Biblia w rok – 28 stycznia

Czytania na 28 stycznia
Księga Wyjścia 5 – 6
Psalm 27
Dzieje Apostolskie 4

***

Księga Wyjścia 5 – 6

Pierwsze spotkanie Mojżesza z faraonem

¹ Potem udali się Mojżesz i Aaron do faraona i powiedzieli mu: „Tak powiedział Pan, Bóg Izraela: Wypuść mój lud, aby urządził na pustyni uroczystość ku mojej czci”. ² Faraon odpowiedział: „Kimże jest Pan, abym musiał usłuchać Jego rozkazu i wypuścić Izraela? Nie znam Pana i nie wypuszczę Izraela”. ³ Rzekli: „Bóg Hebrajczyków nam się ukazał. Pozwól przeto nam iść trzy dni drogą na pustynię i złożyć ofiarę Panu, Bogu naszemu, by nas nie nawiedził zarazą lub mieczem”. ⁴ Na to odpowiedział im król egipski: „Dlaczego to Mojżeszu i Aaronie, chcecie odwieść lud od pracy? Idźcie co prędzej do waszych robót”. ⁵ I powiedział jeszcze faraon: „Oto lud kraju teraz jest liczny, a wy odciągacie go od pracy”.
⁶ Tego samego dnia taki rozkaz wydał faraon dozorcom robót ludu i pisarzom: ⁷ „Nie będziecie dostarczać więcej ludowi słomy do wyrabiania cegły, jak poprzednio. Odtąd niech sami starają się o słomę. ⁸ Wyznaczycie zaś im tę samą ilość cegieł, jaką wyrabiali dotąd, nic im nie zmniejszając; ponieważ są leniwi, wołają przeto: „Pójdźmy złożyć ofiarę naszemu Bogu”. ⁹ Praca tych ludzi musi się stać cięższa, aby się nią zajęli, a nie skłaniali się ku fałszywym wieściom”. ¹⁰ Wyszli więc dozorcy robót ludu razem z pisarzami i ogłosili ludowi: „Tak rozkazał faraon: Nie dostarczę wam więcej słomy. ¹¹ Sami rozejdźcie się i zbierajcie słomę, gdzie ją możecie znaleźć. Mimo to nic nie będzie odjęte z nakazanych świadczeń”. ¹² I rozproszył się lud po całej ziemi egipskiej, aby zbierać ścierń zamiast słomy. ¹³ Dozorcy zaś robót przynaglali i mówili: „Winniście wykonać w każdym dniu codzienną swą pracę, jak wtedy, gdy słomy wam dostarczano”. ¹⁴ Bito pisarzy spośród Izraelitów, których dozorcy robót faraona ustanowili nad nimi, mówiąc: „Czemu nie wykonaliście powinności waszej i nie dostarczyliście cegieł ani wczoraj, ani dzisiaj w tej mierze jak poprzednio?”
¹⁵ Pisarze zaś spośród Izraelitów przybyli do faraona i narzekali mówiąc: „Czemu w ten sposób postępujesz z twoimi sługami? ¹⁶ Nie dają teraz słomy sługom twoim i mówią nam: „Róbcie cegły”. I oto słudzy twoi są bici, i winę przypisuje się ludowi”. ¹⁷ Faraon im odpowiedział: „Jesteście bardzo leniwi, i dlatego mówicie: „Chcemy wyjść, by złożyć ofiarę Panu”. ¹⁸ Teraz idźcie, ale do pracy! Nie otrzymacie słomy, ale dostarczycie taką samą ilość cegieł”. ¹⁹ Położenie pisarzy Izraelitów stało się rozpaczliwe z powodu rozkazu: „Nie umniejszajcie nic z dziennego wyrobu cegieł”.
²⁰ Gdy wychodzili od faraona, spotkali Mojżesza i Aarona, którzy na nich czekali. ²¹ I powiedzieli do nich: „Niechaj wejrzy Pan na was i osądzi, gdyż naraziliście nas na niesławę u faraona i jego dworzan. Wy to podaliście miecz w ich rękę, aby nas zabijali”. ²² Wtedy Mojżesz zwrócił się do Pana i powiedział: „Panie, czemu zezwoliłeś wyrządzić zło temu ludowi? Czemu mnie wysłałeś? ²³ Wszak od tej chwili, gdy poszedłem do faraona, by przemawiać w Twoim imieniu, gorzej się on obchodzi z tym ludem, a Ty nic nie czynisz dla wybawienia tego ludu”.

¹ Pan rzekł wtedy do Mojżesza: „Teraz ujrzysz, co uczynię faraonowi. [Zmuszony] mocną ręką wypuści ich i mocną ręką wypędzi ich ze swego kraju”.

