PIERWSZE CZYTANIE
Ap 20, 1-4. 11 – 21, 2
Sąd ostateczny
Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła
Ja, Jan, ujrzałem anioła zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest Diabeł i Szatan, i związał go na tysiąc lat. I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony. I ujrzałem trony – a na nich zasiedli sędziowie, i dano im władzę sądzenia – i ujrzałem dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi, i nie wzięli sobie znamienia na czoło ani na rękę. Ożyli oni i tysiąc lat królowali z Chrystusem. Potem ujrzałem wielki biały tron i na nim Zasiadającego, od którego oblicza uciekły ziemia i niebo, a miejsca dla nich nie znaleziono. I ujrzałem umarłych – wielkich i małych – stojących przed tronem, a otwarto księgi. I inną księgę otwarto, która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano, według ich czynów. I morze wydało zmarłych, co w nim byli, i Śmierć, i Otchłań wydały zmarłych, co w nich byli, i każdy został osądzony według swoich czynów. A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga – jezioro ognia. Jeśli się ktoś nie znalazł zapisany w księdze życia, został wrzucony do jeziora ognia. I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY
Ps 84 (83), 3-4. 5-6a i 8a (R.: por. Ap 21, 3b)
Refren: Oto przybytek Pana Boga z ludźmi.
Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich, *
serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego.
Nawet wróbel znajduje swój dom, a jaskółka gniazdo, †
gdzie złoży swe pisklęta: *
przy ołtarzach Twoich, Panie Zastępów, Królu mój i Boże!
Refren.
Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, *
nieustannie wielbiąc Ciebie.
Szczęśliwi, których moc jest w Tobie. *
Mocy im będzie przybywać.
Refren.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Łk 21, 28bc
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Nabierzcie ducha i podnieście głowy,
ponieważ zbliża się wasze odkupienie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA
Łk 21, 29-33
Przypowieść o drzewie figowym
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
Jezus opowiedział swoim uczniom przypowieść: «Spójrzcie na figowiec i na wszystkie drzewa. Gdy widzicie, że wypuszczają pąki, sami poznajecie, że już blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wszystkie wydarzenia, wiedzcie, iż blisko jest królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą».
Oto słowo Pańskie.
ROZWAŻANIA DO CZYTAŃ
Dane nam zostało Słowo Życia, abyśmy je pełnili i trzymali się go mocno, sprawując swoje zbawienie z bojaźnią i drżeniem… Wszystko przeminie, ale kto wykonuje Słowo Pańskie, będzie żył na wieki. Pan przyjdzie jak złodziej w nocy i niebo z trzaskiem przeminie, a ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną. Ukryci z Chrystusem w Bogu, zbawieni będziemy.
Marek Ristau
***
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
„I inną księgę otwarto, która jest księgą życia. I osądzono zmarłych z tego, co w księgach zapisano według ich czynów.” Co będzie zapisane w księdze życia przy moim nazwisku, jeżeli żyjemy według najważniejszego z przykazań – przykazania miłości? Zbliżamy się do życia wiecznego. Będziemy sądzeni z miłości. Każdy czyn wykonany z miłością i z miłości jest kolejnym krokiem w stronę Nowego Jeruzalem. Bez miłości umieramy, oddalamy się od Zwycięskiego Baranka.
Jezus na krzyżu uczy ciebie i mnie jak kochać. Uczy nas, jak do końca ufać Bogu Ojcu. To najważniejsza lekcja miłości. Dzięki tej lekcji ty i ja możemy zaowocować nowością życia. Pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminą, nastąpi to, co nowe – to, co Boże. Nie musimy obawiać się złego, starodawnego Smoka, Szatana. Jezus zwyciężył! Śmierć jest pokonana. Z codzienną radością kierujmy się w stronę życia, podejmujmy decyzje przybliżające nas do Domu Ojca.
