Biblia w rok – 10 maja

Czytania na 10 maja
1 Księga Samuela 23 – 24
Mądrość Syracha 40
2 List do Koryntian 2

*******

1 Księga Samuela 23 – 24

Dawid w Keili

¹ Tymczasem zawiadomiono Dawida: „Oto Filistyni oblegają Keilę i grabią [zboże na] klepiskach”. ² I radził się Dawid Pana: „Czy mam wyruszyć i czy pokonam tych Filistynów?” Pan odrzekł Dawidowi: „Wyruszaj, a pokonasz Filistynów i oswobodzisz Keilę”. ³ Ludzie Dawida mówili jednak: „Przecież my tutaj w Judzie żyjemy w lęku, a pójdziemy do Keili na szyki filistyńskie?” ⁴ I znów radził się Dawid Pana. A Pan dał mu odpowiedź: „Wstań, idź do Keili, gdyż oddam Filistynów w twoje ręce”. ⁵ Dawid wyruszył więc ze swymi ludźmi w kierunku Keili, uderzył na Filistynów, uprowadzając ich trzody i zadając im wielką klęskę. Tak wyzwolił Dawid mieszkańców Keili.
⁶ Kiedy Abiatar, syn Achimeleka, schronił się u Dawida i kiedy razem z Dawidem udał się do Keili, nosił ze sobą efod. ⁷ Tymczasem zawiadomiono Saula o tym, że Dawid przybył do Keili. I rzekł Saul: „Bóg oddaje go w moje ręce, gdyż wchodząc do miasta mającego bramy i zamki, sam się zamknął”. ⁸ Zwołał więc Saul cały lud na wojnę, by wyruszyć do Keili i oblegać Dawida i jego ludzi. ⁹ Kiedy się Dawid dowiedział o tym, że Saul knuje przeciw niemu złe zamiary, rozkazał kapłanowi Abiatarowi: „Przynieś tu efod!”
¹⁰ I rzekł Dawid: „Panie, Boże Izraela! Sługa twój usłyszał, że Saul ma zamiar wkroczyć do Keili, aby zburzyć miasto z mego powodu. ¹¹ Czy Saul wyruszy, jak o tym słyszał sługa twój? Panie, Boże Izraela, daj znać o tym słudze twemu!” Pan odpowiedział: „Wyruszy”. ¹² Dawid pytał jeszcze: „Czy mieszkańcy Keili wydadzą mnie i moich ludzi w ręce Saula?” Pan odrzekł: „Wydadzą”.
¹³ Powstał więc Dawid wraz ze swoimi ludźmi, których było około sześciuset, uszedł z Keili, krążąc na los szczęścia. Kiedy doniesiono Saulowi, że Dawid uciekł z Keili, zaniechał wyprawy.

Dawid w niedostępnych miejscach pustyni

¹⁴ Tymczasem Dawid przebywał na pustyni, w miejscach niedostępnych, później zamieszkał w górach i na pustyni Zif. Saul zaś szukał go przez cały ten czas, lecz Bóg nie oddał Dawida w jego ręce.
¹⁵ Dawid przeląkł się, gdy Saul wyruszył, aby czyhać na jego życie. Dawid przebywał na pustyni Zif w Chorsza. ¹⁶ Powstał Jonatan, syn Saula, i udał się do Dawida do Chorsza, umacniając go w Bogu. ¹⁷ Mówił do niego: „Nie obawiaj się, bo nie wytropi cię ręka mojego ojca, Saula. Ty będziesz panował nad Izraelem, ja zaś będę drugim po tobie. Mój ojciec, Saul wie, że tak będzie”. ¹⁸ Obydwaj związali się przymierzem wobec Pana. Dawid pozostał potem w Chorsza, a Jonatan udał się do domu.
¹⁹ Tymczasem mieszkańcy Zif udali się do Saula do Gibea z zawiadomieniem: „Dawid ukrywa się koło nas w niedostępnych miejscach w Chorsza, na wzgórzu Chakila, w południowej stronie stepu. ²⁰ Ty zaś, o królu, jeżeli masz chęć udać się tam, udaj się, my natomiast wydamy go w ręce króla”. ²¹ Saul odrzekł: „Niech was Pan błogosławi, okazaliście mi współczucie. ²² Idźcie więc i sprawdźcie ponownie, wypatrujcie, gdzie przebywa, kto go tam widział, mówiono mi bowiem, że postępuje przebiegle. ²³ Idźcie i wywiadujcie się o wszystkich jego kryjówkach, w których się tam chowa. Gdy wrócicie do mnie z wiadomością pewną, wtedy ja pójdę z wami. Jeżeli jest w kraju, będę go szukał wśród wszystkich pokoleń judzkich”.
²⁴ Powstawszy wyruszyli przed Saulem do Zif. A Dawid znalazł się na pustyni Maon, na równinie południowej części stepu.
²⁵ Kiedy Saul wyruszył ze swoimi ludźmi, aby go szukać, dano znać o tym Dawidowi. Udał się więc w kierunku skalnej grani, która jest na pustyni Maon. Saul dowiedziawszy się o tym rozpoczął pościg za Dawidem w pustyni Maon. ²⁶ Gdy Saul przechodził po jednej stronie góry, Dawid ze swoimi ludźmi szedł po drugiej stronie. Dawid uciekał pospiesznie przed Saulem, ten zaś wraz ze swymi ludźmi starał się otoczyć Dawida i jego towarzyszy, aby ich schwytać. ²⁷ Tymczasem przybiegł do Saula posłaniec, donosząc: „Spiesz się bardzo i przybywaj, bo Filistyni wdarli się do kraju”. ²⁸ Saul zaprzestał pościgu za Dawidem i ruszył przeciw Filistynom. Dlatego tę miejscowość nazwano „Skałą Rozłączeń”.

