Biblia w rok – 5 czerwca

Czytania na 5 czerwca
1 Księga Królewska 21 – 22
Księga Psalmów 61
Ewangelia wg św. Jana 5

*******

1 Księga Królewska 21 – 22

Zgubny wpływ Izebel na króla Achaba

¹ Po tych wydarzeniach stało się, co następuje. Nabot z Jizreel miał winnicę <w Jizreel> obok pałacu Achaba, króla Samarii. ² Achab zatem zwrócił się do Nabota mówiąc: „Oddaj mi na własność twoją winnicę, aby została przerobiona dla mnie na ogród warzywny, gdyż ona przylega do mego domu. A ja za nią dam ci winnicę lepszą od tej, chyba że wydaje ci się słuszne, abym ci dał pieniądze jako zapłatę za nią”. ³ Nabot zaś odpowiedział: „Niech mnie broni Pan przed tym, bym miał ci oddać dziedzictwo mych przodków”. ⁴ Achab więc przyszedł do swego domu rozgoryczony i rozgniewany słowami, które Nabot z Jizreel wypowiedział do niego, a mianowicie: „Nie dam tobie dziedzictwa moich przodków”. Następnie położył się na swoim łożu, odwrócił twarz i nic nie jadł. ⁵ Niebawem przyszła do niego Izebel, jego żona, i zapytała go: „Czemu duch twój jest tak rozgoryczony, że nic nie jesz?” ⁶ On zaś jej odpowiedział: „Bo rozmawiałem z Nabotem z Jizreel. Powiedziałem mu: Sprzedaj mi twoją winnicę za pieniądze albo, jeśli chcesz, dam ci zamiast niej inną winnicę. A on powiedział: Nie dam tobie mojej winnicy”. ⁷ Na to rzekła do niego Izebel, jego żona: „To ty teraz tak sprawujesz rządy królewskie nad Izraelem? Wstań, jedz i bądź dobrej myśli. To ja ci dam winnicę Nabota z Jizreel”. ⁸ Potem w imieniu Achaba napisała listy i opieczętowała jego pieczęcią, a następnie wysłała do starszyzny i dostojników, którzy byli w mieście, sąsiadujących z Nabotem. ⁹ W listach tak napisała: „Ogłoście post i posadźcie Nabota przed ludem. ¹⁰ Posadźcie też naprzeciw niego dwóch ludzi nikczemnych, by zaświadczyli przeciw niemu, mówiąc: „Zbluźniłeś Bogu i królowi”. Potem go wyprowadźcie i kamienujcie tak, aby zmarł”. ¹¹ Jego współobywatele, starsi oraz dostojnicy, mieszkający w mieście, zrobili, jak im Izebel poleciła i jak było napisane w listach, które do nich wysłała. ¹² A więc ogłosili post i posadzili Nabota przed ludem. ¹³ Potem przyszło dwóch ludzi nikczemnych, którzy zasiadłszy wobec niego, zaświadczyli przeciw niemu, mówiąc: „Nabot zbluźnił Bogu i królowi”. Dlatego wyprowadzili go za miasto i ukamienowali go, wskutek czego zmarł. ¹⁴ Sami zaś posłali do Izebel, aby powiedzieć: „Nabot został ukamienowany i zmarł”. ¹⁵ Kiedy więc Izebel usłyszała, że Nabot został ukamienowany i zmarł, powiedziała Achabowi: „Wstań, weź w posiadanie winnicę Nabota z Jizreel, której nie zgodził się dać ci za pieniądze, bo Nabot nie żyje, lecz umarł”. ¹⁶ Kiedy tylko Achab usłyszał, że Nabot umarł, zaraz wstał, aby zejść do winnicy Nabota z Jizreel i wziąć ją w posiadanie.

Eliasz w imieniu Pana karci Achaba

¹⁷ Wtedy Pan skierował słowo do Eliasza z Tiszbe: ¹⁸ „Wstań i zejdź na spotkanie Achaba, króla izraelskiego. Jest on właśnie w Samarii, w winnicy Nabota, do której zszedł, aby wziąć ją w posiadanie. ¹⁹ I powiesz mu: „Tak mówi Pan: Czyż nie dokonałeś mordu, a nadto zagrabiłeś [winnicę]?” Potem powiesz mu: „Tak mówi Pan: Tam, gdzie psy wylizały krew Nabota, będą lizały psy również i twoją krew””. ²⁰ Achab odpowiedział na to Eliaszowi: „Już znalazłeś mnie, mój wrogu?” Wówczas [Eliasz] rzekł: „Znalazłem, bo zaprzedałeś się, żeby czynić to, co jest złe w oczach Pana, <aby Go obrażać>. ²¹ Oto Ja sprowadzę na ciebie nieszczęście, gdyż wymiotę i wytępię z domu Achaba nawet chłopca, niewolnika i wolnego w Izraelu, ²² i postąpię z twoim rodem, jak z rodem Jeroboama, syna Nebata, i jak z rodem Baszy, syna Achiasza, za to, że Mnie do gniewu pobudziłeś i ponadto doprowadziłeś do grzechu Izraela. ²³ Również i o Izebel tak mówi Pan: Psy będą żarły Izebel pod murem Jizreel. ²⁴ Zmarłego z rodu Achaba w mieście będą żarły psy, a zmarłego w polu będą żarły ptaki powietrzne”. ²⁵ Naprawdę, nie było nikogo, kto by tak, jak Achab, zaprzedał się, aby czynić to, co jest złe w oczach Pana. Albowiem do tego skłoniła go żona jego Izebel. ²⁶ Bardzo haniebnie postępował, służąc bożkom; zupełnie tak, jak to czynili Amoryci, których Pan wydziedziczył na rzecz Izraelitów. ²⁷ Kiedy Achab usłyszał te słowa, rozdarł szaty i włożył wór na ciało oraz pościł. Kładł się też spać w worze i chodził pokornie. ²⁸ Wtedy Pan skierował słowo do Eliasza z Tiszbe: ²⁹ „Zapewne zobaczyłeś, że Achab upokorzył się przede Mną? Dlatego że upokorzył się przede Mną, nie dopuszczę nieszczęścia za jego życia. Nieszczęście dopuszczę na jego ród za życia jego syna”.

Ostatnia wojna i śmierć króla Achaba

¹ Przez trzy lata panował pokój, nie było wojny między Aramem a Izraelem. ² W trzecim roku król judzki Jozafat odwiedził króla izraelskiego. ³ Wówczas król izraelski rzekł do swoich sług: „Czyż nie wiecie, że Ramot w Gileadzie do nas należy? A my nie kwapimy się do odebrania go królowi Aramu!” ⁴ Następnie zwrócił się do Jozafata: „Czy pójdziesz ze mną na wojnę o Ramot w Gileadzie?” Jozafat zaś odpowiedział królowi Izraela: „Ja tak, jak i ty; lud mój, jak i twój lud, konie moje, jak i twoje konie”. ⁵ Ponadto Jozafat rzekł królowi izraelskiemu: „Najpierw zapytaj, proszę, o słowo Jahwe!” ⁶ Król więc izraelski zgromadził około czterystu proroków i rzekł do nich: „Czy powinienem wyruszyć na wojnę o Ramot w Gileadzie, czy też powinienem tego zaniechać?” A oni odpowiedzieli: „Wyruszaj, z pewnością Pan da je w ręce króla”. ⁷ Jednak Jozafat rzekł: „Czy nie ma tu jeszcze jakiegoś proroka Pańskiego, abyśmy mogli przez niego zapytać?” ⁸ Na to król izraelski odrzekł Jozafatowi: „Jest jeszcze jeden mąż, przez którego można zapytać Pana, ale ja go nienawidzę, bo nie prorokuje mi dobrze, tylko źle. To jest Micheasz, syn Jimli”. Wtedy Jozafat powiedział: „Nie mów tak, królu!” ⁹ Zawołał więc król izraelski któregoś dworzanina i rzekł: „Pospiesz się po Micheasza, syna Jimli!” ¹⁰ Król izraelski i Jozafat, król judzki, ubrani w szaty królewskie siedzieli na swoich tronach na placu u wrót bramy Samarii, a przed nimi prorokowali wszyscy prorocy.¹¹ Sedecjasz, syn Kenaany, sporządził sobie rogi żelazne i powiedział: „Tak mówi Pan: Nimi będziesz bódł Aram aż do ich wytępienia”. ¹² I wszyscy prorocy podobnie prorokowali, mówiąc: „Idź na Ramot w Gileadzie i zwyciężaj! Pan da je w ręce króla”. ¹³ Ten zaś posłaniec, który poszedł zawołać Micheasza, powiedział mu tak: „Zauważ! Przepowiednie tych proroków są jednozgodnie pomyślne dla króla. Niechże więc twoja przepowiednia będzie jak każdego z nich taką, żebyś zapowiedział powodzenie”. ¹⁴ Wówczas Micheasz odrzekł: „Na życie Pana! Na pewno będę mówił to, co Pan mi powie”. ¹⁵ Potem przyszedł przed króla. Wtedy się król do niego odezwał: „Micheaszu! Czy powinniśmy wyruszyć na wojnę o Ramot w Gileadzie, czy też powinniśmy tego zaniechać?” Wtedy do niego przemówił: „Wyruszaj i zwyciężaj, a Pan da je w ręce króla”. ¹⁶ Król zaś mu powiedział: „Ile razy ja cię mam zaklinać, żebyś mi mówił tylko prawdę w imieniu Pana?” ¹⁷ Wówczas rzekł:
„Ujrzałem całego Izraela rozproszonego po górach, jak owce bez pasterza, i Pan rzekł: Nie ma nad nimi pana. Niech wróci każdy w pokoju do swego domu”.
¹⁸ Wtedy król izraelski zwrócił się Jozafata: „Czyż ci nie powiedziałem? Nie prorokuje mi pomyślności, tylko nieszczęścia”. ¹⁹ Tamten zaś dalej mówił: „Dlatego słuchaj wyroku Pańskiego! Ujrzałem Pana siedzącego na swym tronie, a stały przy Nim po Jego prawej i po lewej stronie wszystkie zastępy niebieskie. ²⁰ Wówczas Pan rzekł: „Kto zwiedzie Achaba, aby poszedł i poległ w Ramot w Gileadzie?” Gdy zaś jeden rzekł tak, a drugi mówił inaczej, ²¹ wystąpił pewien duch i stanąwszy przed Panem, powiedział: „Ja go zwiodę”. Wtedy Pan rzekł do niego: „Jak?” ²² On zaś odrzekł: „Wyjdę i stanę się duchem kłamstwa w ustach wszystkich jego proroków”. Wówczas rzekł: „Możesz zwieść, to ci się uda. Idź i tak uczyń!” ²³ Dał więc Pan teraz ducha kłamstwa w usta tych wszystkich twoich proroków. A na ciebie Pan ma zesłać nieszczęście”. ²⁴ Wtedy Sedecjasz, syn Kenaany, podszedł i uderzył Micheasza w policzek, mówiąc: „Którędyż to duch Pański odszedł ode mnie, aby mówić z tobą?” ²⁵ A Micheasz odrzekł: „Oto ty sam zobaczysz tego dnia, kiedy będziesz przechodził z ukrycia w ukrycie, aby się schować”. ²⁶ Król izraelski zaś rozkazał: „Weź Micheasza i każ go zaprowadzić do Amona, dowódcy miasta, i do syna królewskiego, Joasza, ²⁷i powiedz: „Tak rzekł król: Wtrąćcie go do więzienia i żywcie go chlebem i wodą jak najskąpiej aż do mego powrotu w pokoju””. ²⁸ Na to Micheasz powiedział: „Gdybyś miał powrócić w pokoju, to znaczyłoby, że Pan nie mówił przeze mnie”. <I dodał: „Słuchajcie wszystkie narody!”> ²⁹ Jednak król izraelski i Jozafat, król judzki, wyruszyli na Ramot w Gileadzie. ³⁰ [Tam] król izraelski powiedział Jozafatowi: „Zanim pójdę w bój, przebiorę się, ty zaś wdziej swoje szaty!” Następnie król izraelski przebrał się i dopiero wtedy przystąpił do walki. ³¹ A król Aramu swoim trzydziestu dwu dowódcom rydwanów wydał taki rozkaz: „Nie walczcie ani z małym, ani z wielkim, tylko z samym królem izraelskim”. ³² Toteż kiedy dowódcy rydwanów zobaczyli Jozafata, powiedzieli: „Ten jest królem izraelskim”. Wtedy otoczyli go, aby z nim walczyć. Wówczas Jozafat wydał okrzyk bojowy. ³³ Kiedy dowódcy rydwanów spostrzegli, że nie jest on królem izraelskim, zawrócili od niego. ³⁴ A pewien człowiek naciągnął łuk i przypadkiem ugodził króla izraelskiego między spojenia pancerza. Powiedział więc król swojemu woźnicy: „Zawróć i wywieź mnie spośród wojska, bo zostałem zraniony”. ³⁵ Tego dnia rozgorzała walka, a król utrzymał się stojąc na rydwanie naprzeciw Aramejczyków. Wieczorem zaś zmarł, a krew rany ściekała do wnętrza rydwanu. ³⁶ O zachodzie słońca obóz obiegło wołanie: „Każdy do swego miasta i każdy do swego kraju! ³⁷ Król zmarł!” A potem powrócili do Samarii. Następnie pogrzebano króla w Samarii. ³⁸ Potem obmyto rydwan nad sadzawką Samarii. Wtedy psy zlizały z niego krew, a nierządnice obmyły według zapowiedzi, którą wyrzekł Pan. ³⁹ A czyż pozostałe dzieje Achaba i wszystko, co uczynił, oraz dom z kości słoniowej, który zbudował, nie są opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? ⁴⁰ Achab spoczął przy swoich przodkach, a syn jego Ochozjasz został w jego miejsce królem.

Panowanie Jozafata w Judzie (870-848)

⁴¹ Jozafat, syn Asy, objął władzę w Judzie w czwartym roku Achaba, króla izraelskiego. ⁴² W chwili objęcia rządów Jozafat miał trzydzieści pięć lat, a królował w Jerozolimie dwadzieścia pięć lat. Jego matce było na imię Azuba – córka Szilchiego. ⁴³Poszedł on we wszystkim drogą swego ojca, Asy. Nie zboczył z niej starając się czynić to, co słuszne w oczach Pańskich. ⁴⁴ Tylko wyżyn nie usunięto. Lud składał jeszcze ofiary całopalne i kadzielne na wyżynach. ⁴⁵ Jozafat zachował pokój z królem izraelskim. ⁴⁶ A czyż pozostałe dzieje Jozafata i dzielność, jaką okazał i z jaką walczył, nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy? ⁴⁷ Usunął też z kraju resztę uprawiających nierząd sakralny, który trwał za czasów jego ojca. ⁴⁸ Kiedy w Edomie nie było króla, ustanowił króla. ⁴⁹ Jozafat wystawił flotę dalekomorską, aby płynęła do Ofiru po złoto. Jednak nie popłynęła, bo uległa rozbiciu pod Esjon-Geber. ⁵⁰ Wtedy Ochozjasz, syn Achaba, powiedział Jozafatowi: „Niech moi słudzy idą na okręty z twoimi sługami!” Ale Jozafat nie chciał. ⁵¹ Jozafat spoczął przy swoich przodkach i został pochowany przy swoich przodkach w Mieście Dawida, swego praojca, a jego syn, Joram, został w jego miejsce królem.

Panowanie króla Ochozjasza w Izraelu (854-853)

⁵² Ochozjasz, syn Achaba, objął władzę w Samarii w siedemnastym roku [panowania] Jozafata, króla judzkiego, i królował w Izraelu dwa lata. ⁵³ Czynił to, co jest złe w oczach Pańskich, bo poszedł drogą swego ojca i drogą swej matki oraz drogą Jeroboama, syna Nebata, który doprowadził Izraela do grzechu. ⁵⁴ Poszedł bowiem na służbę Baala i oddawał mu pokłon, czym rozdrażnił Pana, Boga Izraela, zupełnie tak, jak uczynił jego ojciec.

Księga Psalmów 61

PSALM 61(60)

Modlitwa wygnańca

¹ Kierownikowi chóru. Na instrumentach strunowych. Dawidowy.
² Słuchaj, o Boże, mojego wołania,
zważ na moją modlitwę!
³ Wołam do Ciebie
z krańców ziemi,
gdy słabnie moje serce:
na skałę zbyt dla mnie wysoką
wprowadź mnie,
⁴ bo Ty jesteś dla mnie obroną,
wieżą warowną przeciwko wrogowi.
⁵ Chciałbym zawsze mieszkać w Twoim przybytku,
uciekać się pod cień Twoich skrzydeł!

⁶ Bo Ty, o Boże, wysłuchujesz mych ślubów
i wypełniasz życzenia tych, co się boją Twojego imienia.
⁷ Przymnażaj dni do dni króla,
lata jego przedłuż z pokolenia na pokolenia!
⁸ Niech na wieki króluje przed Bogiem;
ześlij łaskę i wierność, aby go strzegły.
⁹ Wówczas będę zawsze imię Twe opiewał
i dnia każdego wypełniał me śluby.

Ewangelia wg św. Jana 5

DRUGI POBYT ŚWIĄTECZNY W JEROZOLIMIE

Uzdrowienie chromego nad sadzawką

¹ Potem nastąpiło święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. ² W Jerozolimie zaś znajduje się sadzawka Owcza, nazwana po hebrajsku Betesda, zaopatrzona w pięć krużganków. ³ Wśród nich leżało mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych, <którzy czekali na poruszenie się wody. ⁴ Anioł bowiem zstępował w stosownym czasie i poruszał wodę. A kto pierwszy wchodził po poruszeniu się wody, doznawał uzdrowienia niezależnie od tego, na jaką cierpiał chorobę>. ⁵ Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. ⁶ Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już długi czas, rzekł do niego: „Czy chcesz stać się zdrowym?” ⁷ Odpowiedział Mu chory: „Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. Gdy ja sam już dochodzę, inny wchodzi przede mną”. ⁸ Rzekł do niego Jezus: „Wstań, weź swoje łoże i chodź!” ⁹ Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje łoże i chodził.
Jednakże dnia tego był szabat. ¹⁰ Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: „Dziś jest szabat, nie wolno ci nieść twojego łoża”. ¹¹ On im odpowiedział: „Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje łoże i chodź”. ¹² Pytali go więc: „Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź?” ¹³ Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu.
¹⁴ Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: „Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło”. ¹⁵ Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. ¹⁶ I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w szabat. ¹⁷ Lecz Jezus im odpowiedział: „Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam”. ¹⁸ Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.

Apologia Jezusa

¹⁹ W odpowiedzi na to Jezus im mówił: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. ²⁰ Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili. ²¹ Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. ²² Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, ²³ aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. ²⁴ Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. ²⁵ Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. ²⁶ Podobnie jak Ojciec ma życie w sobie, tak również dał Synowi: mieć życie w sobie samym. ²⁷ Przekazał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. ²⁸ Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, w której wszyscy, którzy spoczywają w grobach, usłyszą głos Jego: ²⁹ a ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie życia; ci, którzy pełnili złe czyny – na zmartwychwstanie potępienia. ³⁰ Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Tak, jak słyszę, sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy; nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał.
³¹ Gdybym Ja wydawał świadectwo o sobie samym, sąd mój nie byłby prawdziwy. ³² Jest przecież ktoś inny, kto wydaje sąd o Mnie; a wiem, że sąd, który o Mnie wydaje, jest prawdziwy. ³³ Wysłaliście poselstwo do Jana i on dał świadectwo prawdzie. ³⁴ Ja nie zważam na świadectwo człowieka, ale mówię to, abyście byli zbawieni. ³⁵ On był lampą, co płonie i świeci, wy zaś chcieliście radować się krótki czas jego światłem.
³⁶ Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wykonania; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. ³⁷ Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza; ³⁸ nie macie także słowa Jego, trwającego w was, bo wyście nie uwierzyli w Tego, którego On posłał. ³⁹ Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. ⁴⁰ A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. ⁴¹ Nie odbieram chwały od ludzi, ⁴² ale wiem o was, że nie macie w sobie miłości Boga. ⁴³ Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie. Gdyby jednak przybył kto inny we własnym imieniu, to byście go przyjęli. ⁴⁴ Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? ⁴⁵ Nie mniemajcie jednak, że to Ja was oskarżę przed Ojcem. Waszym oskarżycielem jest Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję. ⁴⁶ Gdybyście jednak uwierzyli Mojżeszowi, to byście i Mnie uwierzyli. O Mnie bowiem on pisał. ⁴⁷ Jeżeli jednak jego pismom nie wierzycie, jakżeż moim słowom będziecie wierzyli?”