Biblia w rok – 17 sierpnia

Czytania na 17 sierpnia
Księga Estery 5 – 6
Księga Przysłów 19
List do Hebrajczyków 4 

*****

Księga Estery 5 – 6

Estera przed królem

Tekst hebrajski

¹ Trzeciego dnia Estera ubrała się po królewsku i weszła do wewnętrznego dziedzińca domu królewskiego, naprzeciw pokojów króla. Król siedział wtedy na królewskim tronie w sali królewskiej naprzeciw bramy wejściowej pałacu. ² A gdy król zobaczył królowę Esterę, stojącą na dziedzińcu, znalazła ona łaskę w oczach jego i wyciągnął król do Estery złote berło, które miał w ręce, i zbliżyła się Estera, i dotknęła się końca berła.

Tekst grecki

¹ Trzeciego dnia, gdy skończyła się modlić, zdjęła szaty pokutne i przyodziała się we wspaniałości swoje. ^1a A gdy już wyglądała wspaniale, pomodliwszy się do Boga, który widzi wszystko i ocala, wzięła ze sobą dwie służebnice. Na jednej z nich opierała się jakby omdlewająca z rozkoszy, a druga szła za nią, powiewną czyniąc jej szatę przez jej podtrzymywanie. ^1b I zapłonęła wdziękiem swej piękności, a oblicze jej rozweseliło się niby upojonej miłością, lecz serce miała ściśnięte strachem i lękiem. ^1c I przeszedłszy przez wszystkie bramy stanęła przed królem. A on siedział na tronie swego królestwa, strojny we wszystkie swoje wspaniałe szaty, cały w złocie i drogich kamieniach, i był bardzo surowy. ^1d I podniósł majestatyczne swe oblicze, i spojrzał w największym gniewie. A królowa zachwiała się, zmieniła swój wygląd, zbladła i pochyliła się na głowę służącej, która ją wyprzedzała. ^1e I przemienił Bóg usposobienie króla na łaskawe, tak że zaniepokojony zeskoczył ze swego tronu i wziął ją w ramiona, aż przyszła do przytomności. I odezwał się do niej bardzo łagodnie, i rzekł jej: ^1f „Cóż ci to, Estero? Jam brat twój, bądź dobrej myśli! Nie umrzesz, ponieważ nasze zarządzenie odnosi się do ogółu, przybliż się!” ² I wyciągnął złote berło, i położył je na szyi jej, i pocałował ją, i rzekł: „Mów do mnie!” 2a I rzekła do niego: „Ujrzałam cię, panie, jak anioła Bożego i zatrwożyło się serce moje od strachu przed majestatem twoim, ponieważ jesteś godny podziwu, panie, a oblicze twoje jest pełne wdzięku”. 2b A gdy to mówiła, znowu upadła z wyczerpania. Król zaś przestraszył się, a cała służba jego pocieszała ją.
³ I rzekł król do niej: „Co ci się stało, królowo Estero, i jaka jest prośba twoja? – choćby to była połowa królestwa, będzie ci dane”. ⁴ Na to Estera odpowiedziała: „Jeśli się to podoba królowi, to niech przyjdą król i Haman na ucztę, którą ja przygotowałam dla niego”. ⁵ I rzekł król: „Zawołajcie szybko Hamana, aby spełnił wolę Estery”. Tak przyszli król i Haman na ucztę, którą Estera wydała. ⁶ I odezwał się król do Estery po napiciu się wina: „Jakie jest życzenie twoje, a będzie spełnione, i co za prośba twoja? Choćby to była połowa królestwa, stanie się”. ⁷ Na to odpowiedziała Estera i rzekła: „Oto życzenie moje i moja prośba: ⁸ Jeśli król darzy mnie życzliwością i jeśli król uznaje za słuszne spełnić moje życzenie i uczynić zadość mojej prośbie, to niech przyjdzie król z Hamanem [jeszcze jutro] na ucztę, którą przygotowałam dla nich, a jutro uczynię wedle słowa króla”. ⁹ I wyszedł Haman w dniu tym wesoły i dobrej myśli. Ale gdy ujrzał Haman Mardocheusza w Bramie Królewskiej, a on ani nie wstał, ani się nie poruszył przed nim, napełnił się Haman gniewem na Mardocheusza. ¹⁰ Mimo tego opanował się Haman i poszedł do domu. Potem posłał [zaproszenie], aby przyszli przyjaciele i jego żona – Zeresz. ¹¹ I opowiedział im Haman o wspaniałości bogactwa swego i o mnóstwie synów swoich i o wszystkim, jak to wielkim uczynił go król i jak wyniósł go nad książąt i sługi królewskie. ¹² I mówił Haman: „Nawet królowa Estera nikogo oprócz mnie nie zaprosiła na ucztę z królem, którą wydała, a także na jutro mam zaproszenie do niej razem z królem. ¹³ Lecz wszystko to jest dla mnie niczym, jak długo patrzę na Mardocheusza, Żyda siedzącego w Bramie”. ¹⁴ Na to odpowiedziała mu jego żona, Zeresz, i wszyscy przyjaciele jego: „Niech postawią drzewo wielkie na pięćdziesiąt łokci, a rano powiedz królowi, niech powieszą na nim Mardocheusza, i idź wesół na ucztę z królem!” Spodobała się ta rada Hamanowi i rozkazał postawić drzewo.

