Biblia w rok – 25 października

Czytania na 25 października
Księga Jeremiasza 35 – 36
Księga Psalmów 119,81-120
Ewangelia wg św. Mateusza 14

*****

Księga Jeremiasza 35 – 36

Przykład Rekabitów

¹ Słowo, jakie Pan skierował do Jeremiasza w czasach Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego: ² „Idź do rodziny Rekabitów, rozmawiaj z nimi, przyprowadź ich do domu Pańskiego do jednej z sal i daj im wino do picia!” ³ Zabrałem więc Jaazaniasza, syna Jeremiasza, syna Chabassiniasza, i jego braci, wszystkich jego synów i całą rodzinę Rekabitów ⁴ i wprowadziłem ich do domu Pańskiego, do sali synów Chanana, syna Jigdaliasza, męża Bożego, która się znajduje w pobliżu sali książąt, nad salą Maasejasza, syna Szalluma, strażnika progu. ⁵ Postawiłem następnie przed członkami rodziny Rekabitów naczynia napełnione winem oraz kubki i powiedziałem do nich: „Pijcie wino!” ⁶Odrzekli zaś: „Nie pijemy wina. Jonadab bowiem syn Rekaba, nasz praojciec, nakazał nam: „Nie będziecie pili wina na wieki ani wy, ani wasi synowie. ⁷ Nie będziecie budować domu, nie będziecie siać, nie będziecie sadzić winnicy ani jej posiadać, lecz będziecie mieszkać w namiotach przez całe życie, abyście długo żyli na ziemi, na której jesteście wędrowcami”. ⁸ Byliśmy posłuszni poleceniu Jonadaba, syna Rekaba, naszego praojca, we wszystkim, co nam nakazał. Powstrzymujemy się od picia wina przez całe życie, zarówno my sami, jak nasze żony, nasi synowie i nasze córki. ⁹ Nie budujemy domów mieszkalnych, nie posiadamy ani winnic, ani pól, ani nasion. ¹⁰ Mieszkamy w namiotach, będąc posłuszni i postępując według wszelkich wskazówek Jonadaba, naszego praojca. ¹¹ Gdy zaś Nabuchodonozor, król babiloński, nadciągnął przeciw krajowi, powiedzieliśmy: „Chodźcie, schrońmy się do Jerozolimy przed wojskiem chaldejskim i przed wojskiem aramejskim!” Zamieszkaliśmy więc w Jerozolimie”.
¹² Do Jeremiasza zaś Pan skierował następujące słowo: ¹³ „To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Idź i mów do mężów judzkich i do mieszkańców Jerozolimy: Czy nie przyjęliście pouczenia, by słuchać mojego słowa – wyrocznia Pana. ¹⁴ Słowa Jonadaba, syna Rekaba, jakie polecił swoim synom, zostały wprowadzone w życie. Zakazywały picia wina, więc nie piją do dzisiejszego dnia, bo są posłuszni zaleceniom swego praojca. Ja tymczasem mówiłem do was nieustannie, lecz nie usłuchaliście Mnie. ¹⁵ I posyłałem do was nieustannie wszystkich moich sług, proroków, z poleceniem: „Nawróćcie się każdy ze swego przewrotnego postępowania, poprawcie wasze uczynki, a nie chodźcie za innymi bóstwami, by im służyć, a wtedy będziecie mogli mieszkać w ziemi, jaką dałem wam i waszym przodkom”. Lecz nie nakłoniliście swego ucha ani nie usłuchaliście Mnie. ¹⁶ Tak, synowie Jonadaba, syna Rekaba, wprowadzili w życie nakaz swego praojca, jaki im zlecił, a naród ten nie usłuchał Mnie. ¹⁷ Dlatego to mówi Pan, Bóg Zastępów, Bóg Izraela: Oto sprowadzę na Judę i na wszystkich mieszkańców Jerozolimy nieszczęście, jakie postanowiłem przeciw nim. Albowiem mówiłem do nich, a nie słuchali, wołałem do nich, a nie odpowiedzieli”.
¹⁸ Do rodziny Rekabitów zaś powiedział Jeremiasz: „To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Ponieważ byliście posłuszni poleceniom Jonadaba, waszego praojca, przestrzegając wszystkich jego nakazów i wypełniając wszystko, co wam zlecił, ¹⁹ dlatego to mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Nie zabraknie Jonadabowi, synowi Rekaba, potomka, który by stał zawsze przede Mną”.

