Biblia w rok – 4 sierpnia

Czytania na 4 sierpnia
Księga Tobiasza 9 – 10
Księga Przysłów 6
List do Efezjan 1

*****

Księga Tobiasza 9 – 10

Rafał odbiera dług od Gabaela

¹ Potem zawołał Tobiasz Rafała i rzekł do niego: ² „Bracie Azariaszu, weź ze sobą czterech służących i dwa wielbłądy i jedź do Raga. Idź do Gabaela i przekaż mu dokument, odbierz od niego pieniądze i weź go samego ze sobą na wesele. ^{3 4} Ty wiesz bowiem, że ojciec liczy dni, i jeśli pozostanę jeden dzień dłużej, bardzo go zasmucę. Ty wiesz, co Raguel przysiągł, i ja nie mogę wykroczyć przeciw jego przysiędze”. ⁵ I wyruszył Rafał z czterema sługami i dwoma wielbłądami do Raga w Medii i zatrzymali się u Gabaela. I dał mu jego dokument, i opowiedział mu o Tobiaszu, synu Tobiasza, że poślubił żonę i że zaprasza go na wesele. Wtedy Gabael wstał i zaczął liczyć w jego obecności pieczętowane worki. I załadowali je. ⁶ I razem rano wstali i przybyli na wesele. I przyszli do Raguela, i zastali Tobiasza siedzącego przy stole. A on zerwał się i przywitał go. A Gabael zaczął płakać i złożył mu życzenia, mówiąc do niego: „O szlachetny i dobry człowieku, synu męża szlachetnego, dobrego, sprawiedliwego i uczynnego. Niech Pan udzieli tobie i żonie twojej błogosławieństwa niebieskiego i twemu ojcu, i matce twojej żony! Błogosławiony niech będzie Bóg, że ja widzieć mogę Tobiasza, który tak jest podobny do mojego krewnego”.

Powrót Tobiasza do domu

¹ Tymczasem Tobiasz z dnia na dzień liczył, w ile dni zajdzie syn tam i w ile powróci. A kiedy dni te przeminęły, a syn jego nie wracał, ² myślał sobie: może zatrzymano go tam? Albo może Gabael umarł i nie ma nikogo, kto by mu oddał pieniądze? ³ I zaczął się martwić. ⁴ A żona jego Anna rzekła: „Dziecko moje zginęło i już go nie ma między żywymi”. I zaczęła płakać i lamentować nad synem swoim, i mówiła: ⁵ „Biada mi, dziecko moje, że ja ci pozwoliłam iść, światło moich oczu”. ⁶ A Tobiasz jej odpowiedział: „Cicho, nie martw się, siostro, on jest zdrów. Oni tam mają wiele trudności, a i człowiek, który z nim wyruszył, jest godny zaufania i jest spośród braci naszych. Nie martw się o niego, siostro, on wkrótce wróci”. ⁷ Ale ona mu odpowiedziała: „Zostaw mnie i nie zwódź mnie, dziecko moje zginęło”. I wychodziła codziennie, i wypatrywała drogę, którą jej syn poszedł, i nie dała się nikomu przekonać. A kiedy zaszło słońce, wracała, lamentowała i płakała przez całą noc, i nie mogła spać.
⁸ A kiedy minęło czternaście dni uroczystości weselnych, które Raguel przysiągł wyprawić swej córce, przyszedł do niego Tobiasz i oświadczył mu: „Wypuść mnie, bo wiem, że ojciec mój i matka moja stracą wiarę, że mnie jeszcze zobaczą. A więc teraz proszę cię, ojcze, abyś mi pozwolił odejść, a ja pójdę do mego ojca. Ja ci już powiedziałem, w jakim stanie go zostawiłem”. ⁹ A Raguel odpowiedział Tobiaszowi: „Pozostań, dziecko, pozostań jeszcze ze mną! Ja wyślę posłańców do twego ojca Tobiasza, a oni mu opowiedzą o tobie”. A Tobiasz mu odpowiedział: „O nie! Pozwól mi, abym odszedł stąd do ojca mego”. ¹⁰ Wtedy Raguel wstał, dał Tobiaszowi jego żonę Sarę i połowę całego majątku, sługi i służące, woły i owce, osły i wielbłądy, szaty, pieniądze i sprzęty. ¹¹ I tak odesłał ich w zdrowiu. I pożegnał go, i rzekł do niego: „Bądź zdrów, dziecko, i w zdrowiu podróżuj! A Pan niebios niech was wspomaga i żonę twoją Sarę! Obym widział wasze dzieci, zanim umrę!” ¹² I powiedział też do córki swojej Sary: „Idź do swojego teścia, bo odtąd oni są dla ciebie jak twoi rodzice. Idź w pokoju, córko, abym słyszał o tobie dobre wieści, dopóki żyję”. Potem pożegnał ich i pozwolił odejść. ¹³ A Edna odezwała się do Tobiasza: „Dziecko i bracie umiłowany, niech cię Pan przyprowadzi znowu, abym widziała dzieci twoje, dopóki żyję, i Sary, córki mojej, zanim umrę. Wobec Pana – oddaję ci córkę moją w opiekę. Nie zasmucaj jej przez wszystkie dni twojego życia. Idź w pokoju, dziecko! Od tej chwili jestem twoją matką, a Sara siostrą. Niech ci się we wszystkim szczęści przez wszystkie dni waszego życia!” I serdecznie ich oboje ucałowała, i odesłała zdrowych. ¹⁴ I odszedł Tobiasz od Raguela zdrów i szczęśliwy, błogosławiąc Pana nieba i ziemi, króla wszechrzeczy, że tak szczęśliwą dał mu drogę. I rzekł do niego Raguel: „Oby ci się udało czcić ich przez wszystkie dni życia!”

