Biblia w rok – 25 czerwca

Czytania na 25 czerwca
1 Księga Kronik 15 – 16
Księga Mądrości 14
1 List św. Jana 4

*******

1 Księga Kronik 15 – 16

Sprowadzenie Arki do Jerozolimy

¹ Pobudował on sobie domy w Mieście Dawidowym, przygotował miejsce dla Arki Bożej i rozbił dla niej namiot. ² Wtedy rzekł Dawid: „Nikt nie powinien nosić Arki Bożej, oprócz lewitów, albowiem to ich wybrał Pan do noszenia Arki Bożej i do obsługiwania jej na wieki”. ³ I zgromadził Dawid wszystkich Izraelitów w Jerozolimie celem przeniesienia Arki Pańskiej na jej miejsce, które dla niej przygotował. ⁴ Zebrał Dawid synów Aarona i lewitów; ⁵ z synów Kehata: naczelnika Uriela i jego braci – stu dwudziestu; ⁶ z synów Merariego: naczelnika Asajasza i jego braci – dwustu dwudziestu; ⁷ z synów Gerszoma: naczelnika Joela i jego braci – stu trzydziestu; ⁸ z synów Elisafana: naczelnika Szemajasza i jego braci – dwustu; ⁹ z synów Chebrona: naczelnika Eliela i jego braci – osiemdziesięciu; ¹⁰ z synów Uzzjela: naczelnika Amminadaba i jego braci – stu dwunastu. ¹¹ I wezwał Dawid kapłanów: Sadoka i Abiatara oraz lewitów: Uriela, Asajasza, Joela, Szemajasza, Eliela i Amminadaba, ¹² i rzekł do nich: „Wy jesteście naczelnikami rodów lewickich, oczyśćcie się wy i bracia wasi i przenieście Arkę Pana, Boga Izraela, na miejsce, które jej przygotowałem. ¹³ Ponieważ za pierwszym razem nie było was, dotknął nas ciosem Pan, Bóg nasz, bośmy się Go nie zapytali, jak należało”. ¹⁴ Kapłani więc i lewici oczyścili się, aby przenieść Arkę Pana, Boga Izraela. ¹⁵ Lewici nieśli Arkę Bożą na drążkach na swoich ramionach, jak przykazał Mojżesz zgodnie ze słowem Pana. ¹⁶ I rzekł Dawid naczelnikom lewitów, aby ustanowili swoich braci śpiewakami przy instrumentach muzycznych: cytrach, harfach, cymbałach, aby rozbrzmiewał głos donośny i radosny. ¹⁷ I ustanowili lewici Hemana, syna Joela, a z braci jego Asafa, syna Berekiasza; z synów zaś Merariego, ich braci, Etana, syna Kuszajasza, ¹⁸ a z nimi braci ich drugiego stopnia: Zachariasza, Uzzjela, Szemiramota, Jechiela, Unniego, Eliaba, Benajasza, Maasejasza, Mattitiasza, Elifela, Miknejasza, Obed-Edoma, Jejela – odźwiernych. ¹⁹ Śpiewacy: Heman, Asaf i Etan grali donośnie na cymbałach z brązu; ²⁰ Zachariasz, Uzzjel, Szemiramot, Jechiel, Unni, Eliab, Maasejasz i Benajasz na cytrach w wysokim tonie; ²¹ Mattitiasz, Elifel, Miknejasz, Obed-Edom, Jejel i Azazjasz na harfach, by dominowali w oktawie; ²² Kenaniasz, przełożony lewitów [przeznaczonych] do przenoszenia, kierował przenoszeniem, ponieważ był do tego uzdolniony. ²³ Berekiasz i Elkana byli odźwiernymi przy arce. ²⁴Kapłani: Szebaniasz, Jozafat, Netaneel, Amasaj, Zachariasz, Benajasz i Eliezer grali na trąbach przed Arką Bożą, a Obed-Edom i Jechiasz byli odźwiernymi przy Arce. ²⁵ Wówczas to Dawid i starsi Izraela oraz wodzowie z wielką radością poszli, aby przenieść Arkę Przymierza Pańskiego z domu Obed-Edoma. ²⁶ Kiedy Bóg wspomagał lewitów niosących Arkę Przymierza Pańskiego, ofiarowano siedem cielców i siedem baranów. ²⁷ A Dawid był okryty płaszczem z bisioru i podobnie wszyscy lewici niosący Arkę i śpiewający, oraz Kenaniasz, kierujący przenoszeniem. Dawid miał na sobie także efod lniany. ²⁸ Tak cały Izrael prowadził Arkę Przymierza Pańskiego wśród radosnych okrzyków, grania na trąbach, cymbałach, harfach i cytrach. ²⁹ Gdy Arka Przymierza Pańskiego przybyła do Miasta Dawidowego, Mikal, córka Saula, wyglądała przez okno i ujrzała króla Dawida tańczącego i grającego, Wtedy wzgardziła nim w swym sercu.

