Biblia w rok – 26 kwietnia

Czytania na 26 kwietnia
Księga Sędziów 20 – 21
Mądrość Syracha 26
1 List do Koryntian 4

*******

Księga Sędziów 20 – 21

Izraelici postanawiają pomścić zbrodnię w Gibea

¹ Wtedy wyszli wszyscy Izraelici i jak jeden mąż zgromadzili się jednomyślnie od Dan aż do Beer-Szeby wraz z krainą Gilead przed Panem w Mispa. ² Przywódcy całego narodu, wszystkie pokolenia Izraela brały udział w zebraniu ludu Bożego – a było ich czterysta tysięcy mężów pieszych, dobywających miecza. ³ Beniaminici usłyszeli, że Izraelici zebrali się w Mispa. Rzekli wówczas Izraelici: „Opowiedzcie nam, jak dokonano tej zbrodni!” ⁴ Wówczas lewita, małżonek owej zamordowanej kobiety, zabrał głos, mówiąc: „Przybyłem z moją żoną do Gibea, które należy do [pokolenia] Beniamina, aby tam spędzić noc. ⁵ Mężowie z Gibea wystąpili przeciwko mnie i w nocy otoczyli dom, w którym przebywałem, z zamiarem pozbawienia mnie życia. Żonę moją tak zgwałcili, że umarła. ⁶ Zabrałem więc moją żonę, rozciąłem na kawałki, które porozsyłałem do wszystkich dzielnic dziedzictwa izraelskiego. Popełniono bowiem bezeceństwo w Izraelu. ⁷ Wszyscy zebrani tu Izraelici naradźcie się i już tutaj poweźmijcie postanowienie!” ⁸ Wystąpili wszyscy jednomyślnie, mówiąc: „Nikt z nas nie odejdzie do swego namiotu ani nie uda się do domu! ⁹ A oto teraz tak postąpimy z miastem Gibea. Los jego jest przesądzony! ¹⁰ Z każdego pokolenia Izraela wybierzemy po dziesięciu mężów ze stu, po stu z tysiąca i tysiąc z dziesięciu tysięcy. Będą się troszczyć o żywność dla wojska, które wyruszy pomścić na Gibea w pokoleniu Beniamina bezeceństwo, którego się dopuszczono w Izraelu”. ¹¹ Tak zebrali się przeciwko temu miastu wszyscy ludzie izraelscy jak jeden mąż.

Opór Beniaminitów

¹² Pokolenia izraelskie porozsyłały posłów do wszystkich Beniaminitów, aby im donieść: „Cóż to za zbrodnię popełniono między wami? ¹³ Wydajcie teraz tych mężów przewrotnych z Gibea, abyśmy ich zgładzili i tak wyplenili zło z Izraela”. Ale Beniaminici nie chcieli słuchać głosu swych braci, Izraelitów.

