Biblia w rok – 13 sierpnia

Czytania na 13 sierpnia
Księga Judyty 13 – 14
Księga Przysłów 15
List do Filipian 4

*****

Księga Judyty 13 – 14

¹ A gdy nastała późna pora, słudzy jego spieszyli się, aby odejść. Bagoas zamknął namiot od zewnątrz i oddzielił obecnych od swego pana. A oni odeszli na swoje posłania. Wszyscy bowiem byli zmęczeni, gdyż uczta trwała długo. ² W namiocie pozostała tylko sama Judyta i Holofernes leżący na swoim posłaniu. Upił się bowiem winem. ³ A Judyta powiedziała swojej niewolnicy, aby stała na zewnątrz przy jej sypialni i pilnowała jej wyjścia tak, jak każdego dnia. „Mam wyjść bowiem – rzekła – na modlitwę”. Także Bagoasowi powiedziała to samo. ⁴ I odeszli wszyscy od [Holofernesa], a w sypialni nie pozostał nikt od najmniejszego do największego. Wtedy Judyta przystąpiła do jego łoża i powiedziała w swym sercu:
„Panie, Boże Wszechmogący,
spójrz łaskawie w tej godzinie na dzieło rąk moich
w celu wywyższenia Jeruzalem!
⁵ Oto teraz jest odpowiednia chwila, aby odzyskać Twoje dziedzictwo
i spełnić mój plan zgładzenia wrogów,
którzy przeciwko nam powstali”.
⁶ I podeszła do słupa nad łożem przy głowie Holofernesa, zdjęła jego miecz ze słupa, ⁷ a zbliżywszy się do łoża ujęła go za włosy i rzekła: „Daj mi siłę w tym dniu, Panie, Boże Izraela!” ⁸ I uderzyła go dwukrotnie z całej siły w kark, i odcięła głowę. ⁹ Potem zsunęła jego ciało z posłania, zdjęła kotarę ze słupów [namiotu] i w chwilę później wyszła, podając niewolnicy swojej głowę Holofernesa. ¹⁰ Ta zaś włożyła ją do swojej torby na żywność i wyszły razem jak zazwyczaj poza teren obozu na modlitwę. I przeszedłszy przez obóz okrążyły wąwóz górski, i wstąpiły na górę Betulii, i tak doszły do jej bram.

Powitanie Judyty w Betulii

¹¹ A Judyta już z daleka wołała do stróżujących przy bramach: „Otwórzcie, otwórzcie bramę! Z nami jest Bóg! Bóg nasz, aby znowu okazać moc w Izraelu i potęgę przeciw wrogom, jak to i dziś uczynił”. ¹² Gdy ludzie z jej miasta usłyszeli jej głos, spieszyli się, aby przejść do bramy miasta, a także zawołali jego starszych. ¹³ I zbiegli się wszyscy od najmniejszego aż do największego, ponieważ wydawało im się nie do wiary, żeby wróciła. Otworzyli bramę i przyjęli je, a zapaliwszy ogień, aby było widno, otoczyli je kołem. ¹⁴ A ona donośnym głosem odezwała się do nich:
„Wysławiajcie Boga, wysławiajcie! Wysławiajcie Go,
ponieważ nie oddalił miłosierdzia swego od domu Izraela,
ale tej nocy moją ręką pokonał nieprzyjaciół”.
¹⁵ Potem wyjęła z torby głowę, pokazała ją i powiedziała do nich: „Oto głowa Holofernesa, naczelnego wodza asyryjskich sił zbrojnych, a oto kotara, pod którą leżał pijany. Zabił go Pan ręką kobiety. ¹⁶ Na życie Pana, który mnie strzegł na mojej drodze, w którą się wybrałam: uwiodło tamtego oblicze moje na jego zgubę, ale nie popełnił ze mną grzechu, aby mnie splugawić i zhańbić”. ¹⁷ I zadziwił się bardzo cały naród i upadł na ziemię, oddając pokłon Bogu, i wołał jednogłośnie: „Bądź uwielbiony, Boże nasz, który w dniu dzisiejszym rozgromiłeś nieprzyjaciela swego ludu”. ¹⁸ A Ozjasz powiedział do niej:
„Błogosławiona jesteś, córko, przez Boga Najwyższego,
spomiędzy wszystkich niewiast na ziemi,
i niech będzie błogosławiony Pan Bóg,
Stwórca nieba i ziemi,
który cię prowadził, abyś odcięła głowę
wodza naszych nieprzyjaciół.
¹⁹ Twoja ufność nie zatrze się aż na wieki
w sercach ludzkich wspominających moc Boga.
²⁰ Niech to sprawi tobie Bóg, abyś była wywyższona na wieki
i ubogacona w dobra,
bo nie szczędziłaś swego życia,
gdy naród nasz był upokorzony,
ale przeciwstawiłaś się naszej zagładzie,
postępując prawą drogą przed Bogiem naszym”.
A cały naród odpowiedział: „Niech tak będzie, niech tak będzie!”