Arka Przymierza w Jerozolimie

¹ Przyniesiono więc Arkę Bożą i ustawiono ją w środku namiotu, jaki rozpiął dla niej Dawid, po czym złożono całopalenia i ofiary pojednania. ² Gdy zaś Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar pojednania, pobłogosławił lud w imieniu Pana. ³ I potem rozdał wszystkim Izraelitom, tak mężczyznom jak i kobietom, każdemu po bochenku chleba, po kawałku mięsa i po kubku wina. ⁴ Ustanowił przed Arką Pańską niektórych lewitów z obsługi, aby sławili, dzięki czynili i wychwalali Pana, Boga Izraelowego: ⁵ Asafa – przełożonym, Zachariasza – jego zastępcą, potem Uzzjela, Szemiramota, Jechiela, Mattitiasza, Eliaba, Benajasza, Obed-Edoma i Jejela, na instrumentach: harfach i cytrach, Asafa zaś, by grał na cymbałach; ⁶ Benajasza i Jachazjela, by stale trąbili przed Arką Przymierza Bożego. ⁷ Owego dnia postanowił Dawid po raz pierwszy, aby tak wielbiono Pana za pośrednictwem Asafa i jego braci:
⁸ Dzięki czyńcie Panu, wzywajcie Jego imienia,
głoście dzieła Jego wśród narodów!
⁹ Śpiewajcie Mu, grajcie Mu psalmy,
rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda.
¹⁰ Szczyćcie się świętym Jego imieniem,
niech się weseli serce szukających Pana!
¹¹ Rozważajcie o Panu i Jego potędze,
szukajcie zawsze Jego oblicza:
¹² Pamiętajcie o cudach, które On zdziałał,
o Jego znakach i sądach ust Jego.
¹³ Potomstwo Izraela, Jego sługi,
synowie Izraela, Jego wybrańcy!
¹⁴ On, Pan, jest naszym Bogiem,
Jego wyroki obejmują świat cały.
¹⁵ Na wieki pamięta o swoim przymierzu –
obietnicę dał dla tysiąca pokoleń.
¹⁶ Zawarł je z Abrahamem
i przysięgę dał Izaakowi.
¹⁷ Ustanowił dla Jakuba jako prawo
wieczne przymierze dla Izraela,
¹⁸ mówiąc: „Dam tobie ziemię Kanaanu
na waszą własność dziedziczną”,
¹⁹ gdy was było niewielu –
nieliczni i obcy w niej.
²⁰ Wędrowali od szczepu do szczepu,
z jednego królestwa do drugiego ludu,
²¹ a nie pozwolił nikomu ich uciskać
i z ich powodu karał królów:
²² „Nie dotykajcie moich pomazańców
i prorokom moim nie czyńcie krzywdy!”
²³ Śpiewajcie Panu, wszystkie krainy,
z dnia na dzień głoście Jego zbawienie!
²⁴ Rozgłaszajcie Jego chwałę wśród pogan,
Jego cuda – wśród wszystkich narodów,
²⁵ bo wielki jest Pan, godzien wielkiej chwały:
wzbudza On większy lęk niż wszyscy bogowie.
²⁶ Bo wszyscy bogowie pogan to ułuda,
a Pan uczynił niebiosa.
²⁷ Przed Nim kroczą majestat i piękno,
potęga i jasność w Jego przybytku.
²⁸ Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i potęgę,
²⁹ oddajcie Panu chwałę Jego imienia.
Nieście ofiary i wchodźcie przed Jego oblicze,
oddajcie pokłon Panu, w święte szaty odziani.
³⁰ W obliczu Jego zadrżyj, ziemio cała!
Umocnił On świat, by się nie poruszył.
³¹ Niech cieszy się niebo i ziemia raduje.
Mówcie wśród pogan: „Pan jest królem”.
³² Niech szumi morze i co je napełnia,
niech się weselą pola i wszystko, co na nich.
³³ Niech tak się uradują drzewa leśne
w obliczu Pana, bo nadchodzi,
aby rządzić ziemią.
³⁴ Chwalcie Pana, bo dobry,
bo na wieki Jego łaskawość.
³⁵ Mówcie: „Ratuj nas, Boże zbawienia naszego,
zgromadź nas i wybaw spośród narodów,
abyśmy wielbili święte imię Twoje
i dumni byli z Twej chwały”.
³⁶ Błogosławiony Pan, Bóg Izraela,
od wieków na wieki.
A cały naród odpowiedział: „Amen” i chwalił Pana. ³⁷ [Dawid] pozostawił tam przed Arką Przymierza Pańskiego Asafa i jego braci, aby pełnili służbę ustawicznie przed Arką, według porządku każdego dnia; ³⁸ i Obed-Edoma z jego sześćdziesięciu ośmiu braćmi, Obed-Edoma, syna Jedutuna, i Chosę jako odźwiernych; ³⁹ kapłana Sadoka i braci jego, kapłanów [pozostawił] przed przybytkiem Pańskim na wyżynie, która jest w Gibeonie, ⁴⁰ aby stale ofiarowali Panu ofiary całopalne na ołtarzu całopalenia, rano i wieczorem – według wszystkiego, co napisane jest w Prawie Pana, które On zlecił Izraelowi. ⁴¹ Z nimi byli Heman i Jedutun i reszta wybranych, imiennie wyznaczonych, aby dzięki czynić Panu, bo na wieki Jego łaskawość. ⁴² U Hemana i Jedutuna były przechowywane trąby i cymbały dla grających i instrumenty towarzyszące pieśni Bożej. A synowie Jedutuna byli przy bramie. ⁴³ I wrócił się cały lud – każdy do swego domu. Powrócił też Dawid, aby wnieść błogosławieństwo do swego domu.

Księga Mądrości 14

¹ Inny znowu, żeglując i chcąc przepłynąć groźne fale,
wzywa na pomoc drewno,
bardziej kruche niż unoszący go statek.
² Ten bowiem wymyśliła wprawdzie chęć zysków,
a twórcza mądrość sporządziła,
³ ale steruje nim Opatrzność Twa, Ojcze!
Bo i na morzu wytyczyłeś drogę,
wśród bałwanów ścieżkę bezpieczną,
⁴ wskazując, że zewsząd możesz wybawić,
by i niedoświadczony mógł wsiąść na okręt.
⁵ Chcesz, by dzieła Twej mądrości nie leżały odłogiem,
więc i najlichszemu drewnu ludzie zawierzają życie,
i przebywszy burzliwe fale, ratują się na tratwie.
⁶ Bo i w początkach, gdy ginęli wyniośli olbrzymi,
nadzieja świata schroniła się w arce
i pokierowana Twą ręką zostawiła światu zawiązki potomności.
⁷ Błogosławione drzewo, przez które dokonuje się sprawiedliwość,
⁸ ale tamto, ręką obrobione – przeklęte: i ono, i jego twórca!
On, że je wykonał, ono zaś, że choć znikome, dostało miano boga.
⁹ Jednakowo Bogu są nienawistni i bezbożnik, i jego bezbożność,
¹⁰ i dzieło wraz z twórcą zostanie skarane.
¹¹ Dlatego i na bożki pogańskie przyjdzie nawiedzenie,
bo się stały obrzydliwością pośród stworzeń Bożych,
zgorszeniem dla dusz ludzkich
i potrzaskiem dla nóg ludzi głupich.

Źródła bałwochwalstwa

¹² Wymyślenie bożków to źródło wiarołomstwa,
wynalezienie ich to zatrata życia.
¹³ Nie było ich na początku
i nie będą istniały na wieki:
¹⁴ zjawiły się na świecie przez ludzką głupotę,
dlatego sądzony im rychły koniec.
¹⁵ Ojciec, w przedwczesnym żalu pogrążony,
sporządził obraz młodo zabranego dziecka
i odtąd jako boga czcił ongiś zmarłego człowieka,
a dla poddanych ustanowił wtajemniczenia i obrzędy;
¹⁶ a z biegiem czasu ten zakorzeniony bezbożny obyczaj zaczęto zachowywać jako prawo.
¹⁷ I na rozkaz władców czczono posągi:
nie mogąc z powodu odległego zamieszkania czcić ich osobiście,
na odległość ludzie odtwarzali postać,
sporządzając okazały wizerunek czczonego króla,
by nieobecnemu schlebiać gorliwie, tak jak obecnemu.
¹⁸ Nawet tych, co go nie znali, do wzmożenia kultu
skłaniała dążność do sławy u twórcy.
¹⁹ Ten bowiem, chcąc się może przypodobać władcy,
sztuką swą doprowadził wizerunek do wielkiej piękności,
²⁰ a tłum, zachwycony piękną robotą,
uznał za bóstwo tego,
którego dopiero co czczono jako człowieka.
²¹ I dla żyjących sidłem stało się to,
że ludzie, ulegając nieszczęściu lub władzy,
nadali nieprzekazywalne Imię kamieniom i drewnom.

Zgubne skutki bałwochwalstwa

²² I nie dość, że zbłądzili co do poznania Boga,
ale ponadto żyjąc w wielkim zamęcie niewiedzy,
to tak wielkie zło nazywają pokojem.
²³ Bo gdy odprawiają dzieciobójcze obrzędy
czy tajemne misteria
albo szaleńcze pochody z dziwnymi śpiewami –
²⁴ nie zachowują w czystości ni życia, ni małżeństw,
lecz jeden drugiego podstępnie zabija
lub cudzołóstwem zadręcza.
²⁵ Wszędzie się wmieszały krew i morderstwo,
kradzież i podstęp,
zniszczenie, zdrada, gwałt, krzywoprzysięstwo,
²⁶ ucisk dobrych, niepamięć dobrodziejstw,
znieprawienie dusz, grzechy przeciwne naturze,
rozprzężenie w małżeństwach, cudzołóstwo i bezwstyd.
²⁷ Kult bożków, niegodnych nazwania –
to początek, przyczyna i kres wszelkiego zła.
²⁸ Albo szaleją w zabawie, albo prorokują fałszywie,
albo niegodziwie żyją, albo przysięgają pochopnie:
²⁹ zawierzyli bezdusznym bożkom
i po krzywoprzysięstwie nie boją się nieszczęścia.
³⁰ Ale przyjdzie na nich kara słuszna za jedno i drugie,
że źle myśleli o Bogu, trzymając się bożków,
i że gardząc uczciwością, przysięgali przewrotnie na kłamstwo.
³¹ Bo nie potęga bóstw, wzywanych w przysiędze,
lecz kara, grzesznikom należna,
przychodzi zawsze po przestępstwie bezbożnych.

1 List św. Jana 4

Musimy strzec się Antychrystów i świata

¹ Umiłowani,
nie dowierzajcie każdemu duchowi,
ale badajcie duchy, czy są z Boga,
gdyż wielu fałszywych proroków
pojawiło się na świecie.
² Po tym poznajecie Ducha Bożego:
każdy duch,
który uznaje,
że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga.
³ Każdy zaś duch,
który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga;
i to jest duch Antychrysta,
który – jak słyszeliście – nadchodzi
i już teraz przebywa na świecie.
⁴ Wy, dzieci,
jesteście z Boga i zwyciężyliście ich,
ponieważ większy jest Ten, który w was jest,
od tego, który jest w świecie.
⁵ Oni są ze świata,
dlatego mówią tak, jak [mówi] świat,
a świat ich słucha.
⁶ My jesteśmy z Boga.
Ten, który zna Boga, słucha nas.
Kto nie jest z Boga, nas nie słucha.
W ten sposób poznajemy
ducha prawdy i ducha fałszu.

Bóg jest źródłem prawdziwej miłości, wiary i życia

⁷ Umiłowani, miłujmy się wzajemnie,
ponieważ miłość jest z Boga,
a każdy, kto miłuje,
narodził się z Boga i zna Boga.
⁸ Kto nie miłuje, nie zna Boga,
bo Bóg jest miłością.
⁹ W tym objawiła się miłość Boga ku nam,
że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat,
abyśmy życie mieli dzięki Niemu.
¹⁰ W tym przejawia się miłość,
że nie my umiłowaliśmy Boga,
ale że On sam nas umiłował
i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.
¹¹ Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował,
to i my winniśmy się wzajemnie miłować.
¹² Nikt nigdy Boga nie oglądał.
Jeżeli miłujemy się wzajemnie,
Bóg trwa w nas
i miłość ku Niemu jest w nas doskonała.
¹³ Poznajemy, że my trwamy w Nim,
a On w nas,
bo udzielił nam ze swego Ducha.
¹⁴ My także widzieliśmy i świadczymy,
że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata.
¹⁵ Jeśli kto wyznaje,
że Jezus jest Synem Bożym,
to Bóg trwa w nim, a on w Bogu.
¹⁶ Myśmy poznali i uwierzyli miłości,
jaką Bóg ma ku nam.
Bóg jest miłością:
kto trwa w miłości, trwa w Bogu,
a Bóg trwa w nim.
¹⁷ Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości,
że mamy pełną ufność na dzień sądu,
ponieważ tak, jak On jest [w niebie],
i my jesteśmy na tym świecie.
¹⁸ W miłości nie ma lęku,
lecz doskonała miłość usuwa lęk,
ponieważ lęk kojarzy się z karą.
Ten zaś, kto się lęka,
nie wydoskonalił się w miłości.

O źródle miłości

¹⁹ My miłujemy [Boga],
ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował.
²⁰ Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego nienawidził, jest kłamcą,
albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi,
nie może miłować Boga, którego nie widzi.
²¹ Takie zaś mamy od Niego przykazanie,
aby ten, kto miłuje Boga,
miłował też i brata swego.