Pierwsze walki

¹⁴ Co więcej, Beniaminici poopuszczali swoje osiedla, zgromadzili się w Gibea, aby ruszyć na Izraelitów. ¹⁵ Tego dnia naliczono Beniaminitów, przybyłych ze swoich osiedli, dwadzieścia sześć tysięcy mężów dobywających miecza, nie licząc mieszkańców Gibea, <których liczba wynosiła siedmiuset mężów>. ¹⁶ W całym tym wojsku było siedmiuset mężów wyborowych, nie używających w boju prawej ręki, i każdy z nich ciskał z procy kamieniem tak celnie, że włosa nie chybił. ¹⁷ Mężów zaś izraelskich naliczono – wyjąwszy Beniaminitów – czterysta tysięcy dobywających miecza, samych wojowników. ¹⁸ Powstali więc i poszli do Betel, aby zasięgnąć rady u Boga. Tam mówili Izraelici: „Który z nas najpierw wystąpi do boju z Beniaminitami?” – „Juda wystąpi pierwszy” – odpowiedział Pan. ¹⁹ O świcie wyruszyli Izraelici w drogę i rozbili obóz naprzeciw Gibea. ²⁰ Potem Izraelici, przygotowawszy szyki przeciw Beniaminitom, stanęli gotowi do boju przeciw Gibea. ²¹ Lecz Beniaminici wypadli z Gibea i dnia tego porazili dwadzieścia dwa tysiące Izraelitów. ²³ Wtedy Izraelici poszli <do Betel> i płacząc przed Panem aż do wieczora, pytali się Pana, mówiąc: „Czyż mamy dalej walczyć z Beniaminitami, braćmi naszymi?” Pan im odpowiedział: „Wystąpcie przeciwko nim!” ²² Wzmocniwszy się mężowie izraelscy przygotowali szyki do boju na tym samym miejscu, gdzie walczyli dnia poprzedniego. ²⁴ I drugiego dnia napadli Izraelici na Beniaminitów. ²⁵ A Beniaminici wypadłszy z Gibea i tym razem porazili spośród Izraelitów osiemnaście tysięcy – wszystkich dobywających miecza. ²⁶ Wówczas wszyscy Izraelici i cały lud udali się do Betel, gdzie płacząc trwali przed Panem i dnia tego pościli aż do wieczora, składając ofiary całopalne i ofiary biesiadne przed obliczem Pana. ²⁷ Następnie pytali się Izraelici Pana (była tam bowiem wówczas Arka Przymierza Boga, ²⁸ którą w tym czasie obsługiwał Pinchas, syn Eleazara, syna Aarona), mówiąc: „Czyż jeszcze mamy wyruszyć do walki z potomkami Beniamina, braćmi naszymi, czy też mamy jej zaniechać?” Odpowiedział im na to Pan: „Idźcie, jutro bowiem wydam ich wam w ręce”.

Klęska Beniaminitów

²⁹ Wówczas Izrael przygotował zasadzki zewsząd dokoła Gibea. ³⁰ Trzeciego dnia wystąpili Izraelici do walki z Beniaminitami i podobnie jak pierwszy i drugi raz ustawili szyki naprzeciw Gibea. ³¹ Beniaminici wyszli naprzeciw wojska i pozwolili odciągnąć się od miasta, gdzie zaczęli kłaść trupem wojowników jak za pierwszym i drugim razem po drogach, z których jedna prowadziła do Betel, a druga do Gibea, i po polach, tak że zabili około trzydziestu Izraelitów. ³² Mówili zaś Beniaminici do siebie: „I tym razem poniosą klęskę jak poprzednio”. Izraelici zaś mówili: „Uciekajmy, a odciągniemy ich daleko od miasta na drogi”. ³³ I wtedy, podczas gdy [trzon] wojska izraelskiego uszykował się w Baal-Tamar, zaczajone wojska izraelskie wyszły z ukrycia, mianowicie z równiny Gibea. ³⁴ Dziesięć tysięcy wyborowych wojowników z całego Izraela stanęło naprzeciw Gibea. Była to bitwa zażarta. Beniaminici zaś nie spodziewali się, że miało ich spotkać to nieszczęście. ³⁵ Oto tak poraził Pan Beniaminitów wobec Izraela. Dnia tego Izraelici zabili dwadzieścia pięć tysięcy stu z Beniamina – wszystkich dobywających miecza. ³⁶ Wtedy Beniaminici ujrzeli swoją klęskę. Mężowie bowiem izraelscy cofali się na placu boju przed Beniaminem, licząc na zasadzkę uczynioną pod Gibea. ³⁷ Tymczasem wypadli ci poukrywani w zasadzce, uderzyli na Gibea, wpadłszy do środka pozabijali ostrzem miecza wszystkich przebywających w mieście. ³⁸ Mężowie bowiem izraelscy umówili się z tymi, którzy byli ukryci w zasadzce, że mieli oni z miasta wypuścić dym jako znak.
³⁹ Wtedy to mężowie izraelscy cofnęli się podczas walki. Beniamin zaś położył trupem z Izraela – do trzydziestu ludzi, mówiąc do siebie: „Naprawdę doznają od nas wielkiej klęski jak w poprzedniej bitwie”. ⁴⁰ Lecz gdy słup dymu zaczął się unosić z miasta jako znak, Beniamin się obrócił i zobaczył – a oto płomienie z całego miasta wznoszą się ku niebu. ⁴¹ Mężowie izraelscy natarli teraz, a mężowie z Beniamina przerazili się widząc, że spadło na nich wielkie nieszczęście. ⁴² Poczęli więc uciekać przed mężami izraelskimi drogą ku pustyni, lecz wojownicy ich dognali. Także ci, co wybiegli z miasta, kładli ich trupem, [wziąwszy] do środka. ⁴³ Okrążyli więc Beniamina ścigając go ustawicznie i pokonali go przed Gibea, ku wschodowi. ⁴⁴ Wtedy poległo z [pokolenia] Beniamina osiemnaście tysięcy mężów, mężów walecznych. ⁴⁵ Z tych zaś, którzy uciekali w kierunku pustyni, ku skale Rimmon, zabili na drogach pięć tysięcy mężów. Dopędzili następnie tych koło Gideom, gdzie znów zabili ich około dwóch tysięcy. ⁴⁶ Wszystkich z Beniamina poległo tego dnia dwadzieścia pięć tysięcy mężów dobywających miecza. Byli to wszyscy mężowie waleczni. ⁴⁷ Tylko sześciuset mężów mogło się schronić na pustyni na skale Rimmon, gdzie pozostawali przez cztery miesiące. ⁴⁸ Potem mężowie izraelscy powrócili do Beniaminitów w mieście, zabili ostrzem miecza od mężczyzn do bydła, i wszystko, co znaleźli. Spalili też wszystkie pozostałe miejscowości, jakie napotkali.

