Biblia w rok – 8 marca

Czytania na 8 marca
Księga Liczb 15 – 16
Księga Hioba 36
Ewangelia wg św. Mateusza 15

*******

Księga Liczb 15 – 16

PRZEPISY DOTYCZĄCE OFIAR. UPRAWNIENIA KAPŁANÓW I LEWITÓW

Ofiary z pokarmów i płynów

¹ Pan tak przemówił do Mojżesza: ² „Zwróć się do Izraelitów i powiedz im: Gdy wejdziecie do kraju, który wam daję na mieszkanie, ³ i złożycie Panu ofiarę spalaną z cielców lub owiec: całopalenie lub ofiarę dla wypełnienia ślubu, bądź też jako ofiarę dobrowolną, bądź podczas waszych uroczystości, aby zgotować miłą woń dla Pana, ⁴ winien ten, który przynosi dar ofiarny dla Pana, przynieść jako ofiarę z pokarmów dziesiątą część efy najczystszej mąki, zaprawionej jedną trzecią hinu oliwy. ⁵ Jako ofiarę z płynów winien dać przy ofierze całopalnej lub ofierze pojednania czwartą część hinu wina na każdego baranka. ⁶ Przy ofierze z barana złożysz dwie trzecie efy najczystszej mąki zaprawionej jedną trzecią hinu oliwy, ⁷ oraz ofiarę płynną z wina – jedną trzecią hinu, jako miłą woń dla Pana. ⁸ Gdy ofiarujesz młodego cielca jako ofiarę całopalną lub ofiarę na wypełnienie ślubu, albo jako ofiarę biesiadną dla Pana, ⁹ dodasz do cielca jako ofiarę z pokarmów trzy dziesiąte efy najczystszej mąki zaprawionej połową hinu oliwy,¹⁰ a jako ofiarę z płynów dasz połowę hinu wina jako miłą woń ofiary dla Pana. ¹¹ Tak należy czynić przy każdej ofierze z cielca, barana oraz jagnięcia czy koźlęcia. ¹² Stosownie do liczby żertw ofiarnych tak macie postąpić przy każdej sztuce. ¹³ Według tego przepisu ma postępować każdy spośród waszego ludu, gdy chce złożyć ofiarę spalaną jako miłą woń dla Pana. ¹⁴ Gdyby zaś człowiek obcy, który się u was zatrzymał albo pośród was na stałe mieszka, chciał złożyć ofiarę jako miłą woń dla Pana – ma uczynić tak jak i wy. ¹⁵ Jednakowa ustawa odnosi się do was i do obcych, którzy się pośród was zatrzymują; jest to ustawa wieczysta dla waszych potomków i wobec Pana obowiązująca zarówno was jak i obcych. ¹⁶ To samo prawo i ten sam przepis obowiązują was i obcych, którzy mieszkają pośród was”.

Pierwociny chleba

¹⁷ Tak do Mojżesza znów mówił dalej Pan: ¹⁸ „Powiedz Izraelitom: Gdy przyjdziecie do kraju, do którego was prowadzę, ¹⁹ zanim zaczniecie jeść chleb kraju, przyniesiecie wpierw dar szczególny dla Pana. ²⁰ Przyniesiecie w darze pierwociny ciasta, okrągły placek przyniesiecie jako szczególny dar klepiska. ²¹ Będziecie składać pierwociny ciasta jako szczególny dar dla Pana przez [wszystkie] wasze pokolenia.

