Biblia w rok – 12 kwietnia

Czytania na 12 kwietnia
Księga Jozuego 15 – 16
Mądrość Syracha 12
Ewangelia wg św. Marka 6

*******

Księga Jozuego 15 – 16

Pokolenie Judy

¹ Pokolenie potomków Judy otrzymało losem swój dział według rodów ku granicy Edomu na pustyni Sin na południe, aż do najdalszych krańców południowych. ² Ich granica południowa biegła od południowego krańca Morza Słonego, od wybrzeża zatoki południowej ³ i kierowała się dalej na południe od Wzgórza Skorpionów, przechodziła przez Sin i szła na południe do Kadesz-Barnea, stąd do Chesron, wznosiła się ku Addarowi i zwracała się do Karkaa; ⁴ dalej przechodziła przez Asmon, dosięgała Potoku Egipskiego i kończyła się nad brzegiem morza: Taka będzie wasza granica południowa. ⁵ Granicą wschodnią było Morze Słone aż do ujścia Jordanu. Granica po stronie północnej rozpoczynała się od zatoki morza przy ujściu Jordanu, ⁶ po czym ciągnęła się do Bet-Chogla, przechodziła na północy do Bet-Araba i wznosiła się do Kamienia Bohana, potomka Rubena. ⁷ Następnie granica biegła w górę do Debiru od doliny Akor i zwracała się ku północy do Gilgal, naprzeciw wyżyny Adummim, położonej na południe od strumienia; dalej granica dochodziła do wód En-Szemesz i kończyła się przy źródle En-Rogel. ⁸ Następnie granica wznosiła się doliną Ben-Hinnom na południe od grzbietu gór Jebusyty, to jest Jerozolimy, wchodziła na szczyt góry leżącej naprzeciw doliny Hinnom od zachodu i na krańcu północnym doliny Refaim. ⁹ Ze szczytu góry biegła granica aż do źródła wód Neftoach i prowadziła do miast góry Efron. Dalej granica zwracała się do Baali, czyli Kiriat-Jearim. ¹⁰ Z Baali granica skłaniała się ku zachodowi do góry Seir i przechodziła przez zbocze północne góry Jearim, to jest Kesalon, zstępowała do Bet-Szemesz i przechodziła przez Timnę, ¹¹ następnie granica dosięgała północnego grzbietu Ekronu, potem granica zwracała się do Szikron, przechodziła przez górę Baali, zbliżała się do Jabneel i kończyła się nad morzem. ¹² Granicą zachodnią było Wielkie Morze ze swym wybrzeżem. Taka była granica dokoła ziemi potomków Judy według ich rodów.

Kalebici zajmują terytorium Hebronu

¹³ Kaleb, syn Jefunnego, otrzymał dział pośród potomków Judy, zgodnie z poleceniem Pana, danym Jozuemu: Kiriat-Arba, główne miasto Anakitów, czyli Hebron. ¹⁴ Kaleb wypędził stąd trzech synów Anaka: Szeszaja, Achimana i Talmaja. ¹⁵ Stamtąd wyruszył przeciwko mieszkańcom Debiru – nazwa Debiru brzmiała przedtem Kiriat-Sefer. ¹⁶ Wtedy właśnie powiedział Kaleb: „Temu, kto zdobędzie Kiriat-Sefer i zajmie je, dam moją córkę Aksę za żonę”. ¹⁷ Zdobył je Otniel, syn Kenaza, brata Kaleba, i ten dał mu za żonę swoją córkę, Aksę. ¹⁸ Gdy ona przybyła, skłoniła swego męża, by prosił jej ojca o pole. Następnie zsiadła z osła, a Kaleb ją zapytał: „Czego sobie życzysz?” ¹⁹ Wtedy odrzekła: „Okaż mi łaskę przez dar! Skoro mi dałeś ziemię Negeb, dajże mi źródła wód”. I dał jej źródła na wyżynie i źródła na nizinie. ²⁰ Takie było dziedzictwo pokolenia synów Judy według ich rodów.