Pierwszy zawód Hamana i wywyższenie Mardocheusza

¹ A tej nocy odbiegł sen króla i polecił, aby przyniesiono księgę pamiątkową kronik i odczytano ją przed królem. ² Tam znaleziono to, co powiedział Mardocheusz o Bigtanie i Tereszu, dwóch eunuchach królewskich spomiędzy „stróżów progu”, którzy usiłowali podnieść rękę na króla Aswerusa. ³ I rzekł król: „Co uczyniono, aby uczcić i wsławić za to Mardocheusza?” I odpowiedzieli królowi dworzanie, którzy mu usługiwali: „Nie uczyniono dla niego zupełnie nic”. ⁴ Na to rzekł król: „Kto jest na dziedzińcu?” A na zewnętrzny dziedziniec pałacu królewskiego przyszedł Haman, aby zapytać króla, czy może powiesić Mardocheusza na drzewie, które przygotował dla niego. ⁵ I powiedzieli słudzy króla do niego: „Oto Haman stoi na dziedzińcu”. I rzekł król: „Niech wejdzie!” ⁶ I przyszedł Haman, a król rzekł do niego: „Co należy uczynić mężowi, którego król chce uczcić?” A mówił Haman sam do siebie: Komuż by król chciał oddać większą część niż mnie? ⁷ I powiedział Haman królowi: „Dla męża, którego król chce uczcić, ⁸ niech przyniosą szatę królewską, w którą król się ubiera, i konia, na którym jeździ król, i niech mu włożą na głowę koronę królestwa. ⁹ Podając zaś szaty i konia do rąk jednego spośród najznakomitszych książąt króla, niech ubiorą męża, którego król chce uczcić, i niech go obwożą na koniu po placu miejskim, i niech wołają przed nim: „Oto, co uczyniono mężowi, którego król chce uczcić!”” ¹⁰ I rzekł król do Hamana: „Szybko weź szatę i konia i, jak powiedziałeś, tak uczyń Żydowi Mardocheuszowi, który siedzi w Bramie Królewskiej. Niczego nie opuść z tego wszystkiego, co powiedziałeś!” ¹¹ Wziął więc Haman szatę i konia i ubrał Mardocheusza, i obwoził go po placu miejskim, i wołał przed nim: „Oto, co czyni się mężowi, którego król chce uczcić”.
¹² Potem powrócił Mardocheusz do Bramy Królewskiej, a Haman pospieszył do domu swego smutny, z zakrytą głową. ¹³ I opowiedział Haman żonie swojej, Zeresz, i wszystkim przyjaciołom swoim wszystko, co go spotkało. I odpowiedzieli mu przyjaciele jego i żona jego, Zeresz: „Jeżeli Mardocheusz jest z narodu żydowskiego, a ty zacząłeś przed nim upadać, to nie przemożesz go, raczej całkiem upadniesz”. ¹⁴ A gdy oni jeszcze z nim rozmawiali, szybko przyszli eunuchowie królewscy i przynaglali Hamana, aby szedł na ucztę, którą wydała Estera.

