Biblia w rok – 22 maja

Czytania na 22 maja
2 Księga Samuela 17 – 18
Księga Psalmów 47
List do Galatów 1

*******

2 Księga Samuela 17 – 18

¹ Achitofel rzekł do Absaloma: „Pozwól, że dobiorę sobie dwanaście tysięcy ludzi i dokonam tej nocy wyprawy na Dawida. ² Napadnę na niego, gdy jeszcze jest zmęczony i ręce mu opadły. Tak go przerażę, że ucieknie cały lud, który jest przy nim. Wtedy uderzę na osamotnionego króla, ³ a wszystkich ludzi przyprowadzę do ciebie, jak wraca oblubienica do swego męża. Ty nastajesz tylko na życie tego jednego człowieka. Cały naród się uspokoi”. ⁴ Rzecz ta podobała się Absalomowi i całej izraelskiej starszyźnie.
⁵ Absalom oznajmił: „Proszę zawołać Chuszaja Arkijczyka, abyśmy wysłuchali, co ma do powiedzenia”. ⁶ Gdy Chuszaj przybył do Absaloma, Absalom mu powiedział: „Taką a taką radę dał Achitofel. Czy mamy zrobić to, co on mówi? Jeżeli nie – powiedz!” ⁷ Chuszaj dał Absalomowi taką odpowiedź: „Rada, jaką tym razem dał Achitofel, nie jest dobra”. ⁸ Potem Chuszaj dodał: „Znasz swojego ojca i jego ludzi. Oni są dzielni, nadto są rozgoryczeni jak niedźwiedzica na polu, której zabrano młode. Ojciec twój to człowiek znający się na wojnie i nie spędza nocy razem z ludźmi. ⁹ Ukrywa się zapewne w grocie lub w jakim innym miejscu. A jeśliby się zdarzyło, że ktoś [z naszych] zostanie zabity, na pewno się to rozniesie i będzie się mówić: „Lud, który idzie za Absalomem, został pobity”. ¹⁰ Wtedy przelęknie się nawet najmocniejszy, który ma serce lwa. Wszyscy bowiem Izraelici wiedzą o tym, że ojciec twój jest mężny, a ci, którzy są z nim – mocni. ¹¹ Radzę raczej zgromadzić przy sobie wszystkich Izraelitów od Dan do Beer-Szeby w takiej liczbie, jak piasek na brzegu morza. Ty osobiście dowodziłbyś nimi w walce. ¹² Napadniemy na niego w tym miejscu, gdzie go napotkamy, i spadniemy na niego jak rosa, która spada na ziemię. Nie zostawimy przy życiu ani jego, ani kogokolwiek z tych ludzi, którzy są razem z nim. ¹³ Gdyby ukrył się w mieście, wtedy wszyscy Izraelici pod to miasto przyniosą powrozy: ściągniemy je w dolinę, tak że nie pozostanie po nim nawet kamień”. ¹⁴Absalom i wszyscy mężowie izraelscy orzekli: „Rada Chuszaja Arkijczyka jest lepsza od rady Achitofela”. To Pan tak zrządził, by udaremnić radę Achitofela, która była lepsza, gdyż Pan chciał przywieść nieszczęście na Absaloma.
¹⁵ Chuszaj rzekł kapłanom Sadokowi i Abiatarowi: „Taką a taką radę Absalomowi i starszym Izraela dał Achitofel, taką a taką radę dałem ja. ¹⁶ Teraz więc szybko wyślijcie do Dawida wiadomość: „Nie zatrzymuj się tej nocy przy przejściach na pustyni, idź dalej natychmiast, inaczej bowiem królowi i całemu jego otoczeniu mogłaby zagrażać zguba””. ¹⁷ Tymczasem Jonatan i Achimaas stali u źródła Rogel, czekając, by przyszła służąca i przekazała wieści, które oni mieli zanieść do króla Dawida: nie mogli się bowiem pokazywać, przychodząc do miasta.
¹⁸ Ujrzał ich jednak pewien chłopiec. Zawiadomił o tym Absaloma. Obaj więc poszli dalej w pośpiechu. Przybyli do domu pewnego człowieka w Bachurim, który miał studnię na swoim podwórzu. Weszli do niej. ¹⁹ Potem kobieta wzięła przykrywę, ułożyła ją nad otworem studni, rozsypała na niej ziarno, tak że nic nie zauważono. ²⁰ Słudzy Absaloma przybyli do tej kobiety, do jej domu, pytając: „Gdzie jest Achimaas i Jonatan?” Odpowiedziała im kobieta: „Poszli dalej za zbiornik wody”. Szukali [ich], lecz nie znaleźli. Powrócili więc do Jerozolimy. ²¹ Po ich odejściu tamci wyszli ze studni i udali się w drogę, i zanieśli królowi Dawidowi wiadomość. Mówili Dawidowi: „Ruszajcie! Przeprawcie się szybko przez wodę, bo taką a taką radę podał co do was Achitofel”. ²² Dawid więc wraz z całym swym otoczeniem wstał i przeprawił się przez Jordan. Do rana nie brakowało już ani jednego, kto by się nie przeprawił przez Jordan.
²³ Achitofel widząc, że jego rada nie została spełniona, osiodłał swojego osła i wrócił do domu, do swego miasta. Wydawszy zarządzenia odnoszące się do swego domu, powiesił się i umarł. Pochowano go w grobie jego ojca.

Przed bitwą ojca z synem

²⁴ Dawid tymczasem przybył do Machanaim, Absalom natomiast wraz ze wszystkimi Izraelitami przeprawił się przez Jordan. ²⁵ Dowódcą wojsk został Amasa, ustanowiony przez Absaloma w miejsce Joaba. Amasa był synem pewnego Izmaelity, któremu było na imię Jitra. Zbliżył się on do Abigail, córki Nachasza, siostry Serui, matki Joaba. ²⁶ Izrael z Absalomem rozbili obóz w krainie Gilead.
²⁷ Kiedy Dawid przybył do Machanaim, Szobi, syn Nachasza z ammonickiego Rabba, Makir, syn Ammiela z Lo-Debar, i Barzillaj, Gileadczyk z Rogelim, ²⁸ dostarczyli łóżek, okryć pościelowych, naczyń. garnków glinianych, pszenicy, jęczmienia, mąki, ziarna prażonego, fasoli, soczewicy, ²⁹ miodu, masła, sera owczego i krowiego. Dostarczyli tego Dawidowi i jego otoczeniu, aby się posilili. Mówili bowiem: „Lud na pustyni jest głodny, zmęczony i spragniony”

¹ Dawid dokonał przeglądu wojska, które z nim było. Zamianował nad nimi tysiączników i setników. ² Potem Dawid podzielił wojsko na trzy części: jedną część oddał pod władzę Joaba, drugą część pod władzę Abiszaja, syna Serui, trzecią pod władzę Ittaja z Gat. I przemówił król do ludu: „Powziąłem zamiar pójścia wraz z wami”. ³ Wojsko jednak odpowiedziało: „Nie pójdziesz. Gdybyśmy zostali pobici – nie zwrócą na nas uwagi, i choćby zginęła połowa z nas, nie liczono by się z tym, ty zaś jesteś dla nas jak dziesięć tysięcy. Lepiej więc będzie, gdy ty będziesz gotów przyjść nam z pomocą z miasta”. ⁴ Rzekł do nich król: „To uczynię, co wam się wydaje słuszne”. Stanął więc król obok bramy, a wszyscy ludzie przechodzili setkami i tysiącami. ⁵ Król wydał polecenie Joabowi, Abiszajowi i Ittajowi: „Ze względu na mnie z młodym Absalomem postępujcie łagodnie!” Słyszało całe wojsko, jaki rozkaz wydał król przywódcom co do Absaloma.
⁶ Wojsko wyruszyło w pole przeciw Izraelowi. Doszło do bitwy w lesie Efraima. ⁷ W walce ze sługami Dawida wojsko izraelskie zostało pobite. Była to wielka klęska w tym dniu: poległo dwadzieścia tysięcy. ⁸ Stąd walka przeniosła się na całą okolicę, a las w tym dniu pochłonął więcej wojska niż miecz.
⁹ Absalom natknął się na sługi Dawida. Jechał na mule. Muł zapuścił się pod konary wielkiego terebintu. Absalom zaczepił głową o dąb i zawisł między niebem a ziemią – muł natomiast dalej popędził. ¹⁰ Dostrzegł to pewien człowiek i zawiadomił Joaba: „Widziałem Absaloma wiszącego na terebincie”. ¹¹ Człowiekowi, który przyniósł nowinę, Joab odpowiedział: „Jeżeli go widziałeś, to czemu go nie zabiłeś zaraz na miejscu? Dałbym ci dziesięć [sztuk] srebra i jeden pas”. ¹² Człowiek ten odpowiedział Joabowi: „Choćbym na ręce swe otrzymał tysiąc srebrnych syklów, nie podniósłbym ręki na królewskiego syna. Przecież słyszeliśmy, jak król rozkazywał tobie, Abiszajowi i Ittajowi: „Ze względu na mnie zachowajcie młodego Absaloma”.¹³ Gdybym wobec niego postąpił zdradliwie – a żadna sprawa nie ukryje się przed królem – czy ty sam nie stanąłbyś wtedy z dala ode mnie?” ¹⁴ Joab odrzekł: „Nie chcę z tobą tracić czasu”. Wziął do ręki trzy oszczepy i utopił je w sercu Absaloma. A że żył jeszcze w gąszczu terebintu, ¹⁵ podbiegło dziesięciu młodych ludzi, giermków Joaba, i rzuciwszy się na Absaloma, dobiło go.
¹⁶ Joab zagrał na rogu, wojsko się wstrzymało od pościgu za Izraelem, bo Joab je powstrzymał. ¹⁷ Wzięto Absaloma i wrzucono do głębokiego dołu w lesie. Narzucono na niego wielki stos kamieni. Wszyscy natomiast Izraelici uciekli, każdy do swego namiotu.
¹⁸ Absalom jeszcze za swego życia zbudował sobie stelę w Dolinie Królewskiej. Tłumaczył sobie: „Nie mam syna, który by upamiętnił moje imię”. Pomnik nazwał swoim imieniem. Jeszcze do dziś nazywa się go „Ręką Absaloma”.

Radosne nowiny o zwycięstwie

¹⁹ Achimaas, syn Sadoka, oświadczył: „Niech mi będzie wolno pobiec i zanieść królowi dobrą nowinę, że Pan wymierzył mu sprawiedliwość [uwalniając go] z ręki jego wrogów”. ²⁰ Powiedział mu Joab: „Nie byłbyś dziś zwiastunem dobrej wiadomości. Dobrą nowinę zaniesiesz mu innego dnia. Dziś nie zaniósłbyś dobrej nowiny, bo zginął syn królewski”. ²¹ I rzekł Joab do pewnego Kuszyty: „Idź, opowiedz królowi, co widziałeś”. Kuszyta oddawszy pokłon Joabowi, pobiegł. ²²Achimaas, syn Sadoka, dopraszał się jeszcze, mówiąc do Joaba: „Niech się dzieje, co chce, pozwól, bym i ja pobiegł za Kuszytą”. Joab odpowiedział: „Dlaczego chcesz biec, mój synu? Nie ma dla ciebie nagrody za dobrą wieść”. ²³ Odpowiedział: „Niech się co chce dzieje! Pobiegnę”. Joab odrzekł: „Biegnij więc!” Achimaas pobiegł drogą przez okręg [Jordanu], wyprzedzając Kuszytę.
²⁴ Dawid siedział między dwiema bramami. Strażnik, który chodził po tarasie bramy nad murem, podniósłszy oczy zauważył, że jakiś mężczyzna biegnie samotnie. ²⁵ Strażnik wołając przekazał królowi tę wiadomość. Król powiedział: „Jeżeli jest sam, to przynosi dobrą nowinę!” Gdy ten zbliżał się coraz bardziej ²⁶ strażnik zauważył drugiego biegnącego człowieka. Krzyknął w stronę odźwiernego: „Jakiś człowiek biegnie samotnie”. Powiedział król: „Ten również z dobrą nowiną”. ²⁷ Strażnik oznajmił: „Poznaję po biegu, że pierwszy biegnie Achimaas, syn Sadoka”. Król zauważył: „To dobry człowiek. Przychodzi z dobrą nowiną”. ²⁸ Achimaas zawołał do króla: „Bądź pozdrowiony!” Oddawszy pokłon królowi do ziemi, powiedział: „Niech Pan, Bóg twój, będzie błogosławiony! Ludzi, którzy podnieśli rękę przeciw panu memu, królowi, wydał On w niewolę”. ²⁹ Król zapytał: „Czy dobrze z młodym Absalomem?”, a Achimaas odpowiedział: „Widziałem wielki tłum wtedy, gdy sługa króla Joab posyłał twojego sługę. Nie dowiedziałem się jednak, co zaszło”. ³⁰ Król rozkazał: „Usuń się, lecz pozostań tu!” Usunął się i pozostał. ³¹ Właśnie przybył Kuszyta. Kuszyta powiedział: „Niech się raduje pan mój, król, dobrą nowiną. Właśnie dziś Pan wymierzył ci sprawiedliwość [uwalniając cię] z ręki wszystkich, którzy powstali przeciw tobie”. ³² Król zapytał Kuszytę: „Czy dobrze z młodym Absalomem?” Odpowiedział Kuszyta: „Niech się tak wiedzie wszystkim wrogom pana mojego, króla, którzy przeciw tobie złośliwie powstali, jak powiodło się temu młodzieńcowi”.

Księga Psalmów 47

PSALM 47(46)

Bóg na tronie królewskim

¹ Kierownikowi chóru. Synów Koracha. Psalm.
² Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
wykrzykujcie Bogu radosnym głosem,
³ bo Pan najwyższy, straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.
⁴ On nam poddaje narody
i ludy rzuca pod nasze stopy.
⁵ Wybiera dla nas dziedzictwo –
chlubę Jakuba, którego miłuje.
⁶ Wstąpił Bóg wśród radosnych okrzyków,
Pan przy dźwięku trąby.
⁷ Śpiewajcie <naszemu> Bogu, śpiewajcie;
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie!
⁸ Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
⁹ Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.
¹⁰ Połączyli się władcy narodów
z ludem Boga Abrahama.
Bo możni świata należą do Boga:
On zaś jest najwyższy.

List do Galatów 1

Adres

¹ Paweł, apostoł nie z ludzkiego ustanowienia czy zlecenia, lecz z ustanowienia Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który Go wskrzesił z martwych, ² i wszyscy bracia, którzy są przy mnie – do Kościołów Galacji:
³ Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa, ⁴ który wydał samego siebie za nasze grzechy, aby wyrwać nas z obecnego złego świata, zgodnie z wolą Boga i Ojca naszego. ⁵ Jemu to chwała na wieki wieków! Amen.

PRAWDZIWOŚĆ GŁOSZONEJ PRZEZ ŚW. PAWŁA EWANGELII

Prawdziwa Ewangelia

⁶ Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii. ⁷ Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. ⁸ Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! ⁹ Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą [od nas] otrzymaliście – niech będzie przeklęty!

DOWODY HISTORYCZNE PRAWDZIWOŚCI EWANGELII PAWŁOWEJ

Paweł również apostołem Chrystusa

¹⁰ A zatem teraz: czy zabiegam o względy ludzi, czy raczej Boga? Czy ludziom staram się przypodobać? Gdybym jeszcze teraz ludziom chciał się przypodobać, nie byłbym sługą Chrystusa. ¹¹ Oświadczam więc wam, bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia nie jest wymysłem ludzkim. ¹² Nie otrzymałem jej bowiem ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus Chrystus. ¹³ Słyszeliście przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć, ¹⁴ jak w żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków.
¹⁵ Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, ¹⁶ aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ¹⁷ ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku. ¹⁸ Następnie, trzy lata później, udałem się do Jerozolimy dla zapoznania się z Kefasem, zatrzymując się u niego [tylko] piętnaście dni. ¹⁹ Spośród zaś innych, którzy należą do grona Apostołów, widziałem jedynie Jakuba, brata Pańskiego. ²⁰ A Bóg jest mi świadkiem, że w tym, co tu do was piszę, nie kłamię. ²¹ Potem udałem się do krain Syrii i Cylicji. ²² Kościołom zaś chrześcijańskim w Judei pozostawałem osobiście nie znany. ²³ Docierała do nich jedynie wieść: ten, co dawniej nas prześladował, teraz jako Dobrą Nowinę głosi wiarę, którą ongi usiłował wytępić. ²⁴ I wielbili Boga z mego powodu.