Biblia w rok – 14 maja

Czytania na 14 maja
2 Księga Samuela 1 – 2
Mądrość Syracha 44
2 List do Koryntian 6

*******

2 Księga Samuela 1 – 2

KRÓL DAWID

Dawid opłakuje śmierć Saula

¹ Po śmierci Saula, po zwycięstwie nad Amalekitami, wrócił Dawid i zatrzymał się przez dwa dni w Siklag. ² Na trzeci dzień przybył jakiś człowiek z obozu, z otoczenia Saula. Odzienie miał podarte, a głowę posypaną ziemią. Podszedłszy do Dawida, padł na ziemię i oddał mu pokłon. ³ Dawid zapytał go: „Skąd przybywasz?” Odpowiedział mu: „Ocalałem z izraelskiego obozu”. ⁴ Rzekł do niego Dawid: „Opowiedz mi, proszę, co się tam stało?” Opowiedział więc, że ludzie uciekli z pola walki, wielu z ludzi zginęło, i że również ponieśli śmierć Saul i jego syn Jonatan. ⁵ Dawid wypytywał młodzieńca, który mu przyniósł te wieści: „Skąd ty wiesz, że umarł Saul i jego syn Jonatan?” ⁶ Młodzieniec, który przyniósł te wieści, odparł: „Przypadek zrządził, że znalazłem się na górze Gilboa i właśnie Saul tkwił oparty na swej włóczni, gdy tymczasem dosięgały go rydwany i jeźdźcy. ⁷ Rozejrzał się i spostrzegłszy mnie, przywołał do siebie. Odpowiedziałem: „Jestem”. ⁸ Zapytał mnie: „Kim jesteś?” Odrzekłem: „Jestem Amalekitą”. ⁹ Rzekł mi: „Podejdź, proszę cię, i dobij mię, gdyż czuję zawroty głowy, chociaż jeszcze jest we mnie całe życie”. ¹⁰ Podszedłem więc i dobiłem go, bo wiedziałem, że nie będzie żył po swoim upadku. Potem zabrałem jego diadem, który miał na głowie, i naramiennik. Przynoszę to memu panu”.
¹¹ Dawid schwyciwszy swe szaty, rozdarł je. Tak też uczynili wszyscy mężowie, którzy z nim byli. ¹² Potem lamentowali i płakali, i pościli aż do wieczora, z tego powodu, że padli od miecza Saul i syn jego Jonatan, i z powodu ludu Pańskiego i domu Izraela.
¹³ Odezwał się Dawid do młodzieńca, który mu przyniósł te wieści: „Skąd ty jesteś?” Odparł: „Jestem synem osadnika amalekickiego”. ¹⁴ Powiedział do niego Dawid: „Jak to? Nie bałeś się podnieść ręki, by zabić pomazańca Pańskiego?” ¹⁵ Wezwał więc Dawid jednego z młodzieńców i dał rozkaz: „Podejdź i przebij go!” Ten zadał mu cios taki, że umarł. ¹⁶ Dawid zaś wołał w jego stronę: „Odpowiedzialność za twoją krew [zrzucam] na twoją głowę! Usta twe wydały o tobie świadectwo, gdy mówiły: Ja zabiłem pomazańca Pańskiego”.
¹⁷ Dawid zaśpiewał potem żałobną pieśń na cześć Saula i jego syna Jonatana, ¹⁸ i polecił, aby się uczyli [jej] potomkowie Judy. Właśnie ona została zapisana w „Księdze Sprawiedliwego”.
¹⁹ „O Izraelu, twa chwała na wyżynach zabita.
Jakże padli bohaterowie?
²⁰ W Gat tego nie ogłaszajcie!
Nie podawajcie na ulicach Aszkelonu,
aby się nie cieszyły córki filistyńskie
ani radowały córki nieobrzezanych.
²¹ Góry Gilboa!
Ani rosy, ani deszczu niech na was nie będzie,
ani pól żyznych!
Tu bowiem została skalana tarcza mocarzy.
Nie, tarcza Saula
nie była namaszczona oliwą,
²² lecz krwią poległych, tłuszczem mocarzy.
Łuk Jonatana nigdy się nie cofał,
i miecz Saula nie wracał daremnie.
²³ Saul i Jonatan,
kochający się i mili przyjaciele,
za życia i w śmierci nie są rozdzieleni.
Byli oni bystrzejsi od orłów,
dzielniejsi od lwów.
²⁴ O, płaczcie nad Saulem, córki izraelskie:
On was ubierał w prześliczne szkarłaty,
złotymi ozdobami upiększał stroje.
²⁵ Jakże zginąć mogli waleczni,
wśród boju Jonatan przebity śmiertelnie?
²⁶ Żal mi ciebie, mój bracie, Jonatanie.
Tak bardzo byłeś mi drogi!
Więcej ceniłem twą miłość
niżeli miłość kobiet.
²⁷ Jakże padli bohaterowie?
Jakże przepadły wojenne oręże?”

Dawid królem judzkim

¹ Po tych wydarzeniach radził się Dawid Pana, pytając Go: „Czy mogę się udać do którego z miast judzkich?” Pan odrzekł: „Możesz iść”. Pytał znów Dawid: „Dokąd mam iść?” Odpowiedział: „Do Hebronu”. ² Dawid wyruszył tam razem ze swymi dwiema żonami: z Achinoam z Jizreel i z Abigail, [dawną] żoną Nabala z Karmelu. ³ Zabrał także swych ludzi z ich rodzinami. Zamieszkali w miastach Hebronu. ⁴ Przybyli ludzie z Judy i namaścili Dawida na króla nad domem Judy.
Kiedy powiadomiono Dawida, że to mieszkańcy Jabesz w Gileadzie pochowali Saula, ⁵ skierował do mieszkańców Jabesz w Gileadzie wysłańców, oświadczając im: „Bądźcie błogosławieni przez Pana, okazaliście bowiem życzliwość dla waszego pana, Saula, sprawiając mu pogrzeb. ⁶ Teraz zaś niech Pan wam okaże miłosierdzie i wierność! Ja też pragnę się wam odwdzięczyć za to, że dokonaliście tego dzieła. ⁷ Niech więc będą mocne wasze ręce i bądźcie dzielni, Saul bowiem, wasz pan, umarł, mnie zaś dom Judy namaścił sobie na króla”.
⁸ Abner zaś, syn Nera, dowódca wojsk Saula, zabrał Iszbaala, syna Saula, i zaprowadził go do Machanaim. ⁹ Obwołał go królem nad Gileadem, nad Aserytami, nad Jizreelem, Efraimem, Beniaminem, czyli nad całym Izraelem. ¹⁰ Iszbaal, syn Saula, liczył lat czterdzieści, gdy zaczął panować nad Izraelem, a rządził dwa lata. Tylko dom Judy został przy Dawidzie. ¹¹ Okres, w którym Dawid panował nad domem Judy w Hebronie, wynosił siedem lat i sześć miesięcy. ¹² Abner, syn Nera, i słudzy Iszbaala, syna Saula udali się z Machanaim do Gibeonu. ¹³ Wyruszył również Joab, syn Serui, ze sługami Dawida. Spotkali się u stawu gibeońskiego. Ci rozmieścili się po jednej stronie, a tamci po drugiej stronie stawu. ¹⁴ Abner zawołał do Joaba: „A może wystąpią młodzieńcy i dadzą nam pokaz walki?” Joab rzekł: „Niech występują!” ¹⁵ Powstali więc i ciągnęli w ustalonej liczbie: dwunastu Beniaminitów ze strony Iszbaala, syna Saula, i dwunastu ze zwolenników Dawida. ¹⁶ Każdy pochwycił swego przeciwnika za głowę i [utopił] miecz w jego boku, tak że zginęli razem. Miejsce to nazwano „Polem Boków”. Znajduje się ono w Gibeonie.
¹⁷ Rozpoczęła się więc w tym dniu zacięta walka, w której Abner i mężowie z Izraela zostali pokonani przez sługi Dawida. ¹⁸ Byli wśród nich również trzej synowie Serui: Joab, Abiszaj i Asahel. Asahel był szybki jak dzika gazela. ¹⁹ Asahel biegł za Abnerem nie zbaczając ani w prawo, ani w lewo. ²⁰ Odwrócił się Abner i zawołał: „Czy to ty jesteś, Asahelu?” Odrzekł: „Ja”. ²¹ Rzekł do niego Abner: „Zwróć się w prawo lub w lewo i schwyć sobie kogoś z młodzieńców i zabierz sobie łup po nim”. Asahel nie chciał jednak od niego odstąpić. ²² Jeszcze raz zwrócił się Abner do Asahela: „Odstąp ode mnie! Czy mam cię na ziemię powalić? Jak wówczas będę mógł spojrzeć w twarz twemu bratu Joabowi?” ²³ Kiedy jednak [Asahel] nie zgodził się odstąpić, Abner ugodził go w podbrzusze odwrotnym końcem dzidy, tak że dzida przeszła na wylot: padł więc i zmarł na miejscu. A każdy kto przybywał na to miejsce, gdzie padł i umarł Asahel, zatrzymywał się. ²⁴ Jednakże Joab i Abiszaj w dalszym ciągu gonili Abnera, aż o zachodzie słońca dotarli do wzgórza Amma, położonego obok Giach, przy drodze na pustkowiu Gibeonu. ²⁵ Tymczasem Beniaminici zebrali się wokół Abnera i tworząc jedną gromadę, zatrzymali się na szczycie pewnego wzgórza. ²⁶ Stąd wołał Abner do Joaba, tłumacząc mu: „Czy miecz będzie nieustannie pożerał? Czy nie zdajesz sobie sprawy, że gorzkie będą tego skutki? Kiedyż wreszcie powiesz ludowi, że winni odstąpić od ścigania swych braci?” ²⁷ Joab odrzekł: „Na życie Boga! Gdybyś nie przemówił, lud nie odstąpiłby od ścigania braci wcześniej niż o świcie”. ²⁸ Joab więc kazał zatrąbić na rogu. Zatrzymał się cały lud i nie ścigał już Izraelitów: zaprzestano walki.
²⁹ Abner i jego ludzie szli całą noc przez Arabę, aż przeprawili się przez Jordan, a idąc jeszcze całe przedpołudnie dotarli do Machanaim. ³⁰ Joab zaś zaprzestawszy pościgu za Abnerem, zgromadził wszystkich swych ludzi: ze sług Dawida brakowało dziewiętnastu ludzi i Asahela, ³¹ natomiast słudzy Dawida zabili trzystu sześćdziesięciu spośród Beniaminitów i ludzi Abnera. Tylu zmarło. ³² Asahela zabrano i pochowano w grobie jego ojca, znajdującym się w Betlejem. Potem Joab i jego towarzysze szli całą noc; gdy świtało, dotarli do Hebronu.

Mądrość Syracha 44

Chwała Boża w historii Izraela

¹ Wychwalajmy mężów sławnych
i ojców naszych według następstwa ich pochodzenia.
² Pan sprawił [w nich] wielką chwałę,
wspaniałą swą wielkość od wieków.
³ Jedni panowali w swoich królestwach,
byli mężami sławnymi z potęgi,
doradcami dzięki swemu rozumowi,
którzy się wypowiedzieli w proroctwach.
⁴ Byli panującymi nad krajami dzięki rozstrzygnięciom
i władcami dzięki swej przenikliwości,
mądrymi myślicielami przez swoją uczoność,
a w służbie swej rządcami.
⁵ Byli twórcami melodii muzycznych
i pisali poezje;
⁶ mężami bogatymi, obdarzonymi potęgą,
zażywającymi pokoju w swych domach.
⁷ Wszyscy ci przez pokolenia byli wychwalani
i stali się dumą swych czasów.
⁸ Niektórzy spomiędzy nich zostawili imię,
tak że opowiada się ich chwałę;
⁹ ale są i tacy, o których nie pozostała pamięć:
zginęli, jakby wcale nie istnieli,
byli, ale jak gdyby nie byli,
a dzieci ich po nich.
¹⁰ Lecz ci są mężowie pobożni,
których cnoty nie zostały zapomniane,
¹¹ pozostały one z ich potomstwem,
dobrym dziedzictwem są ich następcy.
¹² Potomstwo ich trzyma się przymierzy,
a dzięki nim – ich dzieci.
¹³ Potomstwo ich trwa zawsze,
a chwała ich nie będzie wymazana.
¹⁴ Ciała ich w pokoju pogrzebano,
a imię ich żyje w pokoleniach.
¹⁵ Narody opowiadają ich mądrość,
a zgromadzenie głosi chwałę.

Henoch

¹⁶ Henoch podobał się Panu i został przeniesiony
jako przykład nawrócenia dla pokoleń.

Noe

¹⁷ Noe okazał się doskonałym i sprawiedliwym,
a w czasie gniewu stał się okupem,
dzięki niemu ocalała Reszta dla ziemi, kiedy przyszedł potop.
¹⁸ [Pan] zawarł z nim wieczny przymierze,
by już więcej nie zgładzić potopem wszystkiego, co żyje.

Abraham

¹⁹ Abraham, wielki ojciec mnóstwa narodów,
w chwale nikt mu nie dorównał.
²⁰ On zachował prawo Najwyższego,
wszedł z Nim w przymierze;
na ciele jego został złożony [znak] przymierza,
a w doświadczeniu okazał się wierny.
²¹ Dlatego Bóg przysięgą zapewnił go,
że w jego potomstwie będą błogosławione narody,
że go rozmnoży jak proch ziemi,
jak gwiazdy wywyższy jego potomstwo,
że da mu dziedzictwo
od morza aż do morza
i od Rzeki aż po krańce ziemi.

Izaak i Jakub

²² Z Izaakiem też uczynił to samo
przez wzgląd na Abrahama, jego ojca.
²³ Błogosławieństwo wszystkich ludzi i przymierze
złożył na głowie Jakuba;
uznał go w jego błogosławieństwach,
dał mu [ziemię] w dziedzictwo,
wymierzył jej części
i podzielił między dwanaście pokoleń.

2 List do Koryntian 6

¹ Współpracując zaś z Nim napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. ² Mówi bowiem [Pismo]:
W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą.
Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia. ³ Nie dając nikomu sposobności do zgorszenia, aby nie wyszydzono <naszej> posługi, ⁴ okazujemy się sługami Boga przez wszystko: przez wielką cierpliwość, wśród utrapień, przeciwności i ucisków, ⁵ w chłostach , więzieniach, podczas rozruchów, w trudach, nocnych czuwaniach i w postach, ⁶ przez czystość i umiejętność, przez wielkoduszność i łagodność, przez [objawy] Ducha Świętego i miłość nieobłudną, ⁷ przez głoszenie prawdy i moc Bożą, przez oręż sprawiedliwości zaczepny i obronny, ⁸ wśród czci i pohańbienia, przez dobrą sławę i zniesławienie. Uchodzący za oszustów, a przecież prawdomówni, niby nieznani, a przecież dobrze znani, ⁹ niby umierający, a oto żyjemy, jakby karceni, lecz nie uśmiercani, ¹⁰ jakby smutni, lecz zawsze radośni, jakby ubodzy, a jednak wzbogacający wielu, jako ci, którzy nic nie mają, a posiadają wszystko.

Ostrzeżenia i wnioski

¹¹ Usta nasze otwarły się do was, Koryntianie, rozszerzyło się nasze serce. ¹² Nie brak wam miejsca w moim sercu, lecz w waszych sercach jest ciasno. ¹³ Odpłacając się nam w ten sam sposób, otwórzcie się i wy: jak do swoich dzieci mówię.
¹⁴ Nie wprzęgajcie się z niewierzącymi w jedno jarzmo. Cóż bowiem na wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? ¹⁵ Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? ¹⁶Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego – według tego, co mówi Bóg:
Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.  ¹⁷ Przeto wyjdźcie spośród nich i odłączcie się od nich, mówi Pan, i nie tykajcie tego, co nieczyste, a Ja was przyjmę ¹⁸ i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami – mówi Pan wszechmogący.