Drugi opis powołania Mojżesza

² Bóg rozmawiał z Mojżeszem i powiedział mu: „Jam jest Jahwe. ³ Ja objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, ale imienia mego, Jahwe, nie objawiłem im. ⁴ Ponadto ustanowiłem też przymierze moje z nimi, że im dam kraj Kanaan, kraj ich wędrówek, gdzie przebywali jako przybysze. ⁵ Ja także usłyszałem jęk Izraelitów, których Egipcjanie obciążyli robotami, i wspomniałem na moje przymierze. ⁶ Przeto powiedz synom izraelskim: Ja jestem Pan! Uwolnię was od jarzma egipskiego i wybawię was z niewoli, i wyswobodzę was wyciągniętym ramieniem i przez surowe kary. ⁷ I wezmę sobie was za mój lud, i będę wam Bogiem, i przekonacie się, że Ja, Pan, Bóg wasz, uwolniłem was spod jarzma egipskiego. ⁸ Potem wprowadzę was do ziemi, którą z ręką podniesioną przysiągłem dać Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Dam ją wam na własność. Zaiste, Ja jestem Pan!”
⁹ Mojżesz oznajmił te słowa Izraelitom, którzy nie chcieli ich słuchać z powodu udręki ducha i z powodu ciężkich robót.
¹⁰ Pan powiedział do Mojżesza: ¹¹ „Idź i powiedz faraonowi, królowi egipskiemu, aby wypuścił Izraelitów ze swego kraju”. ¹² Mojżesz wymawiał się przed Panem mówiąc: „Jeśli Izraelici nie chcą mię słuchać, jakże faraon będzie słuchał mnie, któremu mówienie sprawia trudność?”
¹³ Pan powiedział do Mojżesza i Aarona i dał im rozkaz dla Izraelitów i dla faraona, króla egipskiego, aby pozwolił wyjść Izraelitom z ziemi egipskiej.
¹⁴ Oto naczelnicy rodów: synowie Rubena, pierworodnego Izraela: Henoch i Pallu, Chesron i Karmi; to są rodziny Rubena. ¹⁵ Synowie Symeona: Jemuel, Jamin, Ohad, Jakin, Sochar i Szaul, syn Kananejki; to są rodziny Symeona. ¹⁶ Oto imiona synów Lewiego z ich rodzinami: Gerszon, Kehat i Merari. Lat życia Lewiego było sto trzydzieści siedem. ¹⁷Synowie Gerszona: Libni i Szimei, według ich rodzin. ¹⁸ Synowie Kehata: Amram i Jishar, Chebron i Uzzjel. Lat życia Kehata było sto trzydzieści trzy. ¹⁹ Synowie Merariego: Machli i Muszi. Oto rodziny Lewiego według ich rodowodów. ²⁰ Amram wziął za żonę ciotkę swoją, Jokebed, która mu urodziła Aarona i Mojżesza. Lat życia Amrama było sto trzydzieści siedem. ²¹ Synowie Jishara: Korah, Nefeg i Zikri. ²² Synowie Uzzjela: Miszael, Elsafan i Sitri. ²³ Aaron wziął za żonę Elżbietę, córkę Aminadaba, siostrę Nachszona, która mu urodziła Nadaba, Abihu, Eleazara i Itamara. ²⁴ Synowie Koracha: Assir, Elkana i Abiasaf. Oto rody Korachitów. ²⁵ Eleazar, syn Aarona, wziął za żonę jedną z córek Putiela, i ona urodziła mu Pinchasa. To są głowy rodów lewickich według ich rodzin. ²⁶ Oto są ci, Aaron i Mojżesz, do których właśnie rzekł Pan: „Wyprowadźcie synów Izraela z Egiptu według ich zastępów”. ²⁷ To oni przemawiali do faraona, króla egipskiego, i wyprowadzili Izraelitów z Egiptu: oni, Mojżesz i Aaron.
²⁸ Gdy Pan przemawiał do Mojżesza w ziemi egipskiej, ²⁹ powiedział mu wtedy Pan: „Ja jestem Pan! Powiedz faraonowi, królowi egipskiemu, wszystko, co ci powiedziałem”. ³⁰ A Mojżesz tak się tłumaczył przed Panem: „Oto mówienie sprawia mi trudność. Jakże więc faraon zechce mię słuchać?”

PSALM 27(26)

Pan moją światłością

¹ Dawidowy.
Pan światłem i zbawieniem moim:
kogóż mam się lękać?
Pan obroną mojego życia:
przed kim mam się trwożyć?
² Gdy na mnie nastają złośliwi,
by zjeść moje ciało,
wtenczas oni, wrogowie moi i nieprzyjaciele,
chwieją się i padają.
³ Chociażby stanął naprzeciw mnie obóz,
moje serce bać się nie będzie;
choćby wybuchła przeciw mnie wojna,
nawet wtedy będę pełen ufności.

