Biblia w rok – 18 lutego

Czytania na 18 lutego
Księga Kapłańska 7 – 8
Księga Hioba 18
Dzieje Apostolskie 25

*******

Księga Kapłańska 7 – 8

Ofiara zadośćuczynienia

¹ Oto prawo odnoszące się do ofiary zadośćuczynienia: jest ona rzeczą bardzo świętą. ² Na tym samym miejscu, na którym będą zabijać ofiarę całopalną, będą także zabijać ofiarę zadośćuczynienia. Krew jej wyleją dokoła ołtarza, ³ ale cały jej tłuszcz będzie złożony w ofierze: ogon, tłuszcz, który okrywa wnętrzności, ⁴ obie nerki i tłuszcz, który jest na nich, który sięga aż do lędźwi, a także płat tłuszczu na wątrobie – przy nerkach będzie oddzielony. ⁵ Kapłan zamieni to wszystko w dym na ołtarzu jako ofiarę spalaną dla Pana. To jest ofiara zadośćuczynienia. ⁶ Każdy mężczyzna z [rodu] kapłanów będzie z niej spożywał. Będzie spożywana w miejscu poświęconym, to jest rzecz bardzo święta.

Część należna kapłanom z ofiar prywatnych

⁷ Ofiary przebłagalne i ofiary zadośćuczynienia podlegają temu samemu prawu: będą one należały do tego kapłana, który dokonuje obrzędu przebłagania. ⁸ Jeżeli zaś kapłan składa za kogoś ofiarę całopalną, to otrzyma skórę zwierzęcia, które złożył w ofierze. ⁹ Także i każda ofiara pokarmowa upieczona w piecu albo przyrządzona w kociołku lub na patelni będzie należeć do tego kapłana, który ją złożył. ¹⁰ Ale każda ofiara pokarmowa zaprawiona oliwą albo sucha będzie należeć do wszystkich synów Aarona po równej części.

Ofiara biesiadna

¹¹ Oto prawo odnoszące się do ofiary biesiadnej, która będzie składana Panu: ¹² Jeżeli kto składa ją jako ofiarę dziękczynną, to dołączy do tej ofiary dziękczynnej także i placki przaśne rozczynione oliwą i przaśne podpłomyki; z najczystszej mąki, zaprawionej oliwą, będą przyrządzone placki.
¹³ Obok placków z ciasta kwaszonego będzie złożony jego dar poza ofiarą dziękczynną biesiadną. ¹⁴ Z każdego rodzaju darów ofiarnych będzie odłączony jeden jako dar szczególny dla Pana. Otrzyma go kapłan, który pokropi krwią ofiary biesiadnej. ¹⁵ Mięso dziękczynnych ofiar biesiadnych musi być zjedzone tego samego dnia – nie wolno zostawiać z niego nic aż do rana. ¹⁶ Jeżeli jednak ma to być ofiara wynikająca ze ślubu albo jako ofiara dobrowolna, to [mięso żertwy] powinno się jeść tego samego dnia, ale resztę z niego można zjeść następnego dnia. ¹⁷ Jeżeli jednak część z tego mięsa pozostanie jeszcze na trzeci dzień, to będzie spalona w ogniu. ¹⁸ Jeżeli kto zje coś z mięsa ofiary biesiadnej na trzeci dzień, to ta ofiara nie będzie przyjęta, nie będzie ona policzona temu, który ją złożył, bo jest to rzecz nieczysta, a ten, który ją spożyje, zaciągnie winę. ¹⁹ Także i mięso, które się zetknęło z czymś nieczystym, nie może być jedzone. Powinno być spalone w ogniu. Poza tym każdy, kto jest czysty, może jeść mięso. ²⁰ Jeżeli jednak kto, będąc w stanie nieczystości, będzie jadł mięso z ofiary biesiadnej, która jest dla Pana, będzie wykluczony spośród swego ludu. ²¹ Jeżeli kto dotknie jakiejś nieczystości ludzkiej albo nieczystego zwierzęcia, albo jakiegoś nieczystego robactwa, i spożyje coś z mięsa ofiary biesiadnej należącej do Pana, będzie wykluczony spośród swego ludu”.

Zakaz spożywania tłuszczu i krwi

²² Dalej Pan powiedział do Mojżesza: ²³ „Powiedz Izraelitom: Nie wolno wam jeść tłuszczu cielców, owiec i kóz! ²⁴ Wolno się posługiwać dla różnych celów tłuszczem zwierząt padłych lub rozszarpanych, ale nie wolno go jeść. ²⁵ Każdy, kto je tłuszcz zwierząt składanych na ofiarę spalaną dla Pana, będzie wykluczony spośród swego ludu. ²⁶ Gdziekolwiek będziecie mieszkać, nie wolno wam spożywać żadnej krwi: ani krwi ptaków, ani krwi bydląt. ²⁷ Ktokolwiek spożywa jakąkolwiek krew, będzie wykluczony spośród swego ludu”.

Część z ofiar pojednania należna kapłanom

²⁸ Dalej Pan powiedział do Mojżesza: „Powiedz Izraelitom: ²⁹ Kto chce złożyć Panu ofiarę biesiadną, przyniesie dar swój Panu, [wzięty] ze swej ofiary biesiadnej. ³⁰ Własnoręcznie przyniesie ofiary spalane dla Pana: przyniesie tłuszcz z mostka i mostek, aby wykonać nim gest kołysania przed Panem. ³¹ Potem na ołtarzu kapłan tłuszcz zamieni w dym, a mostek będzie dla Aarona i jego synów. ³² Także i prawą łopatkę oddacie kapłanowi, jako część kapłańską z ofiar biesiadnych. ³³ Ten spośród synów Aarona, który składa w ofierze krew i tłuszcz ofiar biesiadnych, otrzyma jako swoją część prawą łopatkę. ³⁴ Bo mostek kołysania i łopatkę podniesienia biorę od Izraelitów z ich ofiar biesiadnych i daję je Aaronowi kapłanowi i jego synom, jako należność wieczystą od Izraelitów”.

Zakończenie

³⁵ To jest część z ofiar spalanych dla Pana, która należy się Aaronowi i jego synom od dnia wprowadzenia ich w czynności kapłanów Pana. ³⁶ W dniu, kiedy ich Pan namaścił, rozkazał Izraelitom im to dawać. To jest ustawa wieczysta dla ich pokoleń. ³⁷ To jest prawo dotyczące ofiary całopalnej, ofiary pokarmowej, ofiary przebłagalnej, ofiary zadośćuczynienia, ofiary wprowadzenia w czynności kapłańskie i ofiary biesiadnej. ³⁸ To rozkazał Pan Mojżeszowi na górze Synaj w dniu, kiedy polecił Izraelitom składać dary dla Pana na pustyni synajskiej.

USTANOWIENIE KAPŁAŃSTWA
WPROWADZENIE AARONA I JEGO SYNÓW W CZYNNOŚCI KAPŁAŃSKIE

Przygotowania

¹ Potem Pan powiedział do Mojżesza: ² „Weź Aarona i jego synów, szaty, oliwę do namaszczania cielca na ofiarę przebłagalną, dwa barany i kosz chlebów przaśnych. ³ Następnie zgromadź całą społeczność przed wejściem do Namiotu Spotkania”. ⁴ Mojżesz uczynił tak, jak mu Pan rozkazał, i społeczność zgromadziła się przed wejściem do Namiotu Spotkania. ⁵ Potem Mojżesz powiedział do społeczności: „Oto, co mi Pan kazał uczynić!”

Kąpiel, włożenie szat i namaszczenie

⁶ Wtedy Mojżesz kazał się przybliżyć Aaronowi i jego synom i obmył ich wodą. ⁷ Ubrał go w tunikę, opasał go ozdobnym pasem, włożył na niego wierzchnią szatę, na niej umieścił jeszcze efod, opasał go przepaską efodu i przymocował go nią. ⁸ Potem umieścił na nim pektorał i włożył do pektorału urim i tummim. ⁹ Włożył mu na głowę tiarę i przymocował na przedniej stronie tiary blachę złotą, święty diadem, tak jak nakazał Pan Mojżeszowi. ¹⁰ Potem Mojżesz wziął oliwę namaszczenia, namaścił przybytek wraz ze wszystkim, co w nim było, i poświęcił te rzeczy. ¹¹ Także pokropił nią siedem razy ołtarz i namaścił ołtarz razem z całym jego sprzętem, również kadź na wodę i jej podstawę, aby je poświęcić. ¹² Potem wylał [trochę] oliwy namaszczenia na głowę Aarona i namaścił go, aby go poświęcić. ¹³ Następnie Mojżesz kazał synom Aarona przybliżyć się, włożył na nich tuniki, przepasał ich ozdobnymi pasami i okrył ich głowy mitrami, tak jak Pan nakazał Mojżeszowi.

Ofiara przebłagalna za kapłanów

¹⁴ Potem przyprowadzono cielca na ofiarę przebłagalną. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę cielca ofiary przebłagalnej. ¹⁵ Mojżesz zabił go, wziął krew jego i palcem pomazał nią rogi ołtarza dokoła – w ten sposób oczyścił ołtarz. Resztę krwi wylał na podstawę ołtarza i tak poświęcił go, i dokonał przebłagania. ¹⁶ Potem wziął cały tłuszcz, który jest na wnętrznościach, i płat tłuszczu, który okrywa wątrobę, jak również i obie nerki wraz z ich tłuszczem. Mojżesz zamienił je w dym na ołtarzu. ¹⁷ A cielca razem ze skórą, mięsem i zawartością jelit spalił w ogniu poza obozem, tak jak nakazał Pan Mojżeszowi.

Ofiara całopalna przy wprowadzeniu

¹⁸ Potem przyprowadzono barana na ofiarę całopalną. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę barana. ¹⁹ Mojżesz zabił go i pokropił krwią ołtarz dokoła. ²⁰ Potem Mojżesz pokrajał barana na części i zamienił w dym głowę, części i tłuszcz. ²¹ Następnie Mojżesz obmył wodą wnętrzności i nogi barana i zamienił w dym całego barana na ołtarzu. To było całopalenie, miła woń, ofiara spalana dla Pana, tak jak nakazał Pan Mojżeszowi.

Obrzędy wprowadzenia w czynności kapłańskie

²² Potem przyprowadzono drugiego barana, barana [ofiary] wprowadzenia w czynności kapłańskie. Aaron i jego synowie włożyli ręce na głowę barana. ²³ Mojżesz zabił go, wziął trochę jego krwi i pomazał nią wierzch prawego ucha Aarona, duży palec jego prawej ręki i duży palec jego prawej nogi. ²⁴ Potem Mojżesz kazał się przybliżyć synom Aarona i pomazał krwią wierzchy ich prawych uszu, duże palce ich prawych rąk i duże palce ich prawych nóg. Resztę krwi wylał Mojżesz dokoła ołtarza.
²⁵ Potem wziął tłuszcz, ogon i cały tłuszcz, który jest na wnętrznościach wraz z płatem tłuszczu, który okrywa wątrobę, a także obie nerki z ich tłuszczem i prawą łopatkę. ²⁶ Z kosza chlebów przaśnych, który stoi przed Panem, wziął jeden chleb przaśny, jeden placek przyrządzony z oliwą i jeden podpłomyk. Umieścił je na kawałkach tłuszczu i na prawej łopatce. ²⁷ Potem położył to wszystko na dłoniach Aarona i na dłoniach jego synów i wykonał nimi gest kołysania przed Panem. ²⁸ Następnie Mojżesz wziął to wszystko z ich dłoni i zamienił w dym na ołtarzu nad całopaleniem. To była ofiara wprowadzenia w czynności kapłańskie, miła woń, ofiara spalana dla Pana. ²⁹ Mojżesz wziął mostek i wykonał nim gest kołysania przed Panem. To była część należna Mojżeszowi z barana [ofiary] wprowadzenia w czynności kapłańskie, jak nakazał Pan Mojżeszowi. ³⁰ Potem Mojżesz wziął trochę oliwy namaszczenia i trochę krwi z ołtarza i pokropił nią Aarona i jego szaty, a z nim jego synów i ich szaty. Tak poświęcił Aarona z jego szatami i z nim jego synów z ich szatami.

Uczta ofiarna i tydzień wprowadzenia w czynności kapłańskie

³¹ Potem powiedział Mojżesz do Aarona i do jego synów: „Ugotujcie mięso przy wejściu do Namiotu Spotkania. Tam jedzcie je z chlebem, który jest w koszu ofiary wprowadzenia w czynności kapłańskie. Tak mi nakazano w słowach: Aaron i jego synowie będą je jedli. ³² Resztę mięsa i chleba spalicie w ogniu. ³³ Od wejścia do Namiotu Spotkania nie będziecie odchodzić przez siedem dni, aż do dnia, kiedy skończą się dni waszego wprowadzania w czynności kapłańskie, bo przez siedem dni będziecie w nie wprowadzani. ³⁴ Tak jak dzisiaj uczyniono, tak Pan nakazał czynić, aby dokonać za was przebłagania. ³⁵ Przez siedem dni będziecie siedzieć przy wejściu do Namiotu Spotkania dzień i noc na straży Pana, abyście nie pomarli. Taki nakaz otrzymałem”. ³⁶ Aaron i jego synowie uczynili to wszystko, co Pan nakazał im przez Mojżesza.

Księga Hioba 18

Druga mowa Bildada: Gniew nic tu nie pomoże

Gardzisz przyjaciółmi

¹ I zabrał głos Bildad z Szuach, i rzekł:
² „Dokądże tego łowienia słowami?
Pomyślcie, potem zaś mówmy!
³ Czyśmy podobni do zwierząt,
jesteśmy nieczyści w twych oczach?

Niewierny na pewno zaginie

⁴ Ten człowiek gniewem rozdarty.
Czyż przez cię wyludni się ziemia
lub skała miejsce swe zmieni?
⁵ Tak światło grzesznika zagaśnie,
iskra już jego nie błyśnie,
⁶ światło w namiocie się skończy
i lampa się nad nim dopali.

Niegodziwiec wpadnie w sidła

⁷ Męski krok jego niepewny,
zamiar gotuje upadek,
⁸ bo nogi zawiodą go w sieć,
porusza się, lecz między sidłami.
⁹ Pętlica chwyciła się pięty,
pułapka zamknęła się nad nim.
¹⁰ Zasadzka na ziemi ukryta,
potrzask nań czeka na drodze.
¹¹ Zewsząd upiory go dręczą,
kroczą ciągle w ślad za nim.
¹² Czeka na niego Żarłoczna,
Śmierć czyha u boku.

Zguba jego wieczna

¹³ Pożre mu członki ciała,
pożre mu członki – zaraza.
¹⁴ Wygnanego z namiotu, bez nadziei,
do Króla Strachów powiodą.
¹⁵ Zamieszka w namiocie – nie swoim;
sypie się po nim siarkę.
¹⁶ Korzenie pod nim niszczeją,
a nad nim pożółkły już liście.
¹⁷ Ginie wspomnienie w ojczyźnie,
zanika imię na rynku.
¹⁸ Ze światła rzucą go w ciemność,
wypędzą z zaludnionej ziemi;
¹⁹ ni syn w narodzie, ni dziedzic,
nikt już po nim nie zostanie.

Zdziwiło to wszystkich

²⁰ Mieszkańcy Zachodu zdziwieni,
grozą przejęty lud Wschodu:
²¹ Więc takie mieszkanie grzesznika
tu miejsce tego, kto Boga znać nie chce?”

Dzieje Apostolskie 25

Przed trybunałem Festusa Paweł odwołuje się do Cezara

¹ Po trzech dniach od objęcia urzędowania w prowincji udał się Festus z Cezarei do Jerozolimy. ² Arcykapłani i najznakomitsi Żydzi wnieśli do niego skargę przeciwko Pawłowi i prosili usilnie ³ o ustępstwo, ze szkodą dla Pawła, aby kazał go przysłać do Jerozolimy. Przygotowali bowiem zasadzkę, aby go zgładzić w drodze. ⁴ Ale Festus odpowiedział, że Paweł znajduje się pod strażą w Cezarei i że on sam wkrótce tam wyruszy: ⁵ „Niech więc pełnomocnicy wasi – rzekł – udadzą się razem ze mną i niechże go oskarżą, jeśli ten człowiek popełnił coś złego”.
⁶ Spędziwszy wśród nich nie więcej jak osiem lub dziesięć dni, udał się do Cezarei. Następnego dnia zasiadłszy do sprawowania sądu kazał przyprowadzić Pawła. ⁷ Kiedy ten przyszedł, otoczyli go Żydzi przybyli z Jerozolimy i stawiali wiele ciężkich zarzutów, których nie mogli udowodnić. ⁸ Paweł bronił się: „Nie wykroczyłem w niczym ani przeciwko Prawu Żydowskiemu, ani przeciwko świątyni, ani przeciwko Cezarowi”. ⁹ Festus, chcąc zrobić Żydom ustępstwo, odpowiedział Pawłowi: „Czy chcesz się udać do Jerozolimy i tam odpowiadać w tej sprawie przede mną?” ¹⁰ „Stoję przed sądem Cezara – odpowiedział Paweł – i przed nim należy mnie sądzić. Żydom nic nie zawiniłem, o czym ty wiesz doskonale. ¹¹ Jeżeli zawiniłem i popełniłem coś podpadającego pod karę śmierci, nie wzbraniam się umrzeć. Ale jeśli nie zrobiłem nic z tego, o co mnie oskarżają, nikt nie może mnie im wydać. Odwołuję się do Cezara!” ¹² Wtedy Festus porozumiał się z radą i odpowiedział: „Odwołałeś się do Cezara – do Cezara się udasz”.

Przed Herodem Agryppą II

¹³ Po upływie kilku dni król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. ¹⁴ Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła: „Feliks pozostawił w więzieniu pewnego człowieka – powiedział. ¹⁵ Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi Żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego.¹⁶ Odpowiedziałem im: Rzymianie nie mają zwyczaju skazywania kogokolwiek na śmierć, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli i nie będzie miał możności bronienia się przed zarzutami. ¹⁷ A kiedy przybyli tutaj bez żadnej zwłoki, sprawując następnego dnia sądy, kazałem przyprowadzić tego człowieka. ¹⁸ Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa, które podejrzewałem. ¹⁹ Mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje. ²⁰ Nie znając się na tych rzeczach, zapytałem, czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach. ²¹ Ponieważ Paweł zażądał, aby go zatrzymać do wyroku Cezara, kazałem go strzec, dopóki go nie odeślę do Najdostojniejszego”. ²² „Chciałbym i ja posłuchać tego człowieka” – [powiedział] Agryppa do Festusa. [A on] odpowiedział: „Jutro go usłyszysz”.
²³ Kiedy nazajutrz Agryppa i Berenike przybyli z wielką okazałością i weszli do sali posłuchań wraz z trybunami i najwybitniejszymi obywatelami miasta, na rozkaz Festusa wprowadzono Pawła. ²⁴ „Królu Agryppo – przemówił Festus – i wszyscy tutaj obecni! Widzicie tego, z powodu którego nachodziło mnie mnóstwo Żydów zarówno w Jerozolimie, jak tutaj, wołając, że nie powinien on żyć dłużej. ²⁵ Lecz ja się przekonałem, że on nie popełnił nic podpadającego pod karę śmierci. A kiedy odwołał się do Najdostojniejszego, postanowiłem go odesłać. ²⁶ Nie mogę jednak napisać władcy nic pewnego w jego sprawie, dlatego stawiłem go przed wami, a zwłaszcza przed tobą, królu Agryppo, abym po przesłuchaniu miał co napisać. ²⁷ Bo wydaje mi się nierozsądne posyłać więźnia bez podania stawianych mu zarzutów”.