Biblia w rok – 9 czerwca

Czytania na 9 czerwca
2 Księga Królewska 7 – 8
Księga Psalmów 65
Ewangelia wg św. Jana 9

*******

2 Księga Królewska 7 – 8

¹ Elizeusz zaś odpowiedział: „Posłuchajcie słowa Pańskiego! Tak mówi Pan: Jutro o tej samej porze jedna sea najczystszej mąki będzie za jednego sykla, dwie sea jęczmienia też za jednego sykla – w bramie Samarii”. ² W odpowiedzi na to tarczownik, na którego ramieniu król się wspierał, rzekł do męża Bożego: „Chociażby nawet Pan zrobił okna w niebiosach, czy mogłoby spełnić się to słowo?” Odpowiedział [Elizeusz]: „Ty właśnie ujrzysz to swoimi oczami, lecz jeść z tego nie będziesz!”

Odkrycie obozu opuszczonego przez Aramejczyków

³ Czterech trędowatych znajdowało się u wejścia bramy. Jeden do drugiego powiedział: „Po cóż tutaj siedzimy, aż pomrzemy? ⁴ Jeżeli powiemy: Chodźmy do miasta – a w mieście panuje głód – to tam umrzemy. Jeżeli zaś zostaniemy tutaj, również umrzemy. A teraz – nuże – zbiegnijmy do obozu aramejskiego. Jeżeli nas pozostawią przy życiu, to będziemy żyli. Jeżeli zaś nas zabiją, to umrzemy”. ⁵ Powstali zatem o zmierzchu, aby wejść do obozu aramejskiego. Dotarli aż do krańca obozu aramejskiego: a oto nie było tam nikogo. ⁶ Pan bowiem sprawił, że w obozie aramejskim usłyszano turkot rydwanów, tętent koni i wrzawę ogromnego wojska, tak iż mówili jeden do drugiego: „Oto król izraelski najął przeciwko nam królów chetyckich i królów egipskich, aby ruszyli przeciwko nam”. ⁷ Powstali więc [Aramejczycy] i uciekli o zmierzchu, zostawiając swoje namioty, swoje konie, swoje osły, obóz – tak jak był – i uciekli, aby ratować życie. ⁸ Owi trędowaci zaś dotarli aż do krańca obozu, weszli do jakiegoś namiotu, jedli i pili. Następnie wynieśli stamtąd srebro, złoto i ubrania, które poszli ukryć. Potem wrócili, weszli do innego namiotu, unieśli stamtąd łup, który poszli ukryć. ⁹ Wtedy powiedział jeden do drugiego: „Nie postępujemy właściwie. Dzień dzisiejszy jest dniem radosnej nowiny, a my milczymy. Jeżeli będziemy zwlekali aż do brzasku porannego, to spotka nas kara. Nuże, chodźmy teraz i zanieśmy wieść do pałacu królewskiego”. ¹⁰ Poszli tam, zawołali na straże miasta i oznajmili im: „Weszliśmy do obozu aramejskiego, lecz nie ma tam nikogo, nawet nie słychać żadnego głosu ludzkiego, tylko konie na uwięzi, osły na uwięzi i namioty – tak jak były”. ¹¹ Strażnicy nawołując się zanieśli wieść do wnętrza pałacu królewskiego.
¹² Król wstał w nocy i powiedział do sług swoich: „Chcę wam wyjaśnić, co knują Aramejczycy przeciwko nam. Wiedzą, że głodujemy. Dlatego wyszli z obozu, aby się ukryć na polu, mówiąc: Kiedy wyjdą z miasta, przychwycimy ich żywych i wtargniemy do miasta”. ¹³ Jeden ze sług jego odpowiedział: „Niechże wezmą pięć koni z tych, które tu żywe pozostały – będzie z nimi tak, jak z całym mnóstwem Izraela, które ginie – poślijmy i zróbmy wywiad”. ¹⁴ Wzięto więc dwa rydwany z końmi, które król wysłał za wojskiem aramejskim, polecając: „Jedźcie i badajcie!” ¹⁵ Ruszyli za nimi aż do Jordanu. Oto cała droga pełna była szat i broni, które Aramejczycy porzucili podczas swej ucieczki. Posłańcy wrócili i powiadomili króla.
¹⁶ Wówczas lud wyszedł i złupił obóz aramejski. Wtedy jedna sea najczystszej mąki kosztowała jednego sykla, dwie sea jęczmienia też jednego sykla – według słowa Pańskiego. ¹⁷ Król rozkazał, żeby tarczownik – na którego ramieniu się wspierał – sprawował nadzór w bramie. Lecz tłum zadeptał go w bramie na śmierć – tak jak przepowiedział mąż Boży, który mówił w chwili przyjścia króla do niego. ¹⁸ Kiedy bowiem mąż Boży powiedział do króla: „Jutro o tej samej porze dwie sea jęczmienia będą za jednego sykla, a jedna sea najczystszej mąki za jednego sykla – w bramie Samarii”, ¹⁹ to tarczownik odpowiedział mężowi Bożemu: „Chociażby nawet Pan zrobił okna w niebiosach, czy mogłoby się spełnić to słowo?” On zaś rzekł: „Ty właśnie ujrzysz to swoimi oczami, lecz jeść z tego nie będziesz”. ²⁰ I tak się z nim stało. Zadeptał go bowiem tłum w bramie na śmierć.

