Biblia w rok – 11 sierpnia

Czytania na 11 sierpnia
Księga Judyty 9 – 10
Księga Przysłów 13
List do Filipian 2

*****

Księga Judyty 9 – 10

¹ Judyta zaś upadła na twarz, posypała głowę popiołem i odsłoniła wór, który przedtem przywdziała. Wtedy tego wieczoru składano w świątyni w Jerozolimie Bogu ofiarę kadzielną. A Judyta donośnym głosem zaczęła wołać do Pana tymi słowami:
² „Panie, Boże mego praojca Symeona,
Ty mu dałeś w rękę miecz,
aby wywarł pomstę na cudzoziemcach,
którzy odkryli łono dziewicy dla splugawienia
i obnażyli jej biodra dla hańby,
i zbezcześcili jej łono dla zniewagi.
Ty powiedziałeś: „Tak być nie może”, a oni tak uczynili.
³ Dlatego wydałeś ich starszyznę na zabicie,
a ich łoże, które splugawili przez swoje oszustwo,
także na skutek oszustwa napełniłeś krwią.
Zgładziłeś ich niewolników razem z książętami,
a książąt razem z ich tronami.
⁴ Żony ich wydałeś na łup
i córki ich do niewoli,
a cały ich dobytek do podziału
między umiłowanych przez Ciebie synów,
którzy odznaczyli się gorliwością dla Ciebie,
i mając w nienawiści splugawienie krwi swojej,
Ciebie wzywali na pomoc.
Boże, Boże mój – wysłuchaj mnie, wdowy!
⁵ Tyś uczynił rzeczy wcześniejsze od tamtych
i tamte, i te, które będą później,
także i teraźniejsze, i te, które nastąpią,
i już się stały, i te, które masz w swoim zamyśle.
⁶ I ukazały się te, któreś postanowił,
i powiedziały: „Oto jesteśmy”.
Wszystkie bowiem Twoje drogi są przygotowane,
a przewidziane Twoje wyroki.
⁷ Oto Asyryjczycy się wzmogli dzięki swym siłom zbrojnym,
dumni się stali ze swych koni i jeźdźców,
szczycą się mocą piechoty,
ufają tarczy i oszczepowi,
łukowi i procy;
a nie poznali w Tobie Pana,
który niweczy wojny.
⁸ Pan jest imię Twoje.
Ich potęgę rozbij swoją mocą
i rozgrom ich siłę w swym gniewie!
Ponieważ postanowili zbezcześcić Twoje świętości,
splugawić namiot, gdzie mieszka sława Twego Imienia,
i odciąć mieczem rogi Twego ołtarza.
⁹ Spojrzyj na ich pychę,
ześlij swój gniew na ich głowy,
daj mojej ręce wdowiej
moc do tego, co zamierzyłam.
¹⁰ Uderz podstępem warg moich
niewolnika razem z wodzem
i wodza ze sługą.
Skrusz ich zarozumiałość
ręką kobiety!
¹¹ Albowiem nie w ilości jest Twoja siła
ani panowanie Twoje nie zależy od mocnych,
lecz Ty jesteś Bogiem pokornych,
wspomożycielem uciśnionych,
opiekunem słabych,
obrońcą odrzuconych
i wybawcą tych, co utracili nadzieję.
¹² Tak, tak, Boże ojca mego,
Boże dziedzictwa Izraela,
Władco nieba i ziemi,
Stwórco wód
i Królu wszelkiego stworzenia,
wysłuchaj modlitwy mojej!
¹³ Daj mi mowę podstępną,
by zadała im ranę i siniec,
oni bowiem okropne uknuli zamysły
przeciwko Twojemu przymierzu
i świętemu domowi Twemu,
i przeciwko górze Syjon,
i domowi należącemu do Twoich synów.
¹⁴ I spraw, aby cały naród i każde pokolenie poznało i wiedziało,
że Ty jesteś Bogiem, Bogiem wszelkiej potęgi i mocy,
i że nie ma nikogo innego prócz Ciebie,
kto by bronił ludu izraelskiego”.

¹ Gdy przestała wołać do Boga Izraela i zakończyła wszystkie te słowa, ² podniosła się z ziemi i zawołała swoją niewolnicę i zeszła do komnaty, w której przebywała podczas szabatów i świąt. ³ Tam zdjęła wór, który przedtem nosiła, i zrzuciła z siebie ubranie wdowie, obmyła ciało w wodzie i namaściła cennym olejkiem, uczesała włosy na głowie i włożyła zawój, i ubrała swój strój radosny, w który ubierała się w czasie, gdy żył jej mąż Manasses. ⁴ Włożyła też sandały na nogi, ustroiła się w łańcuszki, bransolety, pierścienie i kolczyki, i we wszystkie swoje ozdoby. A ukazała się tak bardzo piękna po to, aby ściągnąć na siebie oczy wszystkich mężczyzn, którzy ją zobaczą. ⁵ Potem dała niewolnicy bukłak z winem i naczynie z oliwą, napełniła torbę kaszą jęczmienną, ciastem figowym, chlebem i serem. I zawiązawszy wszystkie te zapasy oddała niewolnicy. ⁶ I wyszły w kierunku bramy miasta Betulii i spotkały stojącego przy niej Ozjasza i starszych miasta Chabrisa i Charmisa. ⁷ A gdy ujrzeli ją i jej inny wygląd, i zmienione szaty, zdumieli się bardzo jej pięknością. I powiedzieli do niej: ⁸ „Niech Bóg ojców naszych obdarzy cię swoją łaskawością, niech spełni twoje zamiary ku chwale synów Izraela i dla wywyższenia Jerozolimy!” ⁹ A ona oddała pokłon Bogu i rzekła do nich: „Rozkażcie otworzyć dla mnie bramę miasta, a wyjdę, aby spełnić zamiary, o których mówiliście ze mną”. Wtedy polecono młodzieńcom, aby otwarli jej bramę, jak powiedziała. ¹⁰ I tak uczynili. I wyszła sama Judyta i jej niewolnica razem z nią. A mężowie miasta patrzyli za nią, aż zeszła z góry i przeszła przez dolinę, i już więcej jej nie widzieli. ¹¹ I szła doliną prosto, aż ją spotkała przednia straż Asyryjczyków. ¹² Zatrzymali ją i zapytali: „Do kogo należysz, skąd przychodzisz i dokąd idziesz?” A ona odpowiedziała: „Jestem córką Hebrajczyków, uciekłam od nich, ponieważ wydani będą wam na łup. ¹³ Dlatego ja idę do Holofernesa, naczelnego wodza waszego wojska, aby mu opowiedzieć słowa prawdy. Pokażę mu drogę, którą idąc zawładnie wszystkimi wzgórzami, a pośród jego ludzi nie zabraknie ani jednego ciała, ani żywej duszy”. ¹⁴ A gdy mężowie usłyszeli jej słowa i spojrzeli na jej twarz – a była ona godna podziwu z powodu wielkiej piękności – wtedy rzekli do niej: ¹⁵ „Ocaliłaś życie swoje spiesząc się, aby przybyć przed oblicze pana naszego. Idź teraz do jego namiotu, a niektórzy z nas towarzyszyć ci będą, aż przekażą cię w jego ręce. ¹⁶ A gdy staniesz przed nim, nie lękaj się w sercu swoim, ale powtórz te same twoje słowa, a on dobrze się z tobą obejdzie”. ¹⁷ Potem wybrali spośród siebie stu mężów i towarzyszyli jej i jej niewolnicy, i zaprowadzili je do namiotu Holofernesa.
¹⁸ I powstało zbiegowisko w całym obozie, ponieważ wiadomość o jej przybyciu rozgłoszono w namiotach. A przychodzący otoczyli ją, ponieważ stała na zewnątrz namiotu Holofernesa, dopóki mu o niej nie doniesiono. ¹⁹ Podziwiali jej piękność i podziwiali przez nią Izraelitów, i mówili jeden do drugiego: „Któż może gardzić takim narodem, który ma u siebie podobne kobiety? Naprawdę nie będzie dobrze, jeśli pozostanie z nich choćby jeden mąż. Gdy bowiem pozostaną przy życiu, będą mogli sprytnie oszukać cały świat”.
²⁰ Wtedy wyszła przyboczna straż Holofernesa i wszyscy słudzy jego, a ją wprowadzono do namiotu. ²¹ A Holofernes odpoczywał na swoim łożu pod zasłoną, która była z purpury, przetykana złotem i szmaragdami, i drogimi kamieniami. ²² A gdy mu donieśli o niej, wyszedł do przedsionka namiotu, a przed nim niesiono srebrne lampy. ²³ A gdy Judyta stanęła przed nim i przed jego otoczeniem, zdumieli się wszyscy z powodu piękności jej oblicza. Ona zaś upadłszy na twarz oddała mu pokłon, ale słudzy jego ją podnieśli.

