Biblia w rok – 7 czerwca

Czytania na 7 czerwca
2 Księga Królewska 3 – 4
Księga Psalmów 63
Ewangelia wg św. Jana 7

*******

2 Księga Królewska 3 – 4

WOJNA MOABSKA

Joram panuje w Izraelu (852-841)

¹ Joram, syn Achaba, objął władzą nad Izraelem w Samarii w osiemnastym roku [panowania] Jozafata, króla judzkiego, i królował dwanaście lat. ² Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, jednakże nie tak bardzo, jak jego ojciec i jego matka, ponieważ usunął stelę Baala, którą sporządził jego ojciec. ³ Przylgnął jednak do grzechu, do którego doprowadził Izraela Jeroboam, syn Nebata, i nie zerwał z nim.

Wyprawa przeciw Moabowi

⁴ Mesza, król Moabu, był hodowcą trzód i dostarczał królowi izraelskiemu sto tysięcy owiec i wełnę ze stu tysięcy baranów. ⁵ Lecz po śmierci Achaba król Moabu zbuntował się przeciwko królowi izraelskiemu.
⁶ W tym samym czasie król Joram wyszedł z Samarii i dokonywał przeglądu całego Izraela. ⁷ Podróżując, polecił oświadczyć Jozafatowi, królowi judzkiemu: „Król Moabu zbuntował się przeciwko mnie. Czy zechcesz wyruszyć ze mną na wojnę przeciw Moabowi?” Odpowiedział: „Wyruszę; ja tak, jak i ty, lud mój, jak i twój lud, konie moje, jak i twoje konie”. ⁸ A on jeszcze zapytał: „Którą drogą wyruszymy?” Odpowiedział: „Drogą przez pustynię Edomu”.
⁹ Zatem wyruszyli w drogę: król izraelski, król judzki i król Edomu. Kiedy zaś krążyli po drogach siedem dni, zabrakło wody dla wojska obozującego i bydła, które szło za nimi. ¹⁰ Wtedy król izraelski zawołał: „Biada! Albowiem Pan zwołał tych trzech królów, by ich wydać w ręce Moabu”. ¹¹ Jozafat zaś odrzekł: „Czy tu nie ma proroka Pańskiego, byśmy przez niego mogli zapytać się Pana?” Odpowiedział jeden ze sług króla izraelskiego: „Jest tu Elizeusz, syn Szafata, który polewał wodą ręce Eliasza”.¹² Jozafat zaś powiedział: „On ma słowo Pańskie”. Więc król izraelski, Jozafat, i król Edomu poszli do niego. ¹³ Elizeusz zaś rzekł do króla izraelskiego: „Cóż ja mam do ciebie, a ty do mnie? Idź do proroków ojca twego i do proroków twojej matki!” Odpowiedział mu król Izraela: „Nie! Czy Pan zwołał tych trzech królów, aby ich wydać w ręce Moabu?” ¹⁴ Elizeusz odrzekł: „Na życie Pana Zastępów, przed którego obliczem stoję! Gdybym nie miał względu na Jozafata, króla judzkiego – to ani bym na ciebie nie zważał, ani bym na ciebie nie spojrzał. ¹⁵ Teraz jednak przyprowadźcie mi harfiarza”. Kiedy zaś harfiarz grał na strunach, spoczęła na nim ręka Pańska ¹⁶ i powiedział: „Tak mówi Pan: Wykopcie w tym wąwozie rowy obok rowów. ¹⁷ Bo tak mówi Pan: Nie zobaczycie wiatru, nie zobaczycie deszczu, a przecież wąwóz ten napełni się wodą i pić będziecie wy, wasze stada i wasze bydło. ¹⁸ Lecz jeszcze tego jest mało w oczach Pana, ponieważ wyda On Moab w wasze ręce. ¹⁹ Zburzycie wszystkie miasta obwarowane <i wszystkie znaczniejsze miasta>. Wytniecie wszystkie drzewa użyteczne. Zasypiecie wszystkie źródła wód. Wszystkie zaś pola uprawne spustoszycie narzucając kamieni”. ²⁰ Rano więc – w porze składania ofiar z pokarmów – oto napłynęła woda drogą od strony Edomu, tak iż okolica wypełniła się wodą.
²¹ Kiedy wszyscy Moabici dowiedzieli się, że królowie wyruszyli, aby stoczyć z nimi bitwę, zwołali wszystkich zdolnych do noszenia broni i stanęli na granicy. ²² Kiedy rano wstali i kiedy słońce rozbłysło nad wodami, Moabici ujrzeli z oddali wodę czerwoną jak krew. ²³ Powiedzieli więc: „To krew! Z pewnością królowie powycinali się nawzajem, uderzywszy jeden na drugiego. A teraz pójdźmy po łupy, Moabie!”
²⁴ Kiedy przyszli pod obóz Izraela, Izraelici powstali i uderzyli na Moabitów, tak iż ci przed nimi rzucili się do ucieczki. Oni zaś szli naprzód i bili Moabitów. ²⁵ Burzyli miasta. Każdy rzucał kamienie na wszelkie pola uprawne, aby je nimi pokryć. Zasypywali wszystkie źródła wody. Wycinali wszelkie drzewa użyteczne. Wreszcie pozostało tylko Kir-Chareszet. Osaczyli je procarze i rzucali na nie kamieniami.
²⁶ Kiedy król Moabu ujrzał, że nie może sprostać bitwie, wziął ze sobą siedmiuset mężów dobywających miecza, aby przebić się do króla Edomu, lecz nie zdołał. ²⁷ Wtedy wziął syna swego pierworodnego, który miał po nim panować, i złożył go jako ofiarę całopalną na murze. Wówczas wielkie oburzenie ogarnęło Izraelitów, tak iż odeszli od niego i wrócili do swojego kraju.