Wykaz miejscowości pokolenia Judy

²¹ Miasta na krańcu pokolenia Judy, ku granicy Edomu w Negebie, były następujące: Kabseel, Eder, Jagur, ²² Kina, Dimona, Adada, ²³ Kedesz, Chasor, Jitnan, ²⁴ Zif, Telam, Bealot, ²⁵ Chasor-Chadatta, Keriot-Chesron, czyli Chasor, ²⁶ Amam, Szema, Molada, ²⁷ Chasar-Gadda, Cheszmon, Bet-Pelet, ²⁸ Chasar-Szual, Beer-Szeba, Bizjota i jego miasta zależne,²⁹ Baala, Ijjim, Esem, ³⁰ Eltolad, Kesil, Chorma, ³¹ Siklag, Madmana, Sansanna, ³² Lebaot, Szilchim, En-Rimmon. Wszystkich miast dwadzieścia dziewięć z przyległymi wioskami.
³³ W Szefeli: Esztaol, Sora, Aszna, ³⁴ Zanoach, En-Gannim, Tappuach, Ha-enam, ³⁵ Jarmut, Adullam, Soko, Azeka, ³⁶ Szaaraim, Aditaim, Ha-gedera, Gederotaim: czternaście miast z przyległymi wioskami.
³⁷ Senan, Chadasza, Migdal-Gad, ³⁸ Dilan, Mispe, Jokteel, ³⁹ Lakisz, Boskat, Eglon, ⁴⁰ Kabon, Lachmas, Kitlisz, ⁴¹ Gederot, Bet-Dagon, Naama, Makkeda: szesnaście miast z przyległymi wioskami.
⁴² Libna, Eter, Aszan, ⁴³ Jiftach, Aszna, Nesib, ⁴⁴ Keila, Akzib, Maresza: dziewięć miast z przyległymi wioskami.
⁴⁵ Ekron z przynależnymi miastami i wioskami, ⁴⁶ z Ekronu aż do morza, wszystkie miasta po stronie Aszdodu wraz z ich wioskami. ⁴⁷ Aszdod z przynależnymi miastami i wioskami, Gaza wraz z przynależnymi do niej miastami i wioskami aż do Potoku Egipskiego i Wielkiego Morza, które jest granicą.
⁴⁸ W górach: Szamir, Jattir, Soko, ⁴⁹ Danna, Kiriat-Sanna, czyli Debir, ⁵⁰ Anab, Esztemo, Anim, ⁵¹ Goszen, Cholon, Gilo: jedenaście miast z przyległymi wioskami.
⁵² Arab, Duma, Eszan, ⁵³ Janum, Bet-Tappuach, Afeka, ⁵⁴ Chumta, Kiriat-Arba, czyli Hebron, Sijor: dziewięć miast z przyległymi wioskami.
⁵⁵ Maon, Karmel, Zif, Jutta, ⁵⁶ Jizreel, Jokdeam, Zanoach, ⁵⁷ Hakkain, Gibea, Timna: dziesięć miast z przyległymi wioskami.
⁵⁸ Chalchul, Bet-Sur, Gedor, ^59a Maarat, Bet-Anot, Eltekon: sześć miast z przyległymi wioskami.
^59b <Tekoa, Efrata czyli Betlejem, Peor, Etam, Kulon, Tatam, Sores, Kerem, Gallim, Manocho: jedenaście miast z przyległymi wioskami>.
⁶⁰ Kiriat-Baal, czyli Kiriat-Jearim, i Rabba: dwa miasta z przyległymi wioskami.
⁶¹ Na pustyni: Bet-Haaraba, Middin, Sekaka, ⁶² Nibszan, Ir-Hammelach i Engaddi: sześć miast z przyległymi wioskami. ⁶³ Potomkowie Judy nie mogli jednak wypędzić Jebusytów, mieszkających w Jerozolimie; jeszcze dziś mieszkają Jebusyci obok potomków Judy.