BIOGRAFIA JEREMIASZA I JEGO MĘCZEŃSTWO

Historia pierwszego i drugiego zwoju Jeremiasza

¹ Roku czwartego [panowania] Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, skierował Pan do Jeremiasza następujące słowo: ² „Weź sobie zwój do pisania i napisz w nim wszystkie słowa, jakie powiedziałem do ciebie przeciw Izraelowi, przeciw Judzie i przeciw wszystkim narodom od dnia, kiedy zacząłem mówić do ciebie, od czasów Jozjasza aż do dziś. ³ Może mieszkańcy Judy, słuchając o nieszczęściach, jakie zamierzam sprowadzić na nich, nawrócą się każdy ze swego przewrotnego postępowania, tak że będę mógł odpuścić ich występki i grzechy”. ⁴ Zawołał więc Jeremiasz Barucha, syna Neriasza, a Baruch spisał pod dyktando Jeremiasza na zwoju do pisania wszystkie słowa Pana, jakie On powiedział do niego.
⁵ Następnie Jeremiasz polecił Baruchowi: „Mam zakaz i nie mogę wchodzić do domu Pańskiego. ⁶ Idź więc ty i odczytaj słuchającemu ludowi w świątyni, w dzień postu, słowa Pańskie ze zwoju, który zapisałeś pod moje dyktando. Czytaj także wszystkim słuchającym mieszkańcom Judy przychodzącym ze swych miast! ⁷ Może skierują swe błaganie przed oblicze Pana i nawrócą się każdy ze swego przewrotnego postępowania. Wielki jest bowiem gniew i zapalczywość, jakimi Pan grozi temu ludowi”. ⁸ I postąpił Baruch, syn Neriasza, zgodnie ze wszystkimi poleceniami proroka Jeremiasza, czytając w świątyni słowa Pańskie ze zwoju.
⁹ Zdarzyło się, że w piątym roku [panowania] Jojakima, syna Jozjasza, króla judzkiego, w dziewiątym miesiącu zwołano na post przed Panem cały lud Jerozolimy i cały lud, który przychodził z miast judzkich do Jerozolimy. ¹⁰ Wtedy odczytał Baruch z księgi słuchającemu ludowi słowa Jeremiasza w domu Pańskim, w sali Gemariasza, syna Szafana, kanclerza, na górnym dziedzińcu u wejścia do Bramy Nowej domu Pańskiego.
¹¹ Usłyszał zaś Micheasz, syn Gemariasza, syna Szafana, wszystkie słowa Pańskie z księgi. ¹² I zszedł do domu królewskiego, do komnaty kanclerza. Siedzieli tam wszyscy przywódcy: Eliszama, kanclerz, Delajasz, syn Szemajasza, Elnatan, syn Akbora, Gemariasz, syn Szafana, Sedecjasz, syn Chananiasza, i pozostali dostojnicy. ¹³ Oznajmił im Micheasz wszystkie słowa, jakie słyszał, gdy Baruch czytał z księgi słuchającemu ludowi. ¹⁴ Do Barucha więc wszyscy przywódcy posłali Judiego, syna Netaniasza, syna Szelemiasza, syna Kusziego, by mu powiedział: „Weź do ręki zwój, z którego czytałeś ludowi, i chodź!” I wziął Baruch, syn Neriasza, zwój do ręki i przyszedł do nich. ¹⁵ Powiedzieli zaś do niego: „Usiądź, proszę, i przeczytaj nam!” Czytał więc Baruch wobec nich. ¹⁶ Gdy usłyszeli wszystkie słowa, przelękli się i mówili jeden do drugiego: „Musimy zawiadomić króla o całym tym zdarzeniu”. ¹⁷ Zapytali nadto Barucha: „Powiedz nam, proszę, jak napisałeś wszystkie te słowa? Pod jego dyktando?” ¹⁸ Baruch zaś odpowiedział im: „Własnymi ustami dyktował mi wszystkie te słowa, a ja zapisywałem atramentem w księdze”. ¹⁹ Przywódcy powiedzieli do Barucha: „Idź, ukryjcie się, ty i Jeremiasz, a niech nikt nie wie, gdzie jesteście!” ²⁰ Następnie udali się na dziedziniec pałacu do króla. Zwój pozostawili w komnacie kanclerza Eliszamy, a króla powiadomili o całej tej sprawie.
²¹ Król posłał Judiego, by przyniósł zwój. Judi więc zabrał go z komnaty kanclerza Eliszamy i czytał go w obecności króla i w obecności wszystkich dostojników, stojących przy królu. ²² Król przebywał w rezydencji zimowej [jak zwykle] w dziewiątym miesiącu, a naczynie z rozżarzonymi węglami płonęło przed nim. ²³ Gdy Judi przeczytał trzy lub cztery kolumny, odcinał je król nożem pisarskim i rzucał do ognia, który był w naczyniu, dopóki cały zwój nie spłonął w ogniu, który był w naczyniu. ²⁴ Król i wszyscy jego dworzanie słysząc te słowa nie przelękli się ani nie rozdarli swoich szat. ²⁵ Elnatan jednak, Delajasz i Gemariasz nalegali na króla, by nie palił zwoju. Lecz ich nie usłuchał. ²⁶ I rozkazał król Jerachmeelowi, synowi królewskiemu, Serajaszowi, synowi Azriela, i Szelemiaszowi, synowi Abdeela, pochwycić Barucha, sekretarza, oraz proroka Jeremiasza. Ukrył ich jednak Pan.
²⁷ Po spaleniu przez króla zwoju ze słowami, jakie Baruch spisał pod dyktando Jeremiasza, skierował Pan do Jeremiasza następujące słowo: ²⁸ „Weź sobie inny zwój i spisz w nim wszystkie poprzednie słowa, jakie były w pierwszym zwoju, spalonym przez Jojakima, króla judzkiego. ²⁹ O Jojakimie zaś, królu judzkim, powiesz: To mówi Pan: Spaliłeś ten zwój, mówiąc: „Dlaczego napisałeś w nim: na pewno przyjdzie król babiloński, zniszczy ten kraj i ogołoci go z ludzi i zwierząt?” ³⁰ Dlatego to mówi Pan o Jojakimie, królu judzkim: Nie będzie miał potomka, który by zasiadał na tronie Dawida. Zwłoki jego będą wystawione na upał dnia i na chłód nocy. ³¹ Ukarzę go, jego potomstwo oraz jego dworzan za ich grzechy i sprowadzę na nich, na mieszkańców Jerozolimy i na wszystkich mieszkańców Judy całe nieszczęście, jakie zapowiedziałem na nich za to, że Mnie nie słuchali”. ³² Jeremiasz wziął inny zwój, dał go Baruchowi, synowi Neriasza, który spisał w nim pod dyktando Jeremiasza wszystkie słowa księgi, jaką spalił Jojakim, król judzki. Nadto zostały dodane liczne dalsze słowa podobne do tamtych.

