w małych rzeczach, jak i wielkich. ¹⁹ Pozostańcie jednak przez noc, a zobaczę, co Pan tym razem mi powie”. ²⁰ W nocy przyszedł Bóg do Balaama i rzekł mu: „Skoro mężowie ci przyszli, aby cię zabrać, wstań, a idź z nimi, lecz uczynisz tylko to, co ci powiem”. ²¹ Wstał więc Balaam rano, osiodłał swoją oślicę i pojechał z książętami Moabu. ²² Jego wyjazd rozpalił gniew Pana i anioł Pana stanął na drodze przeciw niemu, by go zatrzymać. On zaś w towarzystwie dwóch sług jechał na swojej oślicy. ²³ Gdy oślica zobaczyła anioła Pana stojącego z wyciągniętym mieczem na drodze, zboczyła z drogi i poszła w pole. Balaam uderzył ją, chcąc zawrócić na właściwą drogę. ²⁴ Wtedy stanął anioł Pana na ciasnej drodze między winnicami, a mur był z jednej i z drugiej strony. ²⁵ Gdy oślica zobaczyła anioła Pana, przyparła do muru i przytarła nogę Balaama do tego muru, a on ponownie zaczął bić oślicę.²⁶ Anioł posunął się dalej i stanął w miejscu tak ciasnym, że nie było można go wyminąć ani z prawej, ani też z lewej strony. ²⁷ Gdy oślica ujrzała znowu anioła Pana, położyła się pod Balaamem. Rozgniewał się więc Balaam bardzo i zaczął okładać oślicę kijem. ²⁸ Wówczas otworzył Pan usta oślicy, i rzekła do Balaama: „Cóż ci uczyniłam, żeś mnie zbił już trzy razy?” ²⁹ Balaam odpowiedział oślicy: „Dlatego żeś sobie drwiła ze mnie. Gdybym tak miał miecz w ręku, już bym cię zabił!” ³⁰ Oślica jednak rzekła do Balaama: „Czyż nie jestem twoją oślicą, na której jeździsz, odkąd jesteś, aż po dzień dzisiejszy? Czyż miałam zwyczaj czynić ci coś podobnego?” Odpowiedział: „Nie!” ³¹ Wtedy otworzył Pan oczy Balaama i zobaczył on anioła Pana, stojącego na drodze z obnażonym mieczem w ręku. Ukląkł więc i oddał pokłon twarzą do ziemi. ³² Anioł zaś Pana rzekł do niego: „Czemu aż trzy razy zbiłeś swoją oślicę? Ja jestem tym, który przyszedł, aby ci bronić przejazdu, albowiem droga twoja jest dla ciebie zgubna. ³³ Oślica ujrzała mnie i trzy razy usunęła się z drogi. Gdyby się nie usunęła, byłbym cię dawno zabił, a ją przy życiu zostawił”. ³⁴ Rzekł więc Balaam do anioła Pana: „Zgrzeszyłem. Nie wiedziałem, że ty stanąłeś przeciwko mnie na drodze. Teraz jednak, gdy wiem, że ci się droga moja nie podoba, chcę wracać”. ³⁵ Lecz anioł Pana rzekł do Balaama: „Idź z tymi mężami, ale nie mów nic innego ponad to, co ci powiem”. Poszedł więc Balaam z książętami Balaka.

Balaam u Balaka

³⁶ Gdy usłyszał Balak, że Balaam się zbliża, wyszedł naprzeciw niego aż do Ir-Moab, które leży nad Arnonem, na samej granicy kraju. ³⁷ Balak rzekł do Balaama: „Czyż nie posyłałem już po ciebie, by cię przywołać? Czemu nie przybyłeś? Czyż nie mogę hojnie ci zapłacić?” ³⁸ Balaam jednak oświadczył Balakowi: „Przecież teraz przybyłem do ciebie. Czy rzeczywiście mogę coś oznajmić? Będę mówił tylko te słowa, które Bóg włoży w moje usta”. ³⁹ I poszedł Balaam z Balakiem, i przybyli do Kiriat-Chusot. ⁴⁰ Balak złożył w ofierze woły i owce i [część] z tego posłał Balaamowi i książętom, którzy z nim przyszli. ⁴¹ Na drugi dzień zabrał Balak Balaama i zaprowadził na Bamot-Baal, skąd było widać kraniec [obozu] ludu [izraelskiego].

Księga Hioba 39

Bóg kieruje koziorożcem i gazelą

¹ Czy znasz poród koziorożca?
Widziałeś rodzenie gazeli?
² Czy zliczysz miesiące, gdy noszą,
i znana ci chwila rodzenia?
³ Kładą się i młode swe rodzą,
na świat wydają swój płód.
⁴ Ich młode mocne, rosną swobodnie,
odchodzą, by do nich nie wrócić.

Bóg daje wolność zebrze

⁵ Kto zebrę wolno wypuszcza?
Kto osła dzikiego rozwiąże?
⁶ Za dom mu dałem pustkowie,
legowiskiem zaś jego słona ziemia.
⁷ Śmieje się z miejskiego zgiełku,
słów poganiacza nie słyszy,
⁸ w górach szuka pokarmu,
goni za wszelką zielenią.

Bóg udziela mocy bawołom…

⁹ Czy bawół zechce ci służyć,
czy zostanie przy twoim żłobie?
¹⁰ Przywiążesz go powrozem do pługa,
będzie z tobą orał doliny?
¹¹ Czy zaufasz, że bardzo silny,
i włożysz nań owoc twej pracy?
¹² Zawierzysz mu, że wróci,
że dopilnuje ziarna na klepisku?

…a szybkości strusiowi

¹³ Żwawe są skrzydła strusia,
czy tak jak pióra bociana?
¹⁴ Jaja swe rzuca na ziemię,
ogrzewa je w piasku,
¹⁵ zapomina, że można je zdeptać
lub zniszczą je dzikie zwierzęta.
¹⁶ Swe dzieci traktuje jak obce,
próżny to dla niego trud – jest bez stada.
¹⁷ Mądrości Bóg go pozbawił,
rozsądku mu nie udzielił.
¹⁸ Za to, gdy w góry cwałuje,
śmieje się z konia i jeźdźca.

…koniowi zwinności

¹⁹ Czy dałeś koniowi siłę,
grzywą przystrajasz mu szyję
²⁰ i sprawiasz, że biegnie jak szarańcza,
aż silne parskanie przeraża?
²¹ Mocno bije kopytem, radośnie,
z mocą się rzuca na oręż,
²² nie boi się, drwi sobie z lęku,
on nie ucieka przed mieczem.
²³ Gdy kołczan nad nim zadźwięczy,
ostrze oszczepu i dzidy,
²⁴ pędzi wśród huku i dudnienia,
nie wstrzyma go sygnał trąby,
²⁵ na głos trąbki rży: „Haaa”,
z dala już węszy wojnę,
wołanie dowódców i hałas.

…lotu jastrzębiom i orłom

²⁶ Czy za twoją to radą uniesie się sokół,
skrzydła rozwinie ku południowi?
²⁷ Czy na twój rozkaz orzeł się wzbije,
gdy ma swe gniazdo na górze?
²⁸ Mieszka na skale i nocuje,
w skalnym załomie się gnieździ,
²⁹ stąd sobie szuka żeru,
bo jego oczy widzą daleko.
³⁰ Pisklęta jego krew chłepcą,
on wszędzie tam, gdzie zabici”.

Ewangelia wg św. Mateusza 18

Spór o pierwszeństwo

¹ W tym czasie uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: „Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?” ² On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: ³ „Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. ⁴ Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. ⁵ I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje.

Zgorszenie

⁶ Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza. ⁷ Biada światu z powodu zgorszeń! Muszą wprawdzie przyjść zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego dokonuje się zgorszenie. ⁸ Otóż jeśli twoja ręka lub noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie! Lepiej jest dla ciebie wejść do życia ułomnym lub chromym, niż z dwiema rękami lub dwiema nogami być wrzuconym w ogień wieczny. ⁹ I jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie! Lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do życia, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła ognistego.
¹⁰ Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie. ¹¹ <Albowiem Syn Człowieczy przyszedł ocalić to, co zginęło>.

Owca zabłąkana

¹² Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? ¹³ A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. ¹⁴ Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych.

Upomnienie braterskie

¹⁵ Gdy brat twój zgrzeszy <przeciw tobie>, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. ¹⁶ Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. ¹⁷ Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik! ¹⁸ Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie.
¹⁹ Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. ²⁰ Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich”.

Obowiązek przebaczenia

²¹ Wtedy Piotr zbliżył się do Niego i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?” ²² Jezus mu odrzekł: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy.

Nielitościwy dłużnik

²³ Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał rozliczyć się ze swymi sługami. ²⁴ Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. ²⁵ Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. ²⁶ Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: „Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam”. ²⁷ Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił go i dług mu darował. ²⁸ Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: „Oddaj, coś winien!” ²⁹ Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: „Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie”. ³⁰ On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. ³¹ Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. ³² Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: „Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. ³³ Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?” ³⁴ I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. ³⁵ Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”.