CUDA ELIZEUSZA

Oliwa wdowy

¹ Pewna kobieta spośród żon uczniów proroków wołała do Elizeusza tymi słowami: „Twój sługa a mój mąż umarł. A ty wiesz, że twój sługa bał się Pana. Lecz lichwiarz przyszedł, aby zabrać sobie dwoje moich dzieci na niewolników”. ² Elizeusz zaś rzekł do niej: „Co mógłbym uczynić dla ciebie? Wskaż mi, co posiadasz w mieszkaniu?” Odpowiedziała: „Służebnica twoja nie posiada niczego w mieszkaniu poza garncem oliwy”. ³ On zaś rzekł: „Idź, pożycz sobie z zewnątrz naczynia od wszystkich sąsiadów twoich, naczynia puste, i to nie mało. ⁴ Następnie wrócisz, zamkniesz drzwi za sobą i za synami i będziesz nalewała do tych wszystkich naczyń, a wypełnione odstawisz”. ⁵ Odeszła więc od niego <i postąpiła w ten sposób>. Następnie zamknęła drzwi za sobą i za swoimi synami. Ci jej donosili naczynia, a ona nalewała. ⁶ Kiedy wypełniły się naczynia, rzekła do syna swego: „Przynieś mi jeszcze naczynie!” Odpowiedział jej: „Już nie ma naczyń”. Wtedy oliwa przestała płynąć. ⁷ Poszła więc kobieta oznajmić mężowi Bożemu, który powiedział: „Idź, sprzedaj oliwę, zwróć twój dług, z reszty zaś żyjcie ty i twoi synowie!”