Pokolenie Efraima

¹ Dział potomków Józefa po stronie wschodniej rozciągał się od Jordanu naprzeciw Jerycha; przez pustynię od Jerycha granica wznosiła się ku wzgórzom do Betel; ² po czym prowadziła od Betel do Luz i skręcała ku posiadłościom Arkijczyków w Atarot, ³ następnie obniżała się ku zachodowi do ziemi Jafletytów i granicy dolnego Bet-Choron i aż do Gezer, gdzie dosięgała morza. ⁴ Takie było dziedzictwo synów Józefa: Manassesa i Efraima. ⁵ Dział potomków Efraima według ich rodów był następujący: granicą ich posiadłości na wschodzie było Atrot-Addar aż do górnego Bet-Choron, ⁶ po czym granica biegła aż do morza [przez Gezer]. Od Hammikmetat na północy zwracała się granica ku wschodowi przez Taanat-Szilo i biegła dalej na wschód do Janocha. ⁷ Z Janocha opuszczała się do Atarot i Naara, przechodziła koło Jerycha i kończyła się nad Jordanem. ⁸ Z Tappuach biegła granica na zachód do potoku Kana i dochodziła do morza. Takie było dziedzictwo pokolenia Efraima według ich rodów; ⁹ prócz tego synowie Efraima posiadali miasta oddzielne w pośrodku dziedzictwa synów Manassesa, wszystkie te miasta z przyległymi wioskami. ¹⁰ Ale nie mogli oni wypędzić Kananejczyków, zamieszkujących Gezer, i Kananejczycy pozostali pośród Efraima aż po dzień dzisiejszy, jako robotnicy pracujący przymusowo.

Mądrość Syracha 12

Dobre uczynki

¹ Jeśli chcesz dobrze czynić, zważ, komu masz czynić,
a będą ci wdzięczni za twe dobrodziejstwa.
² Czyń dobrze bogobojnemu, a otrzymasz nagrodę,
jeśli nie od niego, to na pewno od Najwyższego.
³ Dobroczynność nie jest dla tego, kto trwa w złu,
ani kto nie udziela jałmużny.
⁴ Dawaj bogobojnemu,
a nie wspomagaj grzesznika.
⁵ Dobrze czyń biednemu, a nie dawaj bezbożnemu,
odmów mu chleba swego i nie użyczaj mu,
aby przypadkiem nie wziął góry nad tobą.
Znajdziesz w dwójnasób zło
za wszystko dobro, które byś mu wyświadczył.
⁶ Gdyż i u Najwyższego budzą odrazę grzesznicy,
wymierzy On też karę bezbożnym.
⁷ Dawaj dobremu,
a nie pomagaj grzesznikowi.

Prawdziwi i źli przyjaciele

⁸ Przyjaciela nie poznaje się w pomyślności,
wróg zaś nie zdoła się ukryć w czasie niepowodzenia.
⁹ Wobec pomyślności człowieka nawet wrogowie są mu przyjaciółmi,
a w niepowodzeniu oddala się nawet przyjaciel.
¹⁰ Nie wierz nigdy twemu nieprzyjacielowi,
jak bowiem spiż śniedzieje, tak i jego przewrotność.
¹¹ Chociażby się uniżył i chodził schylony,
uważaj na siebie i strzeż się go.
Bądź względem niego jak ten, co wyczyścił zwierciadło,
a poznasz, że nie do końca było zardzewiałe.
¹² Nie stawiaj go przy sobie,
aby cię nie odepchnął, a sam nie stanął na twym miejscu.
Nie sadzaj go po twojej prawej stronie,
aby nie starał się zająć twego miejsca,
dopiero wówczas zrozumiałbyś mowy moje,
a z powodu słów moich doznałbyś wyrzutów.
¹³ Któż się litować będzie nad zaklinaczem ukąszonym przez żmiję
i nad tymi wszystkimi, którzy się zbliżają do dzikich zwierząt?
¹⁴ Podobnie – nad tym, który przebywa z grzesznikiem
i bierze udział w jego grzechach.
¹⁵ Przez pewien czas trwa z tobą,
a jeśli się potkniesz, nie wytrwa.
¹⁶ Nieprzyjaciel ma słodycz na swoich wargach,
a w sercu zamyśla wtrącić cię do dołu;
nieprzyjaciel łzy będzie miał w oczach,
a jeśli znajdzie sposobność, krwią się nie nasyci.
¹⁷ Jeżeli przeciwności przyjdą na ciebie,
znajdziesz go wtedy pierwszego przy sobie
i niby pomagając, podbije ci piętę.
¹⁸ Głową potrząsać będzie, klaskać rękami,
wiele szeptać i zmieniać wyraz twarzy.

Ewangelia wg św. Marka 6

Jezus w Nazarecie

¹ Wyszedł stamtąd i przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. ² Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: „Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! ³ Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?” I powątpiewali o Nim. ⁴ A Jezus mówił im: „Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony”. ⁵ I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. ⁶ Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Rozesłanie Dwunastu

⁷ Następnie przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi ⁸ i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie. ⁹ „Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien!” ¹⁰ I mówił do nich: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie. ¹¹ Jeśli w jakim miejscu was nie przyjmą i nie będą słuchać, wychodząc stamtąd strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo dla nich!” ¹² Oni więc wyszli i wzywali do nawrócenia. ¹³ Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali.

Sąd Heroda o Jezusie

¹⁴ Także król Herod posłyszał o Nim gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: „Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w Nim”. ¹⁵ Inni zaś mówili: „To jest Eliasz”; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. ¹⁶ Herod, słysząc to, twierdził: „To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał”.

Śmierć Jana Chrzciciela

¹⁷ Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. ¹⁸ Jan bowiem wypominał Herodowi: „Nie wolno ci mieć żony twego brata”. ¹⁹ A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. ²⁰ Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał.
²¹ Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. ²² Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: „Proś mię, o co chcesz, a dam ci”. ²³ Nawet jej przysiągł: „Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa”. ²⁴ Ona wyszła i zapytała swą matkę: „O co mam prosić?” Ta odpowiedziała: „O głowę Jana Chrzciciela”. ²⁵ Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: „Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela”. ²⁶ A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. ²⁷ Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu ²⁸ i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. ²⁹ Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.

Powrót Apostołów. Pierwsze rozmnożenie chleba

³⁰ Wtedy Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. ³¹ A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco!”. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. ³² Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne, osobno. ³³ Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili.
³⁴ Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. ³⁵ A gdy pora była już późna, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce jest puste, a pora już późna. ³⁶ Odpraw ich! Niech idą do okolicznych osiedli i wsi, a kupią sobie coś do jedzenia”. ³⁷ Lecz On im odpowiedział: „Wy dajcie im jeść!” Rzekli Mu: „Mamy pójść i za dwieście denarów kupić chleba, żeby im dać jeść?” ³⁸ On ich spytał: „Ile macie chlebów? Idźcie, zobaczcie!” Gdy się upewnili, rzekli: „Pięć i dwie ryby”. ³⁹ Wtedy polecił im wszystkim usiąść gromadami na zielonej trawie. ⁴⁰ I rozłożyli się, gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu. ⁴¹ A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich. ⁴² Jedli wszyscy do sytości. ⁴³ i zebrali jeszcze dwanaście pełnych koszów ułomków i ostatków z ryb. ⁴⁴ A tych, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.

Jezus chodzi po jeziorze

⁴⁵ Zaraz też przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzali Go na drugi brzeg, do Betsaidy, zanim odprawi tłum. ⁴⁶ Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić. ⁴⁷ Wieczór zapadł, łódź była na środku jeziora, a On sam jeden na lądzie. ⁴⁸ Widząc, jak się trudzili przy wiosłowaniu, bo wiatr był im przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze, i chciał ich minąć. ⁴⁹ Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. ⁵⁰ Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się!”. ⁵¹ I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył. ⁵² Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały.

Uzdrowienia w Genezaret

⁵³ Gdy się przeprawili, przypłynęli do ziemi Genezaret i przybili do brzegu. ⁵⁴ Skoro wysiedli z łodzi, zaraz Go poznano. ⁵⁵ Ludzie biegali po całej owej okolicy i zaczęli znosić na noszach chorych, tam gdzie, jak słyszeli, przebywa. ⁵⁶ I gdziekolwiek wchodził do wsi, do miast czy osad, kładli chorych na otwartych miejscach i prosili Go, żeby choć frędzli u Jego płaszcza mogli się dotknąć. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.