Biblia w rok – 7 maja

Czytania na 7 maja
1 Księga Samuela 17 – 18
Mądrość Syracha 37
1 List do Koryntian 15

*******

1 Księga Samuela 17 – 18

Walka Dawida z Goliatem

¹ Filistyni zgromadzili swe wojska na wojnę: zebrali się w Soko, leżącym w ziemi Judy, a obóz rozbili między Soko i Azeka niedaleko od Efes-Dammim. ² Natomiast Saul i Izraelici zgromadzili się i rozłożyli obozem w Dolinie Terebintu, przygotowując się do walki z Filistynami. ³ Filistyni stali u zbocza jednej góry, po jednej stronie, Izraelici zaś na zboczu innej góry, po drugiej stronie, a oddzielała ich dolina. ⁴ Wtedy wystąpił z obozu filistyńskiego pewien harcownik imieniem Goliat, pochodzący z Gat. Był wysoki na sześć łokci i jedną piędź. ⁵ Na głowie miał hełm z brązu, ubrany zaś był w łuskowy pancerz z brązu o wadze pięciu tysięcy syklów. ⁶ Miał również na nogach nagolenice z brązu oraz brązowy, zakrzywiony nóż w ręku. ⁷ Drzewce włóczni jego było jak wał tkacki, a jej grot ważył sześćset syklów żelaza. Poprzedzał go też [giermek] niosący tarczę. ⁸ Stanąwszy naprzeciw, krzyknął w kierunku wojsk izraelskich te słowa: „Po co się ustawiacie w szyku bojowym? Czyż ja nie jestem Filistynem, a wy sługami Saula? Wybierzcie spośród siebie człowieka, który by przeciwko mnie wystąpił. ⁹ Jeżeli zdoła ze mną walczyć i pokona mnie, staniemy się waszymi niewolnikami, jeżeli zaś ja zdołam go zwyciężyć, wy będziecie naszymi niewolnikami i służyć nam będziecie”. ¹⁰ Potem dodał Filistyn: „Oto urągałem dzisiaj wojsku izraelskiemu. Dajcie mi człowieka, będziemy z sobą walczyć”.
¹¹ Gdy Saul i wszyscy Izraelici usłyszeli słowa Filistyna, przelękli się i przestraszyli bardzo.
¹² Dawid był synem Efratejczyka, tego, który pochodził z Betlejem judzkiego, a nazywał się Jesse i miał ośmiu synów. W czasach Saula był on stary i podeszły [w latach] <pośród mężów>. ¹³ Trzej starsi synowie Jessego wyruszyli, udając się za Saulem na wojnę. Ci trzej synowie, którzy wyruszyli na wojnę, nosili imiona: najstarszy Eliab, drugi Abinadab, a trzeci Szamma. ¹⁴ Dawid był najmłodszy, trzej starsi wyruszyli za Saulem. ¹⁵ [Dawid] często odchodził od Saula, aby pasać owce swojego ojca w Betlejem. ¹⁶ Tymczasem Filistyn ciągle wychodził z rana i wieczorem i stawał tak przez czterdzieści dni. ¹⁷ Raz rzekł Jesse do swego syna Dawida: „Weź dla swych braci efę prażonych ziaren, dziesięć chlebów i zanieś prędko braciom do obozu! ¹⁸ Zaniesiesz też dziesięć krążków sera dowódcy oddziału, zapytasz się swych braci o powodzenie i odbierzesz ich żołd. ¹⁹ Saul jest z nimi i wszyscy Izraelici w Dolinie Terebintu i walczą z Filistynami”.
²⁰ Wstał więc Dawid wcześnie rano, powierzając owce stróżowi, i zabrawszy [zapasy], poszedł według polecenia Jessego. Kiedy zbliżył się do obozowiska, wojsko wyruszyło na pole walki i wznosiło wojenny okrzyk. ²¹ Izraelici ustawili swe szyki bojowe, tak samo i Filistyni: szyk naprzeciw szyku. ²² Dawid zrzuciwszy z siebie niesiony ciężar i oddawszy go w opiekę strażnikowi taboru, pobiegł na pole walki. Gdy przybył, pozdrowił swoich braci. ²³ Podczas tej rozmowy z nimi wystąpił z szyków filistyńskich właśnie ów harcownik imieniem Goliat, Filistyn z Gat, i wygłaszał owe słowa. Usłyszał je Dawid. ²⁴ Wszyscy natomiast ludzie Izraela, zobaczywszy tego człowieka, uciekali przed nim i bali się go bardzo. ²⁵ Zawołał jeden z Izraelitów: „Czy widzieliście tego człowieka, który występuje? Występuje on po to, by urągać Izraelowi. Tego jednak, kto go pokona, król obsypie bogactwem, a córkę swą odda mu za żonę, rodzinę zaś jego uczyni wolną od danin w Izraelu”.
²⁶ Odezwał się Dawid do stojących obok niego ludzi: „Co uczynią takiemu, który pokona tego Filistyna i odejmie hańbę od Izraela? Kto to jest ten nieobrzezany Filistyn, który urąga wojsku Boga żywego?” ²⁷ Lud powtórzył mu te słowa na potwierdzenie, co uczynią człowiekowi, który go pokona. ²⁸ Gdy starszy jego brat, Eliab, usłyszał, że Dawid rozmawiał z ludźmi, uniósł się gniewem na Dawida i zawołał: „Po co tu przyszedłeś? Komu zostawiłeś ową małą trzodę na pustyni? Znam ja pychę i złość twojego serca: przybyłeś tu, aby tylko przypatrzyć się walce”. ²⁹ Dawid odrzekł: „Cóż teraz uczyniłem? Wszak to było tylko słowo”. ³⁰ Oddaliwszy się od niego, skierował się gdzie indziej i wypytywał się podobnymi słowami. Odpowiedzieli mu ludzie jak poprzednio. ³¹ Słyszano te słowa, które wypowiedział Dawid; doniesiono Saulowi, kazał go więc przyprowadzić.
