Biblia w rok – 5 października

Czytania na 5 października
Księga Izajasza 61 – 62
Księga Psalmów 104
Ewangelia wg św. Łukasza 18

*****

Księga Izajasza 61 – 62

Posłannictwo proroka

¹ Duch Pana Boga nade mną,
bo Pan mnie namaścił.
Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim,
by opatrywać rany serc złamanych,
by zapowiadać wyzwolenie jeńcom
i więźniom swobodę;
² aby obwieszczać rok łaski Pańskiej,
i dzień pomsty naszego Boga;
aby pocieszać wszystkich zasmuconych,
³ <by rozweselić płaczących na Syjonie>,
aby im wieniec dać zamiast popiołu,
olejek radości zamiast szaty smutku,
pieśń chwały zamiast zgnębienia na duchu.
Nazwą ich terebintami sprawiedliwości,
szczepieniem Pana dla Jego rozsławienia.
⁴ Zabudują prastare rumowiska,
podniosą z gruzów dawne budowle,
odnowią miasta zburzone,
świecące pustkami od wielu pokoleń.
⁵ Staną obcokrajowcy, by paść waszą trzodę,
cudzoziemcy będą u was orać i uprawiać winnice.
⁶ Wy zaś będziecie nazywani kapłanami Pana,
mienić was będą sługami Boga naszego.
Zużyjecie bogactwo narodów,
dobrobyt ich sobie przywłaszczycie.
⁷ Ponieważ hańba ich była zdwojona,
poniżenie i zniewagi były ich udziałem,
przeto w swej ziemi odziedziczą wszystko w dwójnasób
i zażywać będą wiecznego szczęścia.
⁸ Albowiem Ja, Pan, miłuję praworządność,
nienawidzę grabieży i bezprawia,
oddam im nagrodę z całą wiernością
i zawrę z nimi wieczyste przymierze.
⁹ Plemię ich będzie znane wśród narodów
i między ludami – ich potomstwo.
Wszyscy, co ich zobaczą, uznają,
że oni są błogosławionym szczepem Pana.
¹⁰ „Ogromnie się weselę w Panu,
dusza moja raduje się w Bogu moim,
bo mnie przyodział w szaty zbawienia,
okrył mnie płaszczem sprawiedliwości,
jak oblubieńca, który wkłada zawój,
jak oblubienicę strojną w swe klejnoty.
¹¹ Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony,
jak ogród rozplenia swe zasiewy,
tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość
i chwalba wobec wszystkich narodów”.

Chwalebne powstanie Jerozolimy

¹ Przez wzgląd na Syjon nie umilknę,
przez wzgląd na Jerozolimę nie spocznę,
dopóki jej sprawiedliwość nie błyśnie jak zorza
i zbawienie jej nie zapłonie jak pochodnia.
² Wówczas narody ujrzą twą sprawiedliwość
i chwałę twoją wszyscy królowie.
I nazwą cię nowym imieniem,
które usta Pana oznaczą.
³ Będziesz prześliczną koroną w rękach Pana,
królewskim diademem w dłoni twego Boga.
⁴ Nie będą więcej mówić o tobie „Porzucona”,
o krainie twej już nie powiedzą „Spustoszona”.
Raczej cię nazwą „Moje <w niej> upodobanie”,
a krainę twoją „Poślubiona”.
Albowiem spodobałaś się Panu
i twoja kraina otrzyma męża.
⁵ Bo jak młodzieniec poślubia dziewicę,
tak twój Budowniczy ciebie poślubi,
i jak oblubieniec weseli się z oblubienicy,
tak Bóg twój tobą się rozraduje.
⁶ Na twoich murach, Jeruzalem,
postawiłem straże:
cały dzień i całą noc
nigdy milczeć nie będą.
Wy, co przypominacie [wszystko] Panu,
sami nie miejcie wytchnienia
⁷ i Jemu nie dajcie spokoju,
dopóki nie odnowi
i nie uczyni Jeruzalem
przedmiotem chwalby na ziemi.
⁸ Przysiągł Pan na prawicę swoją
i na swe ramię potężne:
„Nigdy już nie dam twojego zboża
nieprzyjaciołom twoim na pokarm.
Cudzoziemcy nie będą pili twego wina,
przy którym się natrudziłeś.
⁹ Raczej [twoi] żeńcy będą spożywać zboże
i będą chwalili Pana;
ci zaś, co wino zbierają, pić je będą
na dziedzińcach mojej świątyni”.

Zakończenie

¹⁰ Przechodźcie, przechodźcie przez bramy!
Otwórzcie drogę ludowi!
Wyrównajcie, wyrównajcie gościniec,
uprzątnijcie kamienie!
Podnieście znak dla narodów!
¹¹ Oto co Pan obwieszcza
wszystkim krańcom ziemi:
„Mówcie do Córy Syjońskiej:
Oto twój Zbawca przychodzi.
Oto Jego nagroda z Nim idzie
i zapłata Jego przed Nim.
¹² Nazywać ich będą „Ludem Świętym”,
„Odkupionymi przez Pana”.
A tobie dadzą miano: „Poszukiwane”,
„Miasto nie opuszczone””.

Księga Psalmów 104

PSALM 104(103)

Stworzenie wielbi Boga

¹ Błogosław, duszo moja, Pana!
O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki!
Odziany we wspaniałość i majestat,
² światłem okryty jak płaszczem.
Rozpostarłeś niebo jak namiot,
³ wzniosłeś swe komnaty nad wodami.
Za rydwan masz obłoki,
przechadzasz się na skrzydłach wiatru.
⁴ Jako swych posłów używasz wichry,
jako sługi – ogień i płomienie.
⁵ Umocniłeś ziemię w jej podstawach:
na wieki wieków się nie zachwieje.
⁶ Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią,
stanęły wody ponad górami.
⁷ Musiały uciekać wobec Twej groźby,
na głos Twego grzmotu popadły w przerażenie.
⁸ Wzniosły się na góry, opadły na doliny,
na miejsce, któreś im naznaczył.
⁹ Zakreśliłeś granicę, której nie przekraczają,
nigdy nie wrócą, by zalać ziemię.

¹⁰ Ty zdroje kierujesz do strumieni,
co pośród gór się sączą:
¹¹ poją one wszelkie zwierzęta polne,
[tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie;
¹² nad nimi mieszka ptactwo powietrzne,
spomiędzy gałęzi głos swój wydaje.
¹³ Z Twoich komnat nawadniasz góry,
aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię.
¹⁴ Każesz rosnąć trawie dla bydła
i roślinom, by człowiekowi służyły,
aby z roli dobywał chleb
¹⁵ i wino, co rozwesela serce ludzkie,
by rozpogadzać twarze oliwą,
by serce ludzkie chleb krzepił.
¹⁶ Drzewa Pana mają wody do syta,
cedry Libanu, które zasadził.
¹⁷ Tam ptactwo zakłada gniazda,
na cyprysach są domy bocianów.
¹⁸ Wysokie góry dla kozic,
a skały są kryjówką dla borsuków.

¹⁹ Tyś stworzył księżyc, aby czas wskazywał;
słońce poznało swój zachód.
²⁰ Mrok sprowadzasz i noc nastaje,
w niej krąży wszelki zwierz leśny.
²¹ Lwiątka ryczą za łupem,
domagają się żeru od Boga.
²² Gdy słońce wzejdzie, wracają
i kładą się w swych legowiskach.
²³ Człowiek wychodzi do swojej pracy,
do trudu swojego aż do wieczora.

²⁴ Jak liczne są dzieła Twoje, Panie!
Ty wszystko mądrze uczyniłeś:
ziemia jest pełna Twych stworzeń.
²⁵ Oto morze wielkie, długie i szerokie,
a w nim jest bez liku żyjątek
i zwierząt wielkich i małych.
²⁶ Tamtędy wędrują okręty,
i Lewiatan, którego stworzyłeś na to,
aby w nim igrał.

²⁷ Wszystko to czeka na Ciebie,
byś dał im pokarm w swym czasie.
²⁸ Gdy im udzielasz, zbierają;
gdy rękę swą otwierasz, sycą się dobrami.
²⁹ Gdy skryjesz swe oblicze, wpadają w niepokój;
gdy im oddech odbierasz, marnieją
i powracają do swojego prochu.
³⁰ Stwarzasz je, gdy ślesz swego Ducha
i odnawiasz oblicze ziemi.
³¹ Niech chwała Pana trwa na wieki:
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
³² Na ziemię patrzy, a ona drży;
dotyka gór, a one dymią.

³³ Póki mego życia, chcę śpiewać Panu
i grać mojemu Bogu, póki mi życia starczy.
³⁴ Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu.
³⁵ Niech znikną z ziemi grzesznicy
i niech już nie będzie występnych!
Błogosław, duszo moja, Pana!
Alleluja.

Ewangelia wg św. Łukasza 18

Moc wytrwałej modlitwy

¹ Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać: ² „W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi. ³ W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: „Obroń mnie przed moim przeciwnikiem!” ⁴ Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: „Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę, ⁵ to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie””.
⁶ I Pan dodał: „Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi. ⁷ A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie? ⁸ Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”

Faryzeusz i celnik

⁹ Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: ¹⁰ „Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. ¹¹ Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. ¹² Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”. ¹³ Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” ¹⁴ Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”.

Jezus przyjmuje dzieci

¹⁵ Przynosili Mu również niemowlęta, żeby na nie ręce włożył, lecz uczniowie, widząc to, szorstko zabraniali im. ¹⁶ Jezus zaś przywołał je do siebie i rzekł: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im: do takich bowiem należy królestwo Boże. ¹⁷ Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego”.

Bogaty młodzieniec

¹⁸ Zapytał Go pewien zwierzchnik: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” ¹⁹ Jezus mu odpowiedział: „Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. ²⁰ Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij swego ojca i matkę!” ²¹ On odrzekł: „Od młodości przestrzegałem tego wszystkiego”. ²² Jezus słysząc to, rzekł mu: „Jednego ci jeszcze brak: sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; potem przyjdź i chodź ze Mną”. ²³ Gdy to usłyszał, mocno się zasmucił, gdyż był bardzo bogaty.

Niebezpieczeństwo bogactw

²⁴ Jezus zobaczywszy go [takim] rzekł: „Jak trudno bogatym wejść do królestwa Bożego. ²⁵ Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego”. ²⁶ Zapytali ci, którzy to słyszeli: „Któż więc może być zbawiony?” ²⁷ Jezus odpowiedział: „Co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga”.

Nagroda za dobrowolne ubóstwo

²⁸ Wówczas Piotr rzekł: „Oto my opuściliśmy swoją własność i poszliśmy za Tobą”. ²⁹ On im odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu albo żony, braci, rodziców albo dzieci dla królestwa Bożego, żeby ³⁰ nie otrzymał daleko więcej w tym czasie, a w wieku przyszłym – życia wiecznego”.

Trzecia zapowiedź męki i zmartwychwstania

³¹ Potem wziął Dwunastu i powiedział do nich: „Oto idziemy do Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym. ³² Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty; ³³ ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie”. ³⁴ Oni jednak nic z tego nie zrozumieli. Rzecz ta była zakryta przed nimi i nie pojmowali tego, o czym była mowa.

Niewidomy pod Jerychem

³⁵ Kiedy zbliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. ³⁶ Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje. ³⁷ Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi. ³⁸ Wtedy zaczął wołać: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!” ³⁹ Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!” ⁴⁰ Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: ⁴¹ „Co chcesz, abym ci uczynił?” Odpowiedział: „Panie, żebym przejrzał”. ⁴² Jezus mu odrzekł: „Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła”. ⁴³ Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.