Elizeusz i Szunemitka

⁸ Pewnego dnia Elizeusz przechodził przez Szunem. Była tam kobieta bogata, która zawsze nakłaniała go do spożycia posiłku. Ilekroć więc przechodził, udawał się tam, by spożyć posiłek. ⁹ Powiedziała ona do swego męża: „Oto jestem przekonana, że świętym mężem Bożym jest ten, który ciągle do nas przychodzi. ¹⁰ Przygotujmy mały pokój górny, obmurowany, i wstawmy tam dla niego łóżko, stół, krzesło i lampę. Kiedy przyjdzie do nas, to tam się uda”. ¹¹ Gdy więc pewnego dnia Elizeusz tam przyszedł, udał się do górnego pokoju i tamże położył się do snu. ¹² I powiedział do Gechaziego, swojego sługi: „Zawołaj tę Szunemitkę!” Zawołał ją i stanęła przed nim. ¹³ Rzekł do niego: „Proszę, powiedz jej: Oto podjęłaś dla nas te wszystkie starania. Co można uczynić dla ciebie? Czy można przemówić słowo za tobą do króla lub do dowódcy wojska?” Odpowiedziała: „Ja mieszkam pośród swego ludu”. ¹⁴ Mówił dalej: „Co więc można uczynić dla niej?” Odpowiedział Gechazi: „Niestety, ona nie ma syna, a mąż jej jest stary”. ¹⁵ Rzekł więc: „Zawołaj ją!” Zawołał ją i stanęła przed wejściem. ¹⁶ I powiedział: „O tej porze za rok będziesz pieściła syna”. Odpowiedziała: „Ach, <mężu Boży>, panie mój! Nie oszukuj służebnicy twojej!” ¹⁷Potem kobieta poczęła i urodziła syna o tej samej porze, po roku, jak jej zapowiedział Elizeusz.
¹⁸ Chłopiec dorastał. Pewnego dnia wyszedł do swego ojca, do żniwiarzy ¹⁹ i odezwał się do ojca: „Moja głowa! Moja głowa!” On zaś rozkazał słudze: „Zabierz go do matki!” ²⁰ Zabrał go i zaprowadził do jego matki. Pozostał on na jej kolanach aż do południa i umarł. ²¹ Wtedy weszła ona i położyła go na łóżku męża Bożego, zamknęła za sobą drzwi i wyszła. ²² Zawołała swego męża mówiąc: „Przyślij mi – proszę – jednego ze sług z jedną oślicą. Pobiegnę do męża Bożego i wrócę”. ²³Odpowiedział: „Czemu wyruszasz do niego dzisiaj? Nie ma ani nowiu, ani szabatu”. Odrzekła: „Bądź spokojny!” ²⁴ Osiodłała oślicę i rzekła do sługi swego: „Prowadź, idź! Nie zatrzymuj mnie w drodze, aż ci rozkażę”. ²⁵ Wyruszyła i dotarła do męża Bożego na górze Karmel. Kiedy mąż Boży ujrzał ją z daleka, rzekł do sługi swego, Gechaziego: „Oto owa Szunemitka. ²⁶ Teraz więc biegnijże na jej spotkanie i zapytaj ją: Czy dobrze ci się powodzi? Czy powodzi się twojemu mężowi? Czy powodzi się twojemu dziecku?” Odpowiedziała: „Powodzi się”.
²⁷ Kiedy przyszła do męża Bożego na górę, ujęła go za nogi. A Gechazi zbliżył się, żeby ją odsunąć. Lecz mąż Boży powiedział: „Zostaw ją, bo dusza jej w smutku pogrążona, a Pan ukrył to przede mną i nie oznajmił mi”. ²⁸ Ona zaś rzekła: „Czy ja prosiłam pana mojego o syna? Czyż nie powiedziałam: Nie oszukuj mnie?”
²⁹ Wtedy [Elizeusz] powiedział Gechaziemu: „Przepasz biodra, weź laskę moją w dłoń, a idź! Jeżeli spotkasz kogo, nie pozdrawiaj go; a jeżeli kto ciebie pozdrowi, nie odpowiadaj mu. I położysz laskę moją na chłopcu”. ³⁰ Lecz matka chłopca rzekła: „Na życie Pana i na twoje życie: Nie opuszczę cię!” Wtedy Elizeusz wstał i poszedł za nią. ³¹ Gechazi zaś wyprzedził ich i położył laskę na chłopcu, lecz nie było ani głosu, ani znaku życia. Gechazi więc wrócił do niego i oznajmił mu, mówiąc: „Chłopiec się nie obudził”. ³² Elizeusz wszedł do domu, a oto na jego własnym łóżku chłopiec leżał martwy. ³³ Wszedł, zamknął drzwi za sobą i za nim, i modlił się do Pana. ³⁴ Następnie wszedł [na łóżko], rozciągnął się na dziecku, położył twarz swoją na jego twarzy, oczy swoje na jego oczach, dłonie swoje na jego dłoniach – i pochylony nad nim pozostawał, tak iż się rozgrzało ciało chłopca. ³⁵ Znowu chodził po domu tam i z powrotem, wchodził [na łóżko] i pochylał się nad nim. Wtedy chłopiec ziewnął siedem razy i otworzył oczy. ³⁶ On zaś zawołał Gechaziego, mówiąc: „Zawołaj tę Szunemitkę!” Kiedy ją zawołał, a przyszła do niego, powiedział: „Zabierz twojego syna!” ³⁷ Weszła, upadła do jego stóp i oddała mu pokłon aż do ziemi, następnie zabrała swojego syna i odeszła.