Epilog dziejów Szunemitki

¹ Elizeusz powiedział do kobiety, której syna wskrzesił: „Wstań, idź razem z rodziną twoją, zamieszkaj na obczyźnie – tam gdzie będziesz mogła – ponieważ Pan sprowadził głód. Idzie on już na kraj na okres siedmiu lat”. ² Kobieta wstała i spełniła to, co powiedział mąż Boży. Poszła ona razem z rodziną swoją i żyła na obczyźnie w kraju Filistynów przez siedem lat. ³ Po upływie siedmiu lat kobieta wróciła z kraju Filistynów i udała się do króla, błagając o zwrot jej domu i jej pola. ⁴ Król zaś – w czasie rozmowy z Gechazim, sługą męża Bożego – powiedział: „Opowiedz mi wszystkie wielkie dzieła, których dokonał Elizeusz”. ⁵ Podczas gdy Gechazi opowiadał królowi, jak [prorok] wskrzesił zmarłego, właśnie nadeszła kobieta, której syna wskrzesił, i odwołała się do króla w sprawie domu i pola. Wtedy Gechazi powiedział: „Panie mój, królu, oto kobieta i oto jej syn, którego wskrzesił Elizeusz”. ⁶ Król wypytał kobietę, a ona mu opowiedziała. Wtedy król przydzielił jej jednego dworzanina, nakazując: „Przywróć jej całą posiadłość oraz wszystkie dochody z pola od dnia, odkąd opuściła kraj, aż do dzisiaj”.

Elizeusz i Chazael z Damaszku

⁷ Elizeusz przyszedł do Damaszku. Kiedy Ben-Hadad, król Aramu, chorował, oznajmiono mu: „Mąż Boży przyszedł aż tutaj”. ⁸ Wtedy król powiedział do Chazaela: „Weź dar ze sobą, idź na spotkanie męża Bożego i przez niego wypytaj się Pana, czy wyzdrowieję z tej choroby”.
⁹ Poszedł więc Chazael na jego spotkanie, wziął dary ze sobą i wszelkie kosztowności z Damaszku – obładowując czterdzieści wielbłądów. Przyszedł i stanął przed nim, mówiąc: „Twój syn, Ben-Hadad, król Aramu, posłał mnie do ciebie z pytaniem: „Czy wyzdrowieję z tej choroby?”” ¹⁰ Odpowiedział mu Elizeusz: „Idź i powiedz mu: „Będziesz żył na pewno”. Lecz Pan objawił mi, że na pewno on umrze”. ¹¹ Następnie utkwił swój wzrok, wytężył go bardzo mocno i zapłakał mąż Boży. ¹² A Chazael zapytał: „Dlaczego pan mój płacze?” Odpowiedział: „Ponieważ wiem, co złego uczynisz synom Izraela: ich warownie zniszczysz ogniem, kwiat ich wojowników pozabijasz, ich drobne dzieci roztrzaskasz, a ich brzemienne kobiety będziesz rozpruwał”. ¹³ Wtedy Chazael zawołał: „Czymże jest twój sługa – ten [zdechły] pies – żeby miał wykonać to straszne dzieło?” Elizeusz odpowiedział: „Pan objawił mi, że będziesz królem Aramu”.
¹⁴ Oddalił się więc Chazael od Elizeusza i poszedł do swego pana, który go zapytał: „Co tobie powiedział Elizeusz?” A on odrzekł: „Powiedział mi, że na pewno będziesz żył”. ¹⁵ Następnego dnia Chazael wziął nakrycie, zamoczył w wodzie i rozciągnął na jego twarzy, tak iż on umarł. Chazael zaś w jego miejsce został królem.

Joram panuje w Judzie (848-841)

¹⁶ W piątym roku [panowania] Jorama, syna Achaba, króla izraelskiego, Joram, syn Jozafata, został królem judzkim. ¹⁷ W chwili objęcia rządów miał trzydzieści dwa lata i panował osiem lat w Jerozolimie. ¹⁸ Kroczył on drogą królów izraelskich – podobnie jak czynił ród Achaba – ponieważ córka Achaba była jego żoną. Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. ¹⁹ Jednakże Pan nie chciał zniszczyć Judy ze względu na swego sługę, Dawida – tak jak mu obiecał, iż da mu przed sobą ród na zawsze.
²⁰ Za jego czasów Edom wyrwał się spod władzy Judy i wybrał sobie króla. ²¹ Wtedy Joram ze wszystkimi rydwanami przeszedł do Sair. Kiedy powstał w nocy [do natarcia], uderzyli na niego Edomici, którzy okrążyli jego oraz dowódców rydwanów. Lud zaś uciekł do swoich namiotów. ²² Edom zatem wyrwał się spod władzy Judy aż do dnia dzisiejszego. W tym samym czasie odpadła i Libna.
²³ A czyż pozostałe dzieje Jorama i wszystkie jego czyny nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy? ²⁴ I spoczął Joram ze swymi przodkami, i pochowano go obok przodków w Mieście Dawidowym; syn zaś jego Ochozjasz został w jego miejsce królem.

Ochozjasz panuje w Judzie (841)

²⁵ W dwunastym roku [panowania] Jorama, syna Achaba, króla Izraela – Ochozjasz, syn Jorama, został królem Judy. ²⁶ W chwili objęcia władzy Ochozjasz miał dwadzieścia dwa lata i królował jeden rok w Jerozolimie. Jego matka miała na imię Atalia, wnuczka Omriego, króla izraelskiego. ²⁷ Kroczył on drogą rodu Achaba i czynił to, co jest złe w oczach Pańskich, jak ród Achaba, ponieważ był spowinowacony z rodem Achaba.
²⁸ Ochozjasz wyruszył z Joramem, synem Achaba, na wojnę przeciw Chazaelowi, królowi Aramu, w Ramot w Gileadzie. Lecz Aramejczycy zranili Jorama. ²⁹ Zatem król Joram wycofał się do Jizreel, aby leczyć się z ran, które mu zadali Aramejczycy w Ramot, kiedy walczył przeciw Chazaelowi, królowi Aramu. Wtedy Ochozjasz, syn Jorama, król judzki, przyszedł odwiedzić Jorama, syna Achaba, w Jizreel, ponieważ był chory.

Księga Psalmów 65

PSALM 65(64)

Dziękczynienie za dobrodziejstwa

¹ Kierownikowi chóru. Psalm. Dawidowy. Pieśń.
² Ciebie należy wielbić,
Boże, na Syjonie.
Tobie śluby dopełniać,
³ co próśb wysłuchujesz.
Do Ciebie przychodzi wszelki śmiertelnik,
⁴ wyznając nieprawości.
Przygniatają nas nasze przewiny:
Ty je odpuszczasz.
⁵ Szczęśliwy, kogo wybierasz i przygarniasz:
mieszka on w Twoich pałacach.
Niech nas nasycą dobra Twego domu,
świętość Twojego przybytku!

⁶ Twoja sprawiedliwość odpowiada nam cudami,
Boże, nasz Zbawco,
nadziejo wszystkich krańców ziemi
i mórz dalekich,
⁷ który swą mocą utwierdzasz góry,
jesteś opasany potęgą,
⁸ który uśmierzasz burzliwy szum morza,
huk jego fal, zgiełk narodów.
⁹ Przejęci są trwogą mieszkańcy krańców ziemi
z powodu Twych znaków.
Ty zaś napełniasz radością podwoje Zachodu i Wschodu.
¹⁰ Nawiedziłeś ziemię i nawodniłeś,
ubogaciłeś ją obficie.
Strumień Boży wodą jest wezbrany,
zboże im przygotowałeś.
Tak przygotowałeś ziemię:
¹¹ bruzdy jej nawodniłeś, wyrównałeś jej skiby,
deszczami ją spulchniłeś i pobłogosławiłeś jej płodom.
¹² Rok uwieńczyłeś swymi dobrami
i Twoje ślady opływają tłustością.
¹³ Stepowe pastwiska są pełne rosy,
a wzgórza przepasują się weselem.
¹⁴ Łąki się stroją trzodami,
doliny okrywają się zbożem,
wznoszą okrzyki radości, a nawet śpiewają.

Ewangelia wg św. Jana 9

Uzdrowienie niewidomego od urodzenia

¹ <Jezus> przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. ² Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym – on czy jego rodzice?” ³ Jezus odpowiedział: „Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże. ⁴ Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. ⁵ Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata”. ⁶ To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, ⁷ i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloam” – co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc. ⁸ A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: „Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?” ⁹ Jedni twierdzili: „Tak, to jest ten”, a inni przeczyli: „Nie, jest tylko do tamtego podobny”. On zaś mówił: „To ja jestem”. ¹⁰ Mówili więc do niego: „Jakżeż oczy ci się otwarły?” ¹¹ On odpowiedział: „Człowiek zwany Jezusem uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: „Idź do sadzawki Siloam i obmyj się”. Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem”. ¹² Rzekli do niego: „Gdzież On jest?” On odrzekł: „Nie wiem”.
¹³ Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. ¹⁴ A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. ¹⁵ I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: „Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę”. ¹⁶ Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: „Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu”. Inni powiedzieli: „Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?” I powstało wśród nich rozdwojenie. ¹⁷ Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: „A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy?” Odpowiedział: „To prorok”. ¹⁸ Jednakże Żydzi nie wierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, tak że aż przywołali rodziców tego, który przejrzał, ¹⁹ i wypytywali się ich w słowach: „Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomym urodził? W jaki to sposób teraz widzi?” ²⁰ Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: „Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomym. ²¹ Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, niech mówi za siebie”. ²² Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. ²³ Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: „Ma swoje lata, jego samego zapytajcie!”
²⁴ Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: „Daj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem”. ²⁵ Na to odpowiedział: „Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę”. ²⁶ Rzekli więc do niego: „Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?” ²⁷ Odpowiedział im: „Już wam powiedziałem, a wyście mnie nie wysłuchali. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?” ²⁸ Wówczas go zelżyli i rzekli: „Bądź ty sobie Jego uczniem, my jesteśmy uczniami Mojżesza. ²⁹ My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś nie wiemy, skąd pochodzi”. ³⁰ Na to odpowiedział im ów człowiek: „W tym wszystkim to jest dziwne, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. ³¹ Wiemy, że Bóg grzeszników nie wysłuchuje, natomiast Bóg wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. ³² Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. ³³ Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić”. ³⁴ Na to dali mu taką odpowiedź: „Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać?” I precz go wyrzucili.
³⁵ Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: „Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?” ³⁶ On odpowiedział: „A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?” ³⁷ Rzekł do niego Jezus: „Jest Nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie”. ³⁸ On zaś odpowiedział: „Wierzę, Panie!” i oddał Mu pokłon. ³⁹ Jezus rzekł: „Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą stali się niewidomymi”. ⁴⁰ Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli i rzekli do Niego: „Czyż i my jesteśmy niewidomi?” ⁴¹ Jezus powiedział do nich: „Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: „Widzimy”, grzech wasz trwa nadal.