Dziwne spotkanie w jaskini Engaddi

¹ Dawid odszedł stamtąd i zamieszkał w miejscach niedostępnych Engaddi. ² Ale gdy Saul wrócił z wyprawy przeciw Filistynom, doniesiono mu: „Oto Dawid przebywa na pustyni Engaddi”. ³ Zabrał więc Saul trzy tysiące wyborowych mężczyzn z całego Izraela i wyruszył na poszukiwanie Dawida i jego ludzi po wschodniej stronie Skał Dzikich Kóz.
⁴ I przybył Saul do pewnych zagród owczych przy drodze. Była tam jaskinia, do której wszedł, by okryć sobie nogi, Dawid zaś znajdował się wraz ze swymi ludźmi w głębi jaskini. ⁵ Ludzie Dawida rzekli do niego: „Właśnie to jest dzień, o którym powiedział ci Pan: Oto Ja wydaję w twe ręce twojego wroga, abyś z nim uczynił, co ci się wydaje słuszne”. Dawid powstał i odciął po kryjomu połę płaszcza Saula. ⁶ Potem jednak zadrżało serce Dawida z powodu odcięcia poły należącej do Saula. ⁷ Odezwał się też do swych ludzi: „Niech mię broni Pan przed dokonaniem takiego czynu przeciw mojemu panu i pomazańcowi Pańskiemu, bym miał podnieść rękę na niego, bo jest pomazańcem Pańskim”. ⁸ Tak Dawid skarcił swych ludzi i nie pozwolił im rzucić się na Saula. Tymczasem Saul wstał, [wyszedł] z jaskini i udał się w drogę. ⁹ Powstał też i Dawid i wyszedłszy z jaskini zawołał za Saulem: „Panie mój, królu!” Saul obejrzał się, a Dawid rzucił się twarzą ku ziemi oddając mu pokłon. ¹⁰Dawid odezwał się do Saula: „Dlaczego dajesz posłuch ludzkim plotkom, głoszącym, że Dawid szuka twej zguby? ¹¹ Dzisiaj na własne oczy mogłeś zobaczyć, że Pan wydał cię w jaskini w moje ręce. Namawiano mnie, abym cię zabił, a jednak oszczędziłem cię, mówiąc: Nie podniosę ręki na mego pana, bo jest pomazańcem Pańskim. ¹² Zresztą zobacz, mój ojcze, połę twego płaszcza, którą mam w ręku. Przeto że uciąłem połę twego płaszcza, a ciebie nie zabiłem, wiedz i przekonaj się, że we mnie nie ma żadnej złości ani zdrady, ani też nie popełniłem przeciw tobie przestępstwa. A ty czyhasz na życie moje i chcesz mi je odebrać. ¹³ Niechaj Pan dokona sądu między mną a tobą, niechaj Pan na tobie się pomści za mnie, ale moja ręka nie zwróci się przeciw tobie. ¹⁴ Według tego, jak głosi starożytne przysłowie: „Od złych zło pochodzi”, ręka moja nie zwróci się przeciw tobie. ¹⁵ Za kim to wyruszył król izraelski? Za kim ty gonisz? Za zdechłym psem, za jedną pchłą? ¹⁶ Pan więc niech będzie rozjemcą, niech rozsądzi między mną i tobą, niech wejrzy i poprowadzi moją sprawę, niech obroni mnie przed twoją ręką!”
¹⁷ Kiedy Dawid przestał tak mówić do Saula, Saul zawołał: „Czy to twój głos, synu mój, Dawidzie?” I zaczął Saul głośno płakać. ¹⁸ Mówił do Dawida: „Tyś sprawiedliwszy ode mnie, gdyż odpłaciłeś mi dobrem, podczas gdy ja odpłaciłem ci złem. ¹⁹ Dziś dałeś mi dowód, że mi dobro świadczyłeś, kiedy bowiem Pan wydał mię w twoje ręce, ty mnie nie zabiłeś. ²⁰ Przecież jeżeli kto spotka swego wroga, czy pozwoli na to, by spokojnie dalej szedł drogą? Niech cię Pan nagrodzi szczęściem za to, coś mi dziś uczynił. ²¹ Teraz już wiem, że na pewno będziesz królem i że w twojej ręce utrwali się królowanie nad Izraelem. ²² Przysięgnij mi więc wobec Pana, że nie wyniszczysz mego potomstwa po mnie, że nie wytracisz też mego imienia z rodu mego ojca”.²³ I Dawid złożył przysięgę Saulowi.
Saul powrócił do swego domu, a Dawid i jego ludzie weszli na górę na miejsce niedostępne.

