Biblia w rok – 24 maja

Czytania na 24 maja
2 Księga Samuela 21 – 22
Księga Psalmów 49
List do Galatów 3

*******

2 Księga Samuela 21 – 22

UZUPEŁNIENIA

Gibeonici

¹ W czasach Dawida nastał głód, trwający przez trzy lata z rzędu. Dawid więc radził się Pana. A Pan dał mu taką odpowiedź: „Krew pozostaje na Saulu i jego domu: bo wymordował Gibeonitów”. ² Król wezwał do siebie Gibeonitów i rozmawiał z nimi. Gibeonici nie wywodzili się z Izraelitów, lecz z resztek Amorytów. Chociaż Izraelici przysięgali im, jednak Saul starał się ich wyniszczyć z powodu gorliwości o Izraela i Judę. ³ Dawid zapytał Gibeonitów: „Co wam winienem uczynić i czym was ułagodzić, abyście błogosławili dziedzictwo Pańskie?” ⁴ Oświadczyli mu Gibeonici: „Z Saulem i jego domem, nie chodzi nam o srebro ani złoto. Nie chcemy również spowodować śmierci żadnego człowieka w Izraelu”. Zapytał: „Co powiecie, to wam uczynię”. ⁵ Odpowiedzieli królowi: „[Z powodu] człowieka, który nas niszczył i zamierzał naszą zgubę, żebyśmy przestali istnieć na całym obszarze Izraela, ⁶ niech wydadzą nam siedmiu mężczyzn z jego potomków. Powiesimy ich wobec Pana na wzgórzu Saula, który był wybrańcem Pańskim”. Król odpowiedział: „Wydam ich wam”. ⁷ Król oszczędził jednak Meribbaala, syna Jonatana, syna Saula, z powodu przysięgi złożonej wobec Pana wiążącej Dawida i Jonatana, syna Saula. ⁸Król wziął dwóch synów Rispy, córki Ajji, których zrodziła dla Saula: Armoniego, Meribbaala, pięciu synów Merab, córki Saula, których zrodziła dla Adriela, syna Barzillaja z Mecholi. ⁹ Oddał ich w ręce Gibeonitów. Powiesili ich oni na wzgórzu wobec Pana. Razem zginęło ich siedmiu. Zostali straceni w pierwsze dni żniw: był to początek żniw jęczmienia.
¹⁰ Rispa, córka Ajji, wzięła worek i rozłożywszy go na kamieniu, od początku żniw aż do zroszenia ich deszczem z nieba, nie dozwalała, by ptactwo z powietrza rzucało się na nich w ciągu dnia, a dzikie zwierzęta w nocy. ¹¹ Zawiadomiono Dawida o tym, co zrobiła Rispa, córka Ajji, nałożnica Saula. ¹² Dawid podążył, aby od obywateli Jabesz w Gileadzie zabrać kości Saula i kości Jonatana – jego syna, które wzięli po kryjomu z placu w Bet-Szean, gdzie zostali powieszeni przez Filistynów, wtedy gdy Filistyni zadali klęskę Saulowi na wzgórzu Gilboa. ¹³ Zabrał stąd kości Saula i kości jego syna Jonatana, pozbierano również kości powieszonych. ¹⁴ Pogrzebano kości Saula i jego syna Jonatana <jak również kości powieszonych> w krainie Beniamina w Selam, w grobie jego ojca – Kisza. Zrobiono wszystko tak, jak król zarządził. Potem dopiero Bóg okazał się dla kraju łaskawy.

Cztery wojny z Filistynami

¹⁵ Znowu doszło do wojny między Filistynami a Izraelem. Wyruszył Dawid ze swymi sługami, i walczyli z Filistynami. Dawid poczuł zmęczenie. ¹⁶ Tymczasem niejaki Iszbo-be-Nob, pochodzący od Rafy, którego włócznia ważyła trzysta syklów brązu, przypasawszy nowy [miecz] mówił, że chce zabić Dawida. ¹⁷ Ale Abiszaj, syn Serui, przyszedł mu z pomocą. Uderzył Filistyna i zabił go. Wtedy ludzie Dawida zaklinali go, mówiąc: „Nie pójdziesz z nami dalej do walki, abyś nie zagasił światła Izraela”.
¹⁸ Jeszcze raz doszło do wojny z Filistynami w Gob. Sibbekaj Chuszatyta zabił wtedy Safa, pochodzącego od Rafy.
¹⁹ Kiedy doszło do nowej walki z Filistynami w Gob, Elchanan z Betlejem, syn Jaira, zabił Goliata z Gat, którego drzewce dzidy wyglądało jak wał tkacki.
²⁰ I jedna jeszcze odbyła się walka w Gat. Pokazał się tam człowiek wielkiego wzrostu, który miał u każdej ręki po sześć palców i po sześć palców u każdej nogi – razem dwadzieścia cztery palce. Pochodził on również od Rafy. ²¹ Kiedy urągał Izraelitom, zabił go Jonatan, syn Szimei, brata Dawida.
²² Ci czterej pochodzili od Rafy z Gat. Polegli oni z ręki Dawida i jego sług.

Pieśń dziękczynna Dawida

¹ Dawid wygłosił na cześć Pana słowa pieśni. Było to wtedy, gdy Pan wyzwolił go z ręki wszystkich wrogów i z ręki Saula.
² Mówił:
„Panie, ostojo moja i twierdzo, mój wybawicielu!
³ Boże mój, skało moja, na którą się chronię,
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono! Ty mnie wyzwalasz od wszelkiej przemocy.
⁴ Wzywam Pana, godnego chwały,
a będę wolny od moich nieprzyjaciół.
⁵ Ogarnęły mnie fale śmierci
i zatrwożyły mnie odmęty niosące zagładę.
⁶ Oplątały mnie pęta Szeolu,
zaskoczyły mnie sidła śmierci.
⁷ W moim utrapieniu wzywam Pana
i wołam do mojego Boga.
Usłyszał On głos mój ze swojej świątyni,
a krzyk mój dotarł do Jego uszu.
⁸ Zatrzęsła się i zadrżała ziemia.
Posady niebios się poruszyły,
zatrzęsły się, bo On zapłonął gniewem.
⁹ Uniósł się dym z Jego nozdrzy,
a z Jego ust – pochłaniający ogień:
<od Niego zapaliły się węgle>.
¹⁰ Nagiął niebiosa i zstąpił,
a czarna chmura była pod Jego stopami.
¹¹ Lecąc cwałował na cherubie,
a skrzydła wiatru Go niosły.
¹² Otoczył się mrokiem niby namiotem,
ciemną wodą, gęstymi chmurami.
¹³ Od blasku Jego obecności
rozżarzyły się węgle ogniste.
¹⁴ Pan odezwał się z nieba grzmotem:
to głos swój dał słyszeć Najwyższy.
¹⁵ Wypuścił strzały i rozproszył [wrogów],
błyskawice – i zamęt wśród nich wprowadził.
¹⁶ Aż ukazało się łożysko morza
i obnażyły się posady lądu
od groźnej nagany Pana,
od tchnienia wichru Jego nozdrzy.
¹⁷ Wyciąga rękę z wysoka i chwyta mnie,
wydobywa mnie z toni ogromnej.
¹⁸ Wyrywa mnie od przemożnego nieprzyjaciela,
od mocniejszych ode mnie, co mnie nienawidzą.
¹⁹ Napadają na mnie w dzień dla mnie złowrogi,
lecz Pan jest dla mnie obroną.
²⁰ Wyprowadza mnie na miejsce przestronne,
ocala, bo mnie miłuje.
²¹ Pan nagradza moją sprawiedliwość,
odpłaca mi według czystości rąk moich.
²² Strzegłem bowiem dróg Pana
i nie odszedłem przez grzech od mojego Boga,
²³ bo mam wszystkie Jego przykazania przed sobą
i nie odrzucam od siebie Jego poleceń,
²⁴ lecz jestem wobec Niego bez skazy
i wystrzegam się winy.
²⁵ Pan mnie nagradza za moją sprawiedliwość,
za czystość <rąk moich> przed Jego oczyma.
²⁶ Jesteś miłościwy dla miłującego
i względem nienagannego działasz nienagannie,
²⁷ względem czystego okazujesz się czysty,
względem przewrotnego jesteś przebiegły.
²⁸ Albowiem Ty wybawiasz naród uniżony,
a oczy wyniosłe pognębiasz.
²⁹ Bo Ty, o Panie, jesteś moim światłem:
Pan rozjaśnia moje ciemności.
³⁰ Bo z Tobą zdobywam wały,
mur przeskakuję dzięki mojemu Bogu.
³¹ Bóg – Jego droga nieskalana,
słowo Pana w ogniu wypróbowane,
On tarczą dla wszystkich, którzy doń się chronią.
³² Bo któż jest bogiem, prócz Pana
lub któż jest skałą, prócz Boga naszego?
³³ Bóg, co mocą mnie przepasuje
i nienaganną czyni moją drogę,
³⁴ On daje moim nogom rączość nóg łani
i stawia mnie na wyżynach.
³⁵ On ćwiczy moje ręce do bitwy,
a ramiona – do napinania spiżowego łuku.
³⁶ Dajesz mi tarczę Twą dla ocalenia
i Twoja troskliwość czyni mnie wielkim.
³⁷ Wydłużasz mi kroki na drodze
i stopy moje się nie chwieją.
³⁸ Ścigam mych wrogów i niszczę,
a nie wracam, póki nie zginęli.
³⁹ Pobiłem ich – nie mogli się podnieść:
upadli pod moje stopy.
⁴⁰ Mocą mnie przepasałeś do bitwy,
sprawiasz, że przeciwnicy gną się pode mną,
⁴¹ zmuszasz do ucieczki moich wrogów,
a wytracasz tych, co mnie nienawidzą.
⁴² Wołają – lecz nie ma wybawcy –
do Pana – lecz im nie odpowiada.
⁴³ Jak proch na wietrze ich rozrzucę,
zdepczę jak błoto uliczne.
⁴⁴ Ty mnie ocalasz od buntów ludu,
ustanawiasz mnie głową narodów.
⁴⁵ Cudzoziemcy mi schlebiają,
są mi posłuszni na pierwsze wezwanie.
⁴⁶ Cudzoziemcy bledną,
z drżeniem wychodzą ze swoich warowni.
⁴⁷ Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona!
Niech będzie wywyższony Bóg <Skała> mojego zbawienia,
⁴⁸ Bóg, który zapewnia mi pomstę
i poddaje mi narody,
⁴⁹ wybawia mnie od nieprzyjaciół,
wynosi nad wrogów i uwalnia od gwałtowników.
⁵⁰ Przeto będę Cię, Panie, chwalił wśród narodów
i będę wysławiał Twoje imię.
⁵¹ Tyś zwycięstwa wielkie dał królowi
i Twemu pomazańcowi okazałeś łaskę,
Dawidowi i jego potomstwu na wieki”.

Księga Psalmów 49

PSALM 49(48)

Zagadka powodzenia bezbożnych

¹ Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.
2 Słuchajcie tego, wszystkiego narody,
nakłońcie uszu, wszyscy, co świat zamieszkujecie,
³ wy, niscy pochodzeniem, tak samo jak możni,
bogaty na równi z ubogim!
⁴ Moje usta wypowiedzą mądrość,
a rozmyślanie mego serca – roztropność.
⁵ Nakłonię mego ucha ku przypowieści,
przy dźwięku liry wyjaśnię mą zagadkę.

⁶ Dlaczego miałbym się trwożyć w dniach niedoli,
gdy otacza mnie złość podstępnych,
⁷ którzy ufają swoim dostatkom
i chełpią się z ogromu swych bogactw?
⁸ Nikt bowiem siebie samego nie może wykupić
ani nie uiści Bogu ceny swego wykupu
⁹ – jego życie jest zbyt kosztowne
i nie zdarzy się to nigdy –
¹⁰ by móc żyć na wieki i nie doznać zagłady.
¹¹ [Każdy] bowiem widzi: mędrcy umierają,
tak jednakowo ginie głupi i prostak,
zostawiając obcym swoje bogactwa.
¹² Groby są ich domami na wieki,
ich mieszkaniem na wszystkie pokolenia,
choć imionami swymi nazywali ziemie.
¹³ Bo człowiek nie będzie trwał w dostatku,
przyrównany jest do bydląt, które giną.

¹⁴ Taka jest droga tych, co ufność pokładają w sobie,
i [taka] przyszłość miłośników własnej mowy.
¹⁵ Do Szeolu są gnani jak owce,
pasie ich śmierć, zejdą prosto do grobu,
serca prawych zapanują nad nimi,
rano zniknie ich postać,
Szeol ich mieszkaniem.
¹⁶ Lecz Bóg wyzwoli moją duszę
z mocy Szeolu, bo mię zabierze.
¹⁷ Nie obawiaj się, jeśli ktoś się wzbogaci,
jeżeli wzrośnie zamożność jego domu:
¹⁸ bo kiedy umrze, nic z sobą nie weźmie,
a jego zamożność nie pójdzie za nim.
¹⁹ I chociaż w życiu sobie pochlebia:
„Będą cię sławić, że dobrześ się urządził”,
²⁰ musi iść do pokolenia swych przodków,
do tych, co na wieki nie zobaczą światła.
²¹ Człowiek, co w dostatku żyje, ale się nie zastanawia,
przyrównany jest do bydląt, które giną.

List do Galatów 3

DOWODY BIBLIJNE PRAWDZIWOŚCI EWANGELII PAWŁOWEJ

Usprawiedliwienie Galatów – faktem bezspornym

¹ O, nierozumni Galaci! Któż was urzekł, was, przed których oczami nakreślono obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? ² Tego jednego chciałbym się od was dowiedzieć, czy Ducha otrzymaliście na skutek wypełnienia Prawa za pomocą uczynków, czy też stąd, że daliście posłuch wierze? ³ Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem, chcecie teraz kończyć ciałem? ⁴ Czyż tak wielkich rzeczy doznaliście na próżno? A byłoby to rzeczywiście na próżno. ⁵ Czy Ten, który udziela wam Ducha i działa cuda wśród was, [czyni to] dlatego, że wypełniacie Prawo za pomocą uczynków, czy też dlatego, że dajecie posłuch wierze?

Wzorem Abrahama

⁶ W taki sam sposób Abraham uwierzył Bogu i to mu poczytano za sprawiedliwość. ⁷ Zrozumiejcie zatem, że ci, którzy polegają na wierze, ci są synami Abrahama. ⁸ I stąd Pismo widząc, że w przyszłości Bóg na podstawie wiary będzie dawał poganom usprawiedliwienie, już Abrahamowi oznajmiło tę radosną nowinę: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. ⁹ I dlatego tylko ci, którzy polegają na wierze, mają uczestnictwo w błogosławieństwie wraz z Abrahamem, który dał posłuch wierze.

USPRAWIEDLIWIENIE A PRAWO I OBIETNICA

Prawo źródłem przekleństwa

¹⁰ Natomiast na tych wszystkich, którzy polegają na uczynkach Prawa, ciąży przekleństwo. Napisane jest bowiem: Przeklęty każdy, kto nie wypełnia wytrwale wszystkiego, co nakazuje wykonać Księga Prawa. ¹¹ A że w Prawie nikt nie osiąga usprawiedliwienia przed Bogiem, wynika stąd, że sprawiedliwy z wiary żyć będzie. ¹² Prawo nie opiera się na wierze, lecz [mówi]: Kto wypełnia przepisy, dzięki nim żyć będzie.
¹³ Z tego przekleństwa Prawa Chrystus nas wykupił – stawszy się za nas przekleństwem, bo napisane jest: Przeklęty każdy, którego powieszono na drzewie – ¹⁴ aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obiecanego Ducha

Wyższość obietnicy

¹⁵ Bracia, użyję przykładu ze stosunków między ludźmi. Nikt nie obala ani zmienia testamentu prawnie sporządzonego, choć jest on jedynie dziełem ludzkim. ¹⁶ Otóż to właśnie Abrahamowi i jego potomstwu dano obietnice. I nie mówi [Pismo]: „i potomkom”, co wskazywałoby na wielu, ale [wskazano] na jednego: i potomkowi twojemu, którym jest Chrystus. ¹⁷ A chcę przez to powiedzieć: testamentu, uprzednio przez Boga prawnie ustanowionego, Prawo, które powstało czterysta trzydzieści lat później, nie może obalić tak, by unieważnić obietnicę. ¹⁸ Bo gdyby dziedzictwo pochodziło z Prawa, tym samym nie mogłoby pochodzić z obietnicy. A tymczasem przez obietnicę Bóg okazał łaskę Abrahamowi.
¹⁹ Na cóż więc Prawo? Zostało ono dodane ze względu na wykroczenia aż do przyjścia Potomka, któremu udzielono obietnicy; przekazane zostało przez aniołów; podane przez pośrednika. ²⁰ Pośrednika jednak nie potrzeba, gdy chodzi o jedną osobę, a Bóg właśnie jest sam jeden.
²¹ A czy może Prawo to sprzeciwia się obietnicom Bożym? Żadną miarą! Gdyby mianowicie dane było Prawo, mające moc udzielania życia, wówczas rzeczywiście usprawiedliwienie płynęłoby z Prawa. ²² Lecz Pismo poddało wszystko pod [władzę] grzechu, aby obietnica dostała się na drodze wiary w Jezusa Chrystusa tym, którzy wierzą.

Ograniczone zadanie Prawa

²³ Do czasu przyjścia wiary byliśmy poddani pod straż Prawa i trzymani w zamknięciu aż do objawienia się wiary. ²⁴ Tym sposobem Prawo stało się dla nas wychowawcą, [który miał prowadzić] ku Chrystusowi, abyśmy z wiary uzyskali usprawiedliwienie. ²⁵ Gdy jednak wiara nadeszła, już nie jesteśmy poddani wychowawcy ²⁶ Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. ²⁷ Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. ²⁸ Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie. ²⁹ Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też potomstwem Abrahama i zgodnie z obietnicą – dziedzicami.