Biblia w rok – 12 sierpnia

Czytania na 12 sierpnia
Księga Judyty 11 – 12
Księga Przysłów 14
List do Filipian 3

*****

Księga Judyty 11 – 12

¹ A Holofernes rzekł do niej: „Odwagi, niewiasto! Niech się nie lęka twoje serce! Ja nigdy nie uczyniłem nic złego człowiekowi, który postanowił służyć Nabuchodonozorowi, królowi całej ziemi. ² A gdyby lud twój mieszkający w górach nie wzgardził mną, nie podniósłbym włóczni przeciw niemu. Lecz oni sami to na siebie sprowadzili. ³ A teraz powiedz mi, dlaczego zbiegłaś od nich i przyszłaś do nas? Przybyłaś istotnie dla ocalenia [swego]. Ufaj, zachowasz swe życie tej nocy i na przyszłość. ⁴ Nie ma bowiem nikogo, kto by cię skrzywdził, lecz wszyscy będą ci życzliwi, jak to się dzieje sługom pana mego, króla Nabuchodonozora”.
⁵ A Judyta mu odpowiedziała: „Przyjmij słowa niewolnicy swojej i pozwól służebnicy swojej mówić do siebie, a ja tej nocy nie będę okłamywać pana mego. ⁶ Jeśli posłuchasz słów twej służebnicy, wtedy Bóg szczęśliwie doprowadzi do końca dzieło twoje, a pan mój nie zawiedzie się w swoich zamysłach. ⁷ Na życie Nabuchodonozora, króla całej ziemi, i na trwanie jego potęgi – tego, który cię posłał, abyś sprowadził na prawe drogi wszelką istotę żyjącą! Dzięki tobie bowiem nie tylko służą jemu ludzie, ale także zwierzęta, polne bydło i ptaki w powietrzu. Dzięki twej mocy żyć będą dla Nabuchodonozora i całego jego domu. ⁸ Słyszeliśmy bowiem o twej mądrości i przemyślności twego ducha. Ogłoszono bowiem na całej ziemi, że w całym królestwie tylko ty sam jeden jesteś dobry, bogaty w doświadczenie i godny podziwu w prowadzeniu wojny. ⁹ A co się tyczy mowy, którą miał Achior na naradzie u ciebie, to znamy jego słowa, ponieważ ludzie z Betulii zachowali go przy życiu, a on opowiedział im wszystko, co mówił przed tobą. ¹⁰ Dlatego, władco i panie, nie lekceważ jego mowy, lecz zachowaj ją w swoim sercu, ponieważ jest prawdziwa. Naród nasz bowiem nie otrzyma kary ani miecz ich nie zwycięży, jeśli nie zgrzeszą przeciw Bogu swemu. ¹¹ A teraz, aby pan mój nie został odrzucony, nie dokonawszy niczego, śmierć spadnie na ich głowy, ponieważ opanował ich już grzech, przez który rozgniewają swego Boga, ilekroć uczynią niewłaściwie. ¹² Skoro wyczerpały się ich zapasy żywności i zabrakło w ogóle wody, postanowili rzucić się na bydło swoje i uradzili spożywać wszystko to, co Bóg prawami swoimi zakazał im spożywać. ¹³ Nawet uchwalili spożywać w całości pierwociny zbóż i dziesięciny z wina i oliwy, które poświęcone przechowywali dla kapłanów pełniących służbę przed obliczem Boga naszego w Jerozolimie, a tych rzeczy nikomu z ludu nie wolno było nawet dotykać rękami. ¹⁴ Potem wysłali posłów do Jerozolimy, ponieważ i tam mieszkający czynili to samo, aby im przyniesiono zwolnienie od Rady Starszych. ¹⁵ I stanie się – jak tylko im o tym doniosą, a oni nadal to czynić będą – że zostaną tego dnia wydani tobie na zagładę. ¹⁶ Dlatego ja, niewolnica twoja, gdy poznałam to wszystko, uciekłam od nich. Bóg mnie posłał, abym razem z tobą dokonała czynów, dzięki którym zdumieje się cała ziemia, każdy, ktokolwiek o nich usłyszy.
¹⁷ Ponieważ niewolnica twoja jest bogobojna i służy dniem i nocą Bogu nieba, dlatego teraz pozostanę przy tobie, panie mój, a nocą niewolnica twoja wychodzić będzie do wąwozu, i modlić się do Boga. A On mi powie, kiedy oni popełnili swoje grzechy. ¹⁸ Wtedy wrócę i oznajmię ci, a ty wyruszysz ze wszystkimi twoimi siłami zbrojnymi, i nie będzie nikogo wśród nich, kto by się tobie przeciwstawił. ¹⁹ Ja zaś poprowadzę cię przez środek Judei, aż dojdziemy do Jerozolimy. Tam umieszczę twój rydwan w środku miasta. Ty zaś poprowadzisz ich jak owce, które nie mają pasterza, i nie zawarczy nawet pies paszczą swoją przed tobą. To wszystko powiedziano mi zgodnie z moim przewidywaniem i powierzono mi, i posłano, aby donieść tobie”.
²⁰ I spodobały się słowa jej Holofernesowi i wszystkim jego sługom. Zdumieni jej mądrością powiedzieli: ²¹ „Nie ma podobnej do niej kobiety od krańca do krańca ziemi, o tak pięknym obliczu i tak rozumnej mowie”. ²² A Holofernes powiedział do niej: „Dobrze uczynił Bóg wysyłając cię przed twoim ludem, aby rękom naszym dostało się zwycięstwo, a tym – którzy wzgardzili panem moim – klęska. ²³ Naprawdę piękna jest twoja postać i dobre twoje słowa. Jeśli uczynisz tak, jak mówiłaś, to twój Bóg stanie się moim Bogiem, a ty zamieszkasz w domu króla Nabuchodonozora i będziesz sławną na całej ziemi”.

Judyta przed ucztą

¹ Potem polecił ją wprowadzić tam, gdzie rozstawiono jego srebrne naczynia, i rozkazał, aby jej podano do jedzenia jego wspaniałe potrawy, a do picia jego wino. ² Ale Judyta powiedziała: „Nie będę jadła tego, aby to się nie stało sposobnością do złego, lecz niech podadzą mi z tego, co sobie przyniosłam”. ³ I odpowiedział jej Holofernes: „Jeśli się wyczerpią twoje zapasy, to skąd weźmiemy, aby ci dać podobne do nich? Nie ma bowiem między nami nikogo z twego narodu”. ⁴ A Judyta mu odpowiedziała: „Na życie twojej duszy, panie mój, niewolnica twoja nie spożyje tego, co z sobą wzięła, a Pan wcześniej spełni ręką moją to, co postanowił”. ⁵ Potem odprowadzili ją słudzy Holofernesa do namiotu, a ona spała aż do północy. A około straży porannej powstała. ⁶ I przesłała do Holofernesa prośbę: „Niech pan mój rozkaże, aby pozwolono niewolnicy twojej wyjść na modlitwę”. ⁷ Polecił więc Holofernes straży przybocznej, aby jej nie przeszkadzano. A ona przebywała trzy dni w obozie i nocą wychodziła do wąwozu koło Betulii i myła się w obrębie obozu przy źródle wody. ⁸ A gdy potem wracała, modliła się do Pana, Boga Izraela, aby pokierował jej drogą ku wywyższeniu synów swojego ludu. ⁹ I wróciwszy oczyszczona, pozostawała w namiocie aż do chwili, kiedy wieczorem przynoszono jej własne pożywienie. ¹⁰ Czwartego dnia wydał Holofernes ucztę jedynie dla swoich sług, a nie zaprosił do stołu nikogo z dowódców. ¹¹ Potem powiedział do eunucha Bagoasa, przełożonego nad wszystkimi jego majętnościami: „Idź i nakłoń tę kobietę hebrajską, która u ciebie przebywa, aby przyszła do nas i z nami jadła i piła. ¹² Naprawdę byłoby to hańbą dla nas, gdybyśmy taką kobietę puścili nie obcując z nią. Jeśli jej bowiem nie zwabimy do siebie, będzie z nas sobie drwiła”.
¹³ I odszedł Bagoas od Holofernesa i przyszedł do niej, i rzekł: „Piękna, młoda kobieto, nie wahaj się stanąć przed panem moim! Będziesz uczczona w jego obecności i będziesz piła z nami rozweselające wino, i staniesz się w tym dniu jak jedna z córek synów Aszszura, przebywających w domu Nabuchodonozora”. ¹⁴ A Judyta powiedziała mu na to: „A kimże ja jestem, abym się mogła sprzeciwiać panu memu? Wszystko, co będzie miłe w oczach jego, pospiesznie uczynię i będzie to dla mnie największą przyjemnością aż do dnia mojej śmierci”. ¹⁵ I wstała, ubrała się w strój uroczysty, z wszelkimi ozdobami kobiecymi. A niewolnica jej przyszła i rozłożyła przed nią na podłodze naprzeciw Holofernesa dywany, które dostała od Bagoasa do swego codziennego użytku, aby na nich odpoczywała i jadła.

Judyta zwycięża Holofernesa

¹⁶ A Judyta weszła i zajęła swoje miejsca. I zachwycił się Holofernes w sercu swoim jej widokiem i dusza w nim doznała gwałtownego wzruszenia. I zapragnął bardzo obcować z nią, ponieważ od dnia, kiedy ją zobaczył, szukał sposobności, aby ją uwieść. ¹⁷ I odezwał się do niej Holofernes: „Pij teraz i wesel się razem z nami!” ¹⁸ A Judyta odpowiedziała mu: „Piję więc, panie, albowiem nigdy od dnia mego urodzenia życie moje nie osiągnęło takiego szczytu jak dziś”. ¹⁹ I wzięła, co jej przygotowała niewolnica, i jadła, i piła w jego obecności. ²⁰ A Holofernes zachwycał się nią i pił bardzo wiele wina, tyle, ile w jednym dniu nigdy nie wypił, odkąd się urodził

Księga Przysłów 14

¹ Najmędrsza z niewiast dom sobie buduje,
własnoręcznie go niszczy głupota.
² W prawości żyje, kto boi się Pana,
człowiek dróg krętych Nim gardzi.
³ W ustach głupiego rózga na jego pychę,
a wargi mądrych osłonią ich samych.
⁴ Gdzie wołów brakuje – tam żłób jest pusty,
dzięki mocy wołów plon jest obfity.
⁵ Prawdomówny świadek nie kłamie,
kłamstwa szerzy świadek fałszywy.
⁶ Szyderca próżno szuka mądrości,
rozumny łatwo nabędzie wiedzę.
⁷ Od człowieka głupiego się odsuń:
rozumnych warg tam nie znajdziesz.
⁸ Mądrością rozumnego – poznanie swej drogi,
zwodzenie siebie – głupotą niemądrych.
⁹ Głupców zwodzi występek,
u sprawiedliwych jest łaska.
¹⁰ Serce zna własną swą gorycz,
obcy nie dzieli jego radości.
¹¹ Rozwali się dom niewiernych,
a prawych namiot zakwitnie.
¹² Jest droga, co komuś zdaje się słuszną,
lecz w końcu prowadzi do zguby.
¹³ Serce się smuci i w śmiechu,
a boleść jest końcem radości.
¹⁴ Niewierne serce z postępków swych rade,
jak z czynów swoich człowiek uczciwy.
¹⁵ Wszystko, co mówią, przyjmuje niemądry,
a człowiek rozumny na kroki swe zważa.
¹⁶ Mądry się boi, od złego ucieka,
a głupi się unosi, czuje się pewnym.
¹⁷ Człowiek porywczy popełnia głupstwa,
a przebiegły jest znienawidzony.
¹⁸ Udziałem łatwowiernych – głupota,
umiejętność wieńczy rozumnych.
¹⁹ Przed dobrymi źli chylą czoła,
a występni u bram sprawiedliwego.
²⁰ Ubogi niemiły nawet najbliższemu,
a bogacz ma wielu przyjaciół.
²¹ Kto bliźnim gardzi – ten grzeszy,
szczęśliwy – kto z biednym współczuje.
²² Czyż ci, co knują zło, nie błądzą?
Miłość i wierność dla tych, co mają dobre zamiary.
²³ Każdy trud przynosi zyski,
gadulstwo – jedynie biedę.
²⁴ Umiejętność jest wieńcem mądrych,
koroną niemądrych – głupota.
²⁵ Świadek prawdomówny ratuje ludzi,
oszustwo rozszerza kłamstwa.
²⁶ W bojaźni Pana jest pewna nadzieja,
dla synów swoich jest On ucieczką.
²⁷ źródłem życia jest bojaźń Pańska,
by sideł śmierci uniknąć.
²⁸ Chwała to króla, gdy naród liczny,
ubytek ludu – to zguba władcy.
²⁹ Łagodny – w rozwagę bogaty,
porywczy ujawnia głupotę.
³⁰ Życiem dla ciała jest serce spokojne,
próchnieniem kości jest namiętność.
³¹ Kto ciemięży ubogiego, lży jego Stwórcę,
czci Go ten, kto się nad biednym lituje.
³² Przez złość swoją runął niewierny,
a prawy przy śmierci bezpieczny.
³³ W sercu rozumnym jest mądrość,
i pośród głupców powinna być znana.
³⁴ Sprawiedliwość wywyższa naród,
a czyn haniebny pomniejsza narody.
³⁵ Rozsądnemu słudze król jest przychylny,
a gniew budzi [sługa] bezecny.

List do Filipian 3

NA WZÓR APOSTOŁA KU PRAWDZIWEJ DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

Przeciw nawrotom do judaizmu

¹ W końcu, bracia moi, radujcie się w Panu! Pisanie do was o tym samym nie jest dla mnie uciążliwe, a dla was jest środkiem niezawodnym. ² Strzeżcie się psów, strzeżcie się złych pracowników, strzeżcie się okaleczeńców! ³ My bowiem jesteśmy prawdziwie ludem obrzezanym – my, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele.

Chrystus najwyższą wartością

⁴ Chociaż ja także i w ciele mogę pokładać ufność. Jeśli ktoś inny mniema, że może ufność złożyć w ciele, to ja tym bardziej: ⁵ obrzezany w ósmym dniu, z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, w stosunku do Prawa – faryzeusz, ⁶ co do gorliwości – prześladowca Kościoła, co do sprawiedliwości legalnej – stałem się bez zarzutu.⁷ Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. ⁸ I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa ⁹ i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – ¹⁰ przez poznanie Jego: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, ¹¹ dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych. ¹² Nie [mówię], że już [to] osiągnąłem i już się stałem doskonałym, lecz pędzę, abym też [to] zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa.

W nieustannym dążeniu ku doskonałości

¹³ Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno [czynię]: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, ¹⁴ pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie. ¹⁵ Wszyscy więc my, doskonali, tak to odczuwajmy: a jeśli odczuwacie coś inaczej, i to Bóg wam objawi.¹⁶ W każdym razie: dokąd doszliśmy, w tę samą stronę zgodnie postępujmy!

Ponowna przestroga

¹⁷ Bądźcie, bracia, wszyscy razem moimi naśladowcami i wpatrujcie się w tych, którzy tak postępują, jak tego wzór macie w nas. ¹⁸ Wielu bowiem postępuje jak wrogowie krzyża Chrystusowego, o których często wam mówiłem, a teraz mówię z płaczem. ¹⁹ Ich losem – zagłada, ich bogiem – brzuch, a chwała – w tym, czego winni się wstydzić. To ci, których dążenia są przyziemne. ²⁰ Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, ²¹ który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.