¹ A Judyta odpowiedziała im: „Posłuchajcie mnie, bracia! Weźcie tę głowę i wywieście ją na szczycie waszych murów. ² A potem, gdy zabłyśnie zorza poranna i słońce ukaże się nad ziemią, niech każdy weźmie swoją broń i wszyscy zdolni do walki mężowie niech wyjdą poza miasto! Ustanówcie wodza nad nimi, tak jakbyście mieli schodzić na dolinę w kierunku przedniej straży Asyryjczyków. Ale nie będziecie schodzić. ³ A oni wezmą pełne swoje uzbrojenie, udadzą się do swego obozu i zbudzą dowódców sił zbrojnych Aszszura. A ci z kolei zbiegną się do namiotu Holofernesa, ale go nie znajdą. Wtedy ogarnie ich strach i zaczną uciekać przed wami. ⁴ A wy i wszyscy mieszkańcy całej ziemi Izraela, ścigając ich, będziecie ich kładli pokotem na ich drogach.
⁵ Lecz zanim to uczynicie, zawołajcie do mnie Ammonitę Achiora, aby zobaczył i rozpoznał tego, który pogardził domem Izraela, a jego samego wysłał do nas na śmierć”. ⁶ I zawołali Achiora z domu Ozjasza. A ten, gdy przyszedł i zobaczył głowę Holofernesa w ręku jednego męża ze zgromadzenia ludu, upadł na twarz i stracił przytomność. ⁷ A gdy go podniesiono, upadł do nóg Judycie, oddał jej pokłon i zawołał:
„Błogosławionaś ty we wszystkich namiotach Judy
i między wszystkimi narodami,
które, gdy usłyszą twoje imię,
zatrwożą się.
⁸ A teraz opowiedz mi wszystko, coś uczyniła w tych dniach”. A Judyta opowiedziała mu wśród ludu wszystko, co uczyniła, poczynając od dnia, w którym wyszła, aż do chwili, w której z nim rozmawiała. ⁹ A gdy ona przestała mówić, lud zaczął wołać donośnym głosem i całe miasto zaczęło rozbrzmiewać radosnymi okrzykami. ¹⁰ A Achior widząc to wszystko, co uczynił Bóg Izraela, uwierzył bardzo mocno w Niego, poddał się obrzezaniu i został przyłączony do domu Izraela aż po dzień dzisiejszy.

Popłoch w obozie Holofernesa

¹¹ A skoro tylko ukazała się zorza i wywieszono głowę Holofernesa na murach, wszyscy mężczyźni chwycili za broń i ruszyli oddziałami w stronę wejść na górę. ¹² Gdy tylko ich spostrzegli Asyryjczycy, rozesłali gońców do swych dowódców. Ci zaś poszli do swych wodzów i tysiączników, i do wszystkich swoich zwierzchników. ¹³ A oni przybyli do namiotu Holofernesa i powiedzieli zarządcy całego jego mienia: „Zbudźże pana naszego, bo niewolnicy odważyli się wystąpić przeciwko nam do walki, aby zginąć doszczętnie”. ¹⁴ Wtedy wszedł Bagoas i zaklaskał w dłonie przed zasłoną namiotu, sądząc, że Holofernes śpi z Judytą. ¹⁵ Ponieważ jednak nikt go nie usłyszał, odsunął zasłonę i wszedł do sypialni, i znalazł go martwego, rzuconego na podnóżku, a głowę miał odciętą. ¹⁶ Wtedy donośnie zawołał, zaczął płakać, narzekać i jęczeć ogromnie i rozdarł swoje szaty. ¹⁷ Potem wszedł do namiotu, gdzie mieszkała Judyta, ale jej nie znalazł. Wtedy wybiegł przed zgromadzonych i zawołał: ¹⁸ „Przewrotnie postąpili niewolnicy, hańbą okryła dom króla Nabuchodonozora jedna hebrajska kobieta. Holofernes leży na ziemi, i to bez głowy”. ¹⁹ Usłyszawszy te słowa dowódcy asyryjskich sił zbrojnych rozdarli swoje szaty i przerazili się. I powstał między nimi w obozie wielki krzyk i nawoływania.

Księga Przysłów 15

¹ Odpowiedź łagodna uśmierza zapalczywość,
słowo raniące pobudza do gniewu.
² Z ust mądrych ludzi wiedza się sączy,
usta niemądrych zioną głupotą.
³ Na każdym miejscu są oczy Pańskie:
dobrych i złych wypatrują.
⁴ Drzewem życia jest język łagodny,
złamaniem na duchu – przewrotny.
⁵ Głupi pogardza napomnieniem ojca,
kto rad przestrzega – mądrzeje.
⁶ W domu prawego wielki dostatek,
a w zyskach grzesznika niepokój.
⁷ Wargi mądrego szerzą mądrość,
lecz serce głupich niestałe.
⁸ Ofiara występnych obrzydła dla Pana,
upodobaniem Jego są modły uczciwych.
⁹ Droga grzesznika obrzydła dla Pana,
kocha On miłośnika prawości.
¹⁰ Dla odstępcy od drogi surowa jest kara,
kto karcenia nie znosi, ten umrze.
¹¹ Szeol i Otchłań są jawne dla Pana,
o ileż bardziej serca synów ludzkich.
¹² Szyderca nie lubi upomnień,
do ludzi mądrych nie chodzi.
¹³ Serce radosne twarz rozwesela,
gdy smutek w sercu, i duch przygnębiony.
¹⁴ Serce rozważne szuka mądrości,
usta niemądrych sycą się głupotą.
¹⁵ Wszystkie dni są złe dla nieszczęśliwego,
serce szczęśliwe to uczta wieczysta.
¹⁶ Lepiej mieć mało – z bojaźnią Pańską,
niż z niepokojem – wielkie bogactwo.
¹⁷ Lepsze jest trochę jarzyn z miłością,
niż tłusty wół z nienawiścią.
¹⁸ Człowiek gniewliwy wznieca kłótnie,
a cierpliwy spory łagodzi.
¹⁹ Jak żywopłot z ciernia, tak droga leniwych,
ścieżka uczciwych jest wyrównana.
²⁰ Mądry syn radością ojca,
a matką gardzi syn głupi.
²¹ Niemądry głupotą się cieszy,
rozumny idzie prawą drogą.
²² Brak rady unicestwia zamiary,
udają się one, gdzie wielu doradców.
²³ Odpowiedź ust własnych cieszy człowieka,
jak miłe jest zdanie stosowne!
²⁴ Dla mądrego droga życia – w górę,
by uniknąć Szeolu, co w dole.
²⁵ Pan rozwala dom pysznych,
a miedzę wdowy utwierdza.
²⁶ Obrzydłe są Panu złe plany,
lecz dobre słowa są czyste.
²⁷ Burzy się dom przez zyski nieprawe,
żyć będzie, kto darów nie znosi.
²⁸ Prawe serce rozważa odpowiedź,
złością buchają usta występnych.
²⁹ Od nieprawych jest Pan daleko,
modlitwy prawych On słyszy.
³⁰ Jasne oczy radują serce,
radosna nowina odświeża kości.
³¹ Ucho posłuszne zbawiennej radzie
pomiędzy mędrcami przebywa.
³² Odrzucić wskazówki – to sobą pogardzić,
zdobywa się mądrość – słuchaniem uwag.
³³ Bojaźń Pańska jest szkołą mądrości,
pokora poprzedza sławę.

List do Filipian 4

¹ Przeto, bracia umiłowani, za którymi tęsknię – radości i chwało moja! – tak stójcie mocno w Panu, umiłowani!

Napomnienia szczegółowe

² Wzywam Ewodię i wzywam Syntychę, aby były jednomyślne w Panu. ³ Także proszę i ciebie, prawdziwy Syzygu, pomagaj im, bo one razem ze mną trudziły się dla Ewangelii wraz z Klemensem i pozostałymi moimi współpracownikami, których imiona są w księdze życia.
⁴ Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! ⁵ Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! ⁶ O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! ⁷ A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.
⁸ W końcu, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym – to miejcie na myśli!
⁹ Czyńcie to, czego się nauczyliście, co przejęliście, co usłyszeliście i co zobaczyliście u mnie, a Bóg pokoju będzie z wami.

Uznanie za ponownie okazaną pamięć

¹⁰ Także bardzo się ucieszyłem w Panu, że wreszcie rozkwitło wasze staranie o mnie, bo istotnie staraliście się, lecz nie mieliście do tego sposobności. ¹¹ Nie mówię tego bynajmniej z powodu niedostatku: ja bowiem nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem. ¹² Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. 13 Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. ¹⁴ W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku. ¹⁵ Wy, Filipianie, wiecie przecież, że na początku [głoszenia] Ewangelii, gdy opuściłem Macedonię, żaden z Kościołów poza wami jednymi nie prowadził ze mną otwartego rachunku przychodu i rozchodu, ¹⁶ bo do Tesaloniki nawet raz i drugi przysłaliście na moje potrzeby. ¹⁷ Mówię zaś to bynajmniej nie dlatego, że pragnę daru, lecz pragnę owocu, który wzrasta na wasze dobro.
¹⁸ Stwierdzam, że wszystko mam, i to w obfitości: jestem w całej pełni zaopatrzony, otrzymawszy przez Epafrodyta od was wdzięczną woń, ofiarę przyjemną, miłą Bogu. ¹⁹ A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę.
²⁰ Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków! Amen.

Końcowe pozdrowienia

²¹ Pozdrówcie każdego świętego w Chrystusie Jezusie! Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną. ²² Pozdrawiają was wszyscy święci, zwłaszcza ci z domu Cezara.
²³ Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa [niech będzie] z duchem waszym! Amen.