Biblia w rok – 21 maja

Czytania na 21 maja
2 Księga Samuela 15 – 16
Mądrość Syracha 51
2 List do Koryntian 13

*******

2 Księga Samuela 15 – 16

Bunt Absaloma

¹ Potem Absalom sprawił sobie rydwan i konie, pięćdziesięciu zaś ludzi biegało przed nim. ² Absalom rano zwykł zasiadać obok drogi wiodącej do bramy. Każdego, kto z jakąś sprawą udawał się do króla, by ją rozsądził, wołał Absalom do siebie i pytał: „Z którego jesteś miasta?” Ten odpowiadał: „Sługa twój jest z takiego a takiego pokolenia izraelskiego”. ³ Wtedy Absalom mówił mu: „Patrz, sprawa twoja jest jasna i słuszna, ale u króla nie znajdziesz nikogo, kto by cię wysłuchał”. ⁴ Potem mówił Absalom: „O, któż mię ustanowi sędzią nad krajem? Przychodziliby do mnie wszyscy, którzy mają sprawy sporne i sądowe, a ja wydawałbym sprawiedliwe wyroki”. ⁵ A gdy ktoś się zbliżał, aby mu oddać pokłon, podawał mu rękę, ściskał i całował. ⁶ Absalom postępował w ten sposób wobec każdego Izraelity, który przychodził po sprawiedliwość do króla. Tak Absalom zjednywał sobie serca ludu izraelskiego.
⁷ Po upływie czterech lat rzekł Absalom do króla: „Pozwól mi pójść wypełnić w Hebronie ślub, jaki złożyłem Panu. ⁸ Przebywając w Geszur w Syrii złożył sługa twój obietnicę: Jeżeli Pan sprawi, że powrócę do Jerozolimy, wtedy oddam hołd Panu”. ⁹Król odpowiedział mu: „Idź w pokoju!” On zaś powstawszy, udał się do Hebronu.
¹⁰ Absalom skierował tajnych posłańców do pokoleń izraelskich, żeby mówili: „Gdy tylko posłyszycie dźwięk trąby, wołajcie: „Absalom został królem w Hebronie””. ¹¹ Z Absalomem na jego wezwanie wyruszyło z Jerozolimy dwustu ludzi, nie wiedząc w prostocie swej o niczym. ¹² Kiedy Absalom składał ofiarę, posłał również, <by wezwano> z rodzinnego miasta Gilo Achitofela Gilonitę, doradcę Dawida. W ten sposób wzmagało się sprzysiężenie, a otoczenie Absaloma się powiększało.

Ucieczka Dawida

¹³ Wtedy doszła wieść do Dawida: „Serca ludzi z Izraela zwróciły się do Absaloma”. ¹⁴ Wtedy Dawid dał rozkaz wszystkim swym sługom przebywającym wraz z nim w Jerozolimie: „Wstańcie! Uchodźmy, gdyż nie znajdziemy ocalenia przed Absalomem. Spiesznie uciekajcie, ażeby nas nie napadł znienacka, nie sprowadził na nas niedoli i ostrzem miecza nie wygładził mieszkańców miasta”. ¹⁵ Słudzy królewscy odpowiedzieli królowi: „We wszystkim, co rozkaże pan nasz, król, słudzy twoi będą z tobą”. ¹⁶ I wyruszył król pieszo, a za nim cały jego dom. Pozostawił jednak król dziesięć nałożnic, aby pilnowały pałacu. ¹⁷ Wyruszył więc król pieszo, a wszyscy ludzie w ślad za nim. Przy ostatnim domu zatrzymali się. ¹⁸ Przechodzili obok niego wszyscy słudzy: wszyscy Keretyci, wszyscy Peletyci, wszyscy Gittyci, którzy przybyli z Gat w liczbie sześciuset ludzi, przeszli przed królem. ¹⁹ I zapytał król Ittaja Gittytę: „Czemuż i ty idziesz razem z nami? Wróć i pozostań przy [nowym] królu, przecież jesteś cudzoziemcem, a nawet jesteś wygnańcem ze swojej ojczyzny. ²⁰ Wczoraj przyszedłeś, a dziś miałbyś iść, aby tułać się z nami, gdy ja sam idę bez celu? Raczej wróć, zabierając z sobą braci. <Niechaj Pan okazuje ci> miłość i wierność!” ²¹ Ittaj jednak odpowiedział królowi: „Na życie Pana, na życie pana mego, króla: w miejscu, gdzie znajdzie się pan mój, król, czy to na śmierć, czy życie, tam będzie sługa twój”. ²² Odrzekł Dawid Ittajowi: „A więc idź naprzód!” Ittaj Gittyta poszedł więc dalej ze wszystkimi swoimi ludźmi i dziećmi, które były przy nim. ²³ Cała okolica głośno płakała, gdy lud przeciągał. Król przeprawił się przez potok Cedron, a cały lud przechodził <obok niego w kierunku pustyni>. ²⁴ Był tam i Sadok, a razem z nim wszyscy lewici, którzy nieśli Arkę Przymierza Bożego. I postawili Arkę Bożą obok Abiatara, aż cały lud wyszedł z miasta. ²⁵ Król powiedział Sadokowi: „Zanieś z powrotem Arkę Bożą do miasta! Jeżeli Pan będzie mnie darzył życzliwością, to przywróci mię, tak że znów będę mógł ją zobaczyć razem z przybytkiem, ²⁶ jeżeli jednak powie: Nie znajduję w tobie upodobania – oto jestem – niech czyni ze mną co uzna za słuszne!” ²⁷ Rzekł jeszcze król do kapłana Sadoka: „Patrz! Wróć w pokoju do miasta wraz z synem swym Achimaasem i z Jonatanem, synem Abiatara – obydwaj wasi synowie niech wrócą z wami. ²⁸ Patrzcie jednak: czekam na pustynnych równinach, dopóki nie nadejdzie od was dla mnie słowo z wiadomościami”.²⁹ Sadok i Abiatar zabrali Arkę Bożą do Jerozolimy i tam pozostali. ³⁰ Dawid tymczasem wstępował na Górę Oliwną. Wchodził na nią płacząc i mając głowę zasłoniętą. Szedł boso. Również wszyscy ludzie, którzy mu towarzyszyli, zasłonili swe głowy i wstępując na górę płakali.
³¹ Tymczasem dotarła do Dawida wiadomość: „Achitofel jest wraz ze spiskowcami przy Absalomie”. Dawid wołał: „O Panie! Racz udaremnić rady Achitofela!” ³² I oto gdy Dawid dotarł do szczytu [góry], gdzie oddawano pokłon Bogu, wyszedł naprzeciw niego Chuszaj Arkijczyk, mający na sobie podarte odzienie, a głowę posypaną ziemią. ³³ Dawid rzekł do niego: „Jeżeli ze mną pójdziesz dalej, będziesz mi tylko ciężarem, ³⁴ jeśli natomiast wrócisz do miasta i powiesz Absalomowi: „Sługą twym jestem – królu! Jak byłem sługą twego ojca, tak teraz pragnę być twoim sługą” – możesz wtedy na moją korzyść zniweczyć radę Achitofela. ³⁵ Przecież tam będą z tobą Sadok i Abiatar – kapłani. O każdej sprawie, którą usłyszysz z domu królewskiego, doniesiesz kapłanom Sadokowi i Abiatarowi. ³⁶ Tam przebywają dwaj synowie: Achimaas Sadoka i Jonatan Abiatara: za ich pośrednictwem możecie mi przekazać każdą nowinę, którą usłyszycie”. ³⁷ Chuszaj, przyjaciel Dawida, przybył do miasta równocześnie z wejściem Absaloma do Jerozolimy.

¹ Kiedy Dawid zszedł trochę niżej szczytu, wyszedł naprzeciw niego Siba, sługa Meribbaala, a za nim para objuczonych osłów. Było na nich dwieście chlebów, sto gron rodzynek, sto placków figowych i bukłak wina. ² Król zapytał Sibę: „Po co to?” Siba odpowiedział: „Osły niech służą do noszenia królewskiej rodziny, chleb i placki figowe na posiłek dla służby, wino zaś za napój dla odczuwających znużenie na pustyni”. ³ Zapytał król: „A gdzie syn twojego pana?” Siba odrzekł królowi: „Pozostał w Jerozolimie, gdyż twierdził: „Dziś zwróci mi dom Izraela królestwo mojego ojca””. ⁴ Król powiedział do Siby: „Oto twoje jest wszystko, co należało do Meribbaala”. Odrzekł Siba: „Oddaję ci pokłon, obyś darzył mnie życzliwością, panie mój, królu!”
⁵ Król Dawid przybył do Bachurim. A oto wyszedł stamtąd pewien człowiek. Był on z rodziny należącej do domu Saula. Nazywał się Szimei, syn Gery. Posuwając się naprzód, przeklinał ⁶ i obrzucał kamieniami Dawida oraz wszystkie sługi króla Dawida, chociaż był z nim po prawej i po lewej stronie cały lud i wszyscy bohaterowie. ⁷ Szimei przeklinając wołał w ten sposób: „Precz, precz, krwawy człowieku i niegodziwcze! ⁸ Na ciebie Pan zrzucił odpowiedzialność za krew rodziny Saula, w miejsce którego zostałeś królem. Królestwo twoje oddał Pan w ręce Absaloma, twojego syna. Teraz ty sam jesteś w utrapieniu, bo jesteś człowiekiem krwawym”. ⁹ Odezwał się do króla Abiszaj, syn Serui: „Dlaczego ten zdechły pies przeklina pana mego, króla? Pozwól, że podejdę i utnę mu głowę”. ¹⁰ Król odpowiedział: „Co ja mam z wami zrobić, synowie Serui? Jeżeli on przeklina, to dlatego, że Pan mu powiedział: „Przeklinaj Dawida!” Któż w takim razie może mówić: „Czemu to robisz?”” ¹¹ Potem zwrócił się Dawid do Abiszaja i do wszystkich swoich sług: „Mój własny syn, który wyszedł z wnętrzności moich, nastaje na moje życie. Cóż dopiero ten Beniaminita? Pozostawcie go w spokoju, niech przeklina, gdyż Pan mu na to pozwolił. ¹² Może wejrzy Pan na moje utrapienie i odpłaci mi dobrem za to dzisiejsze przekleństwo”. ¹³ I tak Dawid posuwał się naprzód wraz ze swymi ludźmi. Szimei natomiast szedł zboczem wzniesienia obok i przeklinał, ciskając kamieniami i rzucając ziemią. ¹⁴ Król i cały lud przy nim będący przybył wreszcie znużony… i tam odpoczął.

Absalom w Jerozolimie

¹⁵ Absalom i cały lud, <mężowie z> Izraela – weszli do Jerozolimy. Achitofel był razem z nim. ¹⁶ Gdy Chuszaj Arkijczyk, przyjaciel Dawida, przyszedł do Absaloma, wołał do niego: „Niech żyje król! Niech żyje król!” ¹⁷ Absalom pytał Chuszaja: „Taka twoja miłość do przyjaciela? Dlaczego nie poszedłeś za swym przyjacielem?” ¹⁸ Chuszaj dał odpowiedź Absalomowi: „Nie. Kogo bowiem wybrał Pan i lud wraz z całym Izraelem, przy nim i ja jestem, przy nim pozostanę. ¹⁹ Po drugie: Komuż będę służyć? Czy nie jego synowi? Jak służyłem twemu ojcu, tak będę służył tobie”. ²⁰ Potem Absalom rzekł do Achitofela: „Dajcie swoją radę, co mamy czynić?” ²¹ Achitofel odpowiedział Absalomowi: „Wejdź do nałożnic swojego ojca, które pozostawił, by pilnowały domu. Gdy posłyszy cały Izrael, że zostałeś znienawidzony przez ojca, umocnią się wtedy ręce wszystkich twoich zwolenników”. ²² Rozpięto więc Absalomowi namiot na tarasie. Absalom wszedł do nałożnic swego ojca na oczach całego Izraela.
²³ Rada Achitofela, której on udzielał, w tym czasie znaczyła tyle, co słowo Boże. Tyle znaczyła każda rada Achitofela zarówno dla Dawida, jak i dla Absaloma.

Mądrość Syracha 51

DODATKI

Hymn pochwalny ocalonego

¹ Wychwalać Cię będę, Panie, Królu,
i wysławiać Ciebie, Boga, Zbawiciela mego.
Wychwalać chcę imię Twoje,
² ponieważ podporą i pomocnikiem stałeś się dla mnie.
Ochroniłeś ciało moje od zguby,
od sieci oszczerczego języka
i od warg wypowiadających kłamstwo;
a wobec przeciwników
stałeś się pomocnikiem i wybawiłeś mię,
³ według wielkości miłosierdzia i Twego imienia,
od pokąsania przez tych, co są gotowi mnie połknąć,
od ręki szukających mej duszy,
z wielu utrapień, jakich doznałem,
⁴ od uduszenia w ogniu, który mnie otacza,
i z środka ognia, który nie ja zapaliłem,
⁵ z głębokich wnętrzności Szeolu,
od języka nieczystego i od słowa kłamliwego,
⁶ od oszczerstwa języka przewrotnego wobec króla.
Dusza moja zbliżyła się aż do śmierci,
a życie moje byli blisko Szeolu, na dole.
⁷ Ze wszystkich stron otoczyli mnie i nie znalazłem wspomożyciela,
rozglądałem się za pomocą od ludzi, ale nie przyszła.
⁸ Wówczas wspomniałem na miłosierdzie Twoje, Panie,
i na dzieła Twoje, te od wieków –
że wybawiasz tych, którzy cierpliwie czekają na Ciebie,
i wyzwalasz ich z ręki nieprzyjaciół.
⁹ Podniosłem z ziemi mój głos błagalny
i prosiłem o uwolnienie od śmierci.
¹⁰ Wzywałem Pana: „Ojcem moim jesteś
i mocarzem, który mnie wyzwoli.
Nie opuszczaj w dniach udręki,
a w czasie przewagi pysznych – bez pomocy!
Wychwalać będę bez przerwy Twoje imię
i opiewać je będę w uwielbieniu”.
¹¹ I prośba moja została wysłuchana.
Wybawiłeś mnie bowiem z zagłady
i wyrwałeś z przygody złowrogiej.
¹² Dlatego będę Cię wielbił i wychwalał,
i błogosławił imieniu Pańskiemu.

Autor o szukaniu mądrości

¹³ Będąc jeszcze młodym, zanim zacząłem podróżować,
szukałem jawnie mądrości w modlitwie.
¹⁴ U bram świątyni prosiłem o nią
i aż do końca szukać jej będę.
¹⁵ Z powodu [jej] kwiatów, jakby dojrzewającego winogrona,
serce me w niej się rozradowało,
noga moja wstąpiła na prostą drogę,
od młodości mojej idę jej śladami.
¹⁶ Nakłoniłem tylko trochę ucha mego, a już ją otrzymałem
i znalazłem dla siebie rozległą wiedzę.
¹⁷ Postąpiłem w niej,
a Temu, który mi dał mądrość, chcę oddać cześć.
¹⁸ Postanowiłem bowiem wprowadzić ją w czyn,
zapłonąłem gorliwością o dobro i nie doznałem wstydu.
¹⁹ Dusza moja walczyła o nią
i z całą starannością usiłowałem zachować Prawo;
ręce wyciągałem w górę,
a błędy przeciwko niej opłakiwałem.
²⁰ Skierowałem ku niej moją duszę
i znalazłem ją dzięki czystości;
z nią od początku zyskałem rozum,
dlatego nie będę opuszczony.
²¹ Wnętrze moje poruszyło się, aby jej szukać,
i był to dla mnie zysk wspaniały.
²² Dał mi Pan język, jako zapłatę dla mnie,
i będę Go nim chwalił.
²³ Zbliżcie się do mnie, wy, którym brak wykształcenia,
i zatrzymajcie się w domu nauki.
²⁴ Na cóż, powiedzcie, pozbawiać się tego,
za czym dusze wasze tak bardzo tęsknią?
²⁵ Otworzyłem usta i mówię:
Kupujcie sobie bez pieniędzy.
²⁶ Włóżcie kark wasz pod jarzmo
i niech otrzyma dusza wasza naukę:
aby ją znaleźć, nie trzeba szukać daleko.
²⁷ Patrzcie oczami: mało się natrudziłem,
a znalazłem dla siebie wielki odpoczynek.
²⁸ Za naukę dajcie wielką ilość srebra,
a zyskacie z nią bardzo wiele złota.
²⁹ Niech się raduje dusza wasza w miłosierdziu Pana
i nie wstydźcie się Jego chwały!
³⁰ Wypełnijcie dzieło wasze przed czasem,
a da wam nagrodę w porze oznaczonej.

Podpis:
MĄDROŚĆ JEZUSA, SYNA SYRACHA

2 List do Koryntian 13

¹ Oto teraz po raz trzeci wyruszam do was. Na ustach dwu albo trzech świadków zawiśnie cała sprawa. ² Zapowiedziałem to już i teraz zapowiadam – jako obecny za drugim razem, a nieobecny teraz – tym, którzy już przedtem grzeszyli, i wszystkim innym, że gdy znów przyjdę, nie będę oszczędzał [nikogo]. ³ Usiłujecie bowiem doświadczyć Chrystusa, który przeze mnie przemawia, a nie jest słaby wobec was, lecz ukazuje w was moc swoją. ⁴ Chociaż bowiem został ukrzyżowany wskutek słabości, to jednak żyje dzięki mocy Bożej. I my także niemocni jesteśmy w Nim, ale żyć będziemy z Nim przez moc Bożą względem was. ⁵ Siebie samych badajcie, czy trwacie w wierze, siebie samych doświadczajcie! Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście odrzuceni. ⁶ Mam zaś nadzieję, iż uznacie, że my nie jesteśmy odrzuceni. ⁷ Prosimy przeto Boga, abyście nie czynili nic złego. Nie o to chodzi, byśmy się sami okazali wypróbowani, lecz byście wy czynili co dobre, a my – żebyśmy byli jakby odrzuceni. ⁸ Nie możemy niczego dokonać przeciwko prawdzie, lecz [wszystko] dla prawdy. ⁹ Cieszymy się bowiem, gdy my słabi jesteśmy, wy zaś – mocni, i modlimy się o wasze udoskonalenie. ¹⁰ Dlatego też jako nieobecny tak piszę, abym jako obecny wśród was nie musiał postępować surowiej – według władzy, którą mi dał Pan ku zbudowaniu, a nie ku zgubie waszej.

Końcowe polecenia, pozdrowienia i życzenia

¹¹ Zresztą, bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, jedno myślcie, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju niech będzie z wami! ¹² Pozdrówcie się nawzajem świętym pocałunkiem! Pozdrawiają was wszyscy święci. ¹³Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!