Księga Przysłów 13

¹ Syn mądry miłuje karcenie,
naśmiewca nie słucha nagany.
² Z owocu swych ust spożywa się dobro,
a gwałtem się sycą przewrotni.
³ Kto ust swych strzeże – ten strzeże życia,
kto usta rozwiera – zgubi sam siebie.
⁴ Serce leniwego czeka bez skutku,
a pilnych zamiary stale się spełniają.
⁵ Prawy się brzydzi słowem przewrotnym,
źle i haniebnie czyni występny.
⁶ Prawość strzeże dróg niewinnego –
a grzeszników powala nieprawość.
⁷ Jeden udaje bogacza – nie mając niczego,
[inny] udaje nędzarza – a opływa w dobra.
⁸ Bogactwo okupem za życie człowieka,
lecz tyran pogróżek nie słucha.
⁹ Wesoło błyszczy światło sprawiedliwych,
a lampa niewiernych przygasa.
¹⁰ Skutkiem pychy stale są kłótnie,
u szukających rady jest mądrość.
¹¹ Przepadnie bogactwo podstępnie zagarnięte,
a krok za krokiem zdobywane – rośnie.
¹² Przewlekłe czekanie jest raną dla duszy,
ziszczone pragnienie jest drzewem życia.
¹³ Kto gardzi nakazem, ten szkodę ponosi,
nagrodę otrzyma, kto rozkaz szanuje.
¹⁴ Nauka mądrego jest źródłem życia,
by sideł śmierci uniknąć.
¹⁵ Prawdziwy rozum zjednywa życzliwość,
droga wiarołomnych niestała.
¹⁶ Roztropny czyni wszystko z rozwagą,
a dureń ujawnia głupotę.
¹⁷ Poseł nikczemny wtrąca w niedolę,
wierny posłaniec – lekarstwem.
¹⁸ W biedzie jest i hańbie, kto gardzi karnością,
we czci zaś – kto strzeże upomnień.
¹⁹ Spełnione pragnienie ukoi duszę,
wstrętne głupiemu – od zła się odwrócić.
²⁰ Kto z mądrym przestaje – nabywa mądrości,
towarzysz głupców poniesie szkodę.
²¹ Nieszczęście pędzi za grzesznikami,
a szczęście nagrodą dla prawych.
²² Mąż dobry zostawi dziedzictwo wnukom,
dobrym przypadnie majątek grzeszników.
²³ Świeża uprawa ubogich da wiele żywności,
majątek niszczeje bezprawiem.
²⁴ Nie kocha syna, kto rózgi żałuje,
kto kocha go – w porę go karci.
²⁵ Mąż prawy ma w bród pożywienia,
żołądek niewiernych głód cierpi.

List do Filipian 2

¹ Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli – jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie – ² dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, ³ a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. ⁴ Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich!

Chrystus, Bóg-Człowiek, wzorem pokory

⁵ To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie.
⁶ On, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
⁷ lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
⁸ uniżył samego siebie,
stawszy się posłusznym aż do śmierci –
i to śmierci krzyżowej.
⁹ Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię
ponad wszelkie imię,
¹⁰ aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
¹¹ I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM –
ku chwale Boga Ojca.

Zachęta do pracy nad zbawieniem

¹² A przeto, umiłowani moi, skoro zawsze byliście posłuszni, zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem nie tylko w mojej obecności, lecz jeszcze bardziej teraz, gdy mnie nie ma. ¹³ Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą. ¹⁴ Czyńcie wszystko bez szemrań i powątpiewań, ¹⁵ abyście się stali bez zarzutu i bez winy jako nienaganne dzieci Boże pośród narodu zepsutego i przewrotnego. Między nimi jawicie się jako źródła światła w świecie. ¹⁶ Trzymajcie się mocno Słowa Życia, abym mógł być dumny w dniu Chrystusa, że nie na próżno biegłem i nie na próżno się trudziłem. ¹⁷ A jeśli nawet krew moja ma być wylana przy ofiarniczej posłudze około waszej wiary, cieszę się i dzielę radość z wami wszystkimi: ¹⁸ a także i wy się cieszcie i dzielcie radość ze mną!

O posłannictwie Tymoteusza i Epafrodyta

¹⁹ A mam nadzieję w Panu Jezusie, że niebawem poślę do was Tymoteusza, abym i ja doznał radości, dowiedziawszy się o waszych sprawach ²⁰ Nie mam bowiem nikogo o równych dążeniach ducha, który by się szczerze zatroszczył o wasze sprawy: ²¹ bo wszyscy szukają własnego pożytku, a nie – Chrystusa Jezusa. ²² A wiecie, że on został wypróbowany: bo jak dziecko ojcu, tak on wraz ze mną służył Ewangelii. ²³ Jego to mam nadzieję posłać do was natychmiast, skoro tylko rozejrzę się w swoich sprawach. ²⁴ Ufam zaś w Panu, że i ja sam przybędę niebawem.
²⁵ Uznałem też za konieczne posłać do was Epafrodyta, brata, współpracownika i współbojownika mojego, a waszego wysłannika, który miał zaradzić moim potrzebom, ²⁶ gdyż bardzo tęsknił za wami wszystkimi i dręczył się tym, że usłyszeliście o jego chorobie. ²⁷ Rzeczywiście bowiem zachorował, tak iż był bliski śmierci. Ale Bóg się nad nim zmiłował: nie tylko zaś nad nim, lecz i nade mną, żebym nie doznał smutku jednego po drugim. ²⁸ Przeto tym śpieszniej go posyłam, ażebyście wy ujrzawszy go ponownie się uradowali, i ja żebym mniej się martwił. ²⁹ Przyjmijcie więc go w Panu z całą radością! A takich jak on otaczajcie czcią, ³⁰ bo dla sprawy Chrystusa bliski był śmierci, naraziwszy życie swoje po to, by was zastąpić przy posłudze, której wy [osobiście] nie mogliście mi oddać.