Księga Przysłów 6

Cztery przestrogi

Poręka

¹ Gdy za bliźniego ręczyłeś, mój synu,
gdy za obcego ręką świadczyłeś –
² słowami swych ust się związałeś,
mową warg własnych jesteś schwytany.
³ Uwolnij się, uczyń to, synu,
boś dostał się w ręce bliźniego:
idź, biegnij i na bliźniego nalegaj;
⁴ oczom swym zamknąć się nie daj,
powiekom nie dozwól odpocząć;
⁵ jak gazela wyrwij się z ręki,
jak ptaszek z potrzasku ptasznika.

Lenistwo

⁶ Do mrówki się udaj, leniwcze,
patrz na jej drogi – bądź mądry:
⁷ nie znajdziesz u niej zwierzchnika
ni stróża żadnego, ni pana,
⁸ a w lecie gromadzi swą żywność
i zbiera swój pokarm we żniwa.
⁹ Jak długo, leniwcze, chcesz leżeć?
A kiedyż ze snu powstaniesz?
¹⁰ Trochę snu i trochę drzemania,
trochę założenia rąk, aby zasnąć:
¹¹ a przyjdzie na ciebie nędza jak włóczęga
i niedostatek – jak biedak żebrzący.

Przewrotność

¹² Człowiekiem nikczemnym jest i nicponiem:
kto chodzi z kłamstwem na ustach,
¹³ oczyma strzela, szurga nogami,
palcami swymi wskazuje;
¹⁴ a w sercu podstęp ukrywa,
stale przemyśliwa zło,
jest podnietą do kłótni.
¹⁵ Dlatego nagle zagłada nań przyjdzie:
w mgnieniu oka zniszczony – i nieodwracalnie.

Przedmiot odrazy Pana

¹⁶ Tych sześć rzeczy w nienawiści ma Pan,
a siedem budzi u Niego odrazę:
¹⁷ wyniosłe oczy, kłamliwy język,
ręce, co krew niewinną wylały,
¹⁸ serce knujące złe plany,
nogi, co biegną prędko do zbrodni,
¹⁹ świadek fałszywy, co kłamie,
i ten, kto wznieca kłótnie wśród braci.