Wynagrodzenie za grzechy nieuwagi

²² Jeżeli przez nieuwagę nie wykonacie wszystkich tych nakazów, które Pan wypowiedział do Mojżesza, ²³ tego wszystkiego, co nakazał Pan przez Mojżesza – od dnia, w którym Pan to nakazał, i poprzez następne wasze pokolenie ²⁴ zapomni tego uczynić zgromadzenie – winno całe zgromadzenie złożyć cielca na ofiarę całopalną jako miłą woń dla Pana; a do tego odpowiadającą przepisom prawa ofiarę z pokarmów i płynów, wreszcie kozła jako ofiarę przebłagalną. ²⁵ Kapłan dokona obrzędu przebłagania w imieniu całej społeczności Izraelitów, i będzie im odpuszczone, gdyż było to popełnione przez nieuwagę, a oni złożyli ofiarę spalaną i ofiarę przebłagalną wobec Pana za swoją nieuwagę. ²⁶ Będzie więc całej społeczności Izraelitów odpuszczone, jak również obcym, którzy pośród was przebywają, był to bowiem grzech całego ludu popełniony przez nieuwagę. ²⁷ Jeśli to będzie pojedyncza osoba, która zgrzeszy przez zapomnienie, przyprowadzi jednoroczną kozę jako ofiarę przebłagalną. ²⁸ Nad osobą, która zgrzeszyła, kapłan dokona obrzędu przebłagania, aby ją uwolnić od winy – i dostąpi ona odpuszczenia. ²⁹ Prawo to obowiązuje zarówno Izraelitów, jak też i obcych, którzy przebywają pomiędzy wami; jedno prawo będzie dla wszystkich, którzy zgrzeszyli nieświadomie. ³⁰ Gdyby ktoś uczynił to świadomie, bez względu na to, czy jest tubylcem czy obcym, obraża Pana i ma być wyłączony spośród ludu. ³¹ Wzgardził bowiem słowem Pana i złamał Jego przykazania – taki musi być wyłączony bez miłosierdzia, i spadnie na niego odpowiedzialność za jego grzech”.

Naruszenie szabatu

³² Gdy Izraelici przebywali na pustyni, spotkali człowieka zbierającego drwa w dzień szabatu. ³³ Wtedy przyprowadzili go ci, którzy go spotkali przy zbieraniu drew, do Mojżesza, Aarona i całego zgromadzenia. ³⁴ Zatrzymali go pod strażą, bo jeszcze nie zapadło postanowienie, co z nim należy uczynić. ³⁵ Pan zaś rzekł do Mojżesza: „Człowiek ten musi umrzeć – cała społeczność ma go poza obozem ukamienować”. ³⁶ Wyprowadziło go więc całe zgromadzenie poza obóz i ukamienowało według rozkazu, jaki wydał Pan Mojżeszowi.

Frędzle przy szatach

³⁷ I mówił znowu Pan do Mojżesza: ³⁸ „Powiedz Izraelitom, niech sobie zrobią frędzle na krajach swoich szat, oni i ich potomstwo, i do każdej frędzli użyją sznurka z fioletowej purpury. ³⁹ Dla was będą te frędzle, a gdy na nie spojrzycie, przypomnicie sobie wszystkie przykazania Pana, aby je wypełnić – a nie pójdziecie za żądzami swego serca i oczu, przez które plamiliście się niewiernością – ⁴⁰ byście w ten sposób o wszystkich moich przykazaniach pamiętali, pełnili je i tak byli świętymi wobec swojego Boga. ⁴¹ Jam jest Pan, Bóg wasz, który was wyprowadził z ziemi egipskiej, aby być waszym Bogiem. Jam jest Pan, wasz Bóg”.

Bunt przeciw Mojżeszowi

¹ Korach, syn Jishara, syna Kehata, syna Lewiego, oraz Datan i Abiram, synowie Eliaba, i On, syn Peleta, syna Rubena, ² powstali przeciw Mojżeszowi, a wraz z nimi dwustu pięćdziesięciu mężów spośród Izraelitów, książąt społeczności, przedstawicieli ludu, ludzi szanowanych. ³ Połączyli się razem przeciw Mojżeszowi i Aaronowi i rzekli do nich: „Dość tego, gdyż cała społeczność, wszyscy są świętymi i pośród nich jest Pan; dlaczego więc wynosicie się ponad zgromadzenie Pana?” ⁴ Gdy to Mojżesz usłyszał, upadł na twarz. ⁵ Potem rzekł do Koracha i całej jego zgrai: „Rano da poznać Pan, kto do Niego należy, kto jest święty i może zbliżyć się do Niego. Jedynie temu, kogo wybrał, dozwoli zbliżyć się do siebie. ⁶ Tak uczynicie: niech Korach i jego stronnicy wezmą kadzielnice swoje, ⁷ niech włożą do nich ogień i jutro położą w nie kadzidło przed Panem. Kogo wybierze Pan, ten jest święty. Dosyć wam, synowie Lewiego”. ⁸ I rzekł Mojżesz do Koracha: „Słuchajcie, synowie Lewiego: ⁹ Czyż nie dosyć wam, że Bóg Izraela wyróżnił was spośród społeczności Izraela, byście się mogli zbliżać do Niego pełniąc służbę w przybytku Pana i stojąc przed społecznością, by za nich pełnić swój urząd? ¹⁰ Dozwolił ci razem ze wszystkimi twoimi braćmi, lewitami, zbliżać się do siebie, a wy jeszcze się domagacie godności kapłańskiej! ¹¹ Złączyliście się przeciw Panu, ty i cała twoja zgraja; kimże jest Aaron, że szemrzecie przeciw niemu?” ¹² Rozkazał więc Mojżesz przywołać Datana i Abirama, synów Eliaba, ale oni rzekli: „Nie przyjdziemy! ¹³ Czyż nie dosyć tego, żeś nas wyprowadził z kraju opływającego w mleko i miód, by nas wygubić na pustyni, ale jeszcze chciałbyś sobie przywłaszczyć władzę nad nami? ¹⁴ Przecież to nie jest kraj opływający w mleko i miód, gdzie nas wprowadziłeś, ani nie dałeś nam jako dziedzictwa pól i winnic. Sądzisz, że możesz tym ludziom odebrać oczy? Nie przyjdziemy!” ¹⁵ Mojżesz rozgniewał się bardzo i rzekł do Pana: „Nie przyjmuj ich ofiary! Żadnemu z nich nie wziąłem nawet osła i nikogo z nich nie skrzywdziłem”.

Ukaranie buntowników

¹⁶ Potem Mojżesz powiedział do Koracha: „Jutro stań ty ze swoimi stronnikami przed Panem: ty wraz z nimi, a również i Aaron. ¹⁷ Każdy niech weźmie swoją kadzielnicę i włoży do niej kadzidło, i każdy przyniesie swoją kadzielnicę przed Pana – razem dwieście pięćdziesiąt kadzielnic. Także ty i Aaron przynieście swoje kadzielnice”. ¹⁸ Każdy więc wziął swoją kadzielnicę, włożył do niej ognia, nasypał kadzidła i stanęli przy wejściu do Namiotu Spotkania – stanął też Mojżesz i Aaron. ¹⁹ Gdy Korach zebrał przeciw nim tę całą społeczność przy wejściu do Namiotu Spotkania, ukazała się całej społeczności chwała Pana. ²⁰ A Pan tak przemówił do Mojżesza i Aarona: ²¹ „Odłączcie się od tej zgrai, gdyż ich nagle wytracę”. ²² Wtedy oni padli na twarz i błagali: „O Boże, Boże, od którego zależy życie wszystkich istot: czy chcesz gniewem swym ogarnąć całą społeczność, gdy tylko jeden zgrzeszył?” ²³ Na to rzekł Pan do Mojżesza: ²⁴ „Daj społeczności taki rozkaz: Usuńcie się z obrębu zamieszkania <koracha, datana=”” i=”” abirama!=””>” ²⁵ Wtedy podniósł się Mojżesz i udał się do Datana i Abirama, a starsi Izraela poszli za nim. ²⁶ Wówczas rozkazał społeczności: „Oddalcie się od namiotów tych bezbożnych mężów! Nie dotykajcie niczego, co do nich należy, byście nie zginęli przez ich grzechy!” ²⁷ Usunęli się więc z miejsca zamieszkania Koracha, Datana i Abirama. Datan zaś i Abiram wyszli i stanęli przed wejściem do swoich namiotów razem z żonami, synami i małymi dziećmi. ²⁸ Teraz rzekł Mojżesz: „Po tym poznacie, że Pan mnie posłał, abym te wszystkie czyny wykonał, i że to nie ode mnie wyszło: ²⁹ jeśli ci ludzie umrą śmiercią naturalną i jeśli spotka ich los taki jak innych ludzi, wtedy Pan mnie nie posłał. ³⁰ Gdy jednak Pan uczyni rzecz niesłychaną, gdy otworzy ziemia swoją paszczę i pochłonie ich razem ze wszystkim, co do nich należy, tak że żywcem wpadną do szeolu, wówczas poznacie, że ludzie ci bluźnili przeciw Panu”. ³¹ Gdy kończył mówić te słowa, rozstąpiła się ziemia pod nimi. ³² Ziemia otworzyła swoją paszczę i pochłonęła ich razem z ich rodzinami, jak również ludzi, którzy połączyli się z Korachem, wraz z całym ich majątkiem. ³³Wpadli razem ze wszystkim, co do nich należało, żywcem do szeolu, a ziemia zamknęła się nad nimi. Tak zniknęli spośród społeczności. ³⁴ Wszyscy zaś Izraelici, którzy stali wokoło, uciekli na ich krzyk, mówiąc: „By też i nas ziemia nie połknęła!” ³⁵ Wtedy wypadł ogień od Pana i pochłonął dwustu pięćdziesięciu mężów, którzy ofiarowali kadzidło.

Księga Hioba 36

Czwarta mowa Elihu: Sens cierpień Hioba

Elihu jest prawdomówny

¹ Dodał jeszcze Elihu, i rzekł:
² „Poczekaj chwilkę, wyjaśnię,
bo jeszcze [mam] słowa od Boga.
³ Daleko poniosę swą wiedzę,
by ukazać sprawiedliwość Stwórcy.
⁴ Naprawdę, nie mówię podstępnie,
prawdziwie jest mędrzec przed tobą.

Bóg jest sprawiedliwy

⁵ Oto Bóg nie odrzuca potężnych,
umysłów potężnych duchem,
⁶ ale ciemięzcy żyć nie dozwoli,
ubogim przyznaje słuszność,
⁷ nie spuszcza oka z uczciwych,
osadza ich na tronach z królami,
wywyższa ich po wsze czasy.

Cierpliwie nawraca

⁸ Gdy powrozami związani,
w kajdany nędzy zostaną zakuci,
⁹ wtedy im stawia przed oczy ich czyny,
by ciężkość przestępstw widzieli.
¹⁰ Otwiera im uszy na radę,
namawia: od zła niech odstąpią!
¹¹ Gdy usłuchają z poddaniem,
dni płyną im w dobrobycie,
a lata mijają w szczęściu.

Opornych czeka kara dotkliwa

¹² Niewierni muszą zginąć od dzidy,
wyginą z braku rozumu.
¹³ Ludzie zatwardziali gniew chowają,
związani nie chcą ratunku;
¹⁴ wyginą za dni młodości,
a życie ich godne pogardy.
¹⁵ Biednego On ratuje przez nędzę,
cierpieniem otwiera mu uszy.

Poddaj się Bogu!

¹⁶ I ciebie chce On wybawić z nieszczęść,
przed tobą jest dal, nie cieśnina,
i stół opływający tłuszczem.
¹⁷ Lecz ty osądzasz jak niewierny.
Dosięgną cię prawa i sądy.
¹⁸ Strzeż się, by cię nie zwiodła obfitość
i nie zmylił hojny okup.
¹⁹ Czy skłoni Mocarza twój krzyk bólu,
choćbyś wytężył swe siły?
²⁰ Spróbuj nie wzdychać do nocy,
w której odchodzą najbliżsi.
²¹ Strzeż się, a zła unikaj!
Przez nie dosięgła cię nędza.

Hymn na cześć Boga

Majestat Boga

²² Wielki jest Bóg w swej wszechmocy,
któż takim mistrzem jak On?
²³ Kto Jego drogę chce zganić?
Kto powie: „Źle uczyniłeś”?
²⁴ Staraj się chwalić Jego dzieła,
gdy o nich się pieśni układa.
²⁵ Ogląda je każdy z radością,
choć widzi je tylko z daleka.
²⁶ Wielki jest Bóg, choć nieznany,
lat Jego nikt nie policzy.

Bóg daje deszcz

²⁷ On krople wody podnosi
i mgłę na deszcz skrapla,
²⁸ one płyną z nieba wysoko,
obficie spływają na ludzi.

Cel burzy

²⁹ A kto pojmuje warstwę chmur
i huk [niebieskiego] namiotu?
³⁰ On, Najwyższy, ogniem zieje
i zakrywa podstawy morza.
³¹ Tak utrzymuje ludzi
i żywność im daje obficie.

Opis burzy

³² Błyskawicą zbrojne ma ręce,
wskazuje jej cel oznaczony,
³³ głos przeciw niemu wydaje:
zazdrosny gniew na nieprawość.

Ewangelia wg św. Mateusza 15

Spór o tradycję

¹ Wtedy przyszli do Jezusa faryzeusze i uczeni w Piśmie z Jerozolimy z zapytaniem: ² „Dlaczego Twoi uczniowie postępują wbrew tradycji starszych? Bo nie myją sobie rąk przed jedzeniem”. ³ On im odpowiedział: „Dlaczego i wy przestępujecie przykazanie Boże dla waszej tradycji? ⁴ Bóg przecież powiedział: Czcij ojca i matkę oraz: Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie. ⁵ Wy zaś mówicie: „Kto by oświadczył ojcu lub matce: Darem [złożonym w ofierze] jest to, co dla ciebie miało być wsparciem ode mnie, ⁶ ten nie potrzebuje czcić swego ojca ni matki”. I tak ze względu na waszą tradycję znieśliście przykazanie Boże. ⁷ Obłudnicy, dobrze powiedział o was prorok Izajasz:
⁸ Ten lud czci Mnie wargami,
lecz sercem swym daleko jest ode Mnie.
⁹ Ale czci mnie na próżno,
ucząc zasad podanych przez ludzi”.

Prawdziwa nieczystość

¹⁰ Potem przywołał do siebie tłum i rzekł do niego: „Słuchajcie i chciejcie zrozumieć. ¹¹ Nie to, co wchodzi do ust, czyni człowieka nieczystym, ale co z ust wychodzi, to go czyni nieczystym”. ¹² wtedy przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Wiesz, że faryzeusze zgorszyli się, gdy usłyszeli to powiedzenie?” ¹³ On zaś odrzekł: „Każda roślina, której nie sadził mój Ojciec niebieski, będzie wyrwana. ¹⁴ Zostawcie ich! To są ślepi przewodnicy ślepych. Lecz jeśli ślepy ślepego prowadzi, obaj w dół wpadną”.
¹⁵ Wtedy Piotr zabrał głos i rzekł do Niego: „Wytłumacz nam tę przypowieść!”. ¹⁶ On rzekł: „To i wy jeszcze niepojętni jesteście? ¹⁷ Nie rozumiecie, że wszystko, co wchodzi do ust, do żołądka idzie i wydala się na zewnątrz. ¹⁸ Lecz to, co z ust wychodzi, pochodzi z serca, i to czyni człowieka nieczystym. ¹⁹ Z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, czyny nierządne, kradzieże, fałszywe świadectwa, przekleństwa. ²⁰ To właśnie czyni człowieka nieczystym. To zaś, że się je nie umytymi rękami, nie czyni człowieka nieczystym”.

Wiara kobiety kananejskiej

²¹ Potem Jezus odszedł stamtąd i podążył w stronę Tyru i Sydonu. ²² A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: „Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha”. ²³ Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: „Odpraw ją, bo krzyczy za nami!”²⁴ Lecz On odpowiedział: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela”. ²⁵ A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: „Panie, dopomóż mi!” ²⁶ On jednak odparł: „Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom”. ²⁷ A ona odrzekła: „Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów”. ²⁸ Wtedy Jezus jej odpowiedział: „O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!” Od tej chwili jej córka była zdrowa.

Uzdrowienia nad jeziorem

²⁹ Stamtąd podążył Jezus dalej i przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. ³⁰ I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. ³¹ Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela.

Drugie rozmnożenie chleba

³² Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: „Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze”. ³³ Na to rzekli Mu uczniowie: „Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba żeby nakarmić takie mnóstwo?” ³⁴ Jezus zapytał ich: „Ile macie chlebów?” Odpowiedzieli: „Siedem i parę rybek”. ³⁵ Polecił ludowi usiąść na ziemi; ³⁶ wziął siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. ³⁷ Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów. ³⁸ Tych zaś, którzy jedli, było cztery tysiące mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. ³⁹ Potem odprawił tłumy, wsiadł do łodzi i przybył w granice Magedan.