Biblia w rok – 3 października

Czytania na 3 października
Księga Izajasza 57 – 58
Księga Psalmów 102
Ewangelia wg św. Łukasza 16

*****

Księga Izajasza 57 – 58

¹ Sprawiedliwy ginie,
a nikt się tym nie przejmuje.
Bogobojni ludzie znikają,
a na to nikt nie zwraca uwagi.
Tak to się gubi sprawiedliwego,
² a on odchodzi, by zażywać pokoju.
Ci, którzy postępują uczciwie,
spoczywają na swoich łożach.

Bałwochwalstwo Jerozolimy

³ Lecz wy zbliżcie się tutaj,
synowie wiedźmy,
potomstwo wiarołomnej i nierządnicy!
⁴ Z kogo się naśmiewacie?
Na kogo otwieracie usta
i wywieszacie język?
Czyż wy nie jesteście dziećmi przestępstwa,
potomstwem nieprawego łoża?
⁵ Wy, którzy płoniecie żądzą pod terebintami
i pod każdym zielonym drzewem,
mordujecie dzieci na ofiarę w jarach,
w rozpadlinach skalnych.
⁶ Gładkie kamienie potoku są twoim działem,
one to, one – twoją częścią wylosowaną.
Im też w ofierze wylewałaś płyny,
ofiarowałaś obiaty.
Czyż mam być z nich zadowolony?
⁷ Na górze wielkiej i wysokiej
tyś rozłożyła swe łoże,
tam też wstąpiłaś,
żeby składać ofiary.
⁸ Postawiłaś twój znak rozpoznawczy
za bramą i za słupami odrzwi.
Tak, z dala ode Mnie się odkrywałaś,
weszłaś i rozszerzyłaś swe łoże.
Ugodziłaś się o zapłatę z tymi,
których łoże umiłowałaś;
pomnożyłaś z nimi twój nierząd,
patrząc na stelę.
⁹ Udałaś się do Molocha z olejkiem,
użyłaś obficie twych wonnych olejków.
Wysłałaś daleko swych gońców,
aż do Szeolu się zniżyłaś.
¹⁰ Utrudziłaś się tyloma podróżami,
ale nie powiedziałaś: „Dosyć!”
Odnalazłaś żywotność twej siły,
dlatego nie osłabłaś.
¹¹ Kogo się lękasz i boisz,
że Mnie chcesz oszukać?
Nie pamiętasz o Mnie,
nie dajesz Mi miejsca w twym sercu.
Czyż nie tak? Ja milczę i przymykam oczy,
a ty się Mnie nie boisz.
¹² Objawię Ja twoją sprawiedliwość
i twoje uczynki nieużyteczne.
¹³ Gdy będziesz wołać, niech cię ocalą twe obrzydłe [bożki]!
Ale wiatr je wszystkie rozwieje,
wicher je porwie.
Kto zaś ucieknie się do Mnie, posiądzie ziemię
i odziedziczy moją Świętą Górę.

Pociecha dla pobożnych

¹⁴ Powiedzą:
„Budujcie, budujcie, uprzątnijcie drogę,
usuńcie przeszkody z drogi mego ludu!”
¹⁵ Tak bowiem mówi Wysoki i Wzniosły,
którego stolica jest wieczna, a imię „Święty”:
Zamieszkuję miejsce wzniesione i święte,
lecz jestem z człowiekiem skruszonym i pokornym,
aby ożywić ducha pokornych
i tchnąć życie w serca skruszone.
¹⁶ Bo nie będę wiecznie prowadził Ja sporu
ani zawsze nie będę rozgniewany;
inaczej ustałyby niknąc sprzed mego oblicza
tchnienie i istoty żyjące, którem Ja uczynił.
¹⁷ Zawrzałem gniewem z powodu jego występnej chciwości,
ukrywszy się w moim gniewie cios mu zadałem;
on jednak szedł zbuntowany drogą swego serca,
¹⁸ a drogi jego widziałem.
Ale Ja go uleczę i pocieszę,
i obdarzę pociechami jego samego
i pogrążonych z nim w smutku,
¹⁹ wywołując na wargi ich dziękczynienie:
Pokój! Pokój dalekim i bliskim! –
mówi Pan – Ja go uleczę.
²⁰ Bezbożni zaś są jak morze wzburzone,
które się nie może uciszyć
i którego fale wyrzucają muł i błoto.
²¹ Nie ma pokoju – mówi Bóg mój – dla bezbożnych.

Prawdziwy post

¹ Krzycz na całe gardło, nie przestawaj!
Podnoś głos twój jak trąba!
Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa
i domowi Jakuba jego grzechy!
² Szukają Mnie dzień za dniem,
pragną poznać moje drogi,
jak naród, który kocha sprawiedliwość
i nie opuszcza Prawa swego Boga.
Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa,
pragną bliskości Boga:
³ „Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś?
Umartwialiśmy siebie, a Tyś tego nie uznał?”
Otóż w dzień waszego postu
wy znajdujecie sobie zajęcie
i uciskacie wszystkich waszych robotników.
⁴ Otóż pościcie wśród waśni i sporów,
i wśród bicia niegodziwą pięścią.
Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie,
żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
⁵ Czyż to jest post, jaki Ja uznaję,
dzień, w którym się człowiek umartwia?
Czy zwieszanie głowy jak sitowie
i użycie woru z popiołem za posłanie –
czyż to nazwiesz postem
i dniem miłym Panu?
⁶ Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram:
rozerwać kajdany zła,
rozwiązać więzy niewoli,
wypuścić wolno uciśnionych
i wszelkie jarzmo połamać;
⁷ dzielić swój chleb z głodnym,
wprowadzić w dom biednych tułaczy,
nagiego, którego ujrzysz, przyodziać
i nie odwrócić się od współziomków.
⁸ Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza
i szybko rozkwitnie twe zdrowie.
Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie,
chwała Pańska iść będzie za tobą.
⁹ Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,
wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: „Oto jestem!”
Jeśli u siebie usuniesz jarzmo,
przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie,
¹⁰ jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu
i nakarmisz duszę przygnębioną,
wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach,
a twoja ciemność stanie się południem.
¹¹ Pan cię zawsze prowadzić będzie,
nasyci duszę twoją na pustkowiach.
Odmłodzi twoje kości,
tak że będziesz jak zroszony ogród
i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.
¹² Twoi ludzie zabudują prastare zwaliska,
wzniesiesz budowle z odwiecznych fundamentów.
I będą cię nazywać naprawcą wyłomów,
odnowicielem rumowisk – na zamieszkanie.

Szabat

¹³ Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu,
żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać,
jeśli nazwiesz szabat rozkoszą,
a święty dzień Pana – czcigodnym,
jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży,
tak by nie przeprowadzać swej woli
ani nie omawiać spraw swoich,
¹⁴ wtedy znajdziesz twą rozkosz w Panu.
Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju,
karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca.
Albowiem usta Pańskie to wyrzekły”.

Księga Psalmów 102

PSALM 102(101)

Prośby wygnańca

¹ Modlitwa trapionego, który znękany wypowiada przed Panem swą udrękę.
² Panie, słuchaj modlitwy mojej,
a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie!
³ Nie kryj przede mną swego oblicza
w dniu utrapienia mojego!
Nakłoń ku mnie Twego ucha:
w dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj!

⁴ Dni bowiem moje jak dym znikają,
a kości moje płoną jak w ogniu.
⁵ Moje serce wysycha spalona jak trawa,
zapominam nawet o spożyciu chleba.
⁶ Od głosu mojego jęku
moje kości przywarły do skóry.
⁷ Jestem podobny do kawki na pustyni,
stałem się jak sowa w ruinach.
⁸ Czuwam i jestem jak ptak
samotny na dachu.
⁹ Każdego dnia znieważają mnie moi wrogowie,
srożąc się na mnie przeklinają moim imieniem.
¹⁰ Albowiem jak chleb jadam popiół
i z płaczem mieszam mój napój,
¹¹ na skutek oburzenia Twego i zapalczywości,
boś Ty mnie podniósł i obalił.
¹² Dni moje są podobne do wydłużonego cienia,
a ja usycham jak trawa.

¹³ Ty zaś, o Panie, na wieki zasiadasz na tronie,
a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia.
¹⁴ Powstaniesz i okażesz litość Syjonowi,
bo czas już, byś się nad nim zmiłował, <bo nadeszła godzina>.
¹⁵ Twoi bowiem słudzy miłują jego kamienie
i użalają się nad jego gruzami.
¹⁶ Narody będą się bały imienia Pańskiego,
i wszyscy królowie ziemi – Twej chwały,
¹⁷ bo Pan odbuduje Syjon
i ukaże się w swej chwale,
¹⁸ przychyli się ku modlitwie opuszczonych
i nie odrzuci ich modłów.
¹⁹ Należy to spisać dla pokolenia, co przyjdzie,
a lud, który zostanie stworzony, niech wychwala Pana!
²⁰ Bo Pan wejrzał z wysokiego przybytku swojego,
popatrzył z nieba na ziemię,
²¹ aby usłyszeć jęki pojmanych,
aby skazanych na śmierć uwolnić,
²² by imię Pańskie głoszono na Syjonie
i Jego chwałę w Jeruzalem,
²³ kiedy zgromadzą się razem narody
i królestwa, by służyć Panu.

²⁴ Siła moja w drodze ustała,
dni moje uległy skróceniu.
²⁵ Mówię: Boże mój,
nie zabieraj mnie w połowie moich dni:
Twoje lata trwają poprzez wszystkie pokolenia.
²⁶ Ty niegdyś założyłeś ziemię
i niebo jest dziełem rąk Twoich.
²⁷ Przeminą one, Ty zaś pozostaniesz.
I całe one jak szata się zestarzeją:
Ty zmieniasz je jak odzienie i ulegają zmianie,
²⁸ Ty zaś jesteś zawsze ten sam
i lata Twoje nie mają końca.
²⁹ Synowie Twoich sług będą mogli osiąść na stałe
i potomstwo ich będzie trwało wobec Ciebie.

Ewangelia wg św. Łukasza 16

NIEBEZPIECZEŃSTWO BOGACTW

Obrotny rządca

¹ Powiedział też do uczniów: „Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. ² Przywołał go do siebie i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą”. ³ Na to rządca rzekł sam do siebie: Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. ⁴ Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu. ⁵ Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?” ⁶ Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz: pięćdziesiąt”. ⁷ Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: „Sto korcy pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”. ⁸ Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światłości.

Dobry użytek z pieniądza

⁹ Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy [wszystko] się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.
¹⁰ Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. ¹¹ Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy? ¹² Jeśli w zarządzie cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, kto wam da wasze?
¹³ Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie”.

Faryzejska świętość

¹⁴ Słuchali tego wszystkiego chciwi na grosz faryzeusze i podrwiwali sobie z Niego. ¹⁵ Powiedział więc do nich: „To wy właśnie wobec ludzi udajecie sprawiedliwych, ale Bóg zna wasze serca. To bowiem, co za wielkie uchodzi między ludźmi, obrzydliwością jest w oczach Bożych.

Początek królestwa Bożego

¹⁶ Aż do Jana sięgało Prawo i Prorocy; odtąd głosi się Dobrą Nowinę o królestwie Bożym, i każdy gwałtem wdziera się do niego. ¹⁷ Lecz łatwiej niebo i ziemia przeminą, niż żeby jedna kreska miała odpaść z Prawa.

Nierozerwalność małżeństwa

¹⁸ Każdy, kto oddala swoją żonę, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo; i kto oddaloną przez męża bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo.

Bogacz i ubogi Łazarz

¹⁹ Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. ²⁰ U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. ²¹ Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. ²² Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. ²³ Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. ²⁴ I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. ²⁵ Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. ²⁶ A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać”. ²⁷ Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca! ²⁸ Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. ²⁹ Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” ³⁰ „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. ³¹ Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą””.