Jeruzalem Nowe będzie przystrojone jak oblubienica dla oblubieńca. Postaraj się o czystość i szlachetność swojego serca. Ofiarowując Bogu serce, które kocha, ostatecznie przypieczętowujesz wybór Tego, który jest miłością.
Komentarz do psalmu
Udało ci się kiedyś zatęsknić za Bogiem? Szukałeś Go w swoim życiu ze wszystkich sił, całym sobą, kochając bez końca? Jeżeli tak, to wychwalaj dziś Boga razem z psalmistą. Chwal Ojca Niebieskiego za to, że pozwala się znaleźć tym, którzy Go szukają. Chwal Boga za to, że obdarza mocą i szczęściem tych, którzy Go znaleźli. Twoja i moja moc jest w Bogu. Nie przestawajmy kochać i szukać Go każdego dnia, godzina po godzinie. Dla zakochanych dzień bez spotkania jest dniem straconym. Czy dzień bez modlitwy również uważasz za stracony? Bóg pozwala się znaleźć tym, którzy Go szukają – najpierw na modlitwie! W czasie modlitewnej komunii Bóg nam błogosławi, dodaje mocy, wskazuje drogę do krainy życia wiecznego i szczęścia.
Komentarz do Ewangelii
Życie na ziemi podlega przemijaniu. Od pierwszego oddechu nieustannie zbliżamy się do oddechu, który będzie naszym ostatnim. Chwila, kiedy zaczynamy myśleć o przyszłości tam, bardziej niż o teraźniejszości tu, przychodzi nagle. Nagły zwrot, nagła fascynacja przyszłością, niebem, życiem wiecznym. Sami, bez bliskości i oparcia w Bogu nie jesteśmy w stanie wejść do królestwa, które nie przemija. Tylko oddanie się Bogu, życie z Nim jest gwarancją zbawienia i zmartwychwstania.
„(…) moje słowa nie przeminą” – zapewnia dziś ciebie i mnie Pan Jezus. Traktujesz je jako gwarancję zbawienia? Poznawaj słowa Jezusa, który jest Słowem wcielonym Ojca Niebieskiego. Te słowa dają życie wieczne, mają też moc zmieniać na lepsze życie teraźniejsze. Jesteśmy uczniami Jezusa, byłoby źle gdybyśmy nie znali Jego orędzia. A ja jak refren, przypomnę ci, że będziemy na końcu czasów sądzeni z miłości. Tej miłości nie nauczy nas nikt inny, tylko Jezus Chrystus. On w każdym swoim słowie uczy kochać. Potwierdza tę miłość na krzyżu. Wejdź w tę nieprzemijającą tajemnicę zbawienia. Żyj nieśmiertelnym słowem Nieśmiertelnego, w najmniejszym kawałku swojej codzienności.
Komentarze zostały przygotowane przez Marcina Karaska, kleryka IV roku WSDDW-P i ks. Mariusza Kowalskiego
Święta Katarzyna Aleksandryjska, dziewica i męczennica
Podobnie jak św. Cecylia na Zachodzie, tak św. Katarzyna przede wszystkim na Wschodzie należała do najbardziej znanych świętych. Mało jednak o niej wiemy, a tak wiele powstało o niej legend, że niektórzy hagiografowie nawet powątpiewali w jej historyczne istnienie. Zachowały się dwa opisy męki i śmierci św. Katarzyny Aleksandryjskiej, ale pochodzą one dopiero z wieku VI i są pełne legend. Mamy jednak świadectwa już z wieku IV – a więc bardzo wczesne, bo sięgające prawie czasów Świętej. Wspominają bowiem o niej Rufin i Euzebiusz z Cezarei Palestyńskiej.
Według legendy Katarzyna urodziła się w Aleksandrii, stolicy Egiptu, jako córka króla Kustosa. Była osobą nie tylko bardzo zamożną, ale także wykształconą. Słynęła z urody. O jej rękę daremnie ubiegali się najznakomitsi obywatele miasta, bo – jak wiele chrześcijanek – złożyła ślub dozgonnej czystości.