Mądrość Syracha 40

Wielka troska człowieka

¹ Wielka udręka stała się udziałem każdego człowieka
i ciężkie jarzmo [spoczęło] na synach Adama,
od dnia wyjścia z łona matki,
aż do dnia powrotu do matki wszystkich.
² Przedmiotem ich rozmyślań i obawą serca
jest myśl o tym, co ich czeka, jest dzień śmierci.
³ Poczynając od tego, który siedzi na wspaniałym tronie,
aż do tego, który siedzi na ziemi i w popiele,
⁴ od tego, który nosi fioletową purpurę i wieniec,
do tego, który się okrywa zgrzebnym płótnem:
[wciąż] gniew, zazdrość, przerażenie i niepokój,
bojaźń śmierci, nienawiść i kłótnia.
⁵ Nawet w czasie odpoczynku na łóżku
sen nocny zmienia mu wyobrażenia:
⁶ zaznaje mało spoczynku, jakby nic,
a już w snach [ma takie wrażenie], jakby w dzień stał na czatach,
jest przerażony widzeniem swego serca,
jakby uciekał przed bitwą –
⁷ budzi się w chwili swego ocalenia
i dziwi się, że strach ten był niczym.
⁸ Dla każdego stworzenia, od człowieka do zwierzęcia,
a dla grzeszników siedem razy więcej:
⁹ śmierć, krew, kłótnia i miecz,
klęski, głód, ucisk i cięgi.
¹⁰ Przeciw bezbożnym to wszystko zostało stworzone
i przez nich przyszło całkowite zniszczenie.
¹¹ Wszystko, co jest z ziemi, do ziemi się wróci,
a co z wody, powróci do morza.
¹² Każde przekupstwo i niesprawiedliwość zostaną starte,
a uczciwość na wieki trwać będzie.
¹³ Bogactwa niesprawiedliwych wyschną jak potok
i przeminą jak wielki grzmot, co się rozlega w czasie ulewy.
¹⁴ Jak [sprawiedliwy] raduje się, gdy otwiera ręce,
tak grzesznicy ulegną zatraceniu.
¹⁵ Potomkowie bezbożnych nie wypuszczą latorośli,
bo ich nieczyste korzenie są na urwistej skale,
¹⁶ jak trzcina rosnąca nad każdą wodą i brzegiem rzeki
przed każdą inną trawą będą zerwani.
¹⁷ Dobroczynność jest jak raj we wszystko obfitujący,
a jałmużna – trwa na wieki.

