Biblia w rok – 16 maja

Czytania na 16 maja
2 Księga Samuela 5 – 6
Mądrość Syracha 46
2 List do Koryntian 8

*******

2 Księga Samuela 5 – 6

Dawid królem nad całym Izraelem. Stolica państwa

¹ Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: „Oto myśmy kości twoje i ciało. ² Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: „Ty będziesz pasł mój lud – Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem””. ³ Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.
⁴ W chwili objęcia rządów Dawid miał lat trzydzieści, a rządził lat czterdzieści. ⁵ Judą rządził w Hebronie lat siedem i sześć miesięcy, w Jerozolimie zaś całym Izraelem i Judą rządził lat trzydzieści trzy.
⁶ Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: „Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi”. Oznaczało to: „Dawid tu nie wejdzie”. ⁷ Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe.
⁸ Dawid w tym dniu powiedział: „Ktokolwiek pokona Jebusytów, zdobywając przejście podziemne, oraz ślepych i kulawych nienawistnych dla duszy Dawida… [ten będzie wodzem]”. Stąd pochodzi powiedzenie:
„Ślepiec i kulawy nie wejdą do wnętrza domu”.
⁹ Dawid zamieszkał w twierdzy, którą nazwał Miastem Dawidowym. Zbudował potem mur dokoła: od Millo do wnętrza. ¹⁰ Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan, Bóg Zastępów, był z nim.
¹¹ Hiram, król Tyru, wysłał posłów do Dawida z drzewem cedrowym, cieślami i murarzami, aby zbudowali Dawidowi pałac. ¹² Wtedy Dawid uznał, że Pan potwierdził go królem nad Izraelem i że jego władzę królewską wywyższył ze względu na lud swój – Izraela.

Rodzina Dawida

¹³ Po przybyciu z Hebronu Dawid wziął sobie jeszcze nałożnicę i żony z Jerozolimy. Urodzili się Dawidowi jeszcze synowie i córki. ¹⁴ Oto imiona tych, którzy urodzili się w Jerozolimie: Szammua, Szobab, Natan, Salomon, ¹⁵ Jibchar, Eliszua, Nefeg, Jafija, ¹⁶ Eliszama, Eliada i Elifelet.

Klęska Filistynów

¹⁷ Filistyni usłyszawszy, że Dawid został namaszczony na króla nad Izraelem, wyruszyli wszyscy, aby pochwycić Dawida. Gdy się Dawid o tym dowiedział, schronił się do twierdzy. ¹⁸ Filistyni przybywszy rozciągnęli się w dolinie Refaim. ¹⁹ Wtedy Dawid radził się Pana: „Czy mam pójść na Filistynów i czy oddasz ich w moje ręce?” A Pan odrzekł Dawidowi: „Idź! Z pewnością oddam Filistynów w twoje ręce”. ²⁰ Dawid wyruszył do Baal-Perasim i tam ich pokonał. Wtedy rzekł Dawid: „Jak rwąca woda Pan rozbił wrogów mych przede mną”. Dlatego nazwano to miejsce Baal-Perasim. ²¹ [Filistyni] pozostawili tam nawet swoje bożki, a Dawid i jego ludzie zabrali je. ²² I znowu wyruszyli Filistyni i rozciągnęli się na dolinie Refaim. ²³ Dawid radził się Pana, a On mu odpowiedział: „Nie dokonuj natarcia czołowego, lecz obejdź ich z tyłu i dokonasz natarcia od strony drzew balsamowych. ²⁴ Kiedy zaś posłyszysz odgłosy kroków wśród wierzchołków drzew balsamowych, wtedy się pośpiesz; wtedy bowiem Pan wyjdzie przed tobą, by rozbić wojsko Filistynów”. ²⁵ Dawid postąpił tak, jak mu polecił Pan, i pokonał Filistynów od Gibeonu aż do Gezer.

Arka Boża w Jerozolimie

¹ Znów Dawid zgromadził wszystkich doborowych wojowników Izraela w liczbie trzydziestu tysięcy. ² Dawid i wszyscy ludzie towarzyszący mu, powstawszy, udali się w kierunku judzkiej Baali, aby sprowadzić stamtąd Arkę Boga, który nosi imię: Pan Zastępów spoczywający na cherubach. ³ Umieszczono Arkę Bożą na nowym wozie i wywieziono ją z domu Abinadaba, położonego na wzgórzu. Uzza i Achio, synowie Abinadaba, prowadzili wóz, ⁴ z Arką Bożą. Achio wyprzedzał Arkę. ⁵ Tak Dawid, jak i cały dom Izraela tańczyli przed Panem z całej siły przy dźwiękach pieśni i gry na cytrach, harfach, bębnach, grzechotkach i cymbałach. ⁶ Gdy przybyli na klepisko Nakona, Uzza wyciągnął rękę w stronę Arki Bożej i podtrzymał ją, gdyż woły szarpnęły. ⁷ I zapłonął gniew Pana przeciwko Uzzie i poraził go tam Bóg za ten postępek, tak że umarł przy Arce Bożej. ⁸ A Dawid strapił się, dlatego że Pan dotknął takim ciosem Uzzę, i nazwał to miejsce Peres-Uzza. [Tak jest] po dzień dzisiejszy.
⁹ I Dawid uląkł się Pana w owym dniu, mówiąc: „Jakże przyjdzie do mnie Arka Pańska?” ¹⁰ Nie chciał więc Dawid kierować Arki Pańskiej do siebie, do Miasta Dawidowego. Sprowadził więc ją do domu Obed-Edoma z Gat. ¹¹ I Arka Pańska pozostawała w domu Obed-Edoma z Gat przez trzy miesiące. A Pan pobłogosławił Obed-Edomowi i całej jego rodzinie.
¹² Doniesiono królowi Dawidowi: „Pan obdarzył błogosławieństwem rodzinę Obed-Edoma i całe jego mienie z powodu Arki Bożej”. Poszedł więc Dawid i sprowadził z wielką radością Arkę Bożą z domu Obed-Edoma do Miasta Dawidowego. ¹³ Ilekroć niosący Arkę Pańską postąpili sześć kroków, składał w ofierze wołu i tuczne cielę. ¹⁴ Dawid wtedy tańczył z całym zapałem w obecności Pana, a ubrany był w lniany efod. ¹⁵ Dawid wraz z całym domem izraelskim prowadził Arkę Pańską, wśród radosnych okrzyków i grania na rogach.
¹⁶ Kiedy Arka Pańska przybyła do Miasta Dawidowego, Mikal, córka Saula, wyglądała przez okno i ujrzała króla Dawida, jak podskakiwał i tańczył przed Panem: wtedy wzgardziła nim w sercu.
¹⁷ Przyniesioną więc Arkę Pańską ustawiono na przeznaczonym na to miejscu w środku Namiotu, który rozpiął dla niej Dawid, po czym Dawid złożył przed Panem całopalenia i ofiary biesiadne. ¹⁸ Kiedy Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar biesiadnych, pobłogosławił lud w imieniu Pana Zastępów. ¹⁹ Dokonał potem podziału między cały naród, między cały tłum Izraela, między mężczyzn i kobiety: dla każdego po jednym bochenku chleba, po kawałku mięsa i placku z rodzynkami. Potem wszyscy ludzie udali się do swych domów.
²⁰ Wrócił Dawid, aby wnieść błogosławieństwo do swego domu. Wyszła ku niemu Mikal, córka Saula, i powiedziała: „O, jak to wsławił się dzisiaj król izraelski, który się obnażył na oczach niewolnic sług swoich, tak jak się pokazać może ktoś niepoważny”. ²¹ Dawid odpowiedział Mikal: „Przed Panem, który wybrał mnie zamiast ojca twego i całej twej rodziny i ustanowił mnie wodzem ludu Pańskiego, Izraela, przed Panem będę tańczył. ²² I upokorzyłbym się jeszcze bardziej. Choćbym miał się poniżyć w twoich oczach, to u niewolnic, o których mówisz, sławę bym jeszcze zyskał”.
²³ Mikal, córka Saula, była bezdzietna aż do czasu swej śmierci.

Mądrość Syracha 46

Jozue i Kaleb

¹ Dzielny w bitwie Jozue, syn Nuna,
następca Mojżesza na urzędzie prorockim,
stał się, stosownie do swego imienia,
wielkim przez to, że ocalił Jego wybranych,
że wywarł pomstę na opornych wrogach,
by wprowadzić Izraela w jego dziedzictwo.
² Jakże się wsławił, gdy podniósł swoje ręce
i gdy wyciągnął miecz przeciw miastom!
³ Któż pierwszy przed nim takim się okazał?
On bowiem prowadził wojny Pana!
⁴ Czyż nie za jego sprawą zatrzymało się słońce
i jeden dzień stał się jakby dwa?
⁵ Wezwał Najwyższego Władcę,
gdy wrogowie parli na niego zewsząd,
i wysłuchał go Wielki Pan,
bo zesłał grad kamienisty o wielkiej sile.
⁶ Uderzył na wrogi naród
i rozgromił przeciwników na pochyłości,
aby poznały narody jego oręż,
że wojnę toczy wobec Pana.
⁷ I dlatego jeszcze, że Panu był doskonale posłuszny,
a za dni Mojżesza okazał swą dobroć,
on i Kaleb, syn Jefunnego,
przez to, że stanęli przeciw zgromadzeniu,
powstrzymali lud przed grzechami
i uspokoili niegodziwe szemranie.
⁸ Oni dwaj tylko ocaleli
z sześciuset tysięcy pieszych
i zostali wprowadzeni do dziedzictwa,
do ziemi opływającej w mleko i miód.
⁹ Pan dał Kalebowi siły,
które aż do starości z nim pozostały,
mógł bowiem wstąpić na góry kraju,
gdzie jego potomstwo otrzymało dziedzictwo,
¹⁰ tak że widzieli wszyscy synowie Izraela,
iż dobrze być Panu posłusznym.

Sędziowie

¹¹ I sędziowie – każdy według swego imienia –
których serce nie było niewierne
i którzy nie odwrócili się od Pana,
pamięć ich niech będzie błogosławiona,
¹² kości ich niech wypuszczą pędy ze swego miejsca,
aby byli wsławieni przez swoich synów.

Samuel

¹³ Umiłowany przez swego Pana, Samuel,
prorok Pański, ustanowił królestwo
i namaścił władców nad Jego ludem.
¹⁴ Według Prawa Pańskiego sądził zgromadzenie,
nawiedził bowiem Pan Jakuba.
¹⁵ Przez swą prawdomówność okazał się rzeczywiście prorokiem,
a prawdziwość widzenia uznana została dzięki jego słowom.
¹⁶ Wezwał Pana Wszechmogącego,
ofiarując Mu jagnię jeszcze ssące,
gdy zewsząd na niego nacierali wrogowie.
¹⁷ I zagrzmiał Pan z nieba,
a w potężnym echu dał słyszeć swój głos;
¹⁸ starł zwierzchników nieprzyjacielskich
i wszystkich książąt Filistynów.
¹⁹ Przed czasem spoczynku wiecznego
oświadczył przed Panem i Jego pomazańcem:
„Pieniędzy ani niczego, ani sandałów
od nikogo nie wziąłem”.
I nikt go nie mógł oskarżyć.
²⁰ A nawet po swym zaśnięciu prorokował,
oznajmił los królowi
i z [głębi] ziemi głos swój podniósł
w przepowiedni, by usunąć nieprawość ludu.

2 List do Koryntian 8

O JAŁMUŻNIE DLA UBOGICH Z JEROZOLIMY

Hojność na rzecz ubogich

¹ Donosimy wam, bracia, o łasce Bożej, jakiej dostąpiły Kościoły Macedonii, ² jak to w dotkliwej próbie ucisku uradowały się bardzo i jak skrajne ich ubóstwo zajaśniało bogactwem prostoty. ³ Według możliwości, a nawet – zaświadczam to – ponad swe możliwości okazały gotowość, ⁴ nalegając na nas bardzo i prosząc o łaskę współdziałania w posłudze na rzecz świętych. ⁵ I nie tylko tak było, jakeśmy się spodziewali, lecz ofiarowały siebie samych najprzód Panu, a potem nam przez wolę Bożą. ⁶ Poprosiliśmy więc Tytusa, aby jak to już rozpoczął, tak też i dokonał tego dzieła miłosierdzia względem was. ⁷ A podobnie jak obfitujecie we wszystko, w wiarę, w mowę, w wiedzę, we wszelką gorliwość, w miłość naszą do was, tak też obyście i w tę łaskę obfitowali. ⁸ Nie mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych, wypróbować waszą miłość. ⁹ Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić. ¹⁰ Tak więc udzielam wam rady, a to przyniesie pożytek wam, którzy zaczęliście już ubiegłego roku nie tylko chcieć, lecz i działać. ¹¹ Doprowadźcie teraz to dzieło do końca, aby czynne podzielenie się tym, co macie, potwierdzało waszą chętną gotowość. ¹² A gotowość uznaje się nie według tego, czego się nie ma, lecz według tego, co się ma. ¹³ Nie o to bowiem idzie, żeby innym sprawiać ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość. ¹⁴ Teraz więc niech wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich potrzebom, aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość według tego, co jest napisane: ¹⁵ Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele.

Zapowiedź przybycia wysłanników Pawła

¹⁶ A Bogu niech będą dzięki za to, że wszczepił tę troskę o was w serce Tytusa, ¹⁷ iż przyjął zachętę, a będąc jeszcze bardziej gorliwym, z własnej woli wybrał się do was. ¹⁸ Posłaliśmy z nim brata, którego sława w Ewangelii rozchodzi się po wszystkich Kościołach. ¹⁹ Co więcej, przez same Kościoły został on ustanowiony towarzyszem naszej podróży w tym dziele, około którego się trudzimy ku chwale samego Pana i ku zaspokojeniu naszego pragnienia, ²⁰ wystrzegając się tego, by ktoś na nas nie sarkał z okazji darów, tak obficie przez nas zebranych. ²¹ Staramy się bowiem o dobro nie tylko wobec Pana, lecz także wobec ludzi. ²² Posłaliśmy z nim również brata naszego, którego gorliwość mieliśmy sposobność wielokrotnie wypróbować, a który teraz, naprawdę, ufając wam okazał się jeszcze bardziej gorliwym. ²³ Tytus jest moim towarzyszem i trudzi się ze mną dla was; a bracia nasi – to wysłańcy Kościołów , chwała Chrystusa. ²⁴ Okażcie więc im wobec Kościołów waszą miłość i dowody naszej z was chluby!