Biblia w rok – 6 marca

Czytania na 6 marca
Księga Liczb 11 – 12
Księga Hioba 34
Ewangelia wg św. Mateusza 13

*******

Księga Liczb 11 – 12

ETAPY MARSZU NA PUSTYNI

Tabeera

¹ Lecz lud zaczął szemrać przeciw Panu narzekając, że jest mu źle. Gdy to usłyszał Pan, zapłonął gniewem. Zapalił się przeciw nim ogień Pana i zniszczył ostatnią część obozu. ² Lud wołał do Mojżesza, a on wstawił się do Pana i wygasł ogień. ³ Dlatego też dano temu miejscu nazwę Tabeera, gdyż ogień Pana wśród nich zapłonął.

Narzekanie ludu

⁴ Tłum pospolitego ludu, który był wśród nich, ogarnęła żądza. Izraelici również zaczęli płakać, mówiąc: „Któż nam da mięsa, abyśmy jedli? ⁵ Wspominamy ryby, któreśmy darmo jedli w Egipcie, ogórki, melony, pory, cebulę i czosnek. ⁶ Tymczasem tu giniemy, pozbawieni tego wszystkiego. Oczy nasze nie widzą nic poza manną”. ⁷ Manna zaś była podobna do nasion kolendra i miała wygląd bdelium. ⁸ Ludzie wychodzili i zbierali ją, potem mełli w ręcznych młynkach albo tłukli w moździerzach. Gotowali ją w garnkach lub robili z niej podpłomyki; smak miała taki jak ciasto na oleju. ⁹ Gdy nocą opadała rosa na obóz, opadała równocześnie i manna. ¹⁰ Mojżesz usłyszał, że lud narzeka rodzinami – każda u wejścia do swego namiotu. Wtedy rozpalił się potężnie gniew Pana, a także wydało się to złe Mojżeszowi. ¹¹ Rzekł więc Mojżesz do Pana: „Czemu tak źle się obchodzisz ze sługą swoim, czemu nie darzysz mnie życzliwością i złożyłeś na mnie cały ciężar tego ludu? ¹² Czy to ja począłem ten lud w łonie albo ja go zrodziłem, żeś mi powiedział: „Noś go na łonie swoim, jak nosi piastunka dziecię, i zanieś go do ziemi, którą poprzysiągłem dać ich przodkom?” ¹³ Skądże wezmę mięsa, aby dać temu całemu ludowi? A przecież przeciw mnie podnoszą skargę i wołają: Daj nam mięsa do jedzenia! ¹⁴ Nie mogę już sam dłużej udźwignąć troski o ten lud, już mi nazbyt ciąży. ¹⁵ Skoro tak ze mną postępujesz, to raczej mnie zabij, jeśli darzysz mnie życzliwością, abym nie patrzył na swoje nieszczęście”.

Odpowiedź Pana

¹⁶ Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: „Zwołaj mi siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, o których wiesz, że są starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadź ich do Namiotu Spotkania; niech tam staną razem z tobą. ¹⁷ Wtedy Ja zstąpię i będę z tobą mówił; wezmę z ducha, który jest w tobie, i dam im, i będą razem z tobą dźwigać ciężar ludu, a ty go sam już więcej nie będziesz musiał dźwigać. ¹⁸ Ludowi zaś powiedz: Oczyśćcie się na jutro, a będziecie jeść mięso. Narzekaliście przed Panem i wołaliście: Kto nam da mięso, abyśmy jedli? O, jak nam dobrze było w Egipcie! Teraz da wam Pan mięso do jedzenia. ¹⁹ Będziecie je spożywać nie tylko przez jeden dzień albo dwa, albo pięć czy dziesięć lub dwadzieścia, ²⁰ lecz przez cały miesiąc, aż wam przez nozdrza wyjdzie i przejmie was wstrętem; odrzuciliście bowiem Pana, który jest pośrodku was, i narzekaliście przed Nim mówiąc: Dlaczego wyszliśmy z Egiptu?” ²¹ Odpowiedział Mojżesz: „Sześćset tysięcy mężów pieszych liczy ten lud, pośród którego jestem, a ty mówisz: Dam im mięso i jeść będą przez cały miesiąc! ²² Gdyby się zabiło dla nich wszystkie owce i woły, czyżby to wystarczyło? Albo gdyby się wszystkie ryby morskie złowiło, czyż będzie im dosyć?” ²³ Pan jednak odpowiedział Mojżeszowi: „Czyż ręka Pana jest zbyt krótka? Zobaczysz, czy mowa moja się spełni, czy też nie”.

Siedemdziesięciu starszych otrzymuje natchnienie prorockie

²⁴ I wyszedł Mojżesz, by oznajmić ludowi słowa Pana. Następnie zwołał siedemdziesięciu starszych ludu i ustawił ich wokół namiotu. ²⁵ A Pan zstąpił w obłoku i mówił z nim. Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak.
²⁶ Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich też zstąpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli więc w obozie w uniesienie prorockie. ²⁷ Przybiegł młodzieniec i doniósł Mojżeszowi: „Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie”. ²⁸ Jozue, syn Nuna, który od młodości swojej był w służbie Mojżesza, zabrał głos i rzekł: „Mojżeszu, panie mój, zabroń im!” ²⁹ Ale Mojżesz odparł: „Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha!” ³⁰ Po czym udał się Mojżesz razem ze starszymi z powrotem do obozu. ³¹ Podniósł się wiatr zesłany przez Pana i przyniósł od morza przepiórki, i zrzucił na obóz z obu jego stron na dzień drogi, i pokryły ziemię na dwa łokcie wysoko. ³² Ludzie byli na nogach przez cały dzień, przez noc i następny dzień, i zbierali przepiórki. Kto mało zebrał, przyniósł najmniej dziesięć chomerów. I rozłożyli je wokół obozu. ³³ Mięso jeszcze było między ich zębami, jeszcze nie przeżute, gdy już zapalił się gniew Pana przeciw ludowi i uderzył go Pan wielką plagą. ³⁴ Dlatego też nazwano to miejsce Kibrot-Hattaawa, bo tam pochowano ludzi, których opanowało pożądanie. ³⁵ Z Kibrot-Hattaawa ruszył lud do Chaserot i tam rozbili obóz.

Chaserot. Narzekania Miriam i Aarona

¹ Miriam i Aaron mówili źle przeciw Mojżeszowi z powodu Kuszytki, którą wziął za żonę. Rzeczywiście bowiem wziął za żonę Kuszytkę. ² Mówili: „Czyż Pan mówił z samym tylko Mojżeszem? Czy nie mówił również z nami?” A Pan to usłyszał. ³Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi. ⁴ I zwrócił się nagle Pan do Mojżesza, Aarona i Miriam: „Przyjdźcie wszyscy troje do Namiotu Spotkania”. I poszli wszyscy troje, ⁵ a Pan zstąpił w słupie obłoku, zatrzymał się u wejścia do namiotu i zawołał na Aarona i Miriam. Gdy obydwoje podeszli, ⁶ rzekł:
„Słuchajcie słów moich:
Jeśli jest u was prorok,
objawię mu się przez widzenia,
w snach będę mówił do niego.
⁷ Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem.
Uznany jest za wiernego w całym moim domu.
⁸ Twarzą w twarz mówię do niego –
w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte.
On też postać Pana ogląda.
Czemu ośmielacie się przeciwko memu słudze,
przeciwko Mojżeszowi, źle mówić?”
⁹ I zapalił się gniew Pana przeciw nim. Odszedł [Pan], ¹⁰ a obłok oddalił się od namiotu, lecz oto Miriam stała się nagle biała jak śnieg od trądu. Gdy Aaron do niej się zwrócił, spostrzegł, że była trędowata. ¹¹ Wtedy rzekł Aaron do Mojżesza: „Proszę, panie mój, nie karz nas za grzech, któregośmy się nierozważnie dopuścili i jesteśmy winni. ¹² Nie dopuść, by ona stała się jak martwy [płód], który na pół zgniły wychodzi z łona swej matki”. ¹³ Wtedy Mojżesz błagał głośno Pana: „O Boże, spraw, proszę, by znowu stała się zdrowa”. ¹⁴ Pan rzekł do Mojżesza: „Gdyby jej ojciec plunął w twarz, czyż nie musiałaby się przez siedem dni wstydzić? Tak ma być ona przez siedem dni wyłączona z obozu, a potem może znowu powrócić”. ¹⁵ Zgodnie z tym została Miriam na siedem dni wyłączona z obozu. Lud jednak nie ruszył dalej, zanim Miriam nie została przyjęta z powrotem. ¹⁶ Następnie lud wyruszył z Chaserot i rozbił obóz na pustyni Paran.

Księga Hioba 34

Druga mowa Elihu: Bóg wszystkich karze

Wezwanie do uwagi

¹ Dalej ciągnął Elihu, i rzekł:
² „Mędrcy, słuchajcie mych słów,
nastawcie, znawcy, swe uszy:
³ bo ucho odróżnia słowo,
a podniebienie smakuje pokarmy.
⁴ Szukajmy, co dla nas jest słuszne,
wspólnie rozważmy, co dobre.

Hiob rzuca obelgi

⁵ Bo Hiob powiedział: „Jestem bez zmazy,
a Bóg odebrał mi prawo:
⁶ wbrew prawu zostałem uznany za kłamcę,
nie goi się rana, a jestem bez winy”.
⁷ Kto jest podobny do Hioba,
co pije obelgi jak wodę,
⁸ razem z grzesznymi chce kroczyć
i z nieprawymi wspólną iść drogą?
⁹ Bo rzekł: „Nie zyskam nic na tym,
że żyję z Bogiem w przyjaźni”.

Światem rządzi sprawiedliwość

¹⁰ Więc posłuchajcie, rozumni mężowie:
Bóg jest daleki od grzechu,
Wszechmocny – od nieprawości.
¹¹ Według czynów każdemu zapłaci,
odda, kto na co zasłużył.
¹² Nie, Bóg nie działa zdradliwie
ni Wszechmocny praw niczyich nie łamie.

Bóg opiekuje się światem

¹³ Kto Jemu zlecił ziemię,
a kto założył cały świat?
¹⁴ Niech tylko zwróci uwagę,
niech życie i tchnienie odbierze,
¹⁵ a wszelkie ciało zaginie
i człowiek w pył się obróci.

Bezstronny władca

¹⁶ Posłuchaj, jeśliś rozumny,
i nadstaw ucha na moje słowa.
¹⁷ Czy mógłby rządzić wróg prawa?
Potępisz Mocarza sprawiedliwego?
¹⁸ Czy króla ktoś nazwie: „Nicponiu”,
lub możnych określi: „Zbrodniarze”?
¹⁹ On nie schlebia książętom,
bogacza nie stawia przed biednym,
bo wszyscy są dziełem rąk Jego.

Bóg zna sprawy człowiecze

²⁰ Wszak giną nagle wśród nocy,
burzy się naród – mijają,
ciemięzcę bez trudu się strąca.
²¹ Utkwił On swój wzrok w drogę ludzi
i widzi wszystkie ich kroki.
²² Nie ma ciemności ni mroku,
gdzie by się schował nieprawy.
²³ On człowiekowi nie ustala terminów,
by stanął przed Bożym sądem.
²⁴ Rozbija mocarzy bez dochodzenia,
a innych w ich miejsce osadza.

Nieprawość bywa karana

²⁵ Zna dokładnie ich występki.
Nocą ich niszczy i miażdży.
²⁶ Chłoszcze ich jako grzeszników,
na miejscu zewsząd widocznym:
²⁷ za to, że odeszli od Niego,
że dróg Jego wszystkich nie strzegli.
²⁸ Z ich winy Go doszedł krzyk biednych,
a On słucha wołania ubogich.

Niezmienny wyrok Boga

²⁹ Choć milczy, kto Go potępi,
gdy schowa się, kto Go zobaczy?
On patrzy na męża i naród,
³⁰ by nie rządził człowiek nieprawy
i nie był pułapką dla ludu.

Cierpliwość miłosiernego Boga

³¹ Lecz jeśli ktoś mówi do Boga:
„Zwiedziono mnie, nie chcę przestępstwa,
³² pokaż mi, czego nie widzę,
poprawię, co źle uczyniłem”,
³³ ty kary żądając – Nim gardzisz.
Gdy nie ja, lecz ty sam wybierasz,
więc wyjaw, co [o tym] sądzisz.

Hiob nie ma racji

³⁴ Powiedzą mi ludzie rozsądni
i człowiek mądry, co słucha:
³⁵ „Hiob nierozważnie przemawia,
to słowa nieprzemyślane”.
³⁶ Lecz Hioba zbadajmy dokładnie,
bo mówi jak ludzie bezbożni.
³⁷ Bunt dodaje do grzechu
i w ręce już przy nas klaszcze,
a przeciw Bogu mnoży słowa”.

Ewangelia wg św. Mateusza 13

NAUCZANIE W PRZYPOWIEŚCIACH

Przypowieść o siewcy

¹ Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. ² Wnet zebrały się koło Niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. ³ I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami:
„Oto siewca wyszedł siać. ⁴ A gdy siał, niektóre [ziarna] padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. ⁵ Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. ⁶ Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. ⁷ Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. ⁸ Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. ⁹ Kto ma uszy, niechaj słucha!”.

Cel przypowieści

¹⁰ Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: „Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?” ¹¹ On im odpowiedział: „Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. ¹² Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. ¹³ Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. ¹⁴ Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza:
Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie,
patrzeć będziecie, a nie zobaczycie.
¹⁵ Bo stwardniało serce tego ludu,
ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli,
żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli,
ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.
¹⁶ Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. ¹⁷ Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli.

Wyjaśnienie przypowieści o siewcy

¹⁸ Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy! ¹⁹ Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. ²⁰ Posiane na miejsce skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ²¹ ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. ²² Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. ²³ Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny”.

Przypowieść o chwaście

²⁴ Inną przypowieść im przedłożył: „Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. ²⁵ Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. ²⁶ A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. ²⁷ Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?” ²⁸ Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” ²⁹ A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. ³⁰ Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza””.

Przypowieść o ziarnku gorczycy i o zaczynie

³¹ Inną przypowieść im przedłożył: „Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. ³² Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach”.
³³ Powiedział im inną przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło”.
³⁴ To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. ³⁵ Tak miało się spełnić słowo Proroka:
Otworzę usta w przypowieściach,
wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata.

Wyjaśnienie przypowieści o chwaście

³⁶ Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: „Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście!” ³⁷ On odpowiedział: „Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. ³⁸ Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. ³⁹ Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. ⁴⁰ Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. ⁴¹ Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, ⁴² i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. ⁴³ Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

Przypowieść o skarbie i perle

⁴⁴ Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. ⁴⁵ Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. ⁴⁶ Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją.

Przypowieść o sieci

⁴⁷ Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. ⁴⁸ Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. ⁴⁹ Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych ⁵⁰ i wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
⁵¹ Zrozumieliście to wszystko?” Odpowiedzieli Mu: „Tak jest”. ⁵² A On rzekł do nich: „Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare”.

Jezus w Nazarecie

⁵³ Gdy Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd. ⁵⁴ Przyszedłszy do swego miasta rodzinnego, nauczał ich w synagodze, tak że byli zdumieni i pytali: „Skąd u Niego ta mądrość i cuda? ⁵⁵ Czyż nie jest On synem cieśli? Czy Jego Matce nie jest na imię Mariam, a Jego braciom Jakub, Józef, Szymon i Juda? ⁵⁶ Także Jego siostry czy nie żyją wszystkie u nas? Skądże więc ma to wszystko?” ⁵⁷ I powątpiewali o Nim. A Jezus rzekł do nich: „Tylko w swojej ojczyźnie i w swoim domu może być prorok lekceważony”. ⁵⁸ I niewiele zdziałał tam cudów, z powodu ich niedowiarstwa.