⁴ O jedno proszę Pana,
tego poszukuję:
bym w domu Pańskim przebywał
po wszystkie dni mego życia,
abym zażywał łaskawości Pana,
stale się radował Jego świątynią.
⁵ Albowiem On przechowa mnie w swym namiocie
w dniu nieszczęścia,
ukryje mnie w głębi swego przybytku,
wydźwignie mnie na skałę.
⁶ Już teraz głowa moja się podnosi
nad nieprzyjaciół, co wokół mnie stoją.
Złożę w Jego przybytku
ofiary radości,
zaśpiewam i zagram Panu.

⁷ Usłysz, Panie, głos mój – wołam:
zmiłuj się nade mną i wysłuchaj mnie!
⁸ O Tobie mówi moje serce: „Szukaj Jego oblicza!”
Szukam, o Panie, Twojego oblicza;
⁹ swego oblicza nie zakrywaj przede mną,
nie odpędzaj z gniewem swojego sługi!
Ty jesteś moją pomocą,
więc mnie nie odrzucaj i nie opuszczaj mnie,
Boże, moje Zbawienie!
¹⁰ Choćby mnie opuścili ojciec mój i matka,
to jednak Pan mnie przygarnie.
¹¹ Panie, naucz mnie Twojej drogi,
prowadź mnie ścieżką prostą,
ze względu na mych wrogów!
¹² Nie wydawaj mnie na łaskę moich nieprzyjaciół,
bo przeciw mnie powstali kłamliwi świadkowie
i ci, którzy dyszą gwałtem.
¹³ Wierzę, iż będę oglądał dobra Pańskie
w ziemi żyjących.
¹⁴ Ufaj Panu, bądź mężny,
niech się twe serce umocni, ufaj Panu!

Dzieje Apostolskie 4

Apostołowie Piotr i Jan przed Sanhedrynem

¹ Kiedy przemawiali do ludu, podeszli do nich kapłani i dowódca straży świątynnej oraz saduceusze ² oburzeni, że nauczają lud i głoszą zmartwychwstanie umarłych w Jezusie. ³ Zatrzymali ich i oddali pod straż aż do następnego dnia, bo już był wieczór. ⁴ A wielu z tych, którzy słyszeli naukę, uwierzyło. Liczba mężczyzn dosięgała około pięciu tysięcy.
⁵ Następnego dnia zebrali się ich przełożeni i starsi, i uczeni w Jerozolimie: ⁶ arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i ilu ich było z rodu arcykapłańskiego. ⁷ Postawili ich w środku i pytali: „Czyją mocą albo w czyim imieniu uczyniliście to?” ⁸ Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział do nich: „Przełożeni ludu i starsi! ⁹ Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj w sprawie dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek uzyskał zdrowie, ¹⁰ to niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka – którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych – że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy. ¹¹ On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. ¹² I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”.
¹³ Widząc odwagę Piotra i Jana, a dowiedziawszy się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali w nich też towarzyszy Jezusa. ¹⁴ A widząc nadto, że stoi z nimi uzdrowiony człowiek, nie znajdowali odpowiedzi. ¹⁵ Kazali więc im wyjść z sali Rady i naradzili się: ¹⁶ „Co mamy zrobić z tymi ludźmi? – mówili jeden do drugiego – bo dokonali jawnego znaku, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy. Przecież temu nie możemy zaprzeczyć. ¹⁷ Aby jednak nie rozpowszechniało się to wśród ludu, zabrońmy im surowo przemawiać do kogokolwiek w to imię!”.
¹⁸ Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać, i nauczać w imię Jezusa. ¹⁹ Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: „Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? ²⁰ Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli”. ²¹ Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało. ²² A człowiek, który doznał tego cudownego uzdrowienia, miał ponad czterdzieści lat.

Modlitwa Kościoła wśród prześladowań

²³ Uwolnieni przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i starsi. ²⁴ Wysłuchawszy tego podnieśli jednomyślnie głos do Boga i mówili:
„Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje, ²⁵ Tyś przez Ducha Świętego powiedział ustami sługi Twego Dawida:
Dlaczego burzą się narody
i ludy knują rzeczy próżne?
²⁶ Powstali królowie ziemi
i książęta zeszli się razem
przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi.
²⁷ Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i pokoleniami Izraela, ²⁸ aby uczynić to, co ręka Twoja i myśl zamierzyły. ²⁹ A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, ³⁰ gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa”.
³¹ Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie słowo Boże.

Miłość zespala Kościół pierwotny

³² Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. ³³ Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. ³⁴ Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je ³⁵ i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. ³⁶ Tak Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy „Syn Pocieszenia”, lewita rodem z Cypru, ³⁷ sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów.