Biblia w rok – 8 grudnia

Czytania na 8 grudnia
Księga Daniela 13 – 14
Księga Psalmów 150
Ewangelia wg św. Jana 14

*****

Księga Daniela 13 – 14

DODATKI

Opowiadanie o Zuzannie

¹ W Babilonie mieszkał pewien mąż, imieniem Joakim. ² Wziął on żonę imieniem Zuzanna, córkę Chilkiasza; była ona bardzo piękna i bogobojna. ³ Rodzice jej byli sprawiedliwi i wychowali swą córkę zgodnie z Prawem Mojżesza. ⁴ Joakim zaś był bardzo bogaty i posiadał ogród przyległy do swego domu. Przychodziło do niego wielu Żydów, ponieważ odznaczał się większą powagą niż inni. ⁵ W tym roku wybrano spośród ludu dwóch starców na sędziów. Należeli oni do tych, o których powiedział Pan: „Wyszła nieprawość spośród sędziów-starców z Babilonu, którzy uchodzili tylko za kierowników narodu”. ⁶ Ludzie ci bywali często w domu Joakima, a wszyscy ci, którzy prowadzili spór sądowy, przychodzili do nich. ⁷ Gdy zaś koło południa odchodzili ludzie, Zuzanna udawała się na przechadzkę po ogrodzie swego męża. ⁸ Obaj starcy widywali ją codziennie, gdy udawała się na przechadzkę, i zaczęli jej pożądać. ⁹ Zatracili swój rozsądek i odwrócili swe oczy, zaniedbując spoglądania ku Niebu i zapominając o sprawiedliwych sądach. ¹⁰ Obaj zostali opanowani tym pożądaniem, ale ukrywali wzajemnie przed sobą tę udrękę; ¹¹ wstydzili się bowiem przyznać do swego pożądania, by z nią obcować. ¹² Tak więc codziennie starali się usilnie ją zobaczyć. ¹³ Pewnego razu powiedział jeden do drugiego: „Wracajmy do domu, bo już pora obiadowa”. Rozeszli się więc każdy w swoją stronę. ¹⁴ Obaj jednak zawrócili z drogi i spotkali się na tym samym miejscu. Dopytując się wzajemnie o przyczynę powrotu, przyznali się do swej żądzy. Wtedy omówili wspólnie porę, kiedy będą mogli Zuzannę spotkać samą.
¹⁵ Oczekiwali więc sposobności. Pewnego dnia wyszła Zuzanna jak w poprzednich dniach jedynie w towarzystwie dwóch dziewcząt, chcąc się wykąpać w ogrodzie; był bowiem upał. ¹⁶ Nie było tam nikogo z wyjątkiem dwóch starców, którzy z ukrycia jej się przyglądali. ¹⁷ Powiedziała do dziewcząt: „Przynieście mi olejek i wonności, a drzwi ogrodu zamknijcie, abym się mogła wykąpać”. ¹⁸ Uczyniły, jak powiedziała, i zamknąwszy drzwi ogrodu, wyszły bocznymi drzwiami, by przynieść to, co im rozkazano. Nie dostrzegły zaś starców, ponieważ się ukryli. ¹⁹ Gdy tylko dziewczęta odeszły, obaj starcy powstali i podbiegli do niej ²⁰ mówiąc: „Oto drzwi ogrodu są zamknięte i nikt nas nie widzi, my zaś pożądamy ciebie. Toteż zgódź się obcować z nami! ²¹ W przeciwnym razie zaświadczymy przeciw tobie, że był z tobą młodzieniec i dlatego odesłałaś od siebie dziewczęta”.
²² Westchnęła Zuzanna i powiedziała: „Jestem w trudnym ze wszystkich stron położeniu. Jeżeli to uczynię, zasługuję na śmierć; jeżeli zaś nie uczynię, nie ujdę waszych rąk. ²³ Wolę jednak niewinna wpaść w wasze ręce, niż zgrzeszyć wobec Pana”. ²⁴ Zawołała więc Zuzanna bardzo głośno; krzyknęli także dwaj starcy przeciw niej. ²⁵ Jeden z nich pobiegł otworzyć drzwi ogrodu. ²⁶ Gdy domownicy usłyszeli krzyk w ogrodzie, pobiegli przez boczne drzwi, by zobaczyć, co się jej stało. ²⁷ Skoro starcy, opowiedzieli swoje, słudzy zmieszali się bardzo; nigdy bowiem nie mówiono takich rzeczy o Zuzannie.
²⁸ Następnego dnia, gdy zebrał się lud u jej męża Joakima, przybyli dwaj starcy pełni niegodziwych zamiarów przeciw Zuzannie, by ją wydać na śmierć. ²⁹ Powiedzieli więc do ludu: „Poślijcie po Zuzannę, córkę Chilkiasza, która jest żoną Joakima”. Zawołano ją. ³⁰ Przyszła więc ze swymi rodzicami, dziećmi i wszystkimi swymi krewnymi. ³¹ Była zaś Zuzanna delikatna i bardzo piękna. ³² Ponieważ była zasłonięta, przeniewiercy kazali jej zdjąć zasłonę, by nasycić się jej pięknością. ³³ Wszyscy jej bliscy oraz ci, którzy ją widzieli, płakali.
³⁴ Dwaj sędziowie powstawszy włożyli ręce na jej głowę. ³⁵ Ona zaś płacząc spoglądała ku niebu, bo serce jej było pełne ufności w Panu. ³⁶ Starcy powiedzieli: „Gdy przechadzaliśmy się sami w ogrodzie, ona wyszła wraz z dwoma dziewczętami, zamknęła drzwi ogrodu i odesłała dziewczęta. ³⁷ Przyszedł zaś do niej młodzieniec, który był ukryty, i położył się z nią. ³⁸ Znajdując się na krańcu ogrodu i widząc nieprawość podbiegliśmy do nich. ³⁹ Widzieliśmy ich razem, ale jego nie mogliśmy pochwycić, bo był silniejszy od nas, i otworzywszy drzwi rzucił się do ucieczki. ⁴⁰ Gdy zaś pochwyciliśmy ją pytając, kim był młodzieniec, ⁴¹ nie chciała nam powiedzieć. Takie jest nasze oskarżenie”.
Zgromadzenie dało im wiarę jako starszym ludu i sędziom. Skazano ją na karę śmierci. ⁴² Wtedy Zuzanna zawołała donośnym głosem: „Wiekuisty Boże, który poznajesz to, co jest ukryte, i wiesz wszystko, zanim się stanie. ⁴³ Ty wiesz, że złożyli fałszywe oskarżenie przeciw mnie. Oto umieram, chociaż nie uczyniłam nic z tego, o co mię ci złośliwie obwiniają”.