Najwyższym dobrem bojaźń Pana

¹⁸ Człowiek samowystarczalny i pracujący – wiodą życie przyjemne,
ale wyżej od obydwóch [stoi] ten, co skarb znajduje.
¹⁹ Dzieci i zbudowanie miasta uwieczniają imię,
ale wyżej od tych obu rzeczy [stoi] kobieta nienaganna.
²⁰ Wino i muzyka rozweselają serce,
ale wyżej od tych obu rzeczy [stoi] umiłowanie mądrości.
²¹ Flet i cytra umilają śpiewy,
a bardziej niż jedno i drugie – mowa przyjemna.
²² Wdzięk i piękność pociągają oko,
a bardziej niż jedno i drugie – świeża zieleń zasiewów.
²³ Przyjaciel i towarzysz spotykają się w chwili stosownej,
a częściej niż obaj – żona z mężem.
²⁴ Bracia i opiekunowie [są pomocą] w czasie utrapienia,
a bardziej niż jedni i drudzy wybawia jałmużna.
²⁵ Złoto i srebro umacniają stopę,
a bardziej niż jedni i drudzy cenna jest rada.
²⁶ Bogactwo i siła podnoszą na duchu,
a bardziej niż jedno i drugie – bojaźń Pana.
Przy bojaźni Pańskiej nie ma niedostatku,
a [żyjąc] w niej nie potrzeba szukać pomocy.
²⁷ Bojaźń Pana jest jak raj błogosławieństwa,
a jej osłona przewyższa wszelką sławę.

Żebractwo

²⁸ Synu, nie prowadź życia żebraczego,
lepiej umrzeć, niż żebrać.
²⁹ Gdy człowiek musi patrzeć na stół drugiego,
jego istnienia nie uważa się za życie,
zbrudzi duszę swoją potrawami obcych:
człowiek więc rozumny i dobrze wychowany tego się ustrzeże.
³⁰ Żebractwo jest słodkie na ustach człowieka bezwstydnego,
ale we wnętrzu jego płonie [ono jak] ogień.

2 List do Koryntian 2

¹ Sam to sobie postanowiłem, by nie przychodzić do was ponownie w smutku. ² Jeżeli ja was zasmucam, któż mi radość sprawi, jeśli nie ten, którego ja zasmucam? ³ A napisałem to, aby nie doznać podwójnego smutku, gdy przybędę do tych, od których winienem doznawać radości; zresztą jestem przeświadczony co do was wszystkich, że moja radość jest także waszą radością. ⁴ Pisałem bowiem do was będąc w wielkiej rozterce i ucisku serca, wśród wielu łez, nie po to, aby was zasmucić, lecz żebyście wiedzieli, jak tym bardziej was miłuję. ⁵ Jeżeli zaś ktoś smutek sprawił, to nie mnie, lecz po części – by nie przesadzać – wam wszystkim. ⁶ Niech już takiemu wystarczy, kara, wymierzona przez większość spośród was. ⁷Raczej wypada teraz wybaczyć mu i podtrzymać go na duchu, aby nie popadł ów człowiek w rozpaczliwy smutek. ⁸ Dlatego napominam was, abyście jego sprawę rozstrzygnęli z miłością. ⁹ W tym też celu napisałem, aby was wypróbować i aby się przekonać, czy we wszystkim jesteście posłuszni. ¹⁰ Komu zaś cokolwiek wybaczyliście, ja też [mu wybaczam]. Co bowiem wybaczyłem, o ile coś wybaczyłem, uczyniłem to dla was wobec Chrystusa, ¹¹ ażeby nie uwiódł nas szatan, którego knowania dobrze są nam znane. ¹² Kiedy przybyłem do Troady, by głosić Ewangelię Chrystusa, a bramy były mi otwarte w Panu, ¹³ duch mój nie zaznał spokoju, bo nie spotkałem Tytusa, brata mojego. Pożegnałem się przeto i wyruszyłem do Macedonii.

OBRONA URZĘDU APOSTOLSKIEGO

Godność apostolskiego powołania

¹⁴ Lecz Bogu niech będą dzięki za to, że pozwala nam zawsze zwyciężać w Chrystusie i roznosić po wszystkich miejscach woń Jego poznania. ¹⁵ Jesteśmy bowiem miłą Bogu wonnością Chrystusa zarówno dla tych, którzy dostępują zbawienia, jak i dla tych, którzy idą na zatracenie; ¹⁶ dla jednych jest to zapach śmiercionośny – na śmierć, dla drugich zapach ożywiający – na życie. A któż temu sprosta? ¹⁷ Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy kupczą słowem Bożym, lecz ze szczerości, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed Bogiem.