Księga Przysłów 19

¹ Więcej wart biedak, co żyje uczciwie,
niż głupiec o ustach kłamliwych.
² I gorliwość niedobra przy braku rozwagi,
błądzi, kto biegnie za prędko.
³ Głupota człowieka niszczy mu drogę,
a serce na Pana się gniewa.
⁴ Bogactwo zyskuje wielu przyjaciół,
biednego opuszcza najbliższy.
⁵ Fałszywy świadek nie ujdzie karania,
kto kłamstwem oddycha, nie zdoła się wymknąć.
⁶ Wielu schlebia możnemu,
każdy jest bliski temu, kto daje.
⁷ Biedaka wszyscy bracia nie lubią,
tym bardziej najbliżsi stronią od niego;
on szuka słów – ale ich nie ma.
⁸ Kto nabywa mądrość – ten siebie kocha,
kto strzeże rozwagi – ten dobro zdobędzie.
⁹ Fałszywy świadek nie ujdzie karania,
zginie – kto kłamstwem oddycha.
¹⁰ Nie przystoi głupiemu opływać w rozkosze,
tym bardziej słudze – kierować panami.
¹¹ Rozważny człowiek nad gniewem panuje,
a chwałą jego – zapomnienie uraz.
¹² Jak ryk lwa, tak zagniewanie króla,
jego życzliwość jak rosa na trawie.
¹³ Strapieniem dla ojca – syn głupi,
a rynną wciąż cieknącą – kłótliwa kobieta.
¹⁴ Dom i bogactwo dziedzictwem po przodkach,
lecz żona rozsądna darem od Pana.
¹⁵ Lenistwo pogrąża w ospałość,
głód cierpi dusza niedbała.
¹⁶ Strzec przykazań to chronić swe życie,
kto gardzi powagą, zginie.
¹⁷ Pożycza [samemu] Panu – kto dla biednych życzliwy,
za dobrodziejstwo On mu nagrodzi.
¹⁸ Ćwicz syna, dopóki jest nadzieja,
nie unoś się aż do skrzywdzenia go.
¹⁹ Za mocny gniew należy się grzywna,
a chcąc go wyrwać, jeszcze go wzmożesz.
²⁰ Posłuchaj rady, przyjmij naukę,
abyś był mądry w przyszłości.
²¹ Wiele zamierzeń jest w sercu człowieka,
lecz wola Pana się ziści.
²² Bezczynność człowieka jest jego wyrzutem,
od nierzetelnego lepszy jest ubogi.
²³ Bojaźń Pańska prowadzi do życia:
klęska nawiedzi tego, kto lubi spać długo.
²⁴ Leniwy wyciągnie rękę do misy,
ale do ust jej nie doprowadzi.
²⁵ Zbij szydercę – a prosty zmądrzeje,
upomnij mądrego – a nabędzie karności.
²⁶ Kto ojca znieważa, a matkę wypędza,
jest synem bezecnym, zhańbionym.
²⁷ Zaprzestań, synu słuchać pouczeń,
a zbłądzisz bez słów rozsądku.
²⁸ Świadek bezecny drwi sobie z prawości,
usta występne grzech pożerają.
²⁹ Dla szyderców gotowe są baty,
a chłosta na plecy głupiego.

List do Hebrajczyków 4

Odpoczynkiem chrześcijan – odpoczynek Boga

¹ Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Jego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. ² Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i tamci, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. ³ Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział:
Toteż przysiągłem w gniewie moim:
Nie wejdą do mego odpoczynku,
aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. ⁴ Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich. ⁵ I znowu na tym [miejscu]: Nie wejdą do mego odpoczynku. ⁶ Wynika więc z tego, że wejdą tam niektórzy, gdyż ci, którzy wcześniej otrzymali dobrą nowinę, nie weszli z powodu [swego] nieposłuszeństwa, ⁷ dlatego Bóg na nowo wyznacza pewien dzień – „dzisiaj” – po upływie dłuższego czasu, mówiąc przez Dawida, jak to przedtem zostało powiedziane:
Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie,
nie zatwardzajcie serc waszych!
⁸ Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpoczynku, nie mówiłby potem o innym dniu. ⁹ A zatem pozostaje odpoczynek szabatu dla ludu Bożego. ¹⁰ Kto bowiem wszedł do Jego odpoczynku, odpocznie po swych czynach, jak Bóg po swoich. ¹¹Spieszmy się więc wejść do owego odpoczynku, aby nikt nie szedł za tym samym przykładem nieposłuszeństwa. ¹² Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. ¹³ Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek.

WYŻSZOŚĆ KAPŁAŃSTWA CHRYSTUSOWEGO

Chrystus prawdziwym arcykapłanem

¹⁴ Mając więc arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. ¹⁵ Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. ¹⁶ Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla [uzyskania] pomocy w stosownej chwili.