Księga Psalmów 119,81-120

Kaf
⁸¹ Ustaje moja dusza [dążąc] ku Twemu zbawieniu;
pokładam ufność w Twoim słowie.
⁸² Ustają moje oczy [spoglądając] ku Twemu słowu:
kiedyż mnie pocieszysz?
⁸³ Bo chociaż jestem jak bukłak wśród dymu,
nie zapomniałem Twych ustaw.
⁸⁴ Ile dni słudze Twojemu zostaje?
Kiedy wykonasz
wyrok na prześladowcach?
⁸⁵ Doły wykopali na mnie zuchwalcy,
którzy nie postępują według Twego Prawa.
⁸⁶ Wszystkie przykazania Twoje są wierne;
gdy kłamstwem mnie prześladują – pomóż mi!
⁸⁷ Niemalże pokonaliby mnie na ziemi;
ja zaś nie porzuciłem Twoich postanowień.
⁸⁸ Według swej łaski zapewnij mi życie,
ja zaś chcę przestrzegać napomnień ust Twoich.

Lamed
⁸⁹ Słowo Twe, Panie, trwa na wieki,
niezmienne jak niebiosa.
⁹⁰ Wierność Twoja [trwa] z pokolenia na pokolenie;
umocniłeś ziemię, i trwa.
⁹¹ Wszystko trwa do dziś według Twoich wyroków,
bo wszystkie rzeczy Ci służą.
⁹² Gdyby Twoje Prawo nie było moją rozkoszą,
byłbym już zginął w mej nędzy.
⁹³ Nie zapomnę na wieki Twoich postanowień,
bo przez nie dałeś mi życie.
⁹⁴ Należę do Ciebie – wybaw mię,
bo badam Twe postanowienia.
⁹⁵ Czyhają na mnie grzesznicy, żeby mnie zgubić;
ja przestrzegam Twoich napomnień.
⁹⁶ Zobaczyłem, że wszelka doskonałość ma granice:
Twoje przykazanie sięga bardzo daleko.

Mem
⁹⁷ Jakże miłuję Prawo Twoje:
przez cały dzień nad nim rozmyślam.
⁹⁸ Twoje przykazanie uczyniło mnie mędrszym od moich wrogów,
bo jest ono moim na wieki.
⁹⁹ Jestem roztropniejszy od wszystkich, którzy mnie uczą,
bo rozmyślam o Twoich napomnieniach.
¹⁰⁰ Jestem roztropniejszy od starców,
bo zachowuję Twoje postanowienia.
¹⁰¹ Powstrzymuję nogi od wszelkiej złej ścieżki,
aby słów Twoich przestrzegać.
¹⁰² Nie odstępuję od Twoich wyroków,
albowiem Ty mnie pouczasz.
¹⁰³ Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa:
ponad miód dla ust moich.
¹⁰⁴ Z Twoich przykazań czerpię roztropność,
dlatego nienawidzę
wszelkiej ścieżki nieprawej.

Nun
¹⁰⁵ Twoje słowo jest lampą dla moich stóp
i światłem na mojej ścieżce.
¹⁰⁶ Przysiągłem i postanawiam
przestrzegać Twoich sprawiedliwych wyroków.
¹⁰⁷ Panie, jestem bardzo udręczony,
zachowaj mnie przy życiu według Twego słowa.
¹⁰⁸ Przyjmij, o Panie, ofiary ust moich
i naucz mię Twoich wyroków.
¹⁰⁹ Moje życie jest w ciągłym niebezpieczeństwie,
lecz Prawa Twego nie zapominam.
¹¹⁰ Występni zastawili na mnie sidła,
lecz nie zboczyłem od Twoich postanowień.
¹¹¹ Napomnienia Twoje są moim dziedzictwem na wieki,
bo są radością mojego serca.
¹¹² Serce swoje nakłaniam,
by wypełniać Twoje ustawy
na wieki, na zawsze.

Samek
¹¹³ Nienawidzę ludzi chwiejnych,
a Prawo Twoje miłuję.
¹¹⁴ Ty jesteś obrońcą moim i moją tarczą:
pokładam ufność w Twoim słowie.
¹¹⁵ Odstąpcie ode mnie, złoczyńcy,
strzec będę przykazań Boga mojego.
¹¹⁶ Podtrzymaj mnie według swojej obietnicy, bym żył;
nie zawiedź mojej nadziei!
¹¹⁷ Wzmocnij mnie, abym doznał ratunku
i cieszył się zawsze z Twych ustaw.
¹¹⁸ Odrzucasz wszystkich, co odstępują od Twoich ustaw,
bo zamiary ich są kłamliwe.
¹¹⁹ Jak żużle oceniasz wszystkich występnych w kraju,
dlatego miłuję Twoje napomnienia.
¹²⁰ Drży moje ciało z bojaźni przed Tobą
i lękam się Twoich wyroków.

Ewangelia wg św. Mateusza 14

KSZTAŁTOWANIE APOSTOŁÓW W GALILEI I NA POGRANICZU

Ścięcie Jana Chrzciciela

¹ W owym czasie doszła do uszu tetrarchy Heroda wieść o Jezusie. ² I rzekł do swych dworzan: „To Jan Chrzciciel. On powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze w nim działają”. ³ Herod bowiem kazał pochwycić Jana i związanego wrzucić do więzienia. Powodem była Herodiada, żona brata jego, Filipa. ⁴ Jan bowiem upomniał go: „Nie wolno ci jej trzymać”. ⁵ Chętnie też byłby go zgładził, bał się jednak ludu, ponieważ miano go za proroka.
⁶ Otóż, kiedy obchodzono urodziny Heroda, tańczyła córka Herodiady wobec gości i spodobała się Herodowi. ⁷ Zatem pod przysięgą obiecał jej dać wszystko, o cokolwiek poprosi. ⁸ A ona przedtem już podmówiona przez swą matkę: „Daj mi – rzekła – tu na misie głowę Jana Chrzciciela!” ⁹ Zasmucił się król. Lecz przez wzgląd na przysięgę i na współbiesiadników kazał jej dać. ¹⁰ Posłał więc [kata] i kazał ściąć Jana w więzieniu. ¹¹ Przyniesiono głowę jego na misie i dano dziewczęciu, a ono zaniosło ją swojej matce. ¹² Uczniowie zaś Jana przyszli, zabrali jego ciało i pogrzebali je; potem poszli i donieśli o tym Jezusowi.

Pierwsze rozmnożenie chleba

¹³ Gdy Jezus to usłyszał, oddalił się stamtąd w łodzi na miejsce pustynne, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. ¹⁴ Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych.
¹⁵ A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce to jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności!” ¹⁶ Lecz Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść!” ¹⁷ Odpowiedzieli Mu: „Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb”. ¹⁸ On rzekł: „Przynieście Mi je tutaj!” ¹⁹ Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. ²⁰ Jedli wszyscy do sytości, i zebrano z tego, co pozostało, dwanaście pełnych koszy ułomków. ²¹ Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.

Jezus chodzi po jeziorze

²² Zaraz też przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. ²³ Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. ²⁴ Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. ²⁵ Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. ²⁶ Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. ²⁷ Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!” ²⁸ Na to odezwał się Piotr: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!” ²⁹ A On rzekł: „Przyjdź!” Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Jezusa. ³⁰ Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: „Panie, ratuj mnie!” ³¹ Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: „Czemu zwątpiłeś, małej wiary?” ³² Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. ³³ Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”.

Uzdrowienia w Genezaret

³⁴ Gdy się przeprawiali, przyszli do ziemi Genezaret. ³⁵ Ludzie miejscowi, poznawszy Go, rozesłali [posłańców] po całej tamtejszej okolicy, znieśli do Niego wszystkich chorych ³⁶ i prosili, żeby przynajmniej frędzli Jego płaszcza mogli się dotknąć; a wszyscy, którzy się Go dotknęli, zostali uzdrowieni.