Izraelici żałują swego postanowienia

¹ Mężowie izraelscy złożyli w Mispa taką przysięgę: „Nikt z nas nie wyda swej córki za żonę Beniaminowi”. ² Udał się więc lud do Betel, gdzie trwał przed Bogiem aż do wieczora, podnosząc lament i zalewając się gorzkimi łzami. ³ Mówili: „Panie, Boże Izraela, dlaczegoż zdarzyło się to w Izraelu, że dzisiaj ubyło w nim jedno pokolenie?” ⁴ Nazajutrz lud wstał i zbudował tam ołtarz, na którym złożył całopalenia i ofiary biesiadne. ⁵ Następnie rzekli Izraelici: „Które ze wszystkich pokoleń izraelskich nie przybyło na zgromadzenie przed Panem?” Związano się bowiem uroczystą przysięgą przeciwko temu, kto nie przybędzie do Pana w Mispa, w słowach: „Śmierć poniesie!” ⁶ Izraelici żałowali Beniamina, brata swego, i mówili: „Odcięte zostało dzisiaj jedno pokolenie od Izraela. ⁷ Co uczynimy, aby pozostałym dostarczyć kobiet, gdyż my związani jesteśmy przysięgą wobec Pana, że nie damy im córek naszych za żony?”

Dziewice z Jabesz przeznaczone dla Beniaminitów

⁸ Rzekli wówczas: „Któreż to z pokoleń izraelskich nie przybyło do Pana w Mispa?” [Stwierdzono, że] oto z Jabesz w Gileadzie nikt nie przybył do obozu na zebranie. ⁹ Gdy bowiem przeliczono lud, stwierdzono, że nie było tam nikogo z mieszkańców Jabesz w Gileadzie. ¹⁰ Zgromadzenie więc wysłało tam dwanaście tysięcy walecznych mężów, nakazując im: „Idźcie, a pobijcie mieszkańców Jabesz w Gileadzie ostrzem miecza, także kobiety i dzieci. ¹¹ W ten sposób postąpicie: Obłożycie klątwą każdego mężczyznę i każdą kobietę, która obcowała z mężczyzną”. ¹² I znaleźli wśród mieszkańców Jabesz w Gileadzie czterysta młodych dziewic, które nie obcowały z mężczyznami, i przyprowadzili je do obozu w Szilo, znajdującego się w ziemi Kanaan. ¹³ Następnie całe zgromadzenie wysłało przedstawicieli do synów Beniamina, zebranych na skale Rimmon, aby oznajmili im pokój. ¹⁴ Wówczas wrócili Beniaminici i dano im za żony zachowane przy życiu kobiety z Jabesz w Gileadzie, lecz nie było ich dosyć dla wszystkich.

Porwanie dziewcząt z Szilo

¹⁵ A lud litował się nad Beniaminem, że Pan uczynił wyrwę w pokoleniach izraelskich. ¹⁶ Rzekli więc starsi zgromadzenia: „Co uczynimy, aby sprowadzić żony dla tych, którzy pozostali, gdyż zgładzone zostały kobiety w pokoleniu Beniamina?” ¹⁷ Nadto powiedzieli: „Jak zachować resztę Beniamina, aby pokolenie nie uległo zagładzie w Izraelu? ¹⁸ My jednak nie możemy im dać córek naszych za żony”. Przysięgli to bowiem Izraelici: „Niech będzie przeklęty, kto da żonę Beniaminowi”. ¹⁹ Rzekli: „Oto co roku jest święto Pańskie w Szilo. Leży ono na północ od Betel, na wschód od drogi wiodącej z Betel do Sychem, a na południe od Lebony”. ²⁰ Nakazali więc Beniaminitom, co następuje: „Idźcie, a zróbcie zasadzkę w winnicach. ²¹ Wypatrujcie, gdy córki Szilo pójdą gromadnie do tańca. Wyszedłszy z winnic niech każdy uprowadzi dla siebie żonę spośród córek Szilo, a potem wracajcie do ziemi Beniamina. ²² A gdy ojcowie ich lub bracia przyjdą do nas ze skargą, powiemy im: Zmiłujcie się nad nimi, bośmy nie zdobyli dla każdego z nich żony na wojnie, a wyście im ich też nie dali, bo wtedy byście byli winni”. ²³ Beniaminici tak uczynili, i z tych, co tańczyły, uprowadzili sobie żony odpowiednio do swej liczby. Następnie odeszli, wrócili na swoje dziedzictwo, a zbudowawszy miasta mieszkali w nich. ²⁴ Wówczas rozeszli się stamtąd Izraelici, każdy do swego pokolenia i do swego rodu, a stamtąd każdy na swoje dziedzictwo.
²⁵ W owych dniach nie było króla w Izraelu. Każdy czynił to, co było słuszne w jego oczach.

Mądrość Syracha 26

¹ Szczęśliwy mąż, który ma dobrą żonę,
liczba dni jego będzie podwójna.
² Dobra żona radować będzie męża,
który osiągnie pełnię wieku w pokoju.
³ Dobra żona to dobra część dziedzictwa
i jako taka będzie dana tym, którzy się boją Pana:
⁴ wtedy to serce bogatego czy ubogiego będzie zadowolone
i oblicze jego wesołe w każdym czasie.
⁵ Serce moje ma się na baczności przed trzema rzeczami,
a czwartej się obawiam:
oszczerczych zarzutów w mieście, zbiegowiska pospólstwa
i kłamliwych doniesień; te rzeczy są przykrzejsze od śmierci.
⁶ Zgryzotą serca i smutkiem jest kobieta zazdrosna o kobietę,
a to jest bicz języka, co wszystkich dosięga.
⁷ Jarzmo dla wołów źle dopasowane – to żona niegodziwa,
kto ją sobie bierze, jakby uchwycił garścią skorpiona.
⁸ Wielkie zło – kobieta pijaczka,
i nie ukryje ona swej hańby.
⁹ Bezwstyd kobiety można poznać po niespokojnym podnoszeniu oczu
i po rzucaniu spojrzeń.
¹⁰ Nad córką zuchwałą wzmocnij czuwanie,
aby czując ulgę, nie wyzyskała sposobności.
¹¹ Strzeż się oka bezwstydnego
i nie dziw się, jeśli cię przywiedzie do upadku.
¹² Jak spragniony podróżny otwiera usta
i pije każdą wodę, która jest blisko,
tak ona siada naprzeciw każdego pala
i na strzały otwiera kołczan.
¹³ Wdzięk żony rozwesela jej męża,
a mądrość jej orzeźwia jego kości.
¹⁴ Dar Pana – żona spokojna
i za osobę dobrze wychowaną nie ma odpłaty.
¹⁵ Wdzięk nad wdziękami skromna kobieta
i nie masz nic równego osobie powściągliwej.
¹⁶ Jak słońce wschodzące na wysokościach Pana,
tak piękność dobrej kobiety między ozdobami jej domu.
¹⁷ Jak światło błyszczące na świętym świeczniku,
tak piękność oblicza na ciele dobrze zbudowanym.
¹⁸ Jak kolumny złote na podstawach srebrnych,
tak piękne nogi na kształtnych stopach.

Smutne wypadki

²⁸ Dwie rzeczy zasmuciły moje serce,
a trzecia wzbudza we mnie gniew:
wojownik, któremu nędza odebrała siłę;
mężowie roztropni, odrzuceni jako nic nie znaczący;
człowiek, który od sprawiedliwości przechodzi do grzechu,
Pan przeznacza go pod miecz.

Handel

²⁹ Trudno jest kupcowi ustrzec się przestępstw,
a handlarz nie będzie wolny od grzechu.

1 List do Koryntian 4

¹ Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych! ² A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny.
³ Mnie zaś najmniej zależy na tym, czy będąc osądzony przez was, czy przez jakikolwiek trybunał ludzki Co więcej, nawet sam siebie nie sądzę. ⁴ Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. ⁵ Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę. ⁶ Mówiąc to, miałem na myśli, bracia, mnie samego i Apollosa, ze względu na was, abyście mogli zrozumieć, że nie wolno wykraczać ponad to, co zostało napisane, i niech nikt w swej pysze nie wynosi się nad drugiego. ⁷ Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał ⁸ Tak więc już jesteście nasyceni, już opływacie w bogactwa. Zaczęliście królować bez nas! Otóż tak! Nawet trzeba, żebyście królowali, byśmy mogli współkrólować z wami. ⁹ Wydaje mi się bowiem, że Bóg nas, apostołów, wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych. Staliśmy się bowiem widowiskiem światu, aniołom i ludziom; ¹⁰ my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my wzgardy. ¹¹ Aż do tej chwili łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, ¹² i utrudzeni pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; ¹³ dobrym słowem odpowiadamy, gdy nas spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla wszystkich aż do tej chwili.

Napomnienia i przestrogi

¹⁴ Nie piszę tego, żeby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć – jako moje najdroższe dzieci. ¹⁵ Choćbyście mieli bowiem dziesiątki tysięcy wychowawców w Chrystusie, nie macie wielu ojców; ja to właśnie przez Ewangelię zrodziłem was w Chrystusie Jezusie. ¹⁶ Proszę was przeto, bądźcie naśladowcami moimi! ¹⁷ Dlatego to posłałem do was Tymoteusza, który jest moim synem umiłowanym i wiernym w Panu, aby wam przypomniał drogi moje w Chrystusie i to, czego nauczam wszędzie, w każdym Kościele. ¹⁸ Przechwalali się niektórzy, dumni z tego, że nie przybywam do was. ¹⁹ Otóż właśnie przybędę wkrótce, jeśli taka będzie wola Pana, i będę zważał nie na słowa tych, co się unoszą pychą, ale na to, co mogą uczynić. ²⁰ Albowiem nie w słowie, lecz w mocy przejawia się królestwo Boże. ²¹ Cóż chcecie? Z rózgą mam do was przybyć czy z miłością i z łagodnością ducha?