Wkrótce wybuchło najdłuższe i najbardziej krwawe w dziejach Kościoła prześladowanie chrześcijan – za panowania cesarza Dioklecjana i jego współrządców: Galeriusza Maksymiana i Konstancjusza I. Szczególną nienawiścią do chrześcijan wyróżniał się Maksymian, władca wschodniej części Imperium Rzymskiego. Przybył on osobiście do Aleksandrii, by dopilnować realizacji prześladowczych edyktów.
Jedną z jego ofiar miała być Katarzyna. Po pojmaniu była przymuszana do złożenia ofiary bogom. Odmówiła, wyznając wiarę w Boga Jedynego. Wówczas cesarz zarządził dysputę między Katarzyną a pięćdziesięcioma tamtejszymi filozofami i retorami. Katarzyna pokonała swoich adwersarzy, udowadniając prawdziwość chrześcijaństwa, i doprowadziła wielu z nich do wiary w Chrystusa. Miała wtedy 18 lat. Cesarz rozgniewany obrotem sprawy skazał ją na tortury: smagano ją żyłami wołowymi tak, że jej ciało było jedną wielką raną; morzono ją głodem; łamano jej kości. Modlitwa Katarzyny sprawiła, że podczas miażdżenia kołem zstąpił anioł i spowodował, że rozpadło się ono w rękach kata. Na widok jej bohaterstwa w czasie znoszenia mąk miało nawrócić się kilkuset żołnierzy i oprawców. Ostatecznie wykonano wyrok śmierci przez ścięcie prawdopodobnie między rokiem 307 a 312.
Męczeństwo św. Katarzyny musiała być czymś niezwykłym, skoro została ona wyróżniona tak wielką czcią. Ciało jej od setek lat znajduje się na Górze Synaj, przeniesione tam zapewne z Aleksandrii, kiedy Arabowie, a po nich Turcy najechali Egipt. Jest tam klasztor prawosławny i kościół, do którego podążają pielgrzymi. Klasztor ten wystawił cesarz Justynian w wieku VI.
Katarzynie poświęcili swoje arcydzieła najwięksi artyści: Hans Memling, Correggio, Tintoretto, Dawid Aubert, Masolino di Panicale, Jan Provost, Caravaggio i Raffael. Św. Joanna d’Arc zaliczała Katarzynę do swoich trzech głównych patronek. Na Zachodzie uważano ją za jedną z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Św. Katarzyna z Aleksandrii była patronką wielu miast i związków katolickich. Jest patronką zakonu katarzynek; Nowego Targu, Dzierzgonia i Cypru; nauki i uniwersytetów, w tym paryskiej Sorbony; adwokatów i notariuszy, bibliotekarzy, drukarzy, filozofów chrześcijańskich, grzeszników, kolejarzy, kołodziejów, literatów, mężatek, młodych dziewcząt, młynarzy, fryzjerów, modystek, mówców, piekarzy, powroźników, prządek, studentów, szwaczek, uczonych, woźniców, zecerów. Dawniej w Polsce istniał zwyczaj, że w wigilię św. Katarzyny chłopcy wróżyli sobie, który z nich jako pierwszy ożeni się i jakie imię będzie miała wybranka. Popularne też było powiedzenie: „Święta Katarzyna Adwent zaczyna”.
W ikonografii św. Katarzyna przedstawiana jest w koronie królewskiej, z palmą męczeńską w dłoni. Jej atrybutami są: anioł, Dziecię Jezus, nakładające na jej palec pierścień jako oblubienicy, filozofowie, z którymi prowadziła dysputę, gałązka palmowa, koło, na którym była łamana, korona w ręku, krzyż, księga, miecz, piorun.
Ewangelia dla nas - strona katolicka 
Nie ma recepty na życie.? Ewangelia Marka 13,-37,mówi o czówaniu. Co to jest czówanie? To jest oczekiwanie na coś ważnego,co…