Wierność przestrogom

²⁰ Strzeż, synu, nakazów ojca,
nie gardź nauką matki,
²¹ w sercu je wyryj na zawsze
i zawieś sobie na szyi!
²² Gdy idziesz, niech one cię wiodą,
czuwają nad tobą, gdy zaśniesz;
gdy budzisz się – mówią do ciebie:
²³ bo lampą jest nakaz, a światłem Prawo,
drogą do życia – upomnienie, nagana.

Niebezpieczeństwo cudzołóstwa

²⁴ One cię strzegą przed złą kobietą,
przed obcą, choć język ma gładki:
²⁵ jej wdzięków niech serce twoje nie pragnie,
powiekami jej nie daj się złowić,
²⁶ bo nierządnicy wystarczy kęs chleba,
zamężna zaś czyha na cenne życie.
²⁷ Czy schowa kto ogień w zanadrzu,
by nie zajęły się jego szaty?
²⁸ Czy kto pójdzie po węglach ognistych,
a stóp nie poparzy?
²⁹ Tak ten, kto idzie do żony bliźniego,
kto jej dotknie, nie ujdzie karania.
³⁰ Nie ma hańby dla tego, kto kradnie,
by wnętrze napełnić, gdy głodny;
³¹ a siedmiokrotnie zwróci złapany ,
wszystko, co w domu ma, odda.
³² Lecz kto cudzołoży, ten jest niemądry:
na własną zgubę to czyni.
³³ Chłostę i wstyd on tu znajdzie,
a jego hańba się nie zmaże:
³⁴ bo zazdrość pobudza gniew męża,
nie okaże litości w dniu pomsty,
³⁵ na okup za winę nie spojrzy,
dary odrzuci, choćbyś je mnożył.

List do Efezjan 1

Adres

¹ Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa – do świętych, którzy są <w Efezie>, i do wiernych w Chrystusie Jezusie: ² Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa!

MISTERIUM CHRYSTUSA W KOŚCIELE

Tajemniczy plan zbawienia

³ Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa,
On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym
na wyżynach niebieskich – w Chrystusie.
⁴ W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata,
abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem.
Z miłości ⁵ przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa,
według postanowienia swej woli,
⁶ ku chwale majestatu swej łaski,
którą obdarzył nas w Umiłowanym.
⁷ W Nim mamy odkupienie przez Jego krew –
odpuszczenie występków,
według bogactwa Jego łaski.
⁸ Szczodrze ją na nas wylał
w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia,
⁹ przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli
według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął
¹⁰ dla dokonania pełni czasów,
aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie:
to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
¹¹ W Nim dostąpiliśmy udziału my również,
z góry przeznaczeni zamiarem Tego,
który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli,
¹² po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu –
my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie.
¹³ W Nim także i wy usłyszawszy słowo prawdy,
Dobrą Nowinę waszego zbawienia,
w Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany.
¹⁴ On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością [Boga], ku chwale Jego majestatu.

Dziękczynienie i modlitwa o znajomość Chrystusa jako Głowy

¹⁵ Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, ¹⁶ nie zaprzestaję dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach. ¹⁷ [Proszę w nich], aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego. ¹⁸ [Niech da] wam światłe oczy serca tak, byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych ¹⁹ i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących – na podstawie działania Jego potęgi i siły. ²⁰ Wykazał On je,
gdy wskrzesił Go z martwych
i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich,
²¹ ponad wszelką Zwierzchnością i Władzą, i Mocą, i Panowaniem,
i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym
nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym.
²² I wszystko poddał pod Jego stopy,
a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła,
²³ który jest Jego Ciałem,
Pełnią Tego, który napełnia wszystko wszelkimi sposobami.