Biblia w rok – 14 sierpnia

Czytania na 14 sierpnia
Księga Judyty 15 – 16
Księga Przysłów 16
List do Hebrajczyków 1 

*****

Księga Judyty 15 – 16

¹ A gdy to usłyszeli ci, którzy byli jeszcze w namiotach, zdumieli się wobec tego zdarzenia. ² Ogarnął ich lęk i drżenie, i nie było człowieka stojącego obok swego sąsiada, ale uciekali wszyscy po wszystkich drogach na dolinie i na górze. ³ Także i ci, którzy obozowali na wzgórzach wokoło Betulii, rzucili się do ucieczki. Wtedy to dopiero synowie Izraela, każdy mąż zdolny do walki, rzucili się na nich. ⁴ A Ozjasz wysłał posłów do Baitomestaim, do Bebai, Chobai i Kola, i na całą ziemię Izraela, aby zawiadomili o tym, co się stało, i aby wszyscy ruszyli na nieprzyjaciół, i rozgromili ich. ⁵ Skoro tylko Izraelici to usłyszeli, wszyscy jednomyślnie uderzyli na nich i ścigali ich aż po Chobę. Przybyli także mieszkańcy Jerozolimy i wszyscy z krainy górskiej, ponieważ ich też powiadomiono o tym, co się stało w obozie ich wrogów. Także Gileadczycy i Galilejczycy uderzyli na nich z wielką siłą z boku i ścigali ich, aż przybyli do Damaszku i w jego okolice. ⁶ Inni mieszkańcy Betulii napadli na obóz asyryjski, zabrali z niego łupy i bardzo się wzbogacili. ⁷ Ci zaś Izraelici, którzy powrócili z pogromu, zawładnęli tym, co jeszcze pozostało. Wioski i osiedla w górach i na dolinie zdobyły wielkie łupy. Było ich bowiem ogromne mnóstwo.

Arcykapłan dziękuje Judycie

⁸ A arcykapłan Joakim i Rada Starszych Izraela, która mieszka w Jerozolimie, przybyli obejrzeć dobrodziejstwa, które Pan wyświadczył Izraelowi, oraz zobaczyć Judytę i złożyć jej życzenia pokoju. ⁹ A gdy przyszli do niej, wszyscy jednomyślnie wysławiali ją i mówili:
„Tyś wywyższeniem Jeruzalem,
tyś chlubą wielką Izraela,
tyś wielką dumą naszego narodu.
¹⁰ Tyś wszystko to ręką swoją uczyniła,
dobrze zasłużyłaś się Izraelowi,
i spodobało się to Bogu.
Niech cię Pan Wszechmogący błogosławi
na wieczne czasy!”
A cały lud odpowiedział: „Niech tak będzie!” ¹¹ A cały naród łupił jeszcze obóz przez trzydzieści dni. Judycie dali namiot Holofernesa, wszystkie jego srebrne naczynia, łoża, miednice i wszystkie jego sprzęty. A ona przyjęła to, nałożyła na swego muła, zaprzęgła swoje wozy i załadowała to wszystko na nie. ¹² Zgromadziły się też wszystkie kobiety izraelskie, aby ją zobaczyć, i błogosławiły ją, i tańczyły wokół niej, a ona wzięła w ręce gałązki i podała kobietom, które jej towarzyszyły. ¹³ Potem uczyniły sobie wieńce oliwne, ona i jej towarzyszki. I tańcząc szła przed całym ludem, prowadząc ze sobą wszystkie kobiety. Przyłączyli się też do nich wszyscy mężowie izraelscy i uzbrojeni, z wieńcami na głowach, i śpiewali głośno hymny.

Pieśń dziękczynna Judyty

¹⁴ Judyta rozpoczęła przed całym Izraelem tę pieśń pochwalną, a lud cały wtórował jej w tym wychwalaniu.

¹ I mówiła Judyta:
„Uderzcie w bębny na cześć mojego Boga,
zagrajcie Panu na cymbałach,
zanućcie Mu psalm i pieśń uwielbienia,
wysławiajcie i wzywajcie Jego imię!
² Ponieważ Pan jest Bogiem, który niszczy wojny,
bo do swego obozu pośród ludu [prowadząc],
wyrwał mnie z rąk mych prześladowców.
³ Aszszur przybył z gór, od północy,
przyszedł z miriadami swoich sił zbrojnych,
mnóstwo ich obsadziło potoki,
a konnica ich okryła wzgórza.
⁴ Mówił, że wypali góry moje,
a młodzieńców moich mieczem wytnie,
niemowlęta moje o ziemię rozbije,
moje dzieci wyda na łup,
a dziewice moje na grabież.
⁵ Lecz Pan Wszechmogący pokrzyżował im szyki
ręką kobiety.
⁶ Albowiem mocarz ich nie zginął z ręki młodzieńców,
ani nie uderzyli na niego synowie tytanów,
ani nie napadli na niego olbrzymi giganci,
ale Judyta, córka Merariego,
obezwładniła go pięknością swojego oblicza.
⁷ Zdjęła bowiem swoje szaty wdowie,
aby wywyższyć uciśnionych w Izraelu,
namaściła twarz swoją olejkami.
⁸ Włosy swoje związała pod zawojem
i ubrała szaty swoje, aby go oszukać.
⁹ Sandały jej przykuły jego oko,
jej piękność usidliła jego duszę,
a miecz przeciął kark jego.
¹⁰ Zlękli się Persowie jej odwagi,
a Medów przeraziła swoją śmiałością.
¹¹ Niedawno podnieśli krzyk uciśnieni moi [rodacy]
i słabych moich ogarnął lęk i przerażenie:
podnieśli [jednak] swój głos, a tamci uciekli.
¹² Dzieci młodych matek ich poprzebijały,
przekłuły ich jak uciekających niewolników.
Zginęli w bitwie z Panem moim.
¹³ Bogu memu chcę zaśpiewać pieśń nową:
Panie, jesteś wielki i przesławny,
przedziwny w sile swojej i niezwyciężony.
¹⁴ Niech Ci służy wszelkie Twoje stworzenie,
bo Ty rzekłeś i stało się.
Tyś posłał Twego ducha, a on zbudował wszystko,
i nie ma nikogo, kto by się sprzeciwił Twemu głosowi.
¹⁵ Góry bowiem poruszają się od podstaw razem z wodami,
a skały jak wosk się topią przed Tobą,
ale dla bojących się Ciebie
Ty jesteś łaskawy.
¹⁶ Chociaż za mała jest wszelka ofiara,
by wonią przyjemną była dla Ciebie,
i za mało wszelkiego tłuszczu
na całopalenie dla Ciebie,
lecz ten, który boi się Pana,
będzie wielki po wszystkie czasy.
¹⁷ Biada poganom, którzy powstają przeciw memu narodowi:
Pan Wszechmocny ich ukarze w dzień sądu,
ześle w ich ciało ogień i robactwo,
i jęczeć będą z bólu na wieki”.
¹⁸ A kiedy potem przybyli do Jerozolimy i oddali pokłon Bogu, a lud się oczyścił, złożyli swoje całopalenia, ofiary dobrowolne i dary. ¹⁹ Judyta zaś ofiarowała wszystkie sprzęty Holofernesa, które jej podarował lud. Także kotarę, którą sama wzięła z jego sypialni, ofiarowała Bogu. ²⁰ Lud radował się przed świątynią w Jerozolimie przez trzy miesiące, a Judyta była razem z nimi.
²¹ Po tych dniach każdy wrócił do swego dziedzictwa. Judyta również wróciła do Betulii i pozostała tam zarządzając swoim majątkiem. I była sławną do końca życia w całym kraju. ²² Wielu pragnęło ją [wziąć za żonę], ale żaden mężczyzna nie zbliżył się do niej przez wszystkie dni jej życia, począwszy od dnia, w którym zmarł jej mąż Manasses i połączył się ze swymi przodkami. ²³ I zestarzała się bardzo i dożyła w domu męża swego stu pięciu lat. Niewolnicę swoją obdarzyła wolnością. Zmarła w Betulii i pochowano ją w pieczarze grobowej jej męża Manassesa. ²⁴ Dom Izraela opłakiwał ją przez siedem dni. Przed śmiercią swoją rozdała cały swój majątek krewnym swego męża Manassesa i krewnym ze swojej rodziny. ²⁵ I nie było więcej nikogo, kto by niepokoił synów Izraela ani za życia Judyty, ani też przez długi czas po jej śmierci.

Księga Przysłów 16

¹ Człowiecze są zamysły serca,
odpowiedź języka od Pana.
² W oczach człowieka czyste są wszystkie jego drogi,
lecz Pan osądza duchy.
³ Powierz Panu swe dzieło,
a spełnią się twoje zamiary.
⁴ Wszystko celowo uczynił Pan,
także grzesznika na dzień nieszczęścia.
⁵ Obrzydłe Panu serce wyniosłe,
z pewnością karania nie ujdzie.
⁶ Miłość i wierność gładzą winę,
bojaźń Pańska ze złych dróg sprowadza.
⁷ Gdy drogi człowieka są miłe Panu,
pojedna On z nim nawet wrogów.
⁸ Lepiej mieć mało żyjąc sprawiedliwie,
niż niegodziwie mieć wielkie zyski.
⁹ Serce człowieka obmyśla drogę,
lecz Pan utwierdza kroki.
¹⁰ Na wargach królewskich wyrocznia:
jego usta w sądzie nie błądzą.
¹¹ Waga i szala to sprawa Pana,
Jego dzieło – ciężarki we worku.
¹² Obrzydłe królom działanie nieprawe,
bo tron się opiera na sprawiedliwości.
¹³ Prawe usta królowi są miłe,
uczciwie mówiących on kocha.
¹⁴ Gniew króla to zwiastun śmierci,
uśmierzy go człowiek rozumny.
¹⁵ W pogodnym obliczu króla jest życie,
jego łaska jak chmura deszczowa na wiosnę.
¹⁶ Raczej mądrość nabywać niż złoto,
lepiej mieć rozum – niż srebro.
¹⁷ Unikać złego – to droga prawych,
chroni życie, kto czuwa nad drogą.
¹⁸ Przed porażką – wyniosłość,
duch pyszny poprzedza upadek.
¹⁹ Lepiej być skromnym pośród pokornych,
niż łupy dzielić z pysznymi.
²⁰ Znajdzie szczęście – kto zważa na przykazanie,
kto Panu zaufał – szczęśliwy.
²¹ Kto sercem mądry, zwie się rozumnym,
a słodycz warg wiedzę pomnoży.
²² Rozum źródłem życia dla tych, co go mają,
głupota – karą dla niemądrych.
²³ Od serca mądrego i usta mądrzeją,
przezorność na wargach się mnoży.
²⁴ Dobre słowa są plastrem miodu,
słodyczą dla gardła, lekiem dla ciała.
²⁵ Jest droga, co komuś zdaje się słuszna,
a w końcu prowadzi do zguby.
²⁶ Głód robotnika pracuje dla niego,
bo przymuszają go usta.
²⁷ Człowiek nieprawy zło gotuje,
i ogień mu płonie na wargach.
²⁸ Człowiek podstępny wznieca kłótnie,
plotkarz poróżnia przyjaciół.
²⁹ Gwałtownik zwodzi bliźniego,
prowadzi na drogę niedobrą.
³⁰ Kto oczy zamyka, podstęp obmyśla,
kto wargi zaciska, dokonał zbrodni.
³¹ Siwy włos ozdobną koroną:
na drodze prawości się znajdzie.
³² Cierpliwy jest lepszy niż mocny,
opanowany – od zdobywcy grodu.
³³ We fałdy sukni wrzuca się losy,
ale Pan sam rozstrzyga.

List do Hebrajczyków 1

PROLOG

¹ Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, ² a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat. ³ Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. ⁴ On o tyle stał się wyższym od aniołów, o ile odziedziczył wyższe od nich imię.

O WYŻSZOŚCI NOWEGO PRZYMIERZA

Wyższość Chrystusa Pośrednika nad aniołami

⁵ Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek:
Ty jesteś moim Synem,
Jam Cię dziś zrodził?
I znowu:
Ja będę Mu Ojcem,
a On będzie Mi Synem.
⁶ Skoro zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na świat, powie:
Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży!
⁷ Do aniołów zaś powie:
Aniołów swych czyni wichrami,
sługi swe płomieniami ognia.
⁸ Do Syna zaś:
Tron Twój, Boże na wieki wieków,
berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego.
⁹ Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość,
dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój
olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy.
¹⁰ Oraz:
Tyś, Panie, na początku osadził ziemię,
dziełem też rąk Twoich są niebiosa.
¹¹ One przeminą, ale Ty zostaniesz
i wszystko jak szata się zestarzeje,
¹² i jak płaszcz je zwiniesz,
jak odzienie, i odmienią się.
Ty zaś jesteś Ten sam, a Twoje lata się nie skończą.
¹³ Do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział:
Siądź po mojej prawicy,
aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp.
¹⁴ Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na
pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie?