Biblia w rok – 6 października

Czytania na 6 października
Księga Izajasza 63 – 64
Księga Psalmów 105,1-23
Ewangelia wg św. Łukasza 19

*****

Księga Izajasza 63 – 64

Apokaliptyczny poemat o pomście Bożej

¹ Któż to jest Ten, który przybywa z Edomu,
z Bosry idzie w szatach szkarłatnych?
Ten wspaniały w swoim odzieniu,
który kroczy z wielką swą mocą?
– To Ja jestem tym, który mówi sprawiedliwie,
potężny w wybawianiu.
– ² Dlaczego krwawa jest Twoja suknia
i szaty Twe jak u tego, co wygniata winogrona w tłoczni?
– ³ Sam jeden wygniatałem je do kadzi,
z narodów – ani jednego nie było ze Mną.
Tłoczyłem je w moim gniewie
i deptałem je w mojej porywczości.
Posoka ich obryzgała Mi szaty
i poplamiłem sobie całe odzienie.
⁴ Albowiem dzień pomsty był w moim sercu
i nadszedł rok mojej odpłaty.
⁵ Rozglądałem się: nikt nie pomagał.
Zdumiewałem się, a nie było, kto by podtrzymał.
Wówczas moje ramię przyszło Mi w pomoc
i podtrzymała Mnie moja zapalczywość.
⁶ Zdeptałem ludy w moim rozgniewaniu,
starłem je w mojej zapalczywości,
sprawiłem, że krew ich spłynęła na ziemię.

Psalm dziękczynny i błagalny

⁷ Sławić będę dobrodziejstwa Pańskie,
chwalebne czyny Pana,
wszystko, co nam Pan wyświadczył,
i wielką dobroć dla domu Izraela,
jaką nam okazał w swoim miłosierdziu
i według mnóstwa swoich łask.
⁸ Powiedział On: „Na pewno ci są moim ludem,
synami, którzy Mnie nie zawiodą!”
I stał się dla nich wybawicielem
⁹ w każdym ich ucisku.
To nie jakiś wysłannik lub anioł,
lecz Jego oblicze ich wybawiło.
W miłości swej i łaskawości
On sam ich wykupił.
On wziął ich na siebie i nosił
przez wszystkie dni przeszłości.
¹⁰ Lecz oni się zbuntowali i zasmucili
Jego Świętego Ducha.
Więc zmienił się dla nich w nieprzyjaciela;
On zaczął z nimi walczyć.
¹¹ Wtedy wspomnieli o dniach przeszłości,
o słudze Jego, Mojżeszu.
Gdzież Ten, który wydobył z wody
pasterza swej trzody?
Gdzież Ten, który tchnął w jego wnętrze
swego Świętego Ducha?
¹² Ten, który sprawił, że szło po prawicy Mojżesza
Jego ramię chwalebne,
i który rozdzielił wody przed nimi,
zyskując sobie imię wieczyste,
¹³ który ich prowadził przez morskie głębiny
jak konia na stepie,
tak że się nie potknęli?
¹⁴ Jak bydłu schodzącemu na dół na nizinę
Duch Pański dał im wypoczynek.
Tak prowadziłeś Twój lud,
zyskując sobie imię chwalebne.
¹⁵ Spojrzyj z nieba i patrz z Twej stolicy,
świętej i wspaniałej!
Gdzie Twoja zazdrosna miłość i Twoja potęga?
Gdzie poruszenie Twych uczuć?
Miłosierdzia Twego nie powstrzymuj, proszę:
¹⁶ Boś Ty naszym Ojcem!
Zaiste, nie poznaje nas Abraham,
Izrael nas nie uznaje;
Tyś, Panie, naszym Ojcem,
„Odkupiciel nasz” to Twoje imię odwieczne.
¹⁷ Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błądzić
z dala od Twoich dróg,
tak iż serce nasze staje się nieczułe
na bojaźń przed Tobą?
Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi
i na pokolenia Twojego dziedzictwa.
¹⁸ Czemu bezbożni wtargnęli w Twoje święte miejsce,
wrogowie nasi podeptali Twoją świątynię?
¹⁹ Staliśmy się od dawna jakby ci,
nad którymi Ty nie panujesz
i którzy nie noszą Twego imienia.
Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił –
przed Tobą skłębiły się góry,

¹ podobnie jak ogień pali chrust
i sprawia wrzenie wody –
abyś dał poznać Twe imię wrogom.
Przed Tobą drżeć będą narody,
² gdy dokonasz dziwów nadspodziewanych,
<Zstąpiłeś: przed Tobą skłębiły się góry>
³ i o których z dawna nie słyszano.
Ani ucho nie słyszało,
ani oko nie widziało,
żeby jakiś bóg poza Tobą czynił tyle
dla tego, co w nim pokłada ufność.
⁴ Wychodzisz naprzeciw tych, co radośnie pełnią sprawiedliwość
i pamiętają o Twych drogach.
Oto Tyś zawrzał gniewem, bośmy grzeszyli
przeciw Tobie od dawna i byliśmy zbuntowani.
⁵ My wszyscy byliśmy skalani,
a wszystkie nasze dobre czyny jak skrwawiona szmata.
My wszyscy opadliśmy zwiędli jak liście,
a nasze winy poniosły nas jak wicher.
⁶ Nikt nie wzywał Twojego imienia,
nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie.
Bo skryłeś Twoje oblicze przed nami
i oddałeś nas w moc naszej winy.
⁷ A jednak, Panie, Tyś naszym Ojcem.
Myśmy gliną, a Ty naszym twórcą.
Dziełem rąk Twoich jesteśmy my wszyscy.
⁸ Panie, nie gniewaj się tak bezgranicznie
i nie chowaj w pamięci ciągle naszej winy!
Oto wejrzyj, prosimy:
My wszyscy jesteśmy Twym ludem.
⁹ Twoje święte miasta są opustoszałe,
Syjon jest pustkowiem,
Jerozolima – odludziem.
¹⁰ Świątynia nasza, święta i wspaniała,
w której Cię chwalili nasi przodkowie,
stała się pastwą pożaru,
i wszystko, cośmy kochali, zmieniło się w zgliszcza.
¹¹ Czyż na to wszystko możesz być nieczuły, Panie?
Czy możesz milczeć, by nas przygnębić nad miarę?

Księga Psalmów 105,1-2

PSALM 105(104)

Bóg wierny przymierzu z Abrahamem

¹ Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
głoście dzieła Jego wśród narodów!
² Śpiewajcie Mu i grajcie Mu,
rozpowiadajcie wszystkie Jego cuda!
³ Szczyćcie się Jego świętym imieniem;
niech się weseli serce szukających Pana!
⁴ Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze,
szukajcie zawsze Jego oblicza!
⁵ Pamiętajcie o cudach, które On zdziałał,
o Jego znakach i sądach ust Jego,
⁶ potomstwo Abrahama, Jego słudzy,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.

⁷ On, Jahwe, jest naszym Bogiem:
Jego wyroki obejmują świat cały.
⁸ Na wieki pamięta o swoim przymierzu,
obietnicę dał dla tysiąca pokoleń.
⁹ Zawarł je z Abrahamem
i przysięgę dał Izaakowi,
¹⁰ ustanowił dla Jakuba jako prawo,
dla Izraela jako wieczne przymierze,
¹¹ mówiąc: Dam tobie ziemię Kanaan
na waszą własność dziedziczną.

¹² Kiedy ich było niewielu,
nieliczni i obcy w niej,
¹³ i wędrowali od szczepu do szczepu,
z jednego królestwa do drugiego ludu,
¹⁴ nikomu nie pozwolił ich uciskać
i z ich powodu karał królów:
¹⁵ „Nie dotykajcie moich pomazańców
i prorokom moim nie czyńcie krzywdy!”
¹⁶ Potem przywołał głód na ziemię
i odebrał cały zapas chleba.
¹⁷ Wysłał przed nimi człowieka:
Józefa sprzedano jako niewolnika.
¹⁸ Kajdanami ścisnęli jego nogi,
w żelazo zakuli jego szyję,
¹⁹ aż się spełniła jego przepowiednia
i słowo Pańskie dało mu świadectwo.
²⁰ Posłał król, by uwolnić go,
i władca ludów, aby go wyzwolić.
²¹ Ustanowił go panem nad swoim domem
i władcą nad całą swoją posiadłością,
²² by według swej myśli pouczał jego dostojników
a jego starszyznę uczył mądrości.
²³ Wówczas Izrael wkroczył do Egiptu,
Jakub był gościem w kraju Chama.

Ewangelia wg św. Łukasza 19

Zacheusz

¹ Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. ² A [był tam] pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. ³ Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. ⁴ Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. ⁵ Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: „Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”. ⁶ Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. ⁷ A wszyscy, widząc to, szemrali: „Do grzesznika poszedł w gościnę”. ⁸ Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: „Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie”. ⁹ Na to Jezus rzekł do niego: „Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. ¹⁰ Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”.

Przypowieść o minach

¹¹ Gdy słuchali tych rzeczy, dodał jeszcze przypowieść, dlatego że był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi. ¹² Mówił więc: „Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. ¹³ Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Zarabiajcie nimi, aż wrócę”. ¹⁴ Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”. ¹⁵ Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał. ¹⁶ Stawił się więc pierwszy i rzekł: „Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min”. ¹⁷ Odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami!” ¹⁸ Także drugi przyszedł i rzekł: „Panie, twoja mina przyniosła pięć min”. ¹⁹ Temu też powiedział: „I ty miej władzę nad pięciu miastami!” ²⁰ Następny przyszedł i rzekł: „Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce. ²¹ Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał”. ²² Odpowiedział mu: „Według słów twoich sądzę cię, zły sługo! Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć, gdziem nie posiał. ²³ Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał”. ²⁴ Do obecnych zaś rzekł: „Odbierzcie mu minę i dajcie temu, który ma dziesięć min”. ²⁵ Odpowiedzieli mu: „Panie, ma już dziesięć min”. ²⁶ „Powiadam wam: Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. ²⁷ Tych zaś przeciwników moich, którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi, przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach””.
²⁸ Po tych słowach ruszył na przedzie, zdążając do Jerozolimy.

DZIAŁALNOŚĆ JEZUSA W JEROZOLIMIE

Uroczysty wjazd do Jerozolimy

²⁹ Gdy przyszedł w pobliże Betfage i Betanii, do góry zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów, ³⁰ mówiąc: „Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie oślę uwiązane, którego jeszcze nikt nie dosiadł. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj! ³¹ A gdyby was kto pytał: „Dlaczego odwiązujecie?”, tak powiecie: „Pan go potrzebuje””. ³² Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział. ³³ A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: „Czemu odwiązujecie oślę?” ³⁴ Odpowiedzieli: „Pan go potrzebuje”. ³⁵ I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. ³⁶ Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. ³⁷ Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów poczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. ³⁸ I wołali głośno:
„Błogosławiony Król,
który przychodzi w imię Pańskie.
Pokój w niebie
i chwała na wysokościach”.
³⁹ Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: „Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!” ⁴⁰ Odrzekł: „Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą”.

Zapowiedź upadku miasta

⁴¹ Gdy był już blisko, na widok miasta zapłakał nad nim ⁴² i rzekł: „O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. ⁴³ Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. ⁴⁴ Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia”.

Wypędzenie przekupniów

⁴⁵ Potem wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. ⁴⁶ Mówił do nich: „Napisane jest: Mój dom będzie domem modlitwy, a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”.

Nauczanie w świątyni

⁴⁷ I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. ⁴⁸ Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.