Zatruta strawa

³⁸ Elizeusz wrócił do Gilgal. A głód był w kraju. Gdy uczniowie proroków siedzieli przed nim, rzekł do sługi swego: „Wstaw wielki kocioł i ugotuj polewkę dla uczniów prorockich”.
³⁹ Jeden zaś wyszedł na pole, aby nazbierać jarzyn. Znalazł dziką roślinę i narwał z niej pnączy dzikich kolokwint napełniając nimi swój płaszcz. Wrócił i nakroił ich do kotła z polewką, bo ich nie znano. ⁴⁰ Następnie podał ludziom do spożycia. Gdy tylko skosztowali polewki, krzyknęli: „Śmierć jest w kotle, mężu Boży!” i nie mogli jeść. ⁴¹ On zaś powiedział: „Przynieście więc mąki!” I wsypał ją do kotła, mówiąc: „Rozlej ludziom i niech jedzą!” I już nie było nic trującego w kotle.

Rozmnożenie chleba

⁴² Pewien człowiek przyszedł z Baal-Szalisza, przynosząc mężowi Bożemu chleb z pierwocin, dwadzieścia chlebów jęczmiennych i świeżego zboża w worku. On zaś rozkazał: „Podaj ludziom i niech jedzą!” ⁴³ Lecz sługa jego odrzekł: „Jakże to rozdzielę między stu ludzi?” A on odpowiedział: „Podaj ludziom i niech jedzą, bo tak mówi Pan: Nasycą się i pozostawią resztki”. ⁴⁴ Położył więc to przed nimi, a ci jedli i pozostawili resztki – według słowa Pańskiego.

Księga Psalmów 63

PSALM 63(62)

Tęsknota za Bogiem i świątynią

¹ Psalm Dawidowy. Gdy przebywał na Pustyni Judzkiej.
² Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam;
Ciebie pragnie moja dusza,
za Tobą tęskni moje ciało,
jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody.
³ W świątyni tak się wpatruję w Ciebie,
bym ujrzał Twoją potęgę i chwałę.
⁴ Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia,
moje wargi będą Cię sławić.

⁵ Tak błogosławię Cię w moim życiu:
wzniosę ręce w imię Twoje.
⁶ Dusza moja się syci niby sadłem i tłustością,
radosnymi okrzykami warg moje usta Cię chwalą,
⁷ gdy wspominam Cię na moim posłaniu
i myślę o Tobie podczas moich czuwań.
⁸ Bo stałeś się dla mnie pomocą
i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:
⁹ do Ciebie lgnie moja dusza,
prawica Twoja mnie wspiera.

¹⁰ A ci, którzy szukają zguby mojej duszy,
niech zejdą w głębiny ziemi.
¹¹ Niech będą wydani pod miecze
i staną się łupem szakali.
¹² A król niech się raduje w Bogu,
niech chlubi się każdy, który nań przysięga,
tak niech się zamkną usta mówiących kłamliwie.

Ewangelia wg św. Jana 7

WODA ŻYWA I ŚWIATŁOŚĆ

W drodze na Święto Namiotów

¹ Potem Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi mieli zamiar Go zabić. ² A zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. ³ Rzekli więc Jego bracia do Niego: „Wyjdź stąd i idź do Judei, aby i uczniowie Twoi ujrzeli czyny, których dokonujesz. ⁴ Nikt bowiem nie dokonuje niczego w ukryciu, jeżeli chce się publicznie ujawnić. Skoro takich rzeczy dokonujesz, to okaż się światu!” ⁵ Bo nawet Jego bracia nie wierzyli w Niego. ⁶ Powiedział więc do nich Jezus: „Dla Mnie stosowny czas jeszcze nie nadszedł, ale dla was – zawsze jest do rozporządzenia. ⁷ Was świat nie może nienawidzić, ale Mnie nienawidzi, bo Ja o nim świadczę, że złe są jego uczynki. ⁸ Wy idźcie na święto; Ja jeszcze nie idę na to święto, bo czas mój jeszcze się nie wypełnił”. ⁹ To im powiedział i pozostał w Galilei.
¹⁰ Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. ¹¹ Tymczasem Żydzi już Go szukali w czasie święta i mówili: ¹² „Gdzie On jest?” Wśród tłumów zaś wiele mówiono o Nim pokątnie. Jedni mówili: „Jest dobry”. Inni zaś mówili: „Nie, przeciwnie – zwodzi tłumy”. ¹³ Nikt jednak nie odzywał się o Nim jawnie z obawy przed Żydami.

Spory w czasie święta

¹⁴ Tymczasem dopiero w połowie świąt przybył Jezus do Świątyni i nauczał. ¹⁵ Żydzi zdumiewali się mówiąc: „W jaki sposób zna On Pisma, skoro się nie uczył?” ¹⁶ Odpowiedział im Jezus mówiąc: „Moja nauka nie jest moją, lecz Tego, który Mnie posłał. ¹⁷ Jeśli kto chce pełnić Jego wolę, pozna, czy nauka ta jest od Boga, czy też Ja mówię od siebie samego. ¹⁸ Kto mówi we własnym imieniu, ten szuka własnej chwały. Kto zaś szuka chwały Tego, który go posłał, ten godzien jest wiary i nie ma w nim nieprawości. ¹⁹ Czyż Mojżesz nie dał wam Prawa? A przecież nikt z was nie zachowuje Prawa, [bo] czemuż usiłujecie Mnie zabić?” ²⁰ Tłum odpowiedział : „Jesteś opętany przez złego ducha! Któż usiłuje Cię zabić?” ²¹ W odpowiedzi Jezus rzekł do nich: „Dokonałem tylko jednego czynu, a wszyscy jesteście zdziwieni. ²² Oto Mojżesz dał wam obrzezanie – ale nie pochodzi ono od Mojżesza, lecz od przodków – i wy w szabat obrzezujecie człowieka. ²³ Jeżeli człowiek może przyjmować obrzezanie nawet w szabat, aby nie przekroczono Prawa Mojżeszowego, to dlaczego złościcie się na Mnie, że w szabat uzdrowiłem całego człowieka? ²⁴ Nie sądźcie z zewnętrznych pozorów, lecz wydajcie wyrok sprawiedliwy”.
²⁵ Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: „Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? ²⁶ A oto jawnie przemawia i nic Mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? ²⁷ Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest”. ²⁸ A Jezus, ucząc w świątyni, zawołał tymi słowami: „I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam od siebie; lecz prawdziwy jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. ²⁹ Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał”. ³⁰ Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła. ³¹ Natomiast wielu spośród tłumu uwierzyło w Niego i mówili: „Czyż Mesjasz, kiedy przyjdzie, uczyni więcej znaków, niż On uczynił?”
³² Faryzeusze usłyszeli, że tłum tak mówił o Nim w podnieceniu. Kapłani więc wraz z faryzeuszami wysłali strażników celem pojmania Go. ³³ Ale Jezus rzekł: „Jeszcze krótki czas jestem z wami, a potem pójdę do Tego, który Mnie posłał. ³⁴ Będziecie Mnie szukać, a nie znajdziecie, a tam, gdzie Ja będę potem, wy pójść nie możecie”. ³⁵ Rzekli Żydzi do siebie: „Dokąd to zamierza pójść, że Go nie będziemy mogli znaleźć? Czyżby miał zamiar udać się do Żydów rozproszonych wśród Greków i uczyć Greków? ³⁶ Cóż znaczy to Jego powiedzenie: „Będziecie Mnie szukać i nie znajdziecie, a tam, gdzie Ja będę, wy pójść nie możecie?””

Źródło wody żywej

³⁷ W ostatnim zaś, najbardziej uroczystym dniu święta, Jezus stojąc zawołał donośnym głosem: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije! ³⁸ Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza”. ³⁹ A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego; Duch bowiem jeszcze nie był <dany>, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony. ⁴⁰ A wśród słuchających Go tłumów odezwały się głosy: „Ten prawdziwie jest prorokiem”. ⁴¹ Inni mówili: „To jest Mesjasz”. „Ale – mówili drudzy – czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? ⁴² Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem?” ⁴³ I powstało w tłumie rozdwojenie z Jego powodu. ⁴⁴Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, lecz nikt nie odważył się podnieść na Niego ręki.
⁴⁵ Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszów, a ci rzekli do nich: „Czemuście Go nie pojmali?” ⁴⁶ Strażnicy odpowiedzieli: „Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia”. ⁴⁷ Odpowiedzieli im faryzeusze: „Czyż i wy daliście się zwieść? ⁴⁸ Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszów uwierzył w Niego? ⁴⁹ A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty”. ⁵⁰ Odezwał się do nich jeden spośród nich, Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: ⁵¹ „Czy Prawo nasze potępia człowieka, zanim go wpierw przesłucha, i zbada, co czyni?” ⁵² Odpowiedzieli mu: „Czy i ty jesteś z Galilei? Zbadaj, zobacz, że żaden prorok nie powstaje z Galilei”.
⁵³ I rozeszli się – każdy do swego domu.