³² Rzekł Dawid do Saula: „Niech pan mój się nie trapi! Twój sługa pójdzie stoczyć walkę z tym Filistynem”. ³³ Saul odpowiedział Dawidowi: „To niemożliwe, byś stawił czoło temu Filistynowi i walczył z nim. Ty jesteś jeszcze chłopcem, a on wojownikiem od młodości”. ³⁴ Odrzekł Dawid Saulowi: „Kiedy sługa twój pasał owce u swojego ojca, a przyszedł lew lub niedźwiedź i porwał owcę ze stada, ³⁵ wtedy biegłem za nim, uderzałem na niego i wyrywałem mu ją z paszczęki, a kiedy on na mnie napadał, chwytałem go za szczękę, biłem i uśmiercałem. ³⁶ Sługa twój kładł trupem lwy i niedźwiedzie, nieobrzezany Filistyn będzie jak jeden z nich, gdyż urągał wojskom Boga żywego”. ³⁷ Powiedział jeszcze Dawid: „Pan, który wyrwał mnie z łap lwów i niedźwiedzi, wybawi mnie również z ręki tego Filistyna”. Rzekł więc Saul do Dawida: „Idź, niech Pan będzie z tobą!”
³⁸ Saul ubrał Dawida w swoją zbroję: włożył na jego głowę hełm z brązu i opiął go pancerzem. ³⁹ Przypiął też Dawid miecz na swą szatę i próbował chodzić, gdyż jeszcze nie nabrał wprawy. Po czym oświadczył Dawid Saulowi: „Nie potrafię się w tym poruszać, gdyż nie nabrałem wprawy”. I zdjął to Dawid z siebie. ⁴⁰ Wziął w ręce swój kij, wybrał sobie pięć gładkich kamieni ze strumienia, włożył je do torby pasterskiej, którą miał zamiast kieszeni, i z procą w ręce skierował się ku Filistynowi.⁴¹ Filistyn przybliżał się coraz bardziej do Dawida, a giermek jego szedł przed nim. ⁴² Gdy Filistyn popatrzył i przyjrzał się Dawidowi, wzgardził nim dlatego, że był młodzieńcem, i to rudym, o pięknym wyglądzie. ⁴³ I rzekł Filistyn do Dawida: „Czyż jestem psem, że przychodzisz do mnie z kijem?” Złorzeczył Filistyn Dawidowi [przyzywając na pomoc] swoich bogów. ⁴⁴ Filistyn zawołał do Dawida: „Zbliż się tylko do mnie, a ciało twoje oddam ptakom powietrznym i dzikim zwierzętom”. ⁴⁵ Dawid odrzekł Filistynowi: „Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i zakrzywionym nożem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich, którym urągałeś. ⁴⁶ Dziś właśnie odda cię Pan w moją rękę, pokonam cię i utnę ci głowę. Dziś oddam trupy wojsk filistyńskich na żer ptactwu powietrznemu i dzikim zwierzętom: niech się przekona cały świat, że Bóg jest w Izraelu. ⁴⁷ Niech wiedzą wszyscy zebrani, że nie mieczem ani dzidą Pan ocala. Ponieważ jest to wojna Pana, On więc odda was w nasze ręce”.
⁴⁸ I oto, gdy wstał Filistyn, szedł i zbliżał się coraz bardziej ku Dawidowi, Dawid również pobiegł szybko na pole walki naprzeciw Filistyna. ⁴⁹ Potem sięgnął Dawid do torby pasterskiej i wyjąwszy z niej kamień, wypuścił go z procy, trafiając Filistyna w czoło, tak że kamień utkwił w czole i Filistyn upadł twarzą na ziemię. ⁵⁰ Tak to Dawid odniósł zwycięstwo nad Filistynem procą i kamieniem; trafił Filistyna i zabił go, nie mając w ręku miecza.
⁵¹ Dawid podbiegł i stanął nad Filistynem, chwycił jego miecz, i dobywszy z pochwy, dobił go; odrąbał mu głowę. Gdy spostrzegli Filistyni, że ich wojownik zginął, rzucili się do ucieczki. ⁵² Powstali mężowie Izraela i Judy, wydali okrzyk wojenny i ścigali Filistynów aż do Gat i bram Ekronu; a trupy filistyńskie leżały na drodze z Szaaraim aż do Gat i Ekronu. ⁵³ Izraelici wracając potem z pościgu za Filistynami, złupili ich obóz. ⁵⁴ Dawid zaś zabrał głowę Filistyna i przeniósł ją do Jerozolimy, a zbroję umieścił w przybytku.
⁵⁵ Gdy Saul zauważył Dawida wychodzącego do walki z Filistynem, zapytał Abnera, dowódcy wojska: „Czyim synem jest ten chłopiec, Abnerze?” Abner odrzekł: „Na życie twej duszy, królu, nie wiem”. ⁵⁶ Król dał rozkaz: „Masz się dowiedzieć, czyim synem jest ten młodzieniec”. ⁵⁷ Kiedy Dawid wrócił po zabiciu Filistyna, wziął go Abner i przedstawił Saulowi. W ręce niósł on głowę Filistyna. ⁵⁸ I zapytał go Saul: „Czyim jesteś synem, młodzieńcze?” Dawid odrzekł: „Jestem synem sługi twego, Jessego z Betlejem”.

¹ Kiedy właśnie przestał przemawiać do Saula, dusza Jonatana przylgnęła całkowicie do duszy Dawida. Pokochał go Jonatan tak jak samego siebie. ² Od tego również dnia Saul zabrał go do siebie i nie pozwolił mu już wrócić do domu ojcowskiego. ³ Jonatan zaś zawarł z Dawidem związek przyjaźni, umiłował go bowiem jak samego siebie. ⁴ Jonatan zdjął płaszcz, który miał na sobie, i oddał go Dawidowi, jak i resztę swojego stroju – aż do swego miecza, łuku i pasa.

Saul zazdrości Dawidowi

⁵ A Dawid wyprawiał się i wiodło mu się dobrze, dokądkolwiek go Saul posyłał. Saul więc ustanowił go dowódcą wojska. [Dawid] był lubiany nie tylko przez cały naród, ale też przez dworzan Saula.
⁶ Gdy przybyli oni i wracał Dawid po zabiciu Filistyna, kobiety ze wszystkich miast wyszły ze śpiewem i tańcami naprzeciw króla Saula, przy wtórze bębnów, okrzyków i cymbałów. ⁷ I zaśpiewały kobiety wśród grania i tańców:
„Pobił Saul tysiące,
a Dawid dziesiątki tysięcy”.
⁸ A Saul bardzo się rozgniewał, bo nie podobały mu się te słowa. Mówił: „Dawidowi przyznały dziesiątki tysięcy, a mnie tylko tysiące. Brak mu tylko królowania”. ⁹ I od tego dnia patrzył Saul na Dawida zazdrosnym okiem. ¹⁰ A oto nazajutrz duch, zesłany przez Boga, opanował Saula, który popadł w szał wewnątrz swojego domu. Dawid tymczasem grał na cytrze, tak jak każdego dnia. Saul trzymał w ręku dzidę. ¹¹ I rzucił Saul dzidą, bo myślał: „Przybiję Dawida do ściany”. Lecz Dawid dwukrotnie tego uniknął. ¹² Saul bardzo się bał Dawida: bo Pan był z nim, a od Saula odstąpił. ¹³ I dlatego Saul odsunął go od siebie, a ustanowił wodzem nad tysiącem żołnierzy: i tak odbywał wyprawy na oczach ludu. ¹⁴ Dawid we wszystkich przedsięwzięciach miał powodzenie: Pan był z nim. ¹⁵ Saul widząc, że mu się dobrze powodzi, drżał przed nim. ¹⁶ Przeciwnie, cały Izrael i Juda miłowali Dawida, wyprawiał się bowiem i powracał na ich oczach.

Związek małżeński Dawida z córką królewską

¹⁷ Saul rzekł do Dawida: „Oto najstarsza moja córka, Merab. Oddam ci ją za żonę, ale bądź dla mnie dzielnym wojownikiem i prowadź walki Pańskie”. Saul bowiem mówił sobie: „Jeżeli ja go nie dosięgnąłem, niech go dosięgnie ręka Filistynów”. ¹⁸Dawid odpowiedział na to Saulowi: „Kimże ja jestem i czym jest ród mego ojca w Izraelu, abym mógł być zięciem królewskim?” ¹⁹ Gdy jednak zbliżała się chwila oddania Merab, córki Saula, Dawidowi, oddano ją za żonę Adrielowi z Mecholi. ²⁰ Ale Mikal, córka Saula, pokochała Dawida. Doniesiono o tym Saulowi. Sprawa ta wydała mu się dobrą. ²¹ Saul bowiem mówił sobie: „Oddam mu ją, aby była dla niego sidłem: niech będzie nad nim ręka Filistynów”. Oświadczył więc Saul Dawidowi po raz drugi: „Dziś możesz się stać moim zięciem”. ²² Sługom zaś Saul polecił: „Porozmawiajcie potajemnie z Dawidem i donieście mu: Król jest dla ciebie życzliwy, słudzy jego cię kochają. Zostań więc zięciem króla!” ²³ Słudzy powtórzyli Dawidowi słowa Saula, on zaś odrzekł: „Czy wam wydaje się rzeczą błahą być zięciem króla?” Ja jestem przecież człowiekiem biednym i mało znaczącym. ²⁴ I słudzy zawiadomili Saula, mówiąc: „Tak się wyraził Dawid”. ²⁵ Saul odrzekł: „Powiedzcie Dawidowi, że król nie żąda innej zapłaty, jak stu napletków Filistynów, aby pomścić się na wrogach królewskich”. Saul liczył na to, że Dawid dostanie się w ręce Filistynów. ²⁶ Gdy słudzy zawiadomili o tym Dawida, wydało mu się dobrym to, że może zostać zięciem króla. Zanim upłynęły wyznaczone dni, ²⁷ powstał Dawid i wyruszył ze swym wojskiem, i zabił dwustu mężczyzn spośród Filistynów. Dawid przyniósł z nich potem napletki w dokładnej liczbie królowi, aby stać się zięciem króla. Wtedy Saul oddał mu córkę swą Mikal za żonę. ²⁸ Przekonał się też Saul naocznie, że Pan jest z Dawidem. Mikal, córka Saula, kochała go. ²⁹ Coraz bardziej zatem obawiał się Saul Dawida i stał się jego wrogiem na zawsze.
³⁰ Wodzowie filistyńscy robili wypady. Za każdym ich wypadem Dawid odnosił większe zwycięstwa niż wszyscy słudzy Saula. Imię jego stawało się coraz sławniejsze.

Mądrość Syracha 37

Przyjaciel

¹ Każdy przyjaciel mówi: „Jestem i ja twoim przyjacielem”,
ale zdarza się przyjaciel tylko z imienia.
² Czyż nie jest śmiertelną udręką,
gdy towarzysz i przyjaciel zmienia się w nieprzyjaciela?
³ O przewrotna skłonności! Czemu zostałaś stworzona,
by okryć ziemię podstępem?
⁴ W pomyślności towarzysz cieszy się wraz z przyjacielem,
a w czasie utrapienia staje przeciw niemu.
⁵ Towarzysz z przyjacielem trudzi się, by mieć pokarm,
a w razie wojny chwyci za tarczę.
⁶ Nie zapomnij w duszy swej o przyjacielu
i nie trać pamięci o nim wśród bogactw!

Doradca

⁷ Każdy doradca wysoko ceni swą radę,
a przecież bywa i taki, który doradza na swoją korzyść.
⁸ Strzeż się doradcy,
a najpierw poznaj, jakie są jego potrzeby,
– albowiem taki na swoją korzyść doradza –
czy czasem nie zyska on czegoś na tobie, jakby losem,
⁹ i aby, mówiąc ci: „Dobra jest twoja droga”,
nie stanął z przeciwka, by patrzeć na to, co przyjdzie na ciebie.
¹⁰ Nie naradzaj się z tym, kto na cię patrzy krzywym okiem,
a przed tymi, co ci zazdroszczą, ukryj zamiary!
¹¹ [Nie naradzaj się] z kobietą co do jej rywalki,
z tchórzliwym co do wojny,
z kupcem co do zamiany towarów,
z handlarzem co do sprzedaży,
z zawistnym co do wdzięczności,
z niemiłosiernym co do dobroczynności,
z leniwym co do jakiejkolwiek pracy,
z okresowym najemnikiem co do zakończenia zajęcia,
z niewolnikiem opieszałym co do wielkiej pracy –
gdy chodzi o jakąkolwiek radę, nie polegaj na nich!
¹² Natomiast z człowiekiem pobożnym podtrzymuj znajomość,
a także z tym, o którym wiesz, że strzeże przykazań,
którego dusza podobna do twej duszy,
i kto, jeślibyś upadł, będzie współczuł tobie.
¹³ Następnie trzymaj się rady twego serca,
gdyż nad nią nie masz nic godniejszego wiary.
¹⁴ Dusza bowiem człowieka zwykła czasem więcej objawić
niż siedem czat siedzących wysoko dla wypatrywania.
¹⁵ A ponad to wszystko proś Najwyższego,
aby po drodze prawdy kierował twoimi krokami.

Prawdziwa i fałszywa mądrość

¹⁶ Początkiem każdego dzieła – słowo,
a przed każdym działaniem – myśl.
¹⁷ Korzeniem zamierzeń jest serce,
skąd wyrastają cztery gałęzie:
¹⁸ dobro i zło, życie i śmierć,
a nad tym wszystkim język ma pełną władzę.
¹⁹ Bywa mędrzec, który jest mądry dla wielu innych,
a dla siebie samego jest niczym;
²⁰ bywa mędrzec, który przez swe mowy jest znienawidzony
i wykluczą go z każdej wspaniałej uczty,
²¹ nie da mu Pan uznania u innych,
gdyż nie ma on żadnej mądrości.
²² Bywa mędrzec, który jest mądry dla siebie samego,
a owoce jego wiedzy okazują się na jego ciele.
²³ Bywa mędrzec, który naród swój wychowuje,
a owoce jego rozumu są niezawodne.
²⁴ Kto jest mądry dla siebie, napełniony będzie zadowoleniem,
a wszyscy, którzy go widzieć będą, nazwą go szczęśliwym.
²⁵ Życie człowieka ma dni ograniczone,
lecz nieprzeliczone są dni Izraela.
²⁶ Mądry uzyska chwałę u swego narodu,
a imię jego żyć będzie na wieki.

Zdrowie i umiarkowanie

²⁷ Synu, w życiu doświadczaj siebie samego,
patrz, co jest złem dla ciebie, i tego sobie odmów!
²⁸ Nie wszystko służy wszystkim
i nie każdy we wszystkim ma upodobanie.
²⁹ Na żadnej uczcie nie bądź nienasycony
i nie rzucaj się na potrawy!
³⁰ Z przejedzenia powstaje choroba,
a nieumiarkowanie powoduje rozstrój żołądka.
³¹ Z przejedzenia wielu umarło,
ale umiarkowany przedłuży swe życie.

1 List do Koryntian 15

WOKÓŁ PRAWDY O ZMARTWYCHWSTANIU

Zmartwychwstanie Chrystusa faktem poświadczonym

¹ Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. ² Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem… Chyba żebyście uwierzyli na próżno. ³ Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, ⁴ że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: ⁵ i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, ⁶ później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. ⁷ Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. ⁸ W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi. ⁹Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. ¹⁰ Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną. ¹¹ Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak wyście uwierzyli.

Zmartwychwstanie wszystkich wiernych na wzór Chrystusa

¹² Jeżeli zatem głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy spośród was, że nie ma zmartwychwstania? ¹³ Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał. ¹⁴ A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara. ¹⁵ Okazuje się bowiem, żeśmy byli fałszywymi świadkami Boga, skoro umarli nie zmartwychwstają, przeciwko Bogu świadczyliśmy, że z martwych wskrzesił Chrystusa. ¹⁶ Skoro umarli nie zmartwychwstają, to i Chrystus nie zmartwychwstał. ¹⁷ A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w swoich grzechach. ¹⁸ Tak więc i ci, co pomarli w Chrystusie, poszli na zatracenie. ¹⁹ Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania.
²⁰ Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. ²¹ Ponieważ bowiem przez człowieka [przyszła] śmierć, przez człowieka też [dokona się] zmartwychwstanie. ²² I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, ²³ lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia. ²⁴ Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. ²⁵ Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. ²⁶ Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć. ²⁷ Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał. ²⁸ A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich. ²⁹ Bo inaczej czegoż dokonają ci, co przyjmują chrzest za zmarłych? Jeżeli umarli w ogóle nie zmartwychwstają, to czemuż za nich chrzest przyjmują? ³⁰ Po co też i my wystawiamy się na niebezpieczeństwo każdej godziny?
³¹ Zapewniam was, przez chlubę, jaką mam z was w Jezusie Chrystusie, Panu naszym, że każdego dnia umieram. ³² Jeżeli tylko ze względu na ludzi potykałem się w Efezie z dzikimi zwierzętami, to cóż mi stąd za pożytek? Skoro zmarli nie zmartwychwstają, to jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy. ³³ Nie łudźcie się! „Wskutek złych rozmów psują się dobre obyczaje”. ³⁴ Ocknijcie się naprawdę i przestańcie grzeszyć! Są bowiem wśród was tacy, co nie uznają Boga. Ku waszemu zawstydzeniu to mówię.

O ciałach po zmartwychwstaniu

³⁵ Lecz powie ktoś: A jak zmartwychwstają umarli? W jakim ukazują się ciele? ³⁶ O, niemądry! Przecież to, co siejesz, nie ożyje, jeżeli wprzód nie obumrze. ³⁷ To, co zasiewasz, nie jest od razu ciałem, którym ma się stać potem, lecz zwykłym ziarnem, na przykład pszenicznym lub jakimś innym. ³⁸ Bóg zaś takie daje mu ciało, jakie zechciał; każdemu z nasion właściwe. ³⁹ Nie wszystkie ciała są takie same: inne są ciała ludzi, inne zwierząt, inne wreszcie ptaków i ryb ⁴⁰ Są ciała niebieskie i ziemskie, lecz inne jest piękno ciał niebieskich, inne – ziemskich. ⁴¹ Inny jest blask słońca, a inny – księżyca i gwiazd. Jedna gwiazda różni się jasnością od drugiej. ⁴² Podobnie rzecz się ma ze zmartwychwstaniem. Zasiewa się zniszczalne – powstaje zaś niezniszczalne; ⁴³ sieje się niechwalebne – powstaje chwalebne; sieje się słabe – powstaje mocne; ⁴⁴ zasiewa się ciało zmysłowe – powstaje ciało duchowe. Jeżeli jest ciało ziemskie powstanie też ciało niebieskie. ⁴⁵ Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek , Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym. ⁴⁶ Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem. ⁴⁷ Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, drugi Człowiek – z nieba. ⁴⁸ Jaki ów ziemski, tacy i ziemscy; jaki Ten niebieski, tacy i niebiescy. ⁴⁹ A jak nosiliśmy obraz ziemskiego [człowieka], tak też nosić będziemy obraz [człowieka] niebieskiego.
⁵⁰ Zapewniam was, bracia, że ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego, i że to, co zniszczalne, nie może mieć dziedzictwa w tym, co niezniszczalne. ⁵¹ Oto ogłaszam wam tajemnicę: nie wszyscy pomrzemy, lecz wszyscy będziemy odmienieni.⁵² W jednym momencie, w mgnieniu oka, na dźwięk ostatniej trąby – zabrzmi bowiem trąba – umarli powstaną nienaruszeni, a my będziemy odmienieni. ⁵³ Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodziało się w nieśmiertelność.

Hymn estchtologiczny i napomnienie

⁵⁴ A kiedy już to, co zniszczalne, przyodzieje się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: Zwycięstwo pochłonęło śmierć. ⁵⁵ Gdzież jest, o śmierci twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień? ⁵⁶ Ościeniem zaś śmierci jest grzech, a siłą grzechu Prawo. ⁵⁷ Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. ⁵⁸ Przeto, bracia moi najmilsi, bądźcie wytrwali i niezachwiani, zajęci zawsze ofiarnie dziełem Pańskim, pamiętając, że trud wasz nie pozostaje daremny w Panu.