⁴⁴ A Pan wysłuchał jej głosu. ⁴⁵ Gdy ją prowadzono na stracenie, wzbudził Bóg świętego ducha w młodzieńcu imieniem Daniel. ⁴⁶ Zawołał on donośnym głosem: „Jestem czysty od jej krwi!” ⁴⁷ Cały zaś lud zwrócił się do niego, mówiąc: „Co oznacza to słowo, które wypowiedziałeś?” ⁴⁸ On zaś powstawszy wśród nich powiedział: „Czy tak bardzo jesteście nierozumni, synowie Izraela, że skazujecie córkę izraelską bez dochodzenia i pewności? ⁴⁹ Wróćcie do sądu, bo ci ją fałszywie obwinili”.
⁵⁰ Cały lud powrócił śpiesznie. Starsi zaś powiedzieli: „Usiądź tu wśród nas i wyjaśnij nam, bo tobie dał Bóg przywilej starszeństwa”. ⁵¹ Daniel powiedział do nich: „Oddzielcie ich, jednego daleko od drugiego, a osądzę ich”. ⁵² Gdy zaś zostali oddzieleni od siebie, zawołał jednego z nich i powiedział do niego. „Zestarzałeś się w przewrotności, a teraz wychodzą na jaw twe grzechy, jakie poprzednio popełniałeś, ⁵³ wydając niesprawiedliwe wyroki. Potępiałeś niewinnych i uwalniałeś winnych, chociaż Pan powiedział: „Nie przyczynisz się do śmierci niewinnego i sprawiedliwego”. ⁵⁴ Teraz więc, jeśli ją rzeczywiście widziałeś, powiedz, pod jakim drzewem widziałeś ich obcujących ze sobą?” On zaś powiedział: „Pod lentyszkiem”. ⁵⁵ Daniel odrzekł: „Dobrze! Skłamałeś na swą własną zgubę. Już bowiem anioł Boży otrzymał od Boga wyrok na ciebie, by cię rozedrzeć na dwoje”. ⁵⁶ Odesławszy go rozkazał przyprowadzić drugiego i powiedział do niego: „Potomku kananejski a nie judzki, piękność sprowadziła cię na bezdroża, a żądza uczyniła twe serce przewrotnym. ⁵⁷ Tak postępowaliście z córkami izraelskimi, one zaś bojąc się obcowały z wami. Córka judzka jednak nie zgodziła się na waszą nieprawość. ⁵⁸ Powiedz mi więc teraz, pod jakim drzewem spotkałeś ich obcujących ze sobą?” On zaś powiedział: „Pod dębem”. ⁵⁹ Wtedy Daniel powiedział do niego: „Dobrze! Skłamałeś i ty na swoją własną zgubę. Czeka bowiem anioł Boży z mieczem w ręku, by rozciąć cię na dwoje, by was wytępić”.
⁶⁰ Całe zgromadzenie zawołało głośno i wychwalało Boga, że ocala tych, co pokładają w Nim nadzieję. ⁶¹ Zwrócili się następnie przeciw obu starcom, ponieważ Daniel wykazał na podstawie ich własnych słów nieprawdziwość oskarżenia. Postąpiono z nimi według miary zła, wyrządzonego przez nich bliźnim, ⁶² zabijając ich według Prawa Mojżeszowego. W dniu tym ocalono niewinną krew. ⁶³ Chilkiasz zaś i jego żona wychwalali Boga z powodu swej córki Zuzanny; [czynili to] wraz z jej mężem Joakimem i wszystkimi krewnymi, ponieważ nie znaleziono w niej nic hańbiącego. ⁶⁴ A Daniel od tego dnia i na przyszłość zasłynął wśród ludu jako wielki.

Oszukańczy kult Bela

¹ Król Astiages połączył się ze swymi przodkami, a panowanie objął Pers Cyrus. ² Daniel był zaufanym króla i przewyższał znaczeniem wszystkich jego przyjaciół. ³ Babilończycy zaś czcili bożka imieniem Bel; składano mu co dzień dwanaście miar najczystszej mąki, czterdzieści owiec i sześć stągwi wina. ⁴ Czcił go też król i udawał się codziennie, by mu oddawać pokłon. Daniel zaś czcił swojego Boga. ⁵ Powiedział do niego król: „Dlaczego nie oddajesz pokłonu Belowi?” On zaś odrzekł: „Bo nie oddaję czci bożkom uczynionym rękami, lecz Bogu żyjącemu, który stworzył niebo i ziemię oraz sprawuje władzę nad wszystkimi istotami”. ⁶ Powiedział mu więc król: „Uważasz, że Bel nie jest bogiem żyjącym? Czy nie wiesz, ile zjada i wypija codziennie?” ⁷ Daniel odpowiedział z uśmiechem: „Nie łudź się, królu! Jest on w środku z gliny, a na wierzchu z miedzi i nigdy nie jadł ani nie pił”.
⁸ Rozgniewany król wezwał swych kapłanów i powiedział do nich: „Jeśli mi nie powiecie, kto zjada te ofiary, umrzecie. Jeśli zaś udowodnicie, że Bel je zjada, umrze Daniel, bo zbluźnił Belowi”. ⁹ Wtedy Daniel powiedział do króla: „Niech się stanie, jak powiedziałeś”. Kapłanów zaś było siedemdziesięciu, nie licząc kobiet i dzieci. ¹⁰ Udał się więc król z Danielem do świątyni Bela. ¹¹ Kapłani Bela powiedzieli: „Oto my odchodzimy, ty zaś, królu, przygotuj pożywienie, zmieszaj wino i postaw. Następnie zamknij drzwi i opieczętuj swym sygnetem. Gdy przyjdziesz rano i nie stwierdzisz, że Bel spożył wszystko, umrzemy my, w przeciwnym zaś razie niech umrze Daniel, który nas oczernił”. ¹² Nie niepokoili się oni, ponieważ zrobili pod stołem ofiarnym tajemne wejście, którym stale wchodzili i zjadali wszystko.
¹³ Gdy więc oni wyszli, przygotował król pożywienie dla Bela. ¹⁴ A Daniel polecił sługom przynieść popiół i rozsypać po całej świątyni w obecności samego tylko króla. Wyszedłszy zamknęli drzwi i zapieczętowali królewskim sygnetem, i oddalili się. ¹⁵ Kapłani zaś przyszli jak zwykle nocą wraz z żonami i swymi dziećmi, zjedli wszystko i wypili. ¹⁶ Król wstał o świcie i Daniel wraz z nim. ¹⁷ Król powiedział: „Danielu, czy pieczęcie są nienaruszone?” On zaś odrzekł: „Są nienaruszone, królu!” ¹⁸ Gdy tylko otworzono drzwi, spojrzał król na stół ofiarny i zawołał bardzo głośno: „Jesteś wielki, Belu, i nie ma w tobie najmniejszej zdrady”. ¹⁹ Daniel jednak uśmiechnął się i powstrzymał króla od wejścia do wnętrza, mówiąc: „Spójrz, tylko na posadzkę i zobacz, czyje to są ślady?” ²⁰ Król zaś powiedział: „Widzę ślady mężczyzn, kobiet i dzieci”. ²¹ Wtedy rozgniewany król kazał pochwycić kapłanów, żony ich i dzieci, i pokazali mu tajemne wejście, przez które wchodzili i spożywali to, co było na stole. ²² Król więc kazał ich zabić, Bela zaś wydał Danielowi, który go zniszczył wraz z jego świątynią.

Opowiadanie o wężu

²³ Był wielki wąż i czcili go Babilończycy. ²⁴ Król zaś powiedział do Daniela: „Nie możesz już powiedzieć, że to nie jest bóg żyjący”; i oddawał mu pokłon. ²⁵ Daniel odpowiedział: „Panu, mojemu Bogu, będę oddawał pokłon, bo On jest Bogiem żywym. Ty zaś, królu, daj mi upoważnienie, a zabiję węża bez pomocy miecza i pałki”. ²⁶ I powiedział król: „Daję ci je”. ²⁷ Wziął więc Daniel smołę, łój i włosie i ugniótł z nich placki, wrzucając do paszczy węża. Po zjedzeniu ich wąż pękł, on zaś rzekł: „Zobaczcie, co czciliście”.
²⁸ Gdy usłyszeli o tym Babilończycy, ogarnęło ich wielkie oburzenie i zgromadzili się przeciw królowi, mówiąc: „Król stał się Żydem. Bela pozwolił rozbić, węża zabić, a kapłanów pomordować”. ²⁹ Poszedłszy do króla powiedzieli: „Wydaj nam Daniela, w przeciwnym razie zabijemy ciebie i twoich domowników”. ³⁰ Spostrzegł król, że nastają bardzo na niego, i z konieczności wydał im Daniela. ³¹ Ci zaś wrzucili go do jamy lwów, gdzie przebywał przez sześć dni. ³² Było zaś w jamie siedem lwów i dawano im dwa ciała ludzkie i dwie owce dziennie. Wówczas jednak nie dano im nic, by pożarły Daniela.
³³ W Judei zaś był prorok Habakuk. Przygotował on polewkę i rozdrobił chleb w naczyniu, i poszedł na pole, by zanieść to żniwiarzom. ³⁴ Anioł Pański odezwał się do Habakuka: „Zanieś posiłek, jaki masz, Danielowi do Babilonu, do jamy lwów”. ³⁵ Habakuk odpowiedział: „Panie, nie widziałem nigdy Babilonu ani nie znam jamy lwów”. ³⁶ Ujął go więc anioł za wierzch głowy i niosąc za włosy jego głowy przeniósł go do Babilonu na skraj jamy z prędkością wiatru. ³⁷ Zawołał Habakuk: „Danielu, Danielu! Weź posiłek, który ci Bóg przysyła”. ³⁸ Daniel zaś powiedział: „Boże, pamiętałeś o mnie i nie opuściłeś tych, którzy Cię kochają”. ³⁹ Powstawszy zaś Daniel jadł. Anioł Boży przeniósł natychmiast Habakuka w poprzednie miejsce.
⁴⁰ A król przyszedł siódmego dnia, by opłakiwać Daniela. Przyszedł więc do jamy i ujrzał Daniela siedzącego. ⁴¹ Wtedy zawołał donośnym głosem: „Wielkim jesteś, Panie, Boże Daniela, i nie ma żadnego [boga] prócz Ciebie!” ⁴² Polecił go wydobyć, tych zaś, którzy chcieli jego zguby, kazał wrzucić do jaskini. Zostali oni natychmiast w jego obecności pożarci.

Księga Psalmów 150

PSALM 150

Alleluja!

¹ Alleluja.
Chwalcie Boga w Jego świątyni,
chwalcie Go na wyniosłym Jego nieboskłonie!
² Chwalcie Go za potężne Jego czyny,
chwalcie Go za wielką Jego potęgę!
³ Chwalcie Go dźwiękiem rogu,
chwalcie Go na harfie i cytrze!
⁴ Chwalcie Go bębnem i tańcem,
chwalcie Go na strunach i flecie!
⁵ Chwalcie Go na cymbałach dźwięcznych,
chwalcie Go na cymbałach brzęczących:
⁶ Wszystko, co żyje, niech chwali Pana!
Alleluja.

Ewangelia wg św. Jana 14

Do domu Ojca

¹ Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! ² W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. ³ A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. ⁴ Znacie drogę, dokąd Ja idę”. ⁵ Odezwał się do Niego Tomasz: „Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?” ⁶ Odpowiedział mu Jezus: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. ⁷ Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście”. ⁸ Rzekł do Niego Filip: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”. ⁹ Odpowiedział mu Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: „Pokaż nam Ojca?” ¹⁰ Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. ¹¹ Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła! ¹² Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. ¹³ A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. ¹⁴ O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię.

Zapowiedź Pocieszyciela

¹⁵ Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. ¹⁶ Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – ¹⁷ Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. ¹⁸ Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. ¹⁹Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. ²⁰ W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.

Miłość objawiona

²¹ Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie”. ²² Rzekł do Niego Juda, ale nie Iskariota: „Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?” ²³ W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. ²⁴ Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.

Posłannictwo Ducha. Pokój

²⁵ To wam powiedziałem przebywając wśród was. ²⁶ A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. ²⁷ Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka! ²⁸ Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. ²⁹ A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. ³⁰ Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. ³¹Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca, i